Οι προσευχές όλων των αγίων έχουν κοινά χαρακτηριστικά, ο τρόπος όμως αλλάζει και εξωτερικώς και εσωτερικώς. Άλλοι, παραδείγματος χάριν, υψώνουν τα χέρια και άλλοι γονατίζουν, άλλοι προσεύχονται όρθιοι και άλλοι καθήμενοι. Άλλοι λέγουν μέσα τους το «Κύριε Ιησού», άλλοι το «Κύριε», άλλοι το «Ιησού», άλλοι κάνουν προσευχή, η οποία αναφέρεται σε πολλά. Αλλά οι τρόποι είναι το ίδιο, είναι εκφραστικές ομάδες και μέτρα, μέσα στα οποία μπορεί ο καθένας να χωρέσει τον
εαυτό του.
Άραγε, χρειάζεται να γνωρίζωμε τους διαφόρους τρόπους προσευχής; Χρειάζεται, διότι, για να μας εμπνεύσει μυστικά την προσευχή το Άγιον Πνεύμα, πρέπει να κατέχωμε ή να ξέρωμε τους ποικίλους τρόπους της προσευχής. Εάν δεν τους ξέρωμε, δεν μπορούμε να προσευχηθούμε. Παρ᾽ όλα αυτά, και όταν τους ξέρωμε, δεν σημαίνει πως προσευχόμαστε, πρέπει και να θελήσωμε.
Αρχή παντός κακού είναι η άγνοια και παντός αγαθού η γνώσις και η θέλησις.
Η προσευχή μας είναι μυστική απόδοσις του Πνεύματος, είναι πλήξις χορδών της ψυχής μας υπό του Πνεύματος. Αυτό όμως γίνεται, επειδή εμείς το θέλομε, εμείς ευτρεπιζόμεθα, εμείς γινόμεθα χωρητικοί του Πνεύματος. Αυτά μας τα λέγει ο όσιος Νείλος, για να ξέρωμε πως πρέπει να είμαστε και πως να τα ζητάμε. «ϛυ λαμβάνετε», λέγει ο αδελφόθεος Ιάκωβος, «διότι κακώς αιτείσθε».
Από το βιβλίο του Γέροντος Αιμιλιανού, Περί προσευχής, Ι. Κ.Ευαγγελισμός της
Θεοτόκου, Ορμύλια Χαλκιδικής 2016, σ. 95-96 (σύνδεσμος μηνύματος)
03/06/2018
«Ουδείς άγιος συγχέεται με κάποιον άλλον. Ανώνυμοι άγιοι υπάρχουν, αλλά άγιοι οι οποίοι συγχέονται δεν υπάρχουν. Ο καθείς ήταν μία πληρότης κόσμου και κόσμων, περιέκλειε τα πάντα, ολόκληρον τον Θεόν. Και κάτι που περικλείει τον Θεόν, είναι ατόφιο και ακέραιο. Ακέραιες υποστάσεις οφείλομαι να είμαστε ο καθένας μας ενώπιον του Κυρίου.
Ας ζούμε λοιπόν με την αίσθηση της αποκλειστικότητος και ας το θυμόμαστε αυτό ιδιαίτερα στις εορτές μας. Παρατηρήστε τους αγίους. Ο καθένας αγίασε διαφορετικά: Ο ένας έτρωγε, ο άλλος δεν έτρωγε. Ο ένας έπινε κρασί, ο άλλος ουδέποτε το έβαζε στο στόμα του. Ο ένας εκήρυττε, ο άλλος απέφευγε να κηρύττη, λέγοντας ότι το κήρυγμα είναι εγωισμός. Ο ένας έζησε παρθενικώς, ο άλλος μεταστράφηκε , εγκαταλείποντας τις ληστείες του και τις ακαθαρσίες του. Εκατομμύρια άγιοι, εκατομμύρια ανεξάρτητες υποστάσεις, που η καθεμία αγίασε με το δικό της τρόπο. Το Πνεύμα είναι ένα, τα χαρίσματα όμως πολλά, οι δε μορφές της αγιότητος αναρίθμητες, όσες και οι εφέσεις για τον ουρανό.
Υπάρχουν εν τούτοις μερικά βασικά χαρακτηριστικά αγιότητος, όπως το μαρτυρικό φρόνημα των αγίων. Αυτά πρέπει να τα αναζητάμε και εμείς, για να τα γνωρίζομε και να βρίσκομαι τί αρμόζει σε εμάς πώς θέλει ο Θεός να αγιάσομε εμείς. Εσύ θα αγιάσεις με την σιωπή, εκείνος θα αγιάσει με το μαρτυρικό φρόνημα. Εσύ θα αγιάσεις με την αγρυπνία σου, ο άλλος με τη δουλειά του. Εσύ με το δάκρυ σου, εκείνος με τον λόγον του, με την μελέτη του, με ότιδήποτε άλλο.
Η πληθύς των μορφών αγιότητος δείχνει την αγάπη του Θεού και την έκχυση της χάριτός του«επί πάσαν σάρκα» (Ιωήλ 3,1), ούτως ώστε ο καθένας μας να μπορεί να πεί, εγώ και ο Θεός μου, ο Θεός όπως αποκαλύπτεται σε μένα».
Αρχιμ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου, Τα χαρακτηριστικά του Αγίου και η σημασία των εορτών, Ινδικτος, Αθήναι 2007, σ. 18-19 (σύνδεσμος μηνύματος)
27/05/2018
Πεντηκοστὴν ἑορτάζομεν καὶ Πνεύματος ἐπιδημίαν καὶ προθεσμίαν ἐπαγγελίας καὶ ἐλπίδος συμπλήρωσιν, καὶ τὸ μυστήριον ὅσον! ὡς μέγα τε καὶ σεβάσμιον! Διὸ βοῶμέν σοι, Δημιουργὲ τοῦ παντός, Κύριε, δόξα σοι.
Πάντα χορηγεῖ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, βρύει προφητείας, ἱερέας τελειοῖ, ἀγραμμάτους σοφίαν ἐδίδαξεν, ἁλιεῖς θεολόγους ἀνέδειξεν, ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας. Ὁμοούσιε καὶ ὁμόθρονε τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ, Παράκλητε, δόξα σοι.
Εἴδομεν τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, ἐλάβομεν Πνεῦμα ἐπουράνιον, εὕρομεν πίστιν ἀληθῆ, ἀδιαίρετον Τριάδα προσκυνοῦντες, αὕτη γὰρ ἡμᾶς ἔσωσεν.
(Ἀπὸ τὴν ὑμνολογία τῆς ἡμέρας) (σύνδεσμος μηνύματος)
20/05/2018
«…ὁ ἅγιος Κωνσταντῖνος εἶναι ὁ πρῶτος ὁ ὁποῖος ἔβγαλε ἀπὸ τὶς κατακόμβες τὸν χριστιανισμὸν καὶ τὸν ἀνέδειξε ὄχι ἁπλῶς μίαν θρησκείαν, ἀλλὰ μίαν δύναμιν ποὺ δὲν ὑπῆρχε ὑπερτέρα καὶ πνευματικῶς ἀλλὰ καὶ εἰς ἀνθρώπινον στοιχεῖον. Κατάφερε ἀκόμη νὰ γίνη, ἂς τὸ ποῦμε ἔτσι, ὁ ἱδρυτὴς τοῦ χριστιανικοῦ πολιτισμοῦ. Πρὶν ὁ πολιτισμὸς ἦταν θεμελιωμένος καὶ ἐξηρτᾶτο ἀπὸ τὴν πίστιν τῶν ἀνθρώπων εἰς τὰ εἴδωλα. Ἀλλὰ ἀπὸ τοῦδε πλέον ὁ πολιτισμὸς εἶναι ἔκφρασις τῆς πίστεως εἰς τὸν Ἰησοῦν Χριστόν. Ἐπέτυχε ὁ ἅγιος Κωνσταντῖνος νὰ ἀναποδογυρίση τὴν ἱστορίαν, καὶ βιώνοντας τοὺς ἁγίους, ἦτο φυσικὸν τώρα πλέον νὰ εἶναι μέσα εἰς τὰς κατασκηνώσεις τῶν ἁγίων τῆς ὀρθοδόξου πίστεως.
Γνωρίζομεν δὲ ἀκόμη ὅτι ἦτο ἓν θαῦμα τὸ γεγονὸς τῆς Α΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὅπου «συνήθροισε θεοφόρους Πατέρας», ἕναν μακάριον χορὸν παρουσίασε, «κυμαινομένας καρδίας ἐπισκόπων συνετήρησε» καὶ ἐστήριξε τὸν λαόν, ποὺ δὲν μποροῦσε νὰ σταθῆ, διότι καὶ ἡ πίστις ἦταν τραυματισμένη καὶ ἡ ζωὴ ἦταν παιδευμένη καὶ οἱ ἄνθρωποι δὲν ἐγνώριζαν ποῦ νὰ σταθοῦν (ΣΤ΄Ὠδή).
Λοιπόν, ὁ ἅγιος Κωνσταντῖνος ἐπέτυχε τὴν μεγαλυτέραν νίκην, νὰ ἑδραιώση τὴν πολιτείαν καὶ νὰ στήση τὴν σκηνὴν τοῦ Θεοῦ, τὴν Ἐκκλησίαν, ἐπὶ τῆς γῆς, ἡ ὁποία κατέστη ὄντως οἰκουμενική. Εἶναι λοιπὸν ἡ Ἐκκλησία κάτι, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ ξεχάση ποτὲ τὸν ἅγιον Κωνσταντῖνον. Πῶς ὅμως ἔγινε αὐτὸ τὸ θαῦμα; Πῶς ἔσπασε τὴν παράδοσιν τὴν μέχρι τότε ὁ ἅγιος Κωνσταντῖνος καί, ἀντὶ νὰ θεοποιήση τὸν ἑαυτόν του, τὸν κατέστησε λάτρην, θεράποντα, ὑπηρέτην, προσκυνητὴν τοῦ ἀληθοῦς Θεοῦ; Τὸ γνωρίζομεν πῶς ἔγινε.
«Φωτισθεὶς ἀκτῖσι τοῦ Πνεύματος, πᾶσαν ἐφαίδρυνε τὴν Ἐκκλησίαν» (α΄ τροπάριον Λιτῆς). Ὀφείλεται εἰς τὸ γνωστόν μας τὸ ὅραμα τὸ ὁποῖον εἶδε μεσημβρίας οὔσης.
Προσηύχετο ὁ ἅγιος. Καὶ γνωρίζομεν ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι πάντοτε ἐνώπιον τοῦ προσευχομένου. Καὶ παρ᾿ ὅτι ἦτο μεσημβρία, ὁ Κύριος ἐτύπωσε εἰς τὸν οὐρανὸν «δι᾿ ἀστέρων», τοὐτέστιν διὰ φωτός, τὸν τύπον τοῦ Σταυροῦ. Καὶ ἐν ταὐτῷ διὰ φωτεινότητος ἦταν καὶ γεγραμμένα καὶ τὰ λόγια: «Ἐν τούτῳ νίκα» (Εὐσεβίου, Βίος Κωνσταντίνου Α΄, 28). Τί ἦτο αὐτὸ τὸ ὅραμα; Τί ἦτο αὐτὸ τὸ φῶς; Μά, τὸ κατανοοῦμεν. Ἦτο μία πραγματικὴ αἴσθησις καὶ ὅρασις τοῦ Θεοῦ. Ἦτο μία ἐμφάνισις αὐτοῦ τούτου τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἑπομένως, μία πρόσκλησι τὴν ὁποίαν τοῦ ἔκανε ὁ Κύριος καὶ τοῦ εἶπε νὰ ἐφαρμόση τὸν τύπον αὐτὸν εἰς τὴν ζωήν του καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τύπον τοῦ Σταυροῦ θὰ νικήση. Τί σημαίνει αὐτό; Εἶναι σὰν νὰ τοῦ ἔλεγε ὁ Χριστός: Ἐγὼ εἶμαι ὁ Θεός. Σὲ ἀναλαμβάνω ἀπὸ σήμερα καὶ ἀναλαμβάνω καὶ τὶς μάχες σου εἰς τὴν πλέον κρίσιμη στιγμὴν τῆς ζωῆς σου. Θὰ σοῦ δώσω τὴν νίκην (Εὐσεβίου, Βίος Κωνσταντίνου Β΄, 7).
Καὶ ὁ ἅγιος Κωνσταντῖνος, πηγαίνοντας στὸ σπίτι του, ἦταν γεμάτος ἀπὸ λογισμούς, δὲν ἤξερε τί νὰ κάνη. Καὶ τότε βλέπει ἕνα ὄνειρον. Βλέπει τὸν Σταυρόν, ἀλλὰ μαζὶ μὲ τὸν Σταυρὸν καὶ τὸν ἴδιον τὸν Χριστὸν ὡς πρόσωπον! Καὶ ὁ Χριστὸς τοῦ ἑρμήνευσε πῶς θὰ κάνη τὸ λάβαρο καὶ πῶς θὰ προχωρήση εἰς τὴν ζωήν του. Αὐτὸ ἦταν τὸ τελευταῖο σκαλοπάτι, ποὺ παρέμεινε δι᾿ ὀλίγον, καὶ ἀπὸ τοῦδε προχωροῦσε διαρκῶς. Βλέπετε, κάνει ἀντιδιαστολή. Ἄλλο τὸ ὄνειρο ποὺ εἶδε καὶ ἄλλο τὸ ὅραμα, ὅταν ἦτο ἔξυπνος καὶ παρακολουθοῦσε ὀρθὸς καὶ ἔβλεπε τὰ οὐράνια αὐτὰ θαύματα. Ὥστε λοιπὸν ὁ Θεὸς ἦτο ὄντως ἐν τῷ φωτὶ καὶ αἰσθητῶς καὶ νοερῶς.
Ὁ ἅγιος Κωνσταντῖνος ἐζήλευε δύο ἀνθρώπους. Ὁ ἕνας ἦταν ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ποὺ ἐγέμισε με τὴν δόξαν τοῦ Χριστοῦ ὁλόκληρη τὴν οἰκουμένην, καὶ ὁ δεύτερος ἦταν ὁ Δαβὶδ ὁ βασιλεύς, ὁ ὁποῖος ἐκραταίωσε τὴν πίστιν τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ εἰς τὸ Ἰσραήλ. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἐζήλευε τὸν Παῦλον καὶ ἤθελε νὰ ἔχη τὰ δικά του τὰ βιώματα. Καὶ πράγματι ἔγινε «ἀποστόλων ἰσότιμος» (Δόξα Λιτῆς). Καὶ τὸν Δαβὶδ τὸν ξεπέρασε καὶ αὐτόν.
