04-07-2020
Αγαπητοί μου Αγιοχαραλαμπίτες
Ήρθε και πάλι η χρονική στιγμή του καλοκαιριού, που ως συνήθως όλοι μας αναζητούμε μία αλλαγή της καθημερινότητας, στο πλαίσιο της ποικιλίας που μας ανακουφίζει από την ανία και την ακηδία της ρουτίνας. Αυτό είναι ένα φυσικό φαινόμενο, για τα δεδομένα του κόσμου, που όλο το χρόνο μας κουράζει με τις εκκοσμικευμένες τάσεις του γιατί μας αποπροσανατολίζει από την πορεία για την εκπλήρωση της υπαρξιακής μας προοπτικής. Εφέτος επιπλέον συμβαίνουν και διάφορες πρωτόγνωρες καταστάσεις, οι οποίες μας δυσκόλεψαν προκαλώντας να τις διαχειριστούμε όσο είναι δυνατόν με το μικρότερο κόστος και τη μέγιστη δυνατή ωφέλεια. Πήραμε ήδη το βάπτισμα του πυρός και πιστεύω ότι βγήκαμε πιο δυνατοί και πιο προετοιμασμένοι για τα όσα ίσως επακολουθήσουν.
Το πιο σημαντικό όμως για εμάς νομίζω ότι είναι το γεγονός της μονιμότητας της άπειρης αγάπης του Θεού, που μας προστατεύει, μας αναμένει να τον αποδεχτούμε, να τον αγαπήσουμε και να τον ποθούμε ασταμάτητα, ως την μόνη ανακούφιση των καρδιών μας στις δυσκολίες της επίγειας ζωής, αλλά και την μόνη δυνατότητα να χαρούμε τις όμορφες στιγμές που μας χαρίζει η φύση και οι δωρεές της.
Ο απόστολος Παύλος γράφει προς τους Θεσσαλονικείς:
«Πάντοτε χαίρετε, αδιαλείπτως προσεύχεσθε, εν παντί ευχαριστείτε. τούτο γαρ το θέλημα Θεού εν Χριστώ Ιησού εις υμάς. Το Πνεύμα μη σβέννυτε, προφητείας μη εξουθενείτε. πάντα δε δοκιμάζετε, το καλόν κατέχετε. από παντός είδους πονηρού απέχεσθε. Αυτός δε ο Θεός της ειρήνης αγιάσαι υμάς ολοτελείς. και ολόκληρον υμών το πνεύμα και η ψυχή και το σώμα αμέμπτως εν τη παρουσία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού τηρηθείη»
(Α´Θεσσ. 5, 16-24).
(Α´Θεσσ. 5, 16-24).
Πιστεύω ότι αυτή η προτροπή του αποστόλου μπορεί να είναι ένας οδηγός για όλους μας την περίοδο του καλοκαιριού ώστε να ξεκουραστούμε, να χαρούμε όμορφες οικογενειακές στιγμές και με το καλό να επιστρέψουμε έτοιμοι για τη συνέχεια.
Με πολλές ευχές καλό καλοκαίρι
π. Αθανάσιος
28-06-2020
ΕΟΡΤΗ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ 2020
Τους εξευτελισμούς δε και τας ύβρεις δια το κήρυγμα τας επεδίωκε περισσότερον απ’ ότι ημείς την τιμήν επιδιώκομεν, και τον θάνατον απ’ ότι ημείς την ζωήν, και την πτωχείαν απ’ ότι ημείς τον πλούτον, και τους κόπους περισσότερον απ’ ότι οι άλλοι τας ανέσεις, και όχι απλώς περισσότερον, αλλά πολύ περισσότερον, και το να λυπήται περισσότερον επεδίωκεν, απ’ ότι άλλοι το να χαίρουν, και το να εύχεται υπέρ των εχθρών περισσότερον απ’ ότι οι άλλοι το να τους καταρώνται. Ούτως ανέτρεψεν την τάξιν των πραγμάτων, μάλλον δε ημείς την ανατρέψαμεν, ενώ εκείνος, σύμφωνα με τον νόμον του Θεού την ετήρησε. Διότι αυτά μεν όλα σύμφωνα προς τάξιν είναι, εκείνα δε το αντίθετον.
Επειδή το πολυτιμότερον πάντων είχε μέσα του, τον προς τον Χριστόν έρωτα, εθεώρει τον εαυτόν του μακαριώτερον από όλους και δεν αντήλλασε τούτον ούτε με την θέσιν των κυριοτήτων, αρχών και εξουσιών, αλλ’ επροτίμα να έχει την αγάπην αυτήν και να είναι μεταξύ των εσχάτων και των κολαζομένων ακόμη, παρά να στερηθεί ταύτης και να είναι εκ των ανωτάτων και τιμωμένων∙ διότι δι’ εκείνον κόλασις μία υπήρχε, το να αποτύχει εις την αγάπην ταύτην. Η αποτυχία αύτη ήτο δι’ αυτόν γέεννα, τιμωρία, κακά αναρίθμητα και αντιθέτως ήτο απόλαυσις το να αποκτήσει ταύτην. Η απόκτησις αυτής ήτο δι’ αυτόν ζωή, κόσμος, άγγελος, παρόντα, μέλλοντα, βασιλεία, επαγγελία, αγαθά αναρίθμητα, και ουδεμίαν σημασίαν έδιδεν εις ό,τι δεν οδηγεί προς αυτήν. Όλα δε τα ορατά πράγματα του κόσμου τα περιφρονούσεν ως να ήσαν σάπια χόρτα.
Οι τύραννοι δε και τα εξοργισμένα πλήθη του εφαίνοντο σαν να ήσαν κουνούπια, θάνατος δε και τιμωρίαι και αναρίθμητα βασανιστήρια ήσαν εις αυτόν παιδικά παιχνίδια, οσάκις υπέμεινε ταύτα δια τον Χριστόν. Τότε εδέχετο αυτά ευχαρίστως και τόσον εκαυχάτο διά την αλυσίδα, με την οποίαν ήτο δέσμιος, όσον ούτε ο Νέρων φέρων επί της κεφαλής του το διάδημα της εξουσίας. Και εις το δεσμωτήριον, οσάκις εφυλακίζετο, διέμενεν ως να ήτο εις τον ουρανόν∙ και τα τραύματα και τας μαστιγώσεις εδέχετο με ευχαρίστησιν μεγαλυτέραν εκείνης που αισθάνονται όσοι λαμβάνουσιν εις τους αγώνας τα βραβεία∙ αγαπούσε δε και τους κόπους περισσότερον από τα έπαθλα, θεωρών αυτούς ως τοιαύτα, δια τούτο και χάριν τους ωνόμαζε. Εις διαρκή στενοχωρίαν ευρίσκετο, δι’ αυτό έλεγε: «ποίος ασθενεί και δεν ασθενώ μαζί του; ποίος σκανδαλίζεται και δεν καίομαι από την λύπην μου»;
Πράγματι πολλοί εξ αυτών που έχασαν τέκνα, όταν μεν αφίνωνται να θρηνούν, ανακουφίζονται και αυτοπαρηγορούνται, όταν δε εμποδίζονται, μεγαλώνει ο πόνος τους. Αυτό συνέβαινε και εις τον Παύλον, ο οποίος με το να κλαίει νύκτα και ημέραν, διότι κανείς δεν επένθησεν τόσον διά τα ιδικά του κακά, όσον εκείνος διά τα ξένα, ανεκουφίζετο και παρηγορείτο. Εις πόσον ψυχικόν άλγος θα ευρίσκετο, διότι οι Ιουδαίοι ήσαν μακράν της σωτηρίας, αφού, διά να σωθώσιν αυτοί, ηύχετο να στερηθεί ούτος της ουρανίου δόξης! Εκ τούτου είναι φανερόν, ότι τον έθλιβε περισσότερον η απώλεια αυτών, διότι άλλως δεν θα ηύχετο τούτο (να απωλέσει την θείαν δόξαν), το οποίον επροτίμα ως ελαφρότερον και πλέον παρήγορον από εκείνο. Και όχι απλώς το επροτίμα και το επιθυμούσε αλλά και το εφώναζε λέγων∙ «ότι λύπη μέσα μου είναι και πόνος εις την καρδίαν μου» (Ρωμ. θ΄. 2).
Από Ομιλία του ιερού Χρυσοστόμου , Εις τον Απόστολον των Εθνών Παύλον.
21-06-2020
ΚΥΡΙΑΚΗ Β ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Σύναξις Αγιορειτών Αγίων
Σύναξις Αγιορειτών Αγίων
Η Εκκλησία μας ζει με την προσευχή. Ζει με με τας προσευχάς των τέκνων της. Βεβαίως υπάρχουν πολλά είδη προσευχής. Αν όμως θελήσωμεν να ίδωμεν ποία είναι η κατ’ εξοχήν προσευχή της Εκκλησίας, που αειρύτως συντηρεί την πνευματικότητά της «εν παντί καιρώ και πάση ώρα», τότε θα πρέπει να ανατρέξωμεν εις τα φωτόμορφα τέκνα της, τα αποτελούντα την μοναχικήν πολιτείαν. Διότι , όπως λέγει ένας πατήρ της Εκκλησίας, ο άγιος Ισαάκ, αύτη αποτελεί το «καύχημα της Χριστού εκκλησίας» και εκφράζει το σαρκωμένον και βιωμένον Ευαγγέλιον.