…Εἶναι λοιπὸν προσωπικὴ ἀποκάλυψις τοῦ Θεοῦ εἰς τὴν προσωπικὴν ζωὴν τοῦ καθενός μας. Εἶναι ἐμπειρικαὶ γνώσεις τοῦ ἀνθρώπου, γνώσεις τοῦ Θεοῦ, ποὺ τὸν κάνουν τὸν ἄνθρωπον νὰ νοιώθη ὅτι εἶναι σκουπίδι μπροστὰ σ᾽ αὐτὸν τὸν παντοκράτορα Θεόν. Νοιώθεις, μπροστὰ στὸ ὅραμα τοῦ Θεοῦ, νοιώθεις τὴν οὐδενότητά σου ὡσὰν νὰ εἶσαι ἐξουθενωμένος. Ἀλλὰ δὲν μᾶς ἐξουθενώνει ὁ Θεός. Ἐμεῖς νοιώθομε τὴν μεγαλειότητά του. Καὶ ὅταν καταλάβωμε τὴν μεγαλειότητα τοῦ Θεοῦ, καταλαβαίνομε ὅτι ἐμεῖς εἴμεθα ἕνα σκουληκάκι, ἕνα σημαδάκι καὶ τίποτε ἄλλο ὅσονἐξαρτᾶται ἀπὸ ἡμᾶς.
Λοιπόν, δὲν ἐξουθενώνει τὸν ἄνθρωπον ἡ ὅρασις τοῦ Θεοῦ• τοῦ δίνει συντροφιά, τοῦ δίνει παρηγοριά, βάζει τὴν χεῖρα του μέσα στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὴν ἀναπλάθει. Ἡ ἀνάπλασίς της εἶναι ἕνα γερὸ βίωμα τῆς προσωπικότητος. Ἐξουδενώνεται ὅμως ὁ ἐγωισμός μας μπροστὰ εἰς τὸν Θεόν, τὸ φρόνημα τὸ ἐγωιστικόν. Ἐνῶ ὁ Θεὸς μᾶς κάνει συνομίλους μὲ τὸν ἑαυτόν του! Νοιώθομε λοιπὸν πόσον μεγάλος εἶναι».
Ἀπόσπασμα, Ἀρχιμ. Αἰμιλιανοῦ Σιμωνοπετρίτου, «Ἡ κλῆσις τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου», ὁμιλία στὸ Ἱ. Μετόχιον Ἀναλήψεως, Ἀθήνα 21-5-1988 (σύνδεσμος μηνύματος)
14/05/2018
Μία ἀπὸ τὶς σημαντικώτερες περιόδους τῆς λειτουργικῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι τὸ Τριώδιον, τοῦ ὁποίου ἡ μὲν Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ εἶναι προετοιμασία γιὰ τὸ Πάσχα, ἡ δὲ περίοδος τοῦ Πεντηκοσταρίου προετοιμασία γιὰ τὴν πρόσληψη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Προϋπόθεσις ὅμως τῆς προσλήψεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὑπὸ τοῦ ἀνθρώπου ἦταν νὰ γίνη ὁριστικὴ ἡ υἱοθεσία, ἡ οἰκειοποίησις τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ὑπὸ τοῦ Κυρίου, ὥστε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον νὰ οἰκήση μονίμως ἐν τῇ ἀνθρωπίνῃ φύσει. Γι᾽ αὐτὸν τὸν σκοπὸ ἦταν ἀναγκαία ἡ ἀνάληψις τοῦ Κυρίου.
Ἡ ἀνάληψις τοῦ Κυρίου ἀποτελεῖ συνέχεια τῆς οἰκονομίας του, εἶναι ὁ τελικὸς ἀπόηχός της. Κατὰ τὴν γέννησι ἐσαρκώθη ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, προσέλαβε τὴν ἀνθρωπίνη φύσι. Ἀλλὰ, γιὰ νὰ γίνη ὁλοκληρωτικὴ καὶ μόνιμος ἡ ἕνωσις τῆς ἀνθρωπίνης καὶ τῆς θείας φύσεως, ὥστε νὰ μποροῦμε νὰ τὸν ἀσπαζώμαστε καὶ νὰ τὸν προσκυνοῦμε ἐν πληρότητι καὶ ἐν Πνεύματι, ἔπρεπε ὁ Κύριος νὰ ἀναβῆ πρὸς τὸν Πατέρα.
«Ὁ ἀνελθὼν ἐν σαρκὶ πρὸς τὸν ἀσώματον Πατέρα, ἡμᾶς προσήγαγε». Ὁ Κύριος δὲν ἀνῆλθε εἰς τὸν ἀσώματον Πατέρα ὡς ἀσώματος καὶ ἄυλος, ἀλλὰ ἐν σαρκὶ, προσφέροντας ὡς δῶρο τὸν μισθό του, δηλαδὴ τὴν ἀνθρώπινη φύσι. Ἡ ὑπακοή του πρὸς τὸν Πατέρα βεβαιώθηκε διὰ τοῦ δώρου αὐτοῦ, ἡ χαρά του ἀπεκαλύφθη. Τὸ σῶμα του ἐτέχθη καὶ κατηρτίσθη μὲ τὴν καινούργια αὐτὴ γέννηση. Ἡ σὰρξ αὐτὴ εἶναι ἡ τέως πεπτωκυῖα ἀνθρωπίνη φύσις.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Γέροντος Αἰμιλιανοῦ Σιμωνοπετρίτου, Λόγοι Ἑόρτιοι Μυσταγωγικοὶ. Ἡ ἀνάληψις τοῦ Κυρίου. σσ. 83-114 (σύνδεσμος μηνύματος)
06/05/2018
Η πηγή της ζωαρχίας Ιησούς ο Σωτήρ ημών, επί την πηγήν επιστάς του πατριάρχου Ιακώβ, πιείν εζήτει ύδωρ παρά γυναικός Σαμαρείτιδος.
Της δε το ακοινώνητον των Ιουδαίων προσειπούσης, ο σοφός δημιουργός μετοχετεύει αυτήν ταις γλυκείαις προσρήσεσι μάλλον προς αίτησιν του αϊδίου ύδατος.
´Ο και λαβούσα, τοις πάσιν εκήρυξεν ειπούσα, Δεύτε ίδετε των κρυπτών γνώστην και Θεόν, παραγενόμενον σαρκί διά το σώσαι τον άνθρωπον.
Πίστει ελθούσα εν τω φρέατι, η Σαμαρείτις εθεάσατο το της σοφίας ύδωρ σε, ώ ποτισθείσα δαψιλώς, βασιλείαν την άνωθεν εκληρώσατο αιωνίως η αοίδιμος.
29/04/2018
Αν αυτός που πάσχει έψαχνε διεξοδικότερα και βαθύτερα τις αιτίες των βασάνων του, πού θα τις έβρισκε; Σίγουρα θα τις συναντούσε στην ολιγοπιστία του προς το Θεό ή σε κάποιο σκοτεινό και κακό πνεύμα, σ’ ένα μαύρο σκοτάδι χωρίς φως ή στη στοργική και θεραπευτική πρόνοια του Θεού. Εδώ θα βρει τις αιτίες που τον κάνουν να υποφέρει εκείνος που ψάχνει διεξοδικότερα και βαθύτερα. Ο Αδάμ κι η Εύα υπόφεραν από την ολιγοπιστία τους στο Θεό• ό δίκαιος Ιώβ από το σκοτεινό και κακό πνεύμα τής πονηρίας• ο τυφλός νέος άνθρωπος, που ο Χριστός άνοιξε τα μάτια του, για τη δόξα τού Θεού και για τη δική του αιώνια ανταπόδοση.Ο συνειδητός άνθρωπος είναι λογικό ν’ αναζητήσει τις αιτίες που τον βασανίζουν μέσα του, ενώ ο ανόητος κατηγορεί πάντα τους άλλους. Ο συνειδητός άνθρωπος θυμάται όλες τις αμαρτίες που έκανε από παιδί. Τις θυμάται με φόβο Θεού και περιμένει να πληρώσει γι’ αυτές. Έτσι όταν τον βρουν βάσανα, είτε αυτά προέρχονται από τους φίλους ή τους εχθρούς του, από τους ανθρώπους ή από τα πονηρά πνεύματα, αργά ή γρήγορα θα γνωρίσει τις αιτίες, γιατί τις αναζητεί μέσα του. Ο ανόητος άνθρωπος όμως είναι επιλήσμων, ξεχνά όλες τις αδικίες του. Κι όταν συναντήσει δυσκολίες οργίζεται πολύ και ρωτάει με κατάπληξη: Γιατί εγώ να έχω πονοκέφαλο, γιατί εγώ να χάνω όλα τα λεφτά μου, γιατί τα δικά μου παιδιά να πεθαίνουν; Και με την ανοησία και το μένος που τον δέρνουν, δαχτυλοδείχνει κάθε ύπαρξη στη γη ή στον ουρανό. Όλοι τους είναι υπεύθυνοι για τα βάσανά του, εκτός από τον εαυτό του – τον μόνο πραγματικά υπεύθυνο.
Μακάριος είναι ο άνθρωπος που επωφελείται απ’ όλα τα βάσανά του, γνωρίζοντας πως όλ’ αυτά τα επιτρέπει ο Θεός με την αγάπη Του για τον άνθρωπο, για τη δική του ωφέλεια. Με το έλεός του ο Θεός επιτρέπει να επισκεφτούν τον άνθρωπο βάσανα για τις αμαρτίες του. Με το έλεός Του το κάνει αυτό, όχι με τη δικαιοσύνη Του. Αν ενεργούσε με τη δικαιοσύνη Του, τότε κάθε αμαρτία αναπόφευκτα θά ’φερνε θάνατο, όπως λέει κι ο απόστολος: «Η δε αμαρτία αποτελεσθείσα αποκύει θάνατον» (Ιακ. α’ 15). Κι ο Θεός αντί για θάνατο χαρίζει θεραπεία μέσ’ από τα βάσανα. Τα βάσανα είναι ο τρόπος που χρησιμοποιεί ο Θεός για να θεραπεύσει τη λέπρα τής αμαρτίας και του θανάτου.
Μόνο ο ανόητος άνθρωπος σκέφτεται πως τα βάσανα είναι κακό. Ο συνειδητός άνθρωπος γνωρίζει πως τα βάσανα δεν είναι κάτι κακό αλλά η φανέρωση του κακού, η θεραπεία του. Πραγματικό κακό για τον άνθρωπο είναι μόνο η αμαρτία. Εκτός αμαρτίας δεν υπάρχει τίποτα κακό. Όλα τ’ άλλα που οι άνθρωποι αποκαλούν κακά δεν είναι τίποτ’ άλλο, παρά το πικρό φάρμακο που θεραπεύει το κακό. Όσο πιο άρρωστος πνευματικά είναι ο άνθρωπος, τόσο πικρότερο είναι το φάρμακο που του δίνει ο γιατρός. Μερικές φορές ο άρρωστος νομίζει πως το φάρμακο είναι χειρότερο και πιο πικρό από την ίδια την αρρώστια. Το ίδιο γίνεται και με τον αμαρτωλό. Τα βάσανα είναι βαρύτερα και πιο πικρά από την αμαρτία που έκανε. Αυτό όμως είναι απάτη, μια πολύ μεγάλη αυταπάτη. Δεν υπάρχει στον κόσμο βάσανο τόσο σκληρό και τόσο ολέθριο όσο η αμαρτία. Όλα τα βάσανα που υποφέρουν άνθρωποι και λαοί δεν είναι τίποτ’ άλλο, παρά η πλούσια θεραπεία που παρέχει σε ανθρώπους και έθνη το έλεος του Θεού, για να τους σώσει από τον αιώνιο θάνατο. Κάθε αμαρτία, επομένως, όσο μικρή κι αν είναι, αναπόφευκτα την ακολουθεί θάνατος, αν το έλεος του Θεού δεν επιτρέψει την επίσκεψη της αρρώστιας, για να συνεφέρει τον άνθρωπο από τη μέθη τής αμαρτίας. Γιατί η θεραπεία που ακολουθεί τον πειρασμό, προέρχεται από την ευεργετική δύναμη του Αγίου και Ζωοποιού Πνεύματος.
Απόσπασμα από το βιβλίο «ΟΜΙΛΙΕΣ Γ’: ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΗΜΕΡΑ – Από την Κυριακή του Πάσχα ως την Πεντηκοστή» Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς,(σύνδεσμος μηνύματος)
22/04/2018
«Και εξελθούσαι εφυγον από του μνημείου· είχε δε αυτάς τρόμος και έκστασις, και ουδενί ουδέν είπον εκφοβούντο γαρ» (Μάρκ. ιστ’ 8). Οι Μυροφόρες τα είχαν χάσει. Πού βρίσκονταν, στον ουρανό ή στη γη; Με ποιόν μιλούσαν; Τί άκουσαν; Τέτοια πράγματα ούτε στον ύπνο τους δεν τα βλέπουν οι άνθρωποι. Μα αυτό που βλέπουν και ακούν τώρα δεν είναι όνειρο, είναι αληθινό. Απ’ όλα όσα έγιναν, προκύπτει πως ζούσαν μια πραγματικότητα.
Τί ευλογημένος είναι ο φόβος κι ο τρόμος που νιώθει ο άνθρωπος όταν βλέπει ανοιγμένους τους ουρανούς, όταν ακούει μια χαρούμενη φωνή από την αληθινή, αθάνατη και ποθεινή πατρίδα του! Δεν είναι μικρό πράγμα να δεις έναν αθάνατο άγγελο του Θεού, ούτε ν’ ακούσεις μια φωνή που βγαίνει από αθάνατα χείλη. Πιό εύκολα αντέχεις να δεις το πρόσωπο και ν’ ακούσεις τον ορυμαγδό ολόκληρου του φθαρτού σύμπαντος, παρά να δεις το πρόσωπο και ν’ ακούσεις τη φωνή κάποιου αθάνατου όντος που δημιουργήθηκε πριν από το σύμπαν, που το κάλλος του είναι ασύγκριτα ανώτερο από την ανοιξιάτικη αυγή. Όταν ο προφήτης Δανιήλ, ο άνθρωπος του Θεού, άκουσε τη φωνή του αγγέλου, μονολόγησε: «Ουχ υπελείφθη εν εμοί ισχύς, και η δόξα μου μετεστράφη εις διαφθοράν, και ουχ εκράτησα ισχύος… ήμην κατανενυγμένος, και το πρόσωπόν μου επί την γην» (Δανιήλ, ι’ 8,9).
Πώς λοιπόν να μην τις πιάσει φόβος και τρόμος τις αδύναμες γυναίκες; Πώς να μη φύγουν γρήγορα από το μνημείο; Πώς θα μπορούσαν ν’ ανοίξουν το στόμα τους και να μιλήσουν; Με τί λόγια να πουν αυτά που είδαν; Κύριε, η δόξα Σου είναι ανέκφραστη! Εμείς οι θνητοί άνθρωποι ευκολότερα μπορούμε να την εκφράσουμε με τη σιωπή και τα δάκρυα μας παρά με λόγια.
«Και ουδενί ουδέν είπον εφοβούντο γαρ». Δεν είπαν τίποτα στο δρόμο, σε κανέναν. Δε μίλησαν σε κανέναν από τους εχθρούς του Χριστού, σ’ εκείνους που έχυσαν το αίμα Του, ούτε σ’ ολόκληρη την Ιερουσαλήμ που συμφώνησε μαζί τους. Μίλησαν όμως στους αποστόλους, ούτε τόλμησαν μα ούτε και μπορούσαν να μην τους πουν τα νέα, αφού έτσι τις πρόσταξε ο αθάνατος άγγελος. Πώς μπορούσαν να μην εκτελέσουν την εντολή του Θεού; Είναι σαφές λοιπόν, πως οι γυναίκες μίλησαν σ’ εκείνους που έπρεπε (βλ. Λουκ. κδ’ 10)· και πως δεν είπαν τίποτα σ’ αυτούς που δεν έπρεπε, τους οποίους φοβούνταν.