Είναι ο μοναχισμός το ιερώτατον θησαυροφυλάκιόν της, εις το οποίον διατηρούνται αλώβητα τα δόγματά της, αληθής η ευσέβεια, ακέραιον το μαρτυρικόν φρόνημα, ανόθευτος η πνευματική παράδοσις, δραστική και σωτήριος η αποστολή της, συνεχές το ηδύμολπον τραγούδι της, με το οποίον προκαλεί και εξυπνά τον ηγαπημένον Χριστόν της και θηρεύει την ολόφωτον περιστεράν, το Πνεύμα το Άγιον, το οποίον εκ του Πατρός εκπορεύεται.
Δια να γνωρίσωμεν πώς διατηρεί η Εκκλησία μέσα εις τον μοναχισμόν την προσευχήν της, την θεοπρεπή ταύτην φωνήν της, δεν χρειάζεται να τρέξωμεν μακριά εις Ανατολήν και Δύσιν. Εδώ, εις την γειτονιά μας, έχομεν το Άγιον Όρος, την πνευματέμφορον ιεροθήκην των παραδόσεών μας, την θεόρριπτον σανίδα, δια της οποίας διαρκώς σώζονται από τον κλύδωνα της αμαρτίας πολλοί και γεμίζουν την βασιλείαν του Θεού.
Την προσευχήν του Αγίου Όρους ποιός δεν την γνωρίζει; Αποτελείται από μίαν φράσιν μικράν, από μετρημένας τας λέξεις.
«Κύριε, Ιησού, Χριστέ, ελέησόν με, τον αμαρτωλόν».
…Τί θα ήτο η ζωή μας χωρίς την προσευχήν αυτήν; Και τί είναι ολόκληρος ο κόσμος χωρίς την ευχήν; Μία καρδιά που δεν έχει την προσευχήν αυτήν, μου φαίνεται ότι ομοιάζει με μίαν νάϋλον σακκούλα, που βάζεις τώρα κάτι μέσα, αλλά που θα σχισθεί γρήγορα και θα την πετάξεις. Εκείνο που νοηματίζει την ζωήν όλην και την ύπαρξίν μας, διότι δίδει τον Θεόν, είναι η προσευχή μας.
Ας ευχώμεθα, ας έχομε μυστικά τα θυμιατήριά μας έτοιμα, διότι όπως είπαμε, οπουδήποτε πηγαίνομε, διά της ευχής εν τω στόματι και εν τη καρδία, ευθύς αμέσως γινόμεθα σκηναί του Θεού, γινόμεθα ημείς θεοφόροι.
Λοιπόν αδελφοί μου, ετοιμάσατε πνευματικά θυμιατήρια, ετοιμάσατε αρώματα μέσα εις τας ψυχάς σας, διότι ο Θεός ούτε τον ήλιον εδιάλεξε ούτε ηγάπησε και ηρκέσθη εις τον ναόν του Σολομώντος, τον θεοπρεπέστατον εκείνον. Τον κατέστρεψε! Διατί;
Διότι ηθέλησεν ο οίκος του να είναι η καρδία του καθενός από ημάς.
14-06-2020
ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ
Ευρισκόμεθα αγαπητοί μου ανάμεσα στον ουρανόν και την γην. Ανάμεσα στο θυσιαστήριον το ουράνιον και εις το θυσιαστήριον το επίγειον, το οποίον είναι ένα πραγματικόν αντίτυπον όλων εκείνων τα οποία συμβαίνουν επάνω εις τον ουρανόν.
Εκεί επάνω το θυσιαστήριον απαρτίζεται από αυτά τα Χερουβίμ. Και πότε μεν συνιστούν θυσιαστήριον ολοκαυτωμάτων πνευματικών των αγγέλων και των αγίων, που αι πυρφόροι προσευχαί των ανεβαίνουν ακόμη πιο ψηλά, για ν’ ακούει ο Θεός και να συγκινείται και να στρέφει το πρόσωπό Του κάτω εις την γην. Άλλοτε δε, αυτοί ούτοι οι άγγελοι και αρχάγγελοι-και μάλιστα τα Χερουβίμ- απαρτίζουν τον θρόνον του Θεού. Ώστε Αυτός ο Θεός, εποχούμενος των Χερουβίμ να καταφθάνει κάτω εις ημάς.