Έτσι τέλειωσε η επίσκεψη που έκαναν οι Μυροφόρες γυναίκες στο μνημείο του Χριστού το πρωί της Ανάστασης. Τα φτωχά τους μύρα, που σκόπευαν να χρησιμοποιήσουν για να συντηρήσουν από τη φθορά Εκείνον που τηρεί τους ουρανούς από τον αφανισμό, να μυρώσουν Αυτόν που χαρίζει στους ουρανούς το άρωμά Του, έμειναν στα χέρια τους.
Κύριε, είσαι το μόνο άρωμα της ανθρώπινης ύπαρξης στην ιστορία του. Πόσο πλούσια και θαυμαστά αποζημιώνεις τις αφοσιωμένες ψυχές που δεν σε ξέχασαν νεκρό μέσα στο μνήμα Σου!
Έκανες τις Μυροφόρες γυναίκες φορείς του αγγέλματος της Ανάστασης και της δόξας Σου. Δεν έχρισαν το νεκρό Σου σώμα· Εσύ έχρισες τις ζωντανές ψυχές τους με το μύρο της χαράς. Εκείνες που θρηνούσαν το νεκρό Κύριο, έγιναν χελιδόνια της καινούργιας άνοιξης, άγιοι στην ουράνια βασιλεία Σου.
Αναστημένε Κύριε, με τις προσευχές τους ελέησέ μας, σώσε μας, ώστε να σε δοξάζουμε μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, την ομοούσια και αδιαίρετη Τριάδα τώρα και πάντα και τους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Αναστάσεως ημέρα», ομιλίες Γ΄, Αθήνα 2011, σ. 64-82) (σύνδεσμος μηνύματος)
08/04/2018
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!
«῏Ω, σεῖς τέκνα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ φωτός! Μάθετε νὰ εὐεργετεῖστε μὲ τὸ φῶς ποὺ ὁ Ἀναστὰς Κύριος τόσο ἄφθονα στέλνει ἐπάνω σας. Ἄν δὲν εἶναι τόσο εὔκολο νὰ μάθετε τὴ θεία σοφία, ἀσφαλῶς δὲν εἶναι δύσκολο νὰ χαρεῖτε σωστά. Προσέχετε τὸν ἑαυτό σας, καὶ προσέχετε ἡ ἑορταστική σας χαρὰ νὰ εἶναι πνευματική, καθαρή, εἰρηνικὴ καὶ ὑψιπετὴς γιὰ τὶς ψυχές σας.
Ὅταν, διδασκόμενοι, ἴσως, ἀπὸ τὶς φρόνιμες παρθένες, τὴν ὥρα τῆς ὑποδοχῆς τοῦ οὐράνιου Νυμφίου περιτριγυρίσετε κι ἐσεῖς,τὰ μεσάνυχτα, μὲ ἀναμμένες λαμπάδες τὴν κατοικία του καὶ γεμίσετε τὸν ναό Του, ὅταν συγκεντρωθεῖτε καὶ ἀφοσιωθεῖτε στὴν δοξολογία, στὸ Εὐαγγέλιο, στὴ Θεία Εὐχαριστία καὶ στὸν λόγο τῆς ἀληθείας, τὶς ορθρινὲς ὧρες τοῦ πρωινοῦ ποὺ θὰ ἔχετε κόψει ἀπὸ τὸν ὕπνο σας, αὐτὸ τότε θὰ σᾶς δείξει σημεῖον καθαρῆς καὶ πνευματικῆς χαρᾶς. Ὅταν δώσετε ὁ ἕνας στὸν ἄλλον τὸν ἀσπασμὸ τῆς εἰρήνης, χωρὶς νὰ ἀποφεύγετε κανέναν ποὺ σᾶς πλησιάζει, τότε θὰ ἔχετε σημεῖον εἰρηνικῆς χαρᾶς. Ὅταν τὰ χείλη καὶ τὰ αὐτιὰ ὅλων ἀντηχοῦν μὲ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς ᾽Αναστάσεως, τότε εὐχαρίστως σᾶς βεβαιώνω πῶς αὐτὴ εἶναι μιὰ ἔκφραση χαρᾶς ποὺ ἀνεβαίνει στὶς ψυχές σας ἐκεῖ ὅπου βασιλεύει ὁ Ἀναστάς. Μέχρι τώρα, φαίνονται ὅλα τόσο ὄμορφα. Τὸ ἅγιο πρωινὸ ξημερώνει, μὲ τὸ φῶς τῆς ἅγιας χαρᾶς».
Ἀπὸ τὸ Βιβλίο: «Ἡ θεολογία τῆς καρδιᾶς» τοῦ ἁγίου Φιλαρέτου Μόσχας, σ.114-115 (σύνδεσμος μηνύματος)
Ὅταν, διδασκόμενοι, ἴσως, ἀπὸ τὶς φρόνιμες παρθένες, τὴν ὥρα τῆς ὑποδοχῆς τοῦ οὐράνιου Νυμφίου περιτριγυρίσετε κι ἐσεῖς,τὰ μεσάνυχτα, μὲ ἀναμμένες λαμπάδες τὴν κατοικία του καὶ γεμίσετε τὸν ναό Του, ὅταν συγκεντρωθεῖτε καὶ ἀφοσιωθεῖτε στὴν δοξολογία, στὸ Εὐαγγέλιο, στὴ Θεία Εὐχαριστία καὶ στὸν λόγο τῆς ἀληθείας, τὶς ορθρινὲς ὧρες τοῦ πρωινοῦ ποὺ θὰ ἔχετε κόψει ἀπὸ τὸν ὕπνο σας, αὐτὸ τότε θὰ σᾶς δείξει σημεῖον καθαρῆς καὶ πνευματικῆς χαρᾶς. Ὅταν δώσετε ὁ ἕνας στὸν ἄλλον τὸν ἀσπασμὸ τῆς εἰρήνης, χωρὶς νὰ ἀποφεύγετε κανέναν ποὺ σᾶς πλησιάζει, τότε θὰ ἔχετε σημεῖον εἰρηνικῆς χαρᾶς. Ὅταν τὰ χείλη καὶ τὰ αὐτιὰ ὅλων ἀντηχοῦν μὲ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς ᾽Αναστάσεως, τότε εὐχαρίστως σᾶς βεβαιώνω πῶς αὐτὴ εἶναι μιὰ ἔκφραση χαρᾶς ποὺ ἀνεβαίνει στὶς ψυχές σας ἐκεῖ ὅπου βασιλεύει ὁ Ἀναστάς. Μέχρι τώρα, φαίνονται ὅλα τόσο ὄμορφα. Τὸ ἅγιο πρωινὸ ξημερώνει, μὲ τὸ φῶς τῆς ἅγιας χαρᾶς».
Ἀπὸ τὸ Βιβλίο: «Ἡ θεολογία τῆς καρδιᾶς» τοῦ ἁγίου Φιλαρέτου Μόσχας, σ.114-115 (σύνδεσμος μηνύματος)
01/04/2018
Το πάθος, ο θάνατος και η Ανάσταση του Χριστού γίνονται μέρος αδιαχώριστο του έργου της λύτρωσης και της σωτηρίας των ανθρώπων, η οποία συνίσταται στη νίκη του Χριστού επί του θανάτου. Είναι το πέρασμα του ίδιου του Χριστού-και όσων ζουν εν Αυτώ-από τον θάνατο στην ζωή. Η σωτηρία που μας προσφέρει ο Χριστός, τώρα πιά δεν θεωρείται μόνο άφεση των αμαρτιών και επανόρθωση των προσβολών που διαπράξαμε εναντίον του Θεού. Είναι πάνω από όλα κατάλυση του θανάτου, δωρεά αθάνατης ζωής, είσοδος στην άληκτη χαρά της Αναστάσεως
Ο άνθρωπος όσο παραμένει πάνω στη γη, είναι αλήθεια, δεν αποφεύγει ούτε τον πόνο ούτε τον θάνατο, τις αναπόφευκτες συνέπειες της αμαρτίας. Αλλά στον Χριστιανό που έχει πεθάνει και αναστηθεί εν Χριστώ δια του Βαπτίσματος, το Πνεύμα του Αναστάντος είναι παρόν, του δίνει το φως και την αναγκαία ενίσχυση για να νικά με την ελεύθερη θέλησή του τις προκλήσεις της αμαρτίας και να μετατρέπει κάθε αιτία πόνου στην ζωή, αλλά και τον ίδιο τον θάνατο σε πράξεις τέλειας παραίτησης από το εγώ του και αγαπητικής απόλυτης παράδοσης στον ουράνιο Πατέρα του. Για τον Ορθόδοξο Χριστιανό η οδύνη και ο θάνατος φωτίζονται από το φως της Αναστάσεως.
Αυτή είναι η ένδοξη εμπειρία που γέμιζε με δύναμη τους μάρτυρες- εκείνους των πρώτων αιώνων όπως και αυτούς του 20ου. Αυτή είναι η φωτεινή βεβαιότητα που πρέπει να ζωογονεί τον βίο κάθε Ορθοδόξου:« που σου, θάνατε, το κέντρον; Που σου, άδη, το νίκος; …. Τω δε Θεώ χάρις τω διδόντι ημίν το νίκος δια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Α´ Κορ.15:55)
Από τo: La Couronne bénie de l’année chrétienne, τόμ. ΙΙ, σ 153-156, Monastère Saint Antoine le Grand, 2017 του Αρχιμανδρίτου Πλακίδα Deseille(†) (σύνδεσμος μηνύματος)
25/03/2018
Ευαγγελίζου γη χαράν μεγάλην αινείτε ουρανοί Θεού την δόξαν.
Ως εμψύχω Θεού κιβωτώ, ψαυέτω μηδαμώς χειρ αμυήτων.
Χείλη δε πιστών τη Θεοτόκω ασιγήτως φωνήν του αγγέλου αναμέλποντα,
Εν αγαλλιάσει βοάτω,
Χαίρε κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου.
Χαίρε κατάρας λύτρωσις του Αδάμ, Θεοτόκε.
Χαίρε σεμνή Μητρόθεε, χαίρε έμψυχε βάτε.
Χαίρε λαμπάς, χαίρε θρόνε, χαίρε κλίμαξ και πύλη.
Χαίρε το θείον όχημα, χαίρε κούφη νεφέλη, χαίρε ναέ.
Χαίρε στάμνε πάγχρυσε, χαίρε όρος.
Χαίρε σκηνή και τράπεζα χαίρε Εύας η λύσις.
Ως εμψύχω Θεού κιβωτώ, ψαυέτω μηδαμώς χειρ αμυήτων.
Χείλη δε πιστών τη Θεοτόκω ασιγήτως φωνήν του αγγέλου αναμέλποντα,
Εν αγαλλιάσει βοάτω,
Χαίρε κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου.
Χαίρε κατάρας λύτρωσις του Αδάμ, Θεοτόκε.
Χαίρε σεμνή Μητρόθεε, χαίρε έμψυχε βάτε.
Χαίρε λαμπάς, χαίρε θρόνε, χαίρε κλίμαξ και πύλη.
Χαίρε το θείον όχημα, χαίρε κούφη νεφέλη, χαίρε ναέ.
Χαίρε στάμνε πάγχρυσε, χαίρε όρος.
Χαίρε σκηνή και τράπεζα χαίρε Εύας η λύσις.
18/03/2018
Ψυχή μου ψυχή μου, ἀνάστα τί καθεύδεις;
Τό τέλος ἐγγίζει και μέλλεις θορυβεῖσθαι.
Ἀνάνηψον οὖν, ἵνα φείσηταί σου Χριστός ὁ Θεός,
Ὁ πανταχοῦ παρών και τά πάντα πληρῶν.
Τρόπους Ἰησοῦ κατανύξεως δίδου,
Ἄδουσι νυνί Κανόνα σοι τον Μέγα.
10/03/2018
«Τη αυτή ημέρα Κυριακή Τρίτη των νηστειών, την προσκύνησιν εορτάζομεν του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού».
Επειδή στη διάρκεια της νηστείας των σαράντα ημερών, κατά κάποιο τρόπο, και εμείς σταυρωνόμαστε, νεκρωνόμαστε από τα πάθη, έχουμε την πίκρα της ακηδίας και της πτώσης, γι᾽ αυτό υψώνεται ο τίμιος και ζωοποιός Σταυρός, για αναψυχή και υποστήριξή μας. Μας θυμίζει τα πάθη του Κυρίου Ιησού Χριστού και μας παρηγορεί…. Είμαστε σαν τους οδοιπόρους σε δύσκολο και μακρινό δρόμο που, κατάκοποι, αν βρουν κάποιο ευσκιόφυλλο δένδρο κάθονται για λίγο να αναπαυθούν και ανανεωμένοι συνεχίζουν το δρόμο τους. Έτσι και τώρα τον καιρό της νηστείας και στο δύσκολο ταξίδι της προσπάθειας, ο ζωηφόρος Σταυρός φυτεύτηκε στο μέσον του δρόμου από τους αγίους Πατέρες για να μας δώσει άνεση και αναψυχή, για να μας ενθαρρύνει στην επόμενη προσπάθειά μας. Ή για να δώσουμε και ένα άλλο παράδειγμα: Όταν έρχεται ένας βασιλιάς, πριν από αυτόν πορεύονται τα διακριτικά του γνωρίσματα, τα σκήπτρα, τα σύμβολά του και ύστερα εμφανίζεται ο ίδιος χαρούμενος για τη νίκη και μαζί του χαίρονται και όλοι οι υπήκοοί του. Έτσι και ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, που σε λίγο θα μας δείξει τη νίκη του κατά του θανάτου Του και θα εμφανιστεί μετά δόξης την ημέρα της αναστάσεως, μας στέλνει πρώτα το σκήπτρο Του, τη βασιλική σημαία, τον ζωοποιό Σταυρό ώστε να μας προετοιμάσει να δεχτούμε και τον ίδιο Βασιλιά και να τον δοξάσουμε για τη νίκη…..
Με το ζωοποιό Σταυρό γλυκαίνει την πικρία που νιώθουμε από τη νηστεία, μας ενισχύει στην πορεία μας στην έρημο έως ότου φτάσουμε στην πνευματική Ιερουσαλήμ με την ανάστασή Του….. Επειδή ο Σταυρός λέγεται Ξύλον Ζωής και είναι εκείνο το ξύλο που φυτεύτηκε στον Παράδεισο, γι᾽ αυτό και οι θείοι Πατέρες τοποθέτησαν τούτο στο μέσον της Σαρακοστής, για να μας θυμίζει του Αδάμ την ευδαιμονία και την πτώση του από αυτή. Να μας θυμίζει ακόμα ότι με τη συμμετοχή μας στο παρόν Ξύλο δεν πεθαίνουμε πιά αλλά ζωογονούμαστε»
03/03/2018
….Ο Γρηγόριος αποβιβάστηκε στη νήσο Λήμνο, η οποία ήταν χωρίς επίσκοπο την εποχή αυτή και αναλαμβάνει εκεί έκτακτες ποιμαντικές φροντίδες. Το 1350 έρχεται επί τέλους ο ίδιος ο Καντακουζηνός στη Θεσσαλονίκη, απομακρύνει τους ηγέτες των στασιαστών και επιβάλλει την τάξη. Οι αρχές της πόλεως στέλλουν στη Λήμνο μία τριήρη που μετέφερε τον μητροπολίτη επίσημα πλέον, για να καταλάβει την έδρα του, τριάμισυ έτη μετά την εκλογή του. Τα πλήθη γεμάτα ανέκφραστη χαρά τον υποδέχτηκαν με παιάνες και χειροκροτήματα. Τους εφαινόταν σα να βλέπουν έναν άλλο Χριστό στο πρόσωπο αυτού του γνησίου μαθητού του Χριστού.
Η σκέψις του εκυριαρχώταν έντονα από την έννοια της ειρήνης. Εμπρός από την πύλη της πόλεως τον ένδυσαν τον αρχιερατικό μανδύα και αυτός ανέπεμψε τότε βαθυστόχαστη ευχή προς το Θεό, στην οποία έλεγε και αυτό:
- Πραγματικά επέσαμε πολύ βαθειά, έχομε περισφιχθεί με τρομερές αλυσίδες αμαρτημάτων… Απάλλαξέ τους Κύριε, από τη μεταξύ τους έριδα. Συμφιλίωσέ τους μαζί σου και μεταξύ τους.
Την Τρίτη ημέρα από την αφιξή του εξεφώνησε την πρώτη του αρχιερατική ομιλία που είχε το ίδιο θέμα. Όλη η πόλις ήταν συγκεντρωμένη στον καθεδρικό ναό, για ν’ ακούσει την ομιλία, με την οποία ετράβηξε τις ψυχές των ανθρώπων προς τον εαυτόν του και προς τον Θεό. Εκείνοι που προηγουμένως ήσαν αντίπαλοί του κι εμπόδιζαν την εγκατάστασή του στην έδρα του, τώρα έρχονταν να γονατίσουν εμπρός του και να καταφιλήσουν τα πόδια του.
Ένα από τα πρώτα του μελήματα ήταν να συγκεντρώσει όλους τους κληρικούς του για να τους δώσει οδηγίες σχετικές με το έργο τους. Εξύψωσε το φρόνημά τους και τους έδωσε την πνοή που χρειάζεται για την ευσυνείδητη εκτέλεση των ιερατικών καθηκόντων.
Ιερουργούσε ο ίδιος συχνά και ομιλούσε εξ ίσου συχνά. Ο λόγος του ήταν παιδαγωγία ψυχής, διόρθωσις ήθους, ανατροπή αμαρτίας, διδασκαλία αρετής. Η χάρις του επεκτεινόταν και στην επιτέλεση θαυματουργικών πράξεων. Ο βιογράφος του Φιλόθεος Κόκκινος διηγείται μεταξύ άλλων και τα παρακάτω δύο.
Ο υιός ενός ιερέως έπασχε από επιληπτική νόσο, όχι της σεληνιακής μορφής αλλά της ηλιακής. Κατά τις πρώτες εβδομάδες από την εγκατάσταση του ποιμένος στην πόλη, ο ιερεύς, συλλειτουργώντας μαζί του, τον παρεκάλεσε να δώσει ο ίδιος στο παιδί του τη θεία κοινωνία. Του μετέδωσε, και εθεραπεύθηκε αμέσως από τη νόσο.
Ο ιερομόναχος Πορφύριος κατά τη διάρκεια αγρυπνίας στο μοναστήρι του Υπομιμνήσκοντος αισθάνθηκε τρομερό πόνο στο αριστερό πλευρό. Προσέρχεται στο Γρηγόριο και έπειτα από επίθεση των χειρών του στο μέρος ο πόνος εξαφανίζεται. Στη συνέχεια όμως η νόσος ξαναεμφανίζεται εντοπισμένη στο λάρυγγα, μέχρι του σημείου να μη του επιτρέπει ούτε να φάγει. Ήρκεσε ένα σταύρωμα με το χέρι του αρχιεπισκόπου για να θεραπευθεί οριστικά πλέον.
Ο Γρηγόριος διετέλεσε αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης δώδεκα και μισό έτη, από το 1347 έως το θάνατό του το 1359, επέρασε όμως αδιατάρακτος στην έδρα του μόνο τα μισά από αυτά. Οι αγώνες και οι περιπέτειες του αφαίρεσαν τα άλλα μισά.
Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ
Ο ΚΗΡΥΞ ΤΗΣ ΧΑΡΙΤΟΣ ΤΟΥ ΑΚΤΙΣΤΟΥ ΦΩΤΟΣ (σύνδεσμος μηνύματος)
Οι προφήται ως είδον, οι απόστολοι ως εδίδαξαν, η Εκκλησία ως παρέλαβεν, οι διδάσκαλοι ως εδογμάτισαν, η οικουμένη ως συμπεφρόνηκεν, η χάρις ως έλαμψεν, η αλήθεια ως αποδέδεικται, το ψεύδος ως απελήλαται, η σοφία ως επαρησιάσατο, ο Χριστός ως εβράβευσεν. Ούτω φρονούμεν, ούτω λαλούμεν, ούτω κηρύσσωμεν Χριστόν τον αληθινόν Θεόν ημών, και τους αυτού αγίους εν λόγοις τιμώντες, εν συγγραφαίς, εν νοήμασιν, εν θυσίαις, εν ναοίς, εν εικονίσμασι, τον μεν ως Θεόν και δεσπότην προσκυνούντες και σέβοντες, τους δε διά τον κοινόν δεσπότην ως αυτού γνησίους θεράποντας τιμώντες και την κατά σχέσιν προσκύνησιν απονέμοντες.
Αύτη η πίστις των αποστόλων, αύτη η πίστις των πατέρων, αύτη η πίστις των ορθοδόξων, αύτη η πίστις την οικουμένην εστήριξε.
…………. «Αιωνία η μνήμη»
Τούτων τοις υπέρ ευσεβείας μέχρι θανάτου άθλοις τε και αγωνίσμασι και διδασκαλίαις παιδαγωγείσθαι τε και κρατύνεσθαι Θεόν εκλιπαρούντες και μιμητάς της ενθέου αυτών πολιτείας μέχρι τέλους αναδείκνυσθαι εκδυσωπούντες, αξιωθείημεν των εξαιτουμένων, οικτιρμοίς και χάριτι του μεγάλου και πρώτου αρχιερέως Χριστού του αληθινού Θεού ημών, πρεσβείαις της υπερενδόξου δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας, των θεοειδών αγγέλων και πάντων των αγίων.
Αύτη η πίστις των αποστόλων, αύτη η πίστις των πατέρων, αύτη η πίστις των ορθοδόξων, αύτη η πίστις την οικουμένην εστήριξε.
…………. «Αιωνία η μνήμη»
Τούτων τοις υπέρ ευσεβείας μέχρι θανάτου άθλοις τε και αγωνίσμασι και διδασκαλίαις παιδαγωγείσθαι τε και κρατύνεσθαι Θεόν εκλιπαρούντες και μιμητάς της ενθέου αυτών πολιτείας μέχρι τέλους αναδείκνυσθαι εκδυσωπούντες, αξιωθείημεν των εξαιτουμένων, οικτιρμοίς και χάριτι του μεγάλου και πρώτου αρχιερέως Χριστού του αληθινού Θεού ημών, πρεσβείαις της υπερενδόξου δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας, των θεοειδών αγγέλων και πάντων των αγίων.
18/02/2018
«Αγαπητοί μου στην έναρξη της σπουδαίας εκκλησιαστικής περιόδου που ανοίγεται μπροστά μας θεώρησα πολύ εμπνευστικό το μήνυμα που ακολουθεί. Αν μπορείτε να βρείτε το βιβλίο θα είναι μεγάλη βοήθεια και οδηγός για την Σαρακοστή. Καλή δύναμη στον αγώνα».
...συμβαίνει και με τη Μεγάλη Σαρακοστή είναι ένα πνευματικό ταξίδι που προορισμός του είναι το Πάσχα «η Εορτή των Εορτών». Είναι η προετοιμασία για «την πλήρωση του Πάσχα που είναι η πραγματική Αποκάλυψη»].
Η μετάνοια, ξέρουμε όλοι, είναι η αρχή αλλά και η ατμόσφαιρα μέσα στην οποία βιώνεται μία αληθινά χριστιανική ζωή. Η πρώτη λέξη του Χριστού, όταν άρχισε το κήρυγμά Του, ήταν «μετανοείτε» (Ματθ. 4,17). Αλλά τί είναι μετάνοια; Μέσα στον συνωστισμό που επικρατεί στην καθημερινή μας ζωή δεν έχουμε χρόνο να σκεφτούμε την μετάνοια. Και καταλήγουμε απλώς στο ότι εκείνο που έχουμε να κάνουμε στην περίοδο της Σαρακοστής είναι να αποφεύγουμε ορισμένες τροφές, να περιορίζουμε τις «διασκεδάσεις», να πάμε στην εξομολόγηση, να δεχτούμε τη συγχώρηση από τον ιερέα, να προσέλθουμε (μία φορά σ᾽ όλο το χρόνο) στην Θεία Κοινωνία και μετά από αυτά να θεωρήσουμε τον εαυτό μας τελείως «εν τάξει» μέχρι τον επόμενο χρόνο.
Αλλά θα πρέπει να υπάρχει κάποιος λόγος για τον οποίο η Εκκλησία ξεχώρισε αυτές τις επτά εβδομάδες σαν μία ιδιαίτερη περίοδο μετάνοιας και μας καλεί σε μία συνεχή και επίμονη πνευματική προσπάθεια.
Όλα αυτά φυσικά θα πρέπει να έχουν άμεση σχέση με εμένα, με την πίστη μου, την ζωή μου, την ιδιότητά μου σαν μέλος της Εκκλησίας. Έτσι λοιπόν δεν είναι πρωταρχικό μου καθήκον να προσπαθήσω να καταλάβω τί διδάσκει η Εκκλησία μου για τη Μεγάλη Σαρακοστή; Να προσπαθήσω να είμαι ένας ορθόδοξος Χριστιανός, όχι κατ᾽ όνομα μόνον, αλλά στην ίδια τη ζωή;
Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή (το βιβλίο του π. Schmemann) δίνει απαντήσεις. Η περίοδος αυτή είναι ένα σχολείο μετάνοιας στο οποίο κάθε Χριστιανός οφείλει να μπαίνει κάθε χρόνο για να καταφέρει να εμβαθύνει στην πίστη του, να την επανεκτιμήσει και, αν είναι δυνατόν, ν᾽ αλλάξει τη ζωή του.Είναι μία υπέροχη προσκυνηματική πορεία προς τις πηγές της ορθόδοξης πίστης, είναι μία εκ νέου ανακάλυψη του ορθοδόξου τρόπου ζωής.
Η Εκκλησία με τις διατάξεις και το πνεύμα της λατρείας της Μεγάλης Τεσσαρακοστής μας μεταβιβάζει το νόημα της μοναδικής αυτής περιόδου.
Ελπίζω ο αναγνώστης, αφού διαβάσει αυτές τις σελίδες, να μπορέσει να ανακαλύψει (για τον εαυτό του) ότι σ᾽ αυτόν τον κόσμο τίποτε δεν είναι τόσο όμορφο και τόσο βαθύ, τόσο πλούσιο σε έμπνευση, όσο αυτό που η Μητέρα Εκκλησία μας αποκαλύπτει και ελεύθερα μας προσφέρει όταν μπούμε στην ευλογημένη περίοδο την «το έαρ μηνύουσα».
Από το βιβλίο του π. Αλεξάνδρου Schmemann, Μεγάλη Σαρακοστή πορεία προς το Πάσχα, Ακρίτας, Αθήνα 1984 (σύνδεσμος μηνύματος)
04/02/2018
……………………………
Αυτό που έπαθε ο Αδάμ επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά σε εκατομμύρια απογόνους του. Όλοι εκείνοι που με την αμαρτία τους χωρίστηκαν από το Θεό, λαβαίνουν το μερίδιό τους κι αποδημούν εις χώραν μακράν. Ο Θεός δε θα πιέσει κανέναν να μείνει μαζί Του. Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο ελεύθερο και δε θέλει με τίποτα να περιορίσει την ελευθερία του, γιατί αυτό θα’ ταν αντίθετο στη θεϊκή Του φύση.
Τι κάνει τώρα ο ανόητος αμαρτωλός άνθρωπος όταν απομακρύνεται από τον Θεό, όταν χωρίζεται απ’ Αυτόν; Αποδημεί σε χώρα μακρινή και σπαταλάει την περιουσία του ζώντας με ασωτείες. Αυτά δεν τα έχει κάνει ένας μόνο αμαρτωλός. Δεν τα έκανε μόνο ο νεότερος γιος της παραβολής. Αυτά τα κάνουν όλοι οι άνθρωποι όταν χωρίζονται από τον Θεό, αφού «εξέλιπαν εν ματαιότητι αι ημέραι αυτών» (Ψαλμ. οζ’33).
Τι σημαίνει ζων ασώτως; Πως τις μέρες του τις δαπάνησε άσκοπα, μέσα στην αμαρτία, με μεθύσια, διαπληκτισμούς, οργή, σπατάλες και κυρίως με ανηθικότητα. Με αμαρτίες που σπαταλούν τις ζωτικές λειτουργίες γρήγορα και ολοκληρωτικά, ενώ ο Θεϊκός σπινθήρας εξαφανίζεται. Όταν ο άνθρωπος δεν έχει αγάπη, παραδίνεται στα πάθη. Όταν ο άνθρωπος εγκαταλείπει το δρόμο του Θεού, κυκλώνεται από πλήθος παθών και περιφέρεται από δω κι από κει. Ο άνθρωπος αυτός είναι σαν να παίρνει το τσεκούρι και να κόβει τις ίδιες τις ρίζες της ζωής του. Κόβει κάθε μέρα κι από μια ρίζα, ωσότου το δέντρο αρχίσει να μαραίνεται.
Ο ‘Ασωτος Υιός έζησε άσκοπα και σπατάλησε όλη την περιουσία που του έδωσε ο πατέρας του. «Δαπανήσας δε αυτού πάντα εγένετο λιμός ισχυρός κατά την χώραν εκείνην, και αυτός ήρξατο υστερείσθαι». Κι αφού τα ξόδεψε όλα, στη μακρινή αυτή χώρα έπεσε πείνα μεγάλη κι άρχισε και ο ίδιος να πεινά. Στη μακρινή αυτή χώρα, μακριά πολύ από το Θεό, υπάρχει πάντα πείνα, γιατί η γη δεν μπορεί να χορτάσει τον πεινασμένο άνθρωπο. Η τρφή της το μόνο που κάνει, είναι να αυξάνει την πείνα του. Η γη μόνο τα άλογα ζώα μπορεί να χορτάσει. Σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να χορτάσει τον άνθρωπο. Στη μακρινή χώρα πάντα υπάρχει πείνα. Ο αμαρτωλός που ξεχνά τελείως το Θεό και δαπανά όλες τις ζωτικές δυνάμεις του, που ο Θεός του έδωσε με το μερίδιό του, πέφτει σε μεγάλη πείνα. Μια πείνα που δεν μπορεί να την κορέσει ούτε για μια στιγμή η γη ολόκληρη, με όλα τα αγαθά της.