Σάλπιγγες ηχούν συνεχώς. Χιλιάδες δε και μυριάδες, ή καλύτερα, χιλιάδες χιλιάδων και μυριάδες μυριάδων άγγελοι και αρχάγγελοι μεταφέρουν τας ειδήσεις εις τον Θεόν και τα μηνύματα του Θεού προς τον άνθρωπον. Οι άγγελοι ηχούν και οι άνθρωποι ακούνε. Προ πάντων όμως αυταί αι καρδίαι των αγίων, διότι είναι αι πρσβείαι των, εκείναι που συνιστούν επάνω εις τον ουρανόν την δικήν μας ζωήν, τους δικούς μας πόθους, τα δικά μας όνειρα.
Σάλπιγγες είναι λοιπόν αι φωναί των αΰλων και επουρανίων δυνάμεων. Σάλπιγγες όμως νομίζω ηχούν και τις ακούνε οι καρδιές μας μυστικώς και νοερώς, και καταφθάνομεν εδώ μέσα στην Εκκλησία. Κανείς από ημάς δεν θα ήρχετο εις την Εκκλησίαν, εάν όντως αι καρδίαι μας δεν είχαν αυτήν την ευαισθησίαν ν’ ακούνε τας σάλπιγγας των Χερουβίμ και των Σεραφίμ. Σάλπιγγες ήχησαν και να ευρισκόμεθα εδώ………..
……Ας ψάξωμεν τώρα μέσα στις καρδιές μας να ίδωμεν αυτά τα γεγονότα. Πως είναι δυνατόν να αναπλασθεί ο άνθρωπος; Μα είναι το Πνεύμα το Άγιον μέσα του. Και επομένως η πηγή της αναγεννήσεως υπάρχει. Όπως η γη ζει, διότι μέσα εις το κέντρον της είναι το πυρ, και δι’ αυτό είναι ζωντανή, και ο πλανήτης είναι δυνατόν να αναφύει συνεχώς εκ της γης βοτάνην και άνθη και καρπούς, έτσι ακριβώς το πυρ το εσώτερον εν ταις καρδίαις ημών -το Πνεύμα το Άγιον- βλαστάνει και ξαναβλαστάνει εις ημάς. Γίνεται μία αναζωογόνησις. Γίνεται μία «μετάνοια», μία αλλαγή του νου και της καρδίας. Γίνεται εις τον κάθε άνθρωπον, με την δύναμιν του Αγίου Πνεύματος, μία γέννησις, με την έννοια του ότι ο άνθρωπος σπείρεται μέσα στο νερό άνθρωπος και βγαίνει θεάνθρωπος.
Είναι ακόμη, εάν θέλετε, η αναγέννησις αυτή του ανθρώπου, μία έκσπασις της λιθίνης καρδίας, όπως λέγουν οι Προφήτες. Ο Θεός, εν τω Αγίω Του Πνεύματι, εκσπά από την σάρκα μας την λιθίνην καρδία μας και μας δίνει «καρδίαν καινήν». Γιατί χρησιμοποιεί αυτήν την έννοιαν, ότι εκσπά; Είναι τόσο σκληρή η καρδία του ανθρώπου, όσο ζυμώνεται με την ζωή, ώστε χρειάζεται η μεσολάβησις του Θεού, να μπήξει τα χέρια του ελέους Του και της αγάπης Του, για να μπορέσει να εκσπάσει την καρδίαν αυτή, να την βγάλει και να βάλει «καινόν πνεύμα», «καρδίαν καινήν» Την καρδίαν την «καθαράν», που λέγει ο 50ος ψαλμός.
………Ας είμεθα λοιπόν επιθυμούντες να ζώμεν αναγεννημένοι για τον Θεόν. Μας εκάλεσε ο Θεός εις «ελπίδα ζώσαν». Μας εκάλεσε για μια κληρονομία, η οποία είναι άφθορος. Γιατί να μην σκεπτώμεθα και να μην το αισθανώμεθα, ότι η αφθορία μας είναι μια ζωή ανώλεθρος, την οποία ενεργεί ο Ίδιος ο Θεός; Και να αφήνωμε έτσι τον εαυτό μας στα πλαστουργικά Του χέρια, που θα μας αναπλάσουν.