Το ίδιο γίνεται μέχρι σήμερα με κάθε αμαρτωλό που παραδίδεται ολοκληρωτικά στη γη, στο σώμα και τις σωματικές απολαύσεις. Η τραγωδία για τον αμαρτωλό αρχίζει όταν όλα αυτά γίνονται αποκρουστικά, μοιάζουν με βρώμα και δυσωδία. Τότε αρχίζει να παραπονιέται για τον κόσμο ολόκληρο, να καταριέται την ίδια του τη ζωή. Με στεγνό το σώμα αλλά και την ψυχή του, νιώθει σαν να ‘χει μέσα του ένα κενό, σαν να ‘ναι ένα καλάμι ξερό, απ’ όπου περνάει παγερός αέρας. Όλα του φαίνονται μαύρα. Όλα είναι άσχημα, αηδιαστικά. Σ’ αυτή την κατάσταση που βρίσκεται τα ‘χει χαμένα, δεν ξέρει τι να κάνει. Δεν πιστεύει στη ζωή του. Πως τότε μπορεί να πιστέψει στην άλλη; Εκείνη την έχει ξεχάσει εντελώς, τούτην εδώ άρχισε να την μισεί. Τι κάνουμε τώρα; Που πάμε; Το σύμπαν ολόκληρο τον πιέζει και πουθενά δε βλέπει πόρτα με την ένδειξη «έξοδος».
Ο τάφος δεν είναι διέξοδος, είναι είσοδος. Κι όταν ο άνθρωπος βρίσκεται σε τέτοια απελπισμένη κατάσταση, του παρουσιάζεται ο σατανάς, που όλον αυτόν τον καιρό ήταν κοντά του και τον οδηγούσε από αμαρτία σε αμαρτία, αν και κρυφά, αόρατα. Τώρα όμως του παρουσιάζεται, τον παίρνει στην υπηρεσία του και τον στέλνει στον αγρό του για να ποιμάνει τους χοίρους………
Αυτό παθαίνει κάθε ανυπάκουος γιος που έφυγε μακριά από τον πατέρα του. Τον αποχαιρέτησε γεμάτος υπερηφάνεια και μεγάλα σχέδια για τη ζωή του, για την ευτυχία του, αλλά κατάντησε δούλος κάποιου που ήταν χειρότερος από τον ίδιο, έγινε ποιμένας σε ξένους χοίρους……….
Τη στιγμή εκείνη όμως, που ο Άσωτος Υιός βρισκόταν στην έσχατη απόγνωση, την ώρα της μεγάλης πείνας και του τρόμου, μια σπίθα άναψε μέσα του. Μια ξεχασμένη, εντελώς απρόσμενη σπίθα. Από πού φάνηκε η σπίθα αυτή σε σβησμένα κάρβουνα; Πως ξεπήδησε σπίθα από νεκρό σώμα; Ήρθε από ‘κει που επισημάναμε από την αρχή. Πως ο Πατέρας, την ώρα που έδινε στο γιο την αναλογία του, έδωσε κάτι παραπάνω από το μετρικό του. Μαζί με τον πηλό του έδωσε κι έναν σπινθήρα συνείδησης και επίγνωσης. Όταν ο σοφός και εύσπλαχνος πατέρας του έδινε το μερίδιο της πςριουσίας που του ανήκε, ήταν σαν να μονολογούσε; «Θα του δώσω κι αυτό: λίγη συνείδηση και επίγνωση, κάτι απ’ αυτό που θέλησε να εγκαταλείψει φεύγοντας. Γιατί όχι; Θα το χρειαστεί. Φεύγει, πηγαίνει σε χώρα κρύα, φτωχή. Όταν βρεθεί σε μεγάλη ανάγκη, και μόνο αυτή η σπίθα μπορεί να φωτίσει το δρόμο που θα τον οδηγήσει πίσω σε μένα……
Κι έτσι έγινε. Η σπίθα αυτή έλαμψε στο βαθύ σκοτάδι, ακριβώς τη δωδέκατη ώρα, τότε ακριβώς που ο Άσωτος Υιός είχε φτάσει στο τρίτο βασίλειο κι είχε παραδοθεί στην υπηρεσία του διαβόλου. Έλαμψε μέσα του σαν μαγικό φαναράκι το ξεχασμένο από παλιά φως της συνείδησης και της επίγνωσης……..
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Καιρός Μετανοίας
Από την Κυριακή του Τελώνου κ’ Φαρισαίου
Ως την Μεγάλη Παρασκευή
Τι κάνει τώρα ο ανόητος αμαρτωλός άνθρωπος όταν απομακρύνεται από τον Θεό, όταν χωρίζεται απ’ Αυτόν; Αποδημεί σε χώρα μακρινή και σπαταλάει την περιουσία του ζώντας με ασωτείες. Αυτά δεν τα έχει κάνει ένας μόνο αμαρτωλός. Δεν τα έκανε μόνο ο νεότερος γιος της παραβολής. Αυτά τα κάνουν όλοι οι άνθρωποι όταν χωρίζονται από τον Θεό, αφού «εξέλιπαν εν ματαιότητι αι ημέραι αυτών» (Ψαλμ. οζ’33).
Τι σημαίνει ζων ασώτως; Πως τις μέρες του τις δαπάνησε άσκοπα, μέσα στην αμαρτία, με μεθύσια, διαπληκτισμούς, οργή, σπατάλες και κυρίως με ανηθικότητα. Με αμαρτίες που σπαταλούν τις ζωτικές λειτουργίες γρήγορα και ολοκληρωτικά, ενώ ο Θεϊκός σπινθήρας εξαφανίζεται. Όταν ο άνθρωπος δεν έχει αγάπη, παραδίνεται στα πάθη. Όταν ο άνθρωπος εγκαταλείπει το δρόμο του Θεού, κυκλώνεται από πλήθος παθών και περιφέρεται από δω κι από κει. Ο άνθρωπος αυτός είναι σαν να παίρνει το τσεκούρι και να κόβει τις ίδιες τις ρίζες της ζωής του. Κόβει κάθε μέρα κι από μια ρίζα, ωσότου το δέντρο αρχίσει να μαραίνεται.
Ο ‘Ασωτος Υιός έζησε άσκοπα και σπατάλησε όλη την περιουσία που του έδωσε ο πατέρας του. «Δαπανήσας δε αυτού πάντα εγένετο λιμός ισχυρός κατά την χώραν εκείνην, και αυτός ήρξατο υστερείσθαι». Κι αφού τα ξόδεψε όλα, στη μακρινή αυτή χώρα έπεσε πείνα μεγάλη κι άρχισε και ο ίδιος να πεινά. Στη μακρινή αυτή χώρα, μακριά πολύ από το Θεό, υπάρχει πάντα πείνα, γιατί η γη δεν μπορεί να χορτάσει τον πεινασμένο άνθρωπο. Η τρφή της το μόνο που κάνει, είναι να αυξάνει την πείνα του. Η γη μόνο τα άλογα ζώα μπορεί να χορτάσει. Σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να χορτάσει τον άνθρωπο. Στη μακρινή χώρα πάντα υπάρχει πείνα. Ο αμαρτωλός που ξεχνά τελείως το Θεό και δαπανά όλες τις ζωτικές δυνάμεις του, που ο Θεός του έδωσε με το μερίδιό του, πέφτει σε μεγάλη πείνα. Μια πείνα που δεν μπορεί να την κορέσει ούτε για μια στιγμή η γη ολόκληρη, με όλα τα αγαθά της.
Το ίδιο γίνεται μέχρι σήμερα με κάθε αμαρτωλό που παραδίδεται ολοκληρωτικά στη γη, στο σώμα και τις σωματικές απολαύσεις. Η τραγωδία για τον αμαρτωλό αρχίζει όταν όλα αυτά γίνονται αποκρουστικά, μοιάζουν με βρώμα και δυσωδία. Τότε αρχίζει να παραπονιέται για τον κόσμο ολόκληρο, να καταριέται την ίδια του τη ζωή. Με στεγνό το σώμα αλλά και την ψυχή του, νιώθει σαν να ‘χει μέσα του ένα κενό, σαν να ‘ναι ένα καλάμι ξερό, απ’ όπου περνάει παγερός αέρας. Όλα του φαίνονται μαύρα. Όλα είναι άσχημα, αηδιαστικά. Σ’ αυτή την κατάσταση που βρίσκεται τα ‘χει χαμένα, δεν ξέρει τι να κάνει. Δεν πιστεύει στη ζωή του. Πως τότε μπορεί να πιστέψει στην άλλη; Εκείνη την έχει ξεχάσει εντελώς, τούτην εδώ άρχισε να την μισεί. Τι κάνουμε τώρα; Που πάμε; Το σύμπαν ολόκληρο τον πιέζει και πουθενά δε βλέπει πόρτα με την ένδειξη «έξοδος».
Ο τάφος δεν είναι διέξοδος, είναι είσοδος. Κι όταν ο άνθρωπος βρίσκεται σε τέτοια απελπισμένη κατάσταση, του παρουσιάζεται ο σατανάς, που όλον αυτόν τον καιρό ήταν κοντά του και τον οδηγούσε από αμαρτία σε αμαρτία, αν και κρυφά, αόρατα. Τώρα όμως του παρουσιάζεται, τον παίρνει στην υπηρεσία του και τον στέλνει στον αγρό του για να ποιμάνει τους χοίρους………
Αυτό παθαίνει κάθε ανυπάκουος γιος που έφυγε μακριά από τον πατέρα του. Τον αποχαιρέτησε γεμάτος υπερηφάνεια και μεγάλα σχέδια για τη ζωή του, για την ευτυχία του, αλλά κατάντησε δούλος κάποιου που ήταν χειρότερος από τον ίδιο, έγινε ποιμένας σε ξένους χοίρους……….
Τη στιγμή εκείνη όμως, που ο Άσωτος Υιός βρισκόταν στην έσχατη απόγνωση, την ώρα της μεγάλης πείνας και του τρόμου, μια σπίθα άναψε μέσα του. Μια ξεχασμένη, εντελώς απρόσμενη σπίθα. Από πού φάνηκε η σπίθα αυτή σε σβησμένα κάρβουνα; Πως ξεπήδησε σπίθα από νεκρό σώμα; Ήρθε από ‘κει που επισημάναμε από την αρχή. Πως ο Πατέρας, την ώρα που έδινε στο γιο την αναλογία του, έδωσε κάτι παραπάνω από το μετρικό του. Μαζί με τον πηλό του έδωσε κι έναν σπινθήρα συνείδησης και επίγνωσης. Όταν ο σοφός και εύσπλαχνος πατέρας του έδινε το μερίδιο της πςριουσίας που του ανήκε, ήταν σαν να μονολογούσε; «Θα του δώσω κι αυτό: λίγη συνείδηση και επίγνωση, κάτι απ’ αυτό που θέλησε να εγκαταλείψει φεύγοντας. Γιατί όχι; Θα το χρειαστεί. Φεύγει, πηγαίνει σε χώρα κρύα, φτωχή. Όταν βρεθεί σε μεγάλη ανάγκη, και μόνο αυτή η σπίθα μπορεί να φωτίσει το δρόμο που θα τον οδηγήσει πίσω σε μένα……
Κι έτσι έγινε. Η σπίθα αυτή έλαμψε στο βαθύ σκοτάδι, ακριβώς τη δωδέκατη ώρα, τότε ακριβώς που ο Άσωτος Υιός είχε φτάσει στο τρίτο βασίλειο κι είχε παραδοθεί στην υπηρεσία του διαβόλου. Έλαμψε μέσα του σαν μαγικό φαναράκι το ξεχασμένο από παλιά φως της συνείδησης και της επίγνωσης……..
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Καιρός Μετανοίας
Από την Κυριακή του Τελώνου κ’ Φαρισαίου
Ως την Μεγάλη Παρασκευή
27/01/2018
............
Καθώς λοιπόν ο καθένας υπερασπιζόταν με αυτόν τον τρόπο τον έναν πατέρα έναντι των άλλων δύο, σε λίγο η έριδα εξαπλώθηκε σε ολόκληρο τον χριστιανικό λαό της Βασιλεύουσας και αντί να ευνοεί την αφοσίωση στους αγίους, προκαλούσε ταραχές, διαφωνίες και διαμάχες χωρίς τέλος ανάμεσα στις τρεις παρατάξεις.
Μια νύχτα, οι τρεις άγιοι ιεράρχες παρουσιάστηκαν σε ενύπνιο στον άγιο Ιωάννη Μαυρόποδα, μητροπολίτη Ευχαΐτων (5 Οκτ.), αρχικά ένας ένας και ύστερα μαζί. Του είπαν με μια φωνή: «Καθώς βλέπεις είμαστε και οι τρεις κοντά στον Θεό και δεν μας χωρίζει ούτε διαφωνία ούτε αντιπαλότητα. Ο καθένας από εμάς, ανάλογα με τις περιστάσεις και με την έμπνευση που είχε λάβει από το Άγιο Πνεύμα, συνέγραψε και δίδαξε για την σωτηρία των ανθρώπων. Δεν υπάρχει ούτε πρώτος, ούτε δεύτερος, ούτε τρίτος ανάμεσά μας. Κι αν καλέσεις τον ένα, πάραυτα θα παρουσιαστούν και οι άλλοι δύο. Γι’ αυτό πρόσταξε όσους φιλονικούν, να μην προξενούν διαιρέσεις στην Εκκλησία εξαιτίας μας, αφού όσο βρισκόμασταν εν ζωή όλες μας οι προσπάθειες αποσκοπούσαν στην αποκατάσταση της ενότητας και της ομόνοιας στον κόσμο. Μερίμνησε κατόπιν, να εορτάζεται η μνήμη και των τριών μας την ίδια ημέρα, συνθέτοντας την ακολουθία και τους ύμνους που θα αφιερώσεις στον καθένα μας, με την τέχνη και την γνώση που σου έδωσε ο Θεός, και παράδωσέ τα στους χριστιανούς με την εντολή να εορτάζουν την κοινή τιμή μας κάθε χρόνο. Εάν μας τιμήσουν κατ’ αυτό τον τρόπο, ως όντες ένα κοντά στον Θεό και εν Θεώ, υποσχόμαστε ότι θα μεσιτεύουμε στην κοινή μας προσευχή για την σωτηρία τους». Με αυτά τα λόγια οι άγιοι ανέβηκαν στον ουρανό μέσα σε άπλετο φως, αποκαλώντας ο ένας τον άλλο με το όνομά του.
Χωρίς να αργοπορήσει ο άγιος Ιωάννης συγκέντρωσε τότε τον λαό και μετέφερε το μήνυμα. Καθώς τον σέβονταν όλοι για την αρετή του και τον θαύμαζαν για την δύναμη του λόγου του, οι τρεις παρατάξεις ειρήνευσαν και όλοι τον παρακινούσαν να συνθέσει χωρίς χρονοτριβή την ακολουθία της κοινής εορτής. Με λεπτή διάκριση επέλεξε να αφιερώσει σε αυτό τον εορτασμό την τριακοστή ημέρα του Ιανουαρίου, σφραγίζοντας έτσι τον μήνα εκείνο κατά τον οποίο εορτάζονται και οι τρεις χωριστά (1η άγιος Βασίλειος, 25η άγιος Γρηγόριος, 27η ανακομιδή λειψάνων του αγίου Ιωάννου).
21/01/2018
………………………….
«Ανακαινισθήσεται ως αετού η νεότης σου». Όταν πηγαίνεις προς το θυσιαστήριο και ξαναπλησιάζεις τον Θεόν, τότε η νεότης σου ανακαινίζεται ως εκείνη του αετού. Το «ανακαινισθήσεται», σύμφωνα με τα προηγούμενα, δηλώνει όχι τόσον μίαν μελλοντικήν πράξη, όσο μίαν πράξη η οποία γίνεται και θα συνεχίσει και εις το μέλλον. Μπορεί να ερμηνευθεί με μέλλοντα εις την περίπτωση της ασθενείας, την οποίαν αναφέραμε προηγουμένως. Έστω και αν είσαι άρρωστος, έστω και αν πλησιάζεις προς τον θάνατο, μη στεναχωριέσαι. Θα σε κάνει πάλι νέο ο Θεός. Αλλά και εις την περίπτωση της ψυχικής νόσου, δηλαδή του πάθους, η πείρα βεβαιεί ότι θα ανανεούσαι διαρκώς.
Ίσως υπονοείται ο θρύλος, ο οποίος θέλει τον αετό, όταν γεράσει, να πετάει πολύ ψηλά και εν συνεχεία, πέφτοντας απότομα και κατακόρυφα, να θραύει το ράμφος του επάνω σ’ ένα βράχο και, ανακαινίζοντας έτσι την ζωή του, να μπορεί να πετάξει ξανά εις τα ύψη, χωρίς να εμποδίζεται από το κυρτωμένο ράμφος του. Ίσως πρόκειται για την πτίλωση, κατά την οποία κάθε χρόνο τα πτηνά αναπτερούνται. Αυτή η αναπτέρωσή τους είναι η ανακαίνισή τους.
Όπως λοιπόν οι αετοί κάθε χρόνο ανανεούνται και δεν γεράζουν, έτσι και εσύ θα γίνεσαι καινούριος με του Θεού την δύναμη. Σας υπενθυμίζω και το χωρίον του Ησαϊου, «οι δε υπομένοντες τον Θεόν αλλάξουσι ισχύν, πτεροφυήσουσιν ως αετοί». Όποιος υπομένει τον Κύριον, συνεχώς θα ανανεούται, δεν θα γεράσει, θα διατηρηθεί πάντα νέος. Θεωρώ ότι το χωρίον του Ησαϊου και προ πάντων ο στίχος «ανακαινισθήσεται ως αετού η νεότης σου» μας βοηθούν με την εικόνα του αετού να συλλάβουμε το βαθύτερο νόημα της εννοίας του θυσιαστηρίου.
Σύμφωνα με τον ανατολίτικο θρύλο, ο αετός είναι ο μόνος ο οποίος δύναται να κοιτάζει τον ήλιο και να πετάει κατ’ ευθείαν προς αυτόν, χωρίς να κλείνει τα μάτια στις φωτοβόλες ακτίνες, στην λαμπρότητα, στην μαρμαρυγή του. Η παράδοση θέλει τον αετό, όταν επιθυμεί την ανακαίνισή του, να παίρνει την κατακόρυφο προς τα άνω πορεία, κοιτώντας τον ήλιο τη στιγμή που μεσουρανεί, και εν συνεχεία πάλι να πέφτει κατακόρυφα, να καταδύεται εις την θάλασσα και εξ αυτής να αναδύεται πλέον καινουργής. Ήντλησε ο αετός όλη την δύναμη και όλη την δόξα του ηλίου και εν συνεχεία δια της θαλάσσης – το ύδωρ θεωρείται αναγεννητικόν, δια τούτο χρησιμοποιείται και υπό της Εκκλησίας μας – αναγεννάται. Διά του θρύλου έχομε συμβολισμόν και προτύπωση του βαπτίσματος. Όπως ο αετός αναγεννάται εξ υπαρχής, έτσι ακριβώς και ο Θεός ανακαινίζει την νεότητά σου.
Γέροντος Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου, Αγαλλιασώμεθα τω Κυρίω,σ.240-241. (σύνδεσμος μηνύματος)
Ίσως υπονοείται ο θρύλος, ο οποίος θέλει τον αετό, όταν γεράσει, να πετάει πολύ ψηλά και εν συνεχεία, πέφτοντας απότομα και κατακόρυφα, να θραύει το ράμφος του επάνω σ’ ένα βράχο και, ανακαινίζοντας έτσι την ζωή του, να μπορεί να πετάξει ξανά εις τα ύψη, χωρίς να εμποδίζεται από το κυρτωμένο ράμφος του. Ίσως πρόκειται για την πτίλωση, κατά την οποία κάθε χρόνο τα πτηνά αναπτερούνται. Αυτή η αναπτέρωσή τους είναι η ανακαίνισή τους.
Όπως λοιπόν οι αετοί κάθε χρόνο ανανεούνται και δεν γεράζουν, έτσι και εσύ θα γίνεσαι καινούριος με του Θεού την δύναμη. Σας υπενθυμίζω και το χωρίον του Ησαϊου, «οι δε υπομένοντες τον Θεόν αλλάξουσι ισχύν, πτεροφυήσουσιν ως αετοί». Όποιος υπομένει τον Κύριον, συνεχώς θα ανανεούται, δεν θα γεράσει, θα διατηρηθεί πάντα νέος. Θεωρώ ότι το χωρίον του Ησαϊου και προ πάντων ο στίχος «ανακαινισθήσεται ως αετού η νεότης σου» μας βοηθούν με την εικόνα του αετού να συλλάβουμε το βαθύτερο νόημα της εννοίας του θυσιαστηρίου.
Σύμφωνα με τον ανατολίτικο θρύλο, ο αετός είναι ο μόνος ο οποίος δύναται να κοιτάζει τον ήλιο και να πετάει κατ’ ευθείαν προς αυτόν, χωρίς να κλείνει τα μάτια στις φωτοβόλες ακτίνες, στην λαμπρότητα, στην μαρμαρυγή του. Η παράδοση θέλει τον αετό, όταν επιθυμεί την ανακαίνισή του, να παίρνει την κατακόρυφο προς τα άνω πορεία, κοιτώντας τον ήλιο τη στιγμή που μεσουρανεί, και εν συνεχεία πάλι να πέφτει κατακόρυφα, να καταδύεται εις την θάλασσα και εξ αυτής να αναδύεται πλέον καινουργής. Ήντλησε ο αετός όλη την δύναμη και όλη την δόξα του ηλίου και εν συνεχεία δια της θαλάσσης – το ύδωρ θεωρείται αναγεννητικόν, δια τούτο χρησιμοποιείται και υπό της Εκκλησίας μας – αναγεννάται. Διά του θρύλου έχομε συμβολισμόν και προτύπωση του βαπτίσματος. Όπως ο αετός αναγεννάται εξ υπαρχής, έτσι ακριβώς και ο Θεός ανακαινίζει την νεότητά σου.
Γέροντος Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου, Αγαλλιασώμεθα τω Κυρίω,σ.240-241. (σύνδεσμος μηνύματος)
13/01/2018
Πρόλογος του Αρχιμανδρίτη π. Πλακίδα Deseille στο : ΛΟΓΟΙ ΑΣΚΗΤΙΚΟΙ, ερμηνεία στον Αββά Ησαία (Αρχ. Αιμιλιανού)
Όσοι έζησαν κοντά στον Γέροντα Αιμιλιανό τα πρώτα χρόνια της εγκαταβιώσεως της αδελφότητός του, της προερχομένης από τα Μετέωρα, στη μονή Σίμωνος Πέτρας, έχουν φυλάξει στην καρδιά τους τις συνάξεις, κατά τη διάρκεια των οποίων προσέφερε τον λόγο του στα πνευματικά του τέκνα. Η αδελφότητα συναζόταν γύρω του, άλλοτε σε έναν εσωτερικό χώρο του μοναστηριού, και άλλες φορές σε κάποιον από τους εξώστες που δέσποζαν πάνω από την θάλασσα. Άρχιζε να πέφτει το σκοτάδι, οι τελευταίες ακτίνες του ήλιου φώτιζαν την κορυφή του Αγίου Όρους, ένας γέροντας – ο αγαπητός παπα-Σίμων που μας έχει αφήσει πια χρόνους-ερχόταν να ζητήσει την ευλογία του Γέροντα για να διαβάσει την ακολουθία του Αποδείπνου στην Εκκλησία, και η συζήτησις που ακολουθούσε την διδαχή, μάκραινε κάτω από τα άστρα, συνοδευόμενη από το μουρμουρητό του χειμάρρου που κυλούσε κάτω από το μοναστήρι.
Την ίδια εποχή ο Γέροντας προσέφερε ανάλογους λόγους και στις μοναχές της Ορμύλιας, όταν πήγαινε να επισκεφθεί την αδελφότητά τους που τότε μόλις γεννιόταν. Παρόμοιες συνάξεις συνεχίστηκαν και αργότερα.
Συχνά ο Γέροντας μιλούσε αυθόρμητα για προσφιλή του θέματα ή για όσα άπτονταν της καθημερινότητας του μοναστηριού. Του άρεσε όμως να σχολιάζει, επί σειρά συνάξεων, τον Βίο κάποιου οσίου, όπως λόγου χάριν του οσίου Νείλου του Καλαβρού, ή κάποιο κείμενο των αγίων Πατέρων.
Έτσι λοιπόν μια ημέρα άρχισε να σχολιάζει τους ασκητικούς λόγους του αββά Ησαΐα. Η επιλογή αυτή ήταν ιδιαιτέρως επιτυχής, διότι το κείμενο αυτό αποτελεί μια ωραία σύνθεση της διδασκαλίας των πρώτων μοναχών της Αιγύπτου, κατά τον 4ο και 5ο αιώνα.
….ο γέροντας Αιμιλιανός δεν δίδασκε δική του διδασκαλία. Δεν επινοούσε, δεν νεωτέριζε• το μόνο που έκανε ήταν να μεταδίδει μια κληρονομιά που έφθανε μέχρι τις πρώτες ημέρες του μοναχισμού. Κι όμως, η διδαχή αυτή έπαιρνε στα χείλη του, για τους ακροατές του, νέα εξ ολοκλήρου ζωή και μια επικαιρότητα μοναδική. Δεν ήταν στερεότυπη επανάληψις, αλλά εξέφραζε αυτό που ο ίδιος ζούσε, αυτό που είχε βιώσει υπό την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος. Επειδή όμως το Πνεύμα που τον ζωογονούσε ήταν το ίδιο με εκείνο που ενέπνεε άλλοτε τον αββά Ησαΐα και όλους τους αρχαίους Πατέρες, έβρισκε κανείς μια πλήρη σύμπνοια, μία θαυμαστή συμφωνία ανάμεσα στο λόγο του Γέροντα και τα κείμενα του 4ου και 5ου αιώνος.
……..Αυτή την τόσο πλούσια κληρονομιά επωφελήθηκε ο αββάς Ησαΐας και κατόρθωσε να την διατυπώσει άριστα. Δέκα τέσσερις αιώνες αργότερα, ο Γέροντας Αιμιλιανός, έμελλε τρόπον τινά να αναστήσει το έργο του και να το κάνει προσιτό στους άνδρες και τις γυναίκες του 21ου αιώνος. Άραγε αυτή η διδασκαλία προορίζεται μόνον για τους μοναχούς και τις μοναχές; Σίγουρα, σε αυτούς απευθυνόταν άμεσα ο Γέροντας Αιμιλιανός, όπως και ο αββάς Ησαΐας.
Όμως η πνευματική ζωή είναι μία. Ο μοναχός και ο χριστιανός που ζει στον κόσμο επιδιώκουν τον ίδιο σκοπό, και τα μέσα που οφείλουν να χρησιμοποιήσουν είναι ίδια, μόνο που οι αναλογίες διαφέρουν κατά τις ποικιλόμορφες καταστάσεις του βίου. Εδώ, η διάκρισις ενός έμπειρου πνευματικού Πατρός είναι πάντοτε αναγκαία, αν θέλει κανείς να προχωρήσει προφυλαγμένος από πλάνες. (σύνδεσμος μηνύματος)
08/01/2018
ΔΩΣΕ ΜΟΥ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΣΕ ΓΝΩΡΙΣΩ
Μία συνάντηση πάντως δεν εξαρτάται από την αποκάλυψη της αλήθειας της μιας πλευράς. Ο Άλλος είναι εξ ίσου σημαντικός. Ο Θεός που συναντούμε πρέπει να είναι το ίδιο αληθινός όσο κι εμείς που Τον αναζητούμε.
Μα ο Θεός δεν είναι πάντα αληθινός; Δεν είναι πάντα ίδιος και απαράλλακτος; Φυσικά και είναι. Όμως δεν είναι μόνο η πραγματική εικόνα του Θεού που μπλέκεται στις προσευχές μας, αλλά και η εικόνα που έχουμε σχηματίσει εμείς γι Αυτόν, αφού η στάση μας δεν εξαρτάται μόνο απ’ αυτό που πραγματικά είναι, αλλά απ’ αυτό που εμείς έχουμε πιστέψει ότι είναι.
Με μια λανθασμένη εικόνα του Θεού η στάση μας απέναντί Του και η προσευχή μας θα αλλάξουν ανάλογα. Είναι σημαντικό, σ’ όλη μας τη ζωή να προσπαθούμε καθημερινά να γνωρίσουμε τον Θεό όπως είναι: Όχι με τον επί μέρους τρόπο που μας κάνει να Τον βλέπουμε πότε σαν έναν άτεγκτο κριτή και πότε σαν ένα σωτήρα αγάπης, αλλά να Τον γνωρίσουμε σ’ όλη την πολυδιάστατη φύση Του.
Κι ας μην ξεχνούμε πως δεν είναι ποτέ δυνατό το σύνολο της ανθρώπινης γνώσης περί Θεού να αποτελέσει κάποια αυθεντική περιγραφή του ζώντος Θεού. Γιατί ο Θεός, ακόμα και με τον τρόπο που αυτοαποκαλύπτεται στην Αγία Γραφή, δεν μας φανερώνει τον εαυτό Του ολοκληρωτικά και τελεσίδικα.
Εάν προσπαθήσουμε να δούμε τον Θεό με την εικόνα που αποκομίζουμε απ’ όλα απ’ όσα γνωρίζουμε γι’ Αυτόν μέσω της αποκαλύψεως, μέσω της πείρας της Εκκλησίας, και της προσωπικής μας πείρας, διατρέχουμε τον κίνδυνο να βρεθούμε μπροστά σε μια ψεύτικη εικόνα, που μας ξεγελάει σαν συνολική, ενώ δεν είναι παρά μόνο μια πενιχρή προσέγγιση της αληθινής. Όπως μας λέει ο Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός, είναι σαν να λατρεύουμε ένα είδωλο. Γι’ αυτό οι ανατολικοί Πατέρες συνεχώς τονίζουν την ανάγκη να προσεγγίζουμε τον Θεό χωρίς φανταστικές εικόνες ή προκαταλήψεις.