Ας αρχίσωμε με τον πόλεμον της αναγεννήσεως. Ας αφήσωμε τον Θεόν, τον παντοδύναμον πολεμιστήν, να κάνει την αρχήν μιάς καινούργιας ζωής. Εις την οποίαν ζωήν έχομε μόνον τούτο να επιτελέσωμεν: να πούμε εις τον Θεόν, ιδού εγώ, επί τούτο ήλθα. (σύνδεσμος μηνύματος)
07-06-2020
Πεντηκοστή 2020
Κατά τη δημιουργία του κόσμου, η γη ήταν σκεπασμένη από νερά, σκοτάδι και αβύσσους, αλλά «πνεύμα Θεού επεφέρετο επάνω του ύδατος», δηλαδή η ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Η γη ήταν αθέατος και μόνον το πνεύμα του Θεού έμπαινε στα σκότη και στις αβύσσους. Κατόπιν ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο «χουν από της γης και ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής, και εγένετο ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν».
Η φράσις «πνεύμα Θεού» δείχνει καθαρά ότι κατά τη δημιουργία του κόσμου το Άγιον Πνεύμα εβασίλευε και ως αυθέντης εξέφραζε τη θεότητα. Όταν όμως ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο, τότε «ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής». Η πνοή της ζωής είναι το θεοπρεπές εμφύσημα, που δίδει ζωή στον εκ του μηδενός πλασθέντα άνθρωπο. Είναι το δια μέσου του Πνεύματος άκτιστο ενέργημα του Θεού.
Η πνοή της ζωής, η πνοή του Πνεύματος, είναι μία σφραγίδα, ένα αποτύπωμα που δεν εξαλείφεται. Ετέθη στον άνθρωπο και έγινε μόνιμο κτήμα του. Κατά τους Πατέρες , η πνοή της ζωής ονομάζεται «εικών Θεού». Το Άγιον Πνεύμα ενδιαφέρθηκε για τον άνθρωπο και τον κατέστησε ζώσα εικόνα του Θεού, για να ανέρχεται στην ομοίωσι του θείου πρωτοτύπου. Επομένως, το Πνεύμα το Άγιον ασχολείται μαζί μας, το φέρουμε μέσα μας, το αναπνέομε, μας ομιλεί, μας αγαπά, μας περικυκλώνει. Και όμως, εμείς δεν το νιώθομε. Πως μπορούμε να το νιώσωμε; Ποιος ισχυρός δέκτης θα μας μπορέσει να μας το φέρει, ώστε να το βλέπομε και να μιλάμε μαζί του; Κανείς άλλος παρά το Άγιον Πνεύμα, εν τω ονόματι του Υιού. «Πνεύμα θείον το ποιήσαν με, πνοή δε παντοκράτορος η διδάσκουσά με». Το Πνεύμα το Άγιον με έκανε, και η πνοή του, η χάρις του με διδάσκει τί θέλει ο Υιός και παντοκράτωρ της ζωής μου, λέγει ο Ιώβ.
Τι μπορούμε να πούμε τώρα; Τίποτε, μόνον κάτι που είχαμε πει προηγουμένως. Ο Πατήρ και ο Υιός μας απεκάλυψαν το Άγιον Πνεύμα. Όταν ο Ιεζεκιήλ κινδύνευσε, τον πλησίασε ο Θεός και του είπε: «Είσελθε και εγκλείσθητι εν μέσω του οίκου σου». Ας κάνομε και εμείς το ίδιο. Ας μπαίνομε μέσα στην εγκλείστρα μας, «εν μέσω του οίκου ημών», εις το ταμιείον μας, εκεί όπου δεν θα μας ανησυχήσει κανείς. Μπες μέσα , κλείσου καλά και επιπόθει το Πνεύμα το Άγιον. Λαχτάρησέ το, κάλεσέ το, πες: Βασιλεύ ουράνιε, Παράκλητε, το Πνεύμα της αληθείας, ελθέ μέσα στον οίκο μου. Τότε ο Θεός θα απαντήσει: «Ιδού μεθ’ υμών εγώ ειμί».
Γέροντος Αιμιλιανού, Λόγοι εόρτιοι, Το Άγιον Πνεύμα
(σύνδεσμος μηνύματος)
Η φράσις «πνεύμα Θεού» δείχνει καθαρά ότι κατά τη δημιουργία του κόσμου το Άγιον Πνεύμα εβασίλευε και ως αυθέντης εξέφραζε τη θεότητα. Όταν όμως ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο, τότε «ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής». Η πνοή της ζωής είναι το θεοπρεπές εμφύσημα, που δίδει ζωή στον εκ του μηδενός πλασθέντα άνθρωπο. Είναι το δια μέσου του Πνεύματος άκτιστο ενέργημα του Θεού.