Το καθετί που γνωρίζουμε για τον Θεό πρέπει να μας βοηθήσει να Τον πλησιάσουμε. Όταν όμως στεκόμαστε μπροστά Του, πρέπει να αφήνουμε στην άκρη όλα όσα ξέρουμε γι’ Αυτόν, όσο αληθινά και πολύτιμα κι αν είναι. Θα πρέπει να σταθούμε μπροστά στον άγνωστο Θεό, στο μυστήριο, στο θείο απόλυτο και πρέπει να είμαστε έτοιμοι να Τον συναντήσουμε όπως Εκείνος θέλει να μας αποκαλυφθεί σήμερα. Διαφορετικά θα είναι πάντα ο Θεός του χθες κι όχι ο ίδιος ο αληθινός Θεός.
Όμως για μας ο αληθινός Θεός είναι ο μόνος στόχος της αναζήτησής μας, ο μοναδικός σύντροφος της αυθεντικής προσευχής. Τούτη η συνάντηση, η αληθινή, δεν μπορεί να συντελεστεί με μια τεχνητή παρουσία, αφού με τη συνάντησή μας αυτή δε ζητούμε απλώς συγκινήσεις χαράς, έκσταση κλπ, αλλά τον ίδιο τον Θεό.
Αντωνίου του Σουρόζ, Θέλει τόλμη η προσευχή,σ.36-37 (σύνδεσμος μηνύματος)
24/12/2017
…………………………
Μεγάλο πράγμα είναι το Σπήλαιο της Βηθλεέμ. Όσοι αξιωθήκαμε και πήγαμε και
προσκυνήσαμε εκεί, αισθανθήκαμε αυτή τη μεγάλη Χάρι που έχει. Αλλά, μπορώ να σας πω,
ότι ανώτερη Χάρι έχει η καρδιά ενός ανθρώπου που θα γίνει ζωντανό σπήλαιο του θείου
βρέφους Ιησού Χριστού. Και αυτό έκαναν οι Άγιοι. Οι Άγιοι προσφέρθηκαν στον Χριστό και
ο Χριστός κατώκησε μέσα τους και έγιναν Χριστοφόροι και Θεοφόροι και ανώτεροι από τη
Φάτνη και το Σπήλαιο της αγίας Βηθλεέμ.
Παρακαλούμε τον Θεάνθρωπο Σωτήρα μας να μας συγχωρήσει, διότι στη ζωή μας κάθε λεπτό τον πικραίνουμε, διότι δεν έχουμε το φιλότιμο, τον πόθο, την ευγνωμοσύνη να αγωνισθούμε όπως πρέπει και να ανταποκριθούμε στην δική Του μεγάλη, απέραντη, ανέκφραστη αγάπη για μας , αλλά πιο πολύ ζούμε μέσα στη φιλαυτία μας και τον εγωισμό μας.
Θυμάστε εκείνη την ωραία ιστορία με τον άγιο Ιερώνυμο; Ασκητής ήταν ο άγιος Ιερώνυμος και συγγραφεύς της αρχαίας Εκκλησίας. Όταν κάποτε αγρυπνούσε στο Σπήλαιο της Βηθλεέμ, του ενεφανίσθη ο Κύριος. Τον ερώτησε τότε ο άγιος Ιερώνυμος: «τι θέλεις Κύριε να σου δώσω ως δώρο;». Και του απήντησε ο Κύριος: «τις αμαρτίες σου, να τις συγχωρήσω». Αυτό το δώρο εζήτησε ο Θεάνθρωπος Χριστός από τον Ιερώνυμο, που ήταν δικός Του δούλος πιστός. Αυτό ζητάει και από μας ο Χριστός σήμερα. Την καρδιά μας ζητάει, τις αμαρτίες μας για να τις συγχωρήσει, και την απόφασή μας να αρχίσουμε μια νέα ζωή.
Ζούμε σε ένα κόσμο γεμάτο σύγχυση. Όμως μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο που έχει τόση σύγχυση, τόση αβεβαιότητα, τόσο άγχος, τόση ανασφάλεια, που όλα είναι τόσο ρευστά και τόσο μάταια, αυτός ο οποίος έχει τον Χριστό μέσα του έχει ασφάλεια, έχει ειρήνη, έχει βεβαιότητα, είναι ήδη μπολιασμένος μέσα στον Θεό και μέσα στην αιωνιότητα του Θεού.
…………………………………………………….
Αρχιμανδρίτου Γεωργίου Καψάνη ΕΙΣ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΙΝ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ (1986) (σύνδεσμος μηνύματος)
Παρακαλούμε τον Θεάνθρωπο Σωτήρα μας να μας συγχωρήσει, διότι στη ζωή μας κάθε λεπτό τον πικραίνουμε, διότι δεν έχουμε το φιλότιμο, τον πόθο, την ευγνωμοσύνη να αγωνισθούμε όπως πρέπει και να ανταποκριθούμε στην δική Του μεγάλη, απέραντη, ανέκφραστη αγάπη για μας , αλλά πιο πολύ ζούμε μέσα στη φιλαυτία μας και τον εγωισμό μας.
Θυμάστε εκείνη την ωραία ιστορία με τον άγιο Ιερώνυμο; Ασκητής ήταν ο άγιος Ιερώνυμος και συγγραφεύς της αρχαίας Εκκλησίας. Όταν κάποτε αγρυπνούσε στο Σπήλαιο της Βηθλεέμ, του ενεφανίσθη ο Κύριος. Τον ερώτησε τότε ο άγιος Ιερώνυμος: «τι θέλεις Κύριε να σου δώσω ως δώρο;». Και του απήντησε ο Κύριος: «τις αμαρτίες σου, να τις συγχωρήσω». Αυτό το δώρο εζήτησε ο Θεάνθρωπος Χριστός από τον Ιερώνυμο, που ήταν δικός Του δούλος πιστός. Αυτό ζητάει και από μας ο Χριστός σήμερα. Την καρδιά μας ζητάει, τις αμαρτίες μας για να τις συγχωρήσει, και την απόφασή μας να αρχίσουμε μια νέα ζωή.
Ζούμε σε ένα κόσμο γεμάτο σύγχυση. Όμως μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο που έχει τόση σύγχυση, τόση αβεβαιότητα, τόσο άγχος, τόση ανασφάλεια, που όλα είναι τόσο ρευστά και τόσο μάταια, αυτός ο οποίος έχει τον Χριστό μέσα του έχει ασφάλεια, έχει ειρήνη, έχει βεβαιότητα, είναι ήδη μπολιασμένος μέσα στον Θεό και μέσα στην αιωνιότητα του Θεού.
…………………………………………………….
Αρχιμανδρίτου Γεωργίου Καψάνη ΕΙΣ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΙΝ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ (1986) (σύνδεσμος μηνύματος)
17/12/2017
…………………Ο παπα-Φραγκούλης κι η συνοδεία του σαν έφτασαν, μπήκαν τέλος στο ναό του Χριστού κι η καρδιά τους αισθάνθηκε ζεστασιά και γλύκα ανείπωτη. Ο παπάς ψιθύρισε με βαθιά συγκίνηση το «Εισελεύσομαι εις τον οίκον σου» κι η θεια το Μαλαμώ, αφού άλλαξε τη φ’ στάνα της τη βρεγμένη και φόρεσε άλλη στεγνή, και το γ’ νάκι της το καλό, που ευτυχώς τα είχε σε δέμα καλά φυλαγμένα κάτω απ’ την πλώρη της βάρκας, έδεσε μεγάλη σκούπα από στοίβες και χαμόκλαδα κι άρχισε να σαρώνει το δάπεδο του ναού, ενώ οι γυναίκες οι άλλες άναβαν με φροντίδα τα καντήλια κι άναψαν μεγάλο πλήθος από κεριά σε δυο μανουάλια κι ετοίμασαν μεγάλη φωτιά με ξερά ξύλα και κλαδιά στο προαύλιο του ναού, όπου σχηματιζόταν μικρό στένωμα, παράλληλο προς το νότιο τοίχο, που κλεινόταν από ένα τοιχάκι γειτονικής οικοδομής που σωζόταν όρθιο, και γέμισαν κάρβουνα το μεγάλο μαγκάλι, που σωζόταν μέσα στο ιερό βήμα, κι έβαλαν το μαγκάλι στη μέση του ναού, ρίχνοντας άφθονο λιβάνι στα κάρβουνα. Και «ωσφράνθη Κύριος ο Θεός οσμήν ευωδίας».
Κι έλαμψε τότε ο ναός όλος κι άστραψε πάνω στο θόλο ο Παντοκράτορας με τη μεγάλη κι επιβλητική μορφή κι ακτινοβόλησε το επίχρυσο και λειτουργημένο με μύρια ανάγλυφα τέμπλο, με τις πανέμορφες και άριστης βυζαντινής τέχνης εικόνες του, με τη μεγάλη εικόνα της Γεννήσεως, όπου «Παρθένος καθέζεται τα Χερουβίμ μιμουμένη», όπου θεσπέσια ακτινοβολούν οι μορφές του Θείου Βρέφους και της Αμώμου Λεχούς, όπου βυζαντινές παρίστανται οι όψεις των αγγέλων, των μάγων και των ποιμένων, όπου κανένας νομίζει ότι λαμποκοπά το χρυσάφι, ευωδιάζει ο λίβανος και βαλσαμώνει η σμύρνα κι όπου, θαρρείς και η Γραφή μιλούσε, φαντάζεται κανένας, για μια στιγμή, ότι ακούει το «Δόξα εν υψίστοις Θεώ».
Και στη μέση κρέμεται ο μεγάλος ορειχάλκινος και πολύκλαδος πολυέλεος κι ολόγυρα ο κρεμαστός χορός. Με τις εικόνες των προφητών και Αποστόλων, κάτω απ’ τον οποίο γίνονταν παλαιότερα οι σεμνοί γάμοι των χριστιανικών αντρόγυνων. Κι ολόγυρα οι μορφές των Μαρτύρων, Οσίων και Ομολογητών.
Όταν έφτασαν στο Κάστρο και μπήκαν στο ναό του Χριστού, τόση ζεστασιά χάϊδεψε την ψυχή τους, που, αν κι ήταν κατάκοποι κι αν και νύσταζαν μερικοί απ’ αυτούς, αισθάνθηκαν τόσο τη χαρά που ζουν κι έχουν φτάσει αίσια στο τέρμα της πορείας τους, στο ναό του Κυρίου, ώστε τους έφυγε κάθε νύστα και κάθε κούραση. Οι γιδοβοσκοί, που βρήκαν απασχόληση και πρόφαση να καπνίζουν καθισμένοι και κάποτε να ξαπλώνουν και να κλέβουν κανέναν ύπνο, τυλιγμένοι στις κάπες τους κοντά στη φωτιά, είχαν ανάψει έξω δυο δαυλιά, το ένα μπροστά στο ιερό Βήμα, το άλλο κατά το βόρειο μέρος. Μες στο ναό η ζέστα ήταν πολύ ευχάριστη, χάρη στις από μέσα κι απ’ έξω φωτιές. Κι είχαν σωριάσει πάμπολλα δεμάτια από ξερά ξύλα και κλαδιά οι γιδοβοσκοί που κατάφυγαν εκεί, με τις γίδες και τα κατσίκια τους, όσα δεν είχαν ψοφήσει ακόμη από το βαρύ χειμώνα της χρονιάς εκείνης, οι σκληραγωγημένοι τσοπάνηδες, που είχαν σώσει και τους δυο λοτόμους από τον αποκλεισμό του χιονιού. Κι έπειτα ο παπάς έβαλε «Ευλογητός¨…» και ψάλθηκε η Λιτή της μεγαλόπρεπης εορτής. Μετά απ’ αυτό ο κυρ Αλεξανδρής άρχισε τις αναγνώσεις και όσοι ήταν νυσταγμένοι αποκοιμήθηκαν σιγά στα στασίδια τους…. νανουρισμένοι από τη ρινόφωνη και μονότονη απαγγελία του κυρ Αλεξανδρή…..
Αλλά όταν ο παπάς βγήκε κι έψαλλε το «Δεύτε ίδωμεν πιστοί. Πού εγεννήθη ο Χριστός», τότε οι μορφές των Αγίων φάνηκαν σαν να έγιναν χαρούμενες στους τοίχους. «Ακολουθήσωμεν λοιπόν ένθα οδεύει ο αστήρ», και ο κυρ Αλεξανδρής, ενθουσιασμένος, πήρε το ψηλό καλάμι και κούνησε τον πολυέλαιο με τις λαμπάδες όλες αναμμένες. «Άγγελοι υμνούσιν ακαταπαύστως εκεί», και σείστηκε ο ναός όλος από τη βροντερή φωνή του παπα-Φραγκούλη, που έψαλλε με πάθος. «Δόξα εν υψίστοις λέγοντες τω σήμερον εν σπηλαίω τεχθέντι», και οι άγγελοι οι ζωγραφιστοί, που περικύκλωναν τον Παντοκράτορα στο θόλο, τέντωναν τ’ αυτί, αναγνωρίζοντας πως τους είναι γνωστός ο ύμνος.
Κι έπειτα ο παπάς πήρε καιρό κι άρχισε να προσφέρει στο Θεό θυσία αινέσεως.
………………………………………..
Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη: «Στο Χριστό στο Κάστρο» (σύνδεσμος μηνύματος)
09/12/2017
Ο όσιος πατήρ ημών Σπυρίδων ζούσε στην Κύπρο στις αρχές του 4ου αιώνος και ασκούσε ειρηνικά το επάγγελμα του βοσκού. Απλός στους τρόπους και ολιγογράμματος, δεν είχε όμως όμοιό του στην αγάπη για τον πλησίον, στην πραότητα, στην αγαθοεργία, στην ελεημοσύνη, στη φιλοξενία και στον ενάρετο βίο........
Αυστηρός με τον εαυτό του, ήταν γεμάτος άφατη συμπόνια για τους συνανθρώπους του και επιείκεια για τις αδυναμίες τους..... Με την πραότητα, την ταπείνωση και την απλότητά του, απέκτησε τόση παρρρησία ενώπιον του Κυρίου, ώστε επιτέλεσε αναρίθμητα θαύματα για την σωτηρία και την οικοδομή της Εκκλησίας του.....
Αποκομμένος από τα εγκόσμια αγαθά, αφοσιωμένος πλήρως στην προσδοκία των αγαθών των αιωνίων, ο άγιος Σπυρίδων τελούσε τη θεία Λειτουργία και τις Ακολουθίες της Εκκλησίας ωσάν να βρισκόταν ήδη ενώπιον του θρόνου του Υψίστου, μαζί με τους χορούς των Αγγέλων και των αγίων. Μιά ημέρα την ώρα που λειτουργούσε σε κάποιο απομονωμένο εξωκλήσι, παραμελημμένο από τους πιστούς, στράφηκε προς τους απόντες πιστούς λέγοντας: «Ειρήνη πάσι!», Ο υποτακτικός του άκουσε την φωνή του χορού των Αγγέλων να απαντά: «Και τω πνευματί σου!» και να συνεχίζει την ουράνια ψαλμωδία του μέχρι το τέλος της θείας Λειτουργίας.......