Η πνοή της ζωής, η πνοή του Πνεύματος, είναι μία σφραγίδα, ένα αποτύπωμα που δεν εξαλείφεται. Ετέθη στον άνθρωπο και έγινε μόνιμο κτήμα του. Κατά τους Πατέρες , η πνοή της ζωής ονομάζεται «εικών Θεού». Το Άγιον Πνεύμα ενδιαφέρθηκε για τον άνθρωπο και τον κατέστησε ζώσα εικόνα του Θεού, για να ανέρχεται στην ομοίωσι του θείου πρωτοτύπου. Επομένως, το Πνεύμα το Άγιον ασχολείται μαζί μας, το φέρουμε μέσα μας, το αναπνέομε, μας ομιλεί, μας αγαπά, μας περικυκλώνει. Και όμως, εμείς δεν το νιώθομε. Πως μπορούμε να το νιώσωμε; Ποιος ισχυρός δέκτης θα μας μπορέσει να μας το φέρει, ώστε να το βλέπομε και να μιλάμε μαζί του; Κανείς άλλος παρά το Άγιον Πνεύμα, εν τω ονόματι του Υιού. «Πνεύμα θείον το ποιήσαν με, πνοή δε παντοκράτορος η διδάσκουσά με». Το Πνεύμα το Άγιον με έκανε, και η πνοή του, η χάρις του με διδάσκει τί θέλει ο Υιός και παντοκράτωρ της ζωής μου, λέγει ο Ιώβ.
Τι μπορούμε να πούμε τώρα; Τίποτε, μόνον κάτι που είχαμε πει προηγουμένως. Ο Πατήρ και ο Υιός μας απεκάλυψαν το Άγιον Πνεύμα. Όταν ο Ιεζεκιήλ κινδύνευσε, τον πλησίασε ο Θεός και του είπε: «Είσελθε και εγκλείσθητι εν μέσω του οίκου σου». Ας κάνομε και εμείς το ίδιο. Ας μπαίνομε μέσα στην εγκλείστρα μας, «εν μέσω του οίκου ημών», εις το ταμιείον μας, εκεί όπου δεν θα μας ανησυχήσει κανείς. Μπες μέσα , κλείσου καλά και επιπόθει το Πνεύμα το Άγιον. Λαχτάρησέ το, κάλεσέ το, πες: Βασιλεύ ουράνιε, Παράκλητε, το Πνεύμα της αληθείας, ελθέ μέσα στον οίκο μου. Τότε ο Θεός θα απαντήσει: «Ιδού μεθ’ υμών εγώ ειμί».
Γέροντος Αιμιλιανού, Λόγοι εόρτιοι, Το Άγιον Πνεύμα
(σύνδεσμος μηνύματος)
30-05-2020
Κυριακή των Πατέρων
«Ψάχνω, λέγει (ο Θεός), να βρω τον απλούστερο και τον τελειότερο και τον τελικό τρόπο της ζωντανής μου παρουσίας εν υμίν, ώστε εγώ να είμαι αδιαλείπτως μέσα στα αίματά σας, μέσα στα κόκκαλά σας, μέσα στις σάρκες σας».
Και ευρίσκει τον τρόπο. Δημιουργεί ο Θεός, πλάθει, ας το πούμε, την προαιώνιον Εκκλησία. Οριστικά αφήνει κάτω την οθόνη, που είναι γεμάτη από όλα τα καθαρά και ακάθαρτα (Πράξ. 10,9, κ.εξ). Οριστικά πλέον ο Θεός σφηνώνει κάτω στο χώμα, που θα ενωθεί εν συνεχεία με τον ουρανό, σφηνώνει την Εκκλησία του, μέσα στην οποία είμαι και εγώ, είσαι και εσύ.
Επομένως, «ευρίσκω τρόπο για να μη μπορείς να εκπέσεις από την ένωσή σου μαζί μου παρά μονάχα, όταν θες να αρνηθείς και να πείς:῾Σε αρνούμαι Θεέ μου. Δεν σε θέλω. Σε αποδιώκω. Φύγε Θεέ᾽. Εν όσω δεν λες το ῾φύγε Θεέ᾽, είσαι ενωμένος με εμένα».
Είναι λοιπόν αποκάλυψις της βασιλείας του Θεού. «Όσο κι αν είσθε μικροί, όσο κι αν είσθε αμαρτωλοί, όσο κι αν είσθε κακοί, σας βάζω τον απλούστερο τρόπο. Όπως απλώνεις το χέρι σου και αυτό το πιάνεις, τόσο απλό τρόπο. Εσείς οι δύο, οι τρεις που μαζεύεσθε, μπορείτε να γίνεσθε εγώ, να γίνεσθε Χριστός. «Όπου εισί δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί είμαι εγώ εν μέσω αυτών». Ποιος είμαι εγώ εν μέσω αυτών; Αυτό το «εν μέσω αυτών» δεν έχει την έννοια του ότι κάποιος τέταρτος μπαίνει ανάμεσά μας, αλλά ότι εν μέσω υμών, εκεί που είσθε εσείς είμαι εγώ. Επομένως, εσείς παύετε να είσθε εσείς , αλλά γίνεσθε εγώ».
Έτσι η σύναξις, η εκκλησιαστικότης τί είναι; Αυτό που λέγαμε προηγουμένως. Εφ᾽όσον με πιάνει ο Χριστός και με φέρνει τόσο κοντά και γίνεται ο τελείως οπτανόμενος δι᾽ ημερών τεσσαράκοντα, τότε και εγώ έχω αυτό το απλό μέσο δια της κοινωνίας μετά των ανθρώπων να τον αγκαλιάζω, να τον σφίγγω τόσο πολύ, ώστε να μην μπορούμε να ξεχωρισθούμε. Σαν να παίρνω τον σίδηρο και τούτον τον πηλό και τα σμίγω τόσο πολύ, ώστε ο σίδηρος μπαίνει μέσα και δεν μπορείς να τον ξεχωρίσεις από τον πηλό. Ο πηλός γίνεται ένα με τον σίδηρο. Και ο σίδηρος, ο καυτός σίδηρος υπάρχει μέσα στον πηλό, ο οποίος ζεσταίνεται μαζί με τον σίδηρο αυτόν. Έτσι γίνομαι τώρα εγώ.
Επομένως , «και λέγων τα περί της βασιλείας του Θεού» σημαίνει: «ευρίσκω τον τελικό τρόπο με την μεγάλη μου σοφία, με την μεγάλη μου αγάπη, ευρίσκω τον τελικό τρόπο, που είναι ο πιο ανθρώπινος, ο πιο εύκολος τρόπος, για να μπορείς να με αγαπάς και να με έχεις».
Γι᾽ αυτό λέγει ότι «εάν δεν αγαπάς τον συνάδελφό σου, τον αδελφό σου που τον έχεις πλάι σου, πώς μπορείς να αγαπήσεις εμένα τον Θεόν;». Διότι ο άνθρωπος είναι ορατός, ο άνθρωπος ζει όπως ζω και εγώ, σκέπτεται όπως σκέπτομαι εγώ, αγαπάει και μισεί όπως αγαπώ και μισώ εγώ. Ο άνθρωπος είναι η καθημερινή μου συντροφιά, το καθημερινό σύζυγό μου. Εάν αυτόν δεν τον αγαπάς, πώς θα αγαπήσεις εμένα; Ο άνθρωπος δια των ορωμένων ανάγεται εις τον Θεόν. Πώς θα αγαπήσεις τον αόρατο Θεόν, αν τον ορώμενον αυτόν δεν τον αγαπάς;».
Από τον Γέροντα Αιμιλιανό, Προσμονή Πεντηκοστής. (σύνδεσμος μηνύματος)
23-05-2020
Ανάληψις 27-5-2020
……Ας δούμε μερικά νοήματα από τα τροπάρια της ακολουθίας. Το κοντάκιο λέγει: «Ανελήφθης εν δόξη, Χριστέ ο Θεός, ουδαμόθεν χωριζόμενος αλλά μένων αδιάστατος». Ο Χριστός κατέβηκε «ουδαμόθεν χωριζόμενος, αλλά μένων αδιάστατος». Φοβερό να το σκέπτεται κανείς! Ποιος είναι ο Θεός μας! Να φύγει από τον ουρανό, να κατεβή στην γη, χωρίς να χωρισθεί από τον Πατέρα του, διότι είναι «αδιάστατος», δεν υπάρχει μεταξύ τους διάστημα, απόστασι. Ο Χριστός ήλθε στη γη, εσταυρώθη σαρκί, ανέστη σαρκί, ανελήφθη σαρκί, αλλά δεν δημιουργήθηκε κάποιο χάσμα ανάμεσα σε Αυτόν και στον ουράνιο Πατέρα. Αυτό δηλοποιεί και την δική μας ύπαρξη εν τω Θεώ.