Μετά από βίο μακρύ, όπου αδιάκοπα του παραστάθηκε το Άγιο Πνεύμα, ο άγιος Σπυρίδων παρέδωκε ειρηνικά την ψυχή του στον Κύριο την 12ην Δεκεμβρίου 348, σε ηλικία εβδομήντα οκτώ ετών, αφού προηγουμένως ενεθάρρυνε για μία τελευταία φορά τους παρευρισκομένους να ακολουθούν τον Χριστό και να υποτάσσονται στον ελαφρό ζυγό του. (σύνδεσμος μηνύματος)
02/12/2017
Ο Θεός έχει βάλει μία δύναμη μέσα στην ψυχή του ανθρώπου. Απ’ αυτόν εξαρτάται πώς τη διοχετεύει, για το καλό ή για το κακό. Αν το καλό το παρομοιάσουμε με ανθόκηπο γεμάτο λουλούδια, δέντρα και φυτά, ενώ το κακό με αγκάθια και τη δύναμη με νερό, τότε μπορεί να συμβεί το εξής: όταν το νερό το διοχετεύσομε προς τον ανθόκηπο, τότε όλα τα φυτά αναπτύσσονται, πρασινίζουν, ανθίζουν, ζωογονούνται. Την ίδια στιγμή τα αγκάθια, επειδή δεν ποτίζονται, μαραίνονται, χάνονται. Και το αντίθετο.
Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να ασχολείσθε με τα αγκάθια. Μην καταπιάνεστε με την εκδίωξη του κακού. Έτσι μας θέλει ο Χριστός, να μην ασχολούμαστε με τα πάθη και με τον αντίθετο. Κατευθύνετε το νερό, δηλαδή όλη τη δύναμη της ψυχής σας, προς τα λουλούδια και θα χαίρεσθε την ομορφιά, την ευωδιά, τη δροσιά τους.
Δεν γίνεσθε άγιοι κυνηγώντας το κακό. Αφήστε το κακό. Να κοιτάζετε προς τον Χριστό κι Αυτός θα σας σώσει. Αντί να στέκεσθε έξω από την πόρτα και να διώχνετε τον εχθρό, περιφρονήστε τον. Έρχεται από δω το κακό; Δοθείτε με τρόπο απαλό από κει. Δηλαδή έρχεται να σας προσβάλει το κακό, εσείς δώστε την εσωτερική σας δύναμη στο καλό, στον Χριστό. Παρακαλέστε: «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με». Ξέρει Εκείνος πώς να σας ελεήσει, με τι τρόπο. Κι όταν γεμίζετε απ’ το καλό, δεν στρέφεστε πια προς το κακό. Γίνεσθε μόνοι σας, με την χάρη του Θεού, καλοί. Πού να βρει τόπο τότε το κακό; Εξαφανίζεται!
Όλα συν Χριστώ είναι δυνατά. Πού είναι ο κόπος και η προσπάθεια, για να γίνεις καλός; Τα πράγματα είναι απλά. Θα καλείτε τον Θεό κι Εκείνος θα μεταβάλλει τα πράγματα προς το καλό. Αν δώσετε σ’ Εκείνον την καρδιά σας, δεν θα μείνουν περιθώρια για τ’ άλλα. Όταν ενδυθείτε τον Χριστό, δεν θα κάνετε καμία προσπάθεια για την αρετή. Εκείνος θα σας την δώσει. Σας πιάνει φοβία κι απογοήτευση; Στραφείτε στον Χριστό. Αγαπήστε Τον απλά, ταπεινά, χωρίς απαίτηση και θα σας απαλλάξει ο ίδιος. Να στραφείτε προς τον Χριστό και να πείτε με ταπείνωση και ελπίδα σαν τον Απόστολο Παύλο: «Τις με ρύσεται εκ του σώματος του θανάτου τούτου;». θα κινηθείτε, λοιπόν, προς τον Χριστό κι Εκείνος αμέσως θα έλθει. Αμέσως θα ενεργήσει η χάρις Του.
Από το βιβλίο, Γέροντος (Αγίου) Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Βίος και Λόγοι, Ιερά Μονή Χρυσοπηγής, Χανιά 2005, σ. 287-288 (σύνδεσμος μηνύματος)
26/11/2017
Η νηστεία των Χριστουγέννων δεν είναι απλώς σαράντα νηστίσιμες ημέρες. Είναι μία παιδαγωγία να συγκεντρώσουμε τις δυνάμεις μας στην προσδοκία του Εμμανουήλ, του Θεού που ήταν, είναι και θα είναι μαζί μας, «ἦν, ἐστὶ καὶ ἔσται», μία παιδαγωγία, για να μπορέσωμε να του ανοίξουμε τα σπλάγχνα μας προσδοκώντας τον ως απόντα. Αυτό είναι το τραγικό πρόβλημά μας: Ο αόρατος, αυτός που θέλομε να είναι ορατός, μας φαίνεται τόσο απομακρυσμένος. Αυτός όμως είναι Θεός της καρδιάς μας, των παιδικών μας ονείρων, ο Θεός που μας χάρισαν οι γονείς μας από μικρά παιδιά.
Από το βιβλίο του Γέροντος Αιμιλιανού, Λόγοι Εόρτιοι Μυσταγωγικοί, σ.307 (σύνδεσμος μηνύματος)
Από το βιβλίο του Γέροντος Αιμιλιανού, Λόγοι Εόρτιοι Μυσταγωγικοί, σ.307 (σύνδεσμος μηνύματος)
19/11/2017
….Έχοντας
έτσι εγκαταλείψει τον κόσμο, τους γονείς της και κάθε δεσμό με τα αισθητά
πράγματα, η αγία Παρθένος παρέμεινε στον Ναό μέχρι την ηλικία των δώδεκα ετών.
Φθάνοντας λοιπόν σε ηλικία γάμου, οι ιερείς και οι πρεσβύτεροι φοβήθηκαν μήπως
μολύνει το άδυτο και την εμπιστεύτηκαν στον αγνό Ιωσήφ που ήταν χήρος, για να
διαφυλάξει την παρθενία της, παρουσιαζόμενος ως μνηστήρας της. Κατά τα εννέα
αυτά χρόνια, η Παναγία τρεφόταν με τροφή πνευματική που της έφερνε άγγελος
Κυρίου. Διήγε βίο ουράνιο, ανώτερο εκείνου των προπατόρων μας στον Παράδεισο.
Δίχως μέριμνες, δίχως πάθη, έχοντας ξεπεράσει τις ανάγκες της φύσεως και την
τυραννία των ηδονών, δεν ζούσε παρά μόνον για τον Θεό, με τον νου της κάθε
στιγμή προσηλωμένο στη θεωρία του κάλλους Του. Προσευχόμενη αδιαλείπτως και
επαγρυπνώντας στον εαυτό της, η αγία παιδίσκη κατόρθωσε κατά την παραμονή της
στον Ναό να καθαρίσει την καρδιά της, έτσι ώστε να γίνει ακηλίδωτος καθρέπτης,
όπου ανταυγάζεται η δόξα του Θεού. Φόρεσε τη λαμπρή στολή των αρετών, ως
μελλόνυμφη, για να προετοιμασθεί για την εν αυτή έλευση του θείου Νυμφίου
Χριστού. Κατόρθωσε τέτοια τελειότητα, που συνόψισε στο πρόσωπό της όλη την
αγιότητα του κόσμου και, ομοιωθείσα διά της αρετής με τον Θεό, προσείλκυσε τον
Θεό να «ομοιωθεί» με τους ανθρώπους διά της Ενανθρωπήσεως.
Από τα βάθη
του αδύτου, όπου εισήλθε σε ηλικία που τα άλλα παιδιά αρχίζουν να μαθαίνουν, η
Παναγία άκουγε κάθε Σάββατο τα αναγνώσματα του Νόμου και των Προφητών που
απευθύνονταν στον λαό στο κοινό τμήμα του Ναού. Με τη διάνοιά της οξυμμένη από
την ησυχία και την προσευχή, έφθασε έτσι στη γνώση του βαθύτερου νοήματος των
μυστηρίων των Γραφών. Ζώντας εν μέσω αγίων μυστηρίων και θεωρώντας την ίδια της
την αγνότητα, κατανόησε ποιο ήταν το σχέδιο του Θεού καθ’ όλη την ιστορία του
περιούσιου λαού Του. Διέγνωσε ότι όλος αυτός ο χρόνος ήταν αναγκαίος για να
ετοιμάσει ο Θεός μία μητέρα στους κόλπους της αποστάτιδος αυτής ανθρωπότητος
και ότι αυτή, παιδίον άγιο που διάλεξε ο Θεός, έπρεπε να γίνει ο αληθινός, ζων
Ναός της θεότητος. Τοποθετημένη στα Άγια των Αγίων, όπου φυλάσσονταν τα
τεκμήρια της επαγγελίας του Θεού, η Παρθένος αποκάλυπτε ότι τα σύμβολα και οι
προτυπώσεις έπρεπε να εκπληρωθούν στο πρόσωπό της…..
12/11/2017
(Επιλέξτε το κείμενο για μεγέθυνση)
Aπό το βιβλίο του π. Ευσεβίου Βίττη, Επιψαύσεις, εκδ. Πουρνάρας, Θεσσαλονίκη 1996, σ.231-233 (σύνδεσμος μηνύματος)
05/11/2017
05/11/2017
Να δώσει ο Θεός σε όλους μας ποτέ να μη χάσουμε την έμπνευση να ακολουθούμε τον Χριστό. Ο Κύριος είπε: «Εγώ ειμί η οδός». Όπως Εκείνος έπασχε στον κόσμο, έτσι και εμείς, αναπόφευκτα, οφείλουμε να πάσχουμε, άν μας διακατέχει η επιθυμία να Τον ακολουθήσουμε. Μας είναι αδύνατον να αποφύγουμε τα παθήματα, αν θέλουμε να παραμείνουμε χριστιανοί. Και τότε ίσως θα καταλάβουμε «τίς έστιν Ούτος», ο Χριστός, και θα δούμε το άκτιστο Φως, και η ζωή μας θα μεταμορφωθεί... Είθε να συμβεί αυτό σε μας. Και όταν ζούμε τη ζωή αυτή εμείς οι ίδιοι, τότε θα μπορούμε να βοηθήσουμε και τους άλλους να σωθούν.
Από το βιβλίο του π. Σωφρονίου, Οικοδομώντας τον ναόν του Θεού μέσα μας και στους αδελφούς μας, τ. Α´, σ. 355 (σύνδεσμος μηνύματος)
29/10/2017
Στη σκέψη και στην πνευματική καθημερινότητα του Γέροντα (αγίου Πορφυρίου), η ποίηση ως ζωντανή αίσθηση και ως τρόπος ζωής ήταν συνυφασμένη με τη δοξολογία του Θεού. Η ποίηση ήταν θεολογία και συγχρόνως είδος θεολογίας εισαγωγικό. Η ποιητική διάθεση δεν δήλωνε αυτάρκεια και δεν ήταν αυτοσκοπός, αλλά προοίμιο, προετοιμασία και προστάδιο περαιτέρω κοινωνίας και δοξολογίας του Θεού. Αυτό ακριβώς δηλώνει η σκέψη του: «Για να γίνει κανείς χριστιανός, πρέπει να έχει ποιητική ψυχή, πρέπει να γίνει ποιητής...» Με καθαρό λόγο συμβούλευε τα παιδιά του: «Να εκμεταλλεύεσθε τις ωραίες στιγμές. Οι ωραίες στιγμές προδιαθέτουν την ψυχή σε προσευχή, την καθιστούν λεπτή, ευγενική, ποιητική. Ξυπνήστε το πρωί , να δείτε τον βασιλιά ήλιο να βγαίνει ολοπόρφυρος απ´ το πέλαγος. Όταν σας ενθουσιάζει ένα ωραίο τοπίο, ένα εκκλησάκι, κάτι ωραίο, να μη μένετε εκεί, να πηγαίνετε πέραν αυτού, να προχωρείτε σε δοξολογία για όλα τα ωραία, για να ζείτε τον μόνον Ωραίον».
Στη συνείδηση του Γέροντα, η ποίηση ήταν βιωματικό σκίρτημα, συγχρόνως όμως συνιστούσε και ψυχική προετοιμασία, καλλιέργεια όλων των αγαθών διαθέσεων του ανθρώπου. Αυτό σημαίνει ότι η ποιητική διάθεση, για να είναι αυθεντική και ολοκληρωμένη, πρέπει να συνοδεύεται από το υψηλότερο στάδιο, αυτό της δοξολογίας του Θεού. Στην εν γένει πατερική παράδοση, θεολογία και δοξολογία συνυπάρχουν και εναλλάσσονται. Και τα δύο υποθέτουν καθαρότητα, εσωτερική ευγένεια, λεπτότητα ψυχής και πάνω από όλα τη χάρη του Θεού».
Από το βιβλίο, ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ, Ορόσημο αγιότητος στο σύγχρονο κόσμο, Ιερά Μονή Χρυσοπηγής, Χανιά 2008, σ. 124-125. (σύνδεσμος μηνύματος)
21/10/2017
«Έχοντας στεφθεί με τον καλλίνικο στέφανο των μαρτυρικώς υπέρ Χριστού αθλησάντων, ο Άγιος Δημήτριος απέκτησε μεγάλη παρρησία προς τον Κύριο και δωρήθηκε στη «θεοφύλακτη και φιλόχριστη και φιλομάρτυρα πόλη των Θεσσαλονικέων ως τείχος νοητό και αδιάσειστο, οχυρό απόρθητο από βαρβάρους και δαίμονες, φρούριο γαληνόδωρο για τους κατακλυσμούς της ζωής και σωμάτων και ψυχών αιώνιο φυλακτήριο». Επί χίλια εξακόσια και πλέον έτη, ο Άγιος Δημήτριος δεν έπαψε να παρέχει την φιλάνθρωπο προστασία του στη Θεσσαλονίκη της οποίας είναι ο πολιούχος άγιος.
Χάρις στην προστασία του πολιούχου της, η Θεσσαλονίκη σώθηκε από πέντε πολιορκίες Σλάβων και Αβάρων. Εξάλλου, στις πρεσβείες του αγίου αποδίδεται και η απελευθέρωση της πόλεως από τον τουρκικό ζυγό το 1912. Πλείστες φορές ο άγιος Δημήτριος προστάτεψε την πόλη από λιμούς, σεισμούς και λοιμούς. Και οι πάσχοντες, τους οποίους άφηναν σ’ ένα παράπλευρο κτίσμα της βασιλικής που είχε μετατραπεί σε νοσηλευτήριο, θεραπεύονταν χάρις στις πρεσβείες του αγίου, ο οποίος παρουσιαζόταν στα ενύπνιά τους. Τα θαύματα που επιτελέστηκαν είτε με την άμεση παρέμβαση του αγίου είτε μέσω του μύρου, είναι τόσο πολλά ώστε εκείνος που θα ήθελε να τα απαριθμήσει θα ομοίαζε με τον μωρό ο οποίος επιθυμεί να μετρήσει τους κόκκους της άμμου».
Το κείμενο είναι από τον Βίο του Αγίου Δημητρίου στον «Μέγα Συναξαριστή της Ορθοδόξου Εκκλησίας», έκδοση ΙΜΣΠ.
14/10/2017
Γέροντος Αἰμιλιανοῦ, Ἡ ἀναφορά μας πρός τόν Θεόν.