….«Ανέδραμεν εις ουρανούς….κολακεύων ως Πατήρ και στηρίξας αυτούς….και λέξας προς αυτούς. Ου χωρίζομαι αφ᾽υμών». Η μετοχή «κολακεύων», αντί της μετοχής «καλέσας», απαντά στην έκδοση της Ι. Μονής Κρυπτοφέρρης. Το ρήμα «κολακεύω» σημαίνει, χαϊδεύω. Στην τελευταία προσευχή του, την λεγομένη αρχιερατική, ο Ιησούς απεκάλυψε τα σπλάχνα του. «Ουχ ερωτώ σε» έλεγε στον Πατέρα, «διά τον κόσμον, αλλά δι᾽αυτά τα τέκνα που μου χάρισες, που ῾σοι ήσαν και εμοί δέδωκας᾽». Τώρα που καταλαβαίνει ότι ρομφαία διαπερνά τις καρδιές τους, τα χαϊδεύει, τους μιλάει με γλυκύτητα. Τα τελευταία αυτά λόγια του μας αποκαλύπτουν την πατρικότητά του, την τρυφερότητα την οποία έχει ο δικαίως αποκαλούμενος «γλυκύτατος Ιησούς» και μας αφήνουν εκστατικούς. Δεν υπάρχουν στοργικώτερα λόγια από αυτά που απηύθυνε ο Κύριος στους μαθητάς του, όταν ανέβαινε στους ουρανούς. Τους χάϊδευε, διότι ακόμη ήταν ορφανοί, δεν είχε κατεβεί το Πνεύμα το Άγιον.
Το πρώτο τροπάριο της έκτης ωδής λέγει: «Εσκίρτησαν απόστολοι, ορώντες μετάρσιον τον κτίστην αιρόμενον, ελπίδι του Πνεύματος». Οι απόστολοι χάρηκαν με το χάδι, με την αγάπη, την εμπιστοσύνη που τους έδειχνε ο απολλύμενος και κρυπτόμενος Κύριος, διότι κατάλαβαν ότι ήλθε η ώρα που θα μπορούν να έχουν αδιαλείπτως τον Χριστόν, έχοντας το Άγιον Πνεύμα. Οι άγγελοι, που εμφανίσθηκαν μόλις αναλήφθηκε ο Κύριος, βοήθησαν τους αποστόλους να καταλάβουν ότι δεν πρέπει να ανησυχούν, διότι ο Κύριος τους ένωσε με τον εαυτό του και δεν πρόκειται να τους αποχωρισθεί. Τότε οι απόστολοι «υποστρέψαντες ανέβησαν εις το υπερώον….νηστεία και προσευχή και δεήσει προσκαρτερούντες». Βέβαια οι Πράξεις δεν λέγουν ακριβώς αυτό, αλλά η ακολουθία ερμηνεύει το πως περίμεναν οι απόστολοι το Άγιον Πνεύμα.
Όταν ο ιερεύς κάνει την απόλυση την ημέρα της Αναλήψεως, λέγει: «Ο εν δόξη αναληφθείς αφ᾽ημών εις τους ουρανούς, ίνα πέμψει το Πνεύμα το Άγιον τω κόσμω». Εκτός από τους αποστόλους έχομε και τον κόσμο, τον οποίο εκπροσωπεί ως Εκκλησία ολόκληρος ο χορός των αποστόλων μαζί με την υπεραγία Θεοτόκο και όσους βρισκόταν στο υπερώο. Γι᾽αυτόν τον κόσμο ανήλθε ο Κύριος εις τους ουρανούς, «ουδαμόθεν χωριζόμενος, αλλά μένων αδιάστατος και βοών… Εγώ ειμι μεθ᾽υμών και ουδείς καθ᾽υμών». «Ουδαμόθεν» σημαίνει ότι ο Κύριος δεν χωρίζεται ούτε από τον Θεόν, ούτε από τον ουρανό, ούτε από τον άνθρωπο, ούτε από τον κόσμο. Θεός, ουρανός, άνθρωποι αμαρτωλοί έγιναν ένα πράγμα. Επομένως, από αυτόν τον αμαρτωλό κόσμο δεν χωρίζεται και το Πνεύμα το Άγιον».
09-05-2020
Αγαπητοί μου αδελφοί Αγιοχαραλαμπίτες
Χριστός Ανέστη!
Διανύουμε εορτολογικά την περίοδο του Πεντηκοσταρίου, εν αναμονή της άρσης των περιορισμών για επάνοδο σε μία καθημερινότητα, που μας έλλειψε και μας στέρησε την συνήθη μετοχή στην λατρευτική εκκλησιαστική μας ζωή. Θεωρώ ότι μέσα από διεργασίες ησυχίας, αναστοχασμού, αυτογνωσίας και αυτοκριτικής είμαστε έτοιμοι και πιο ώριμοι να συνεχίσουμε τη σύνολη ζωή μας. Δεν είναι καιρός για πισωγυρίσματα, γκρίνιες και φιλολογίες. Ο Χριστός μας καλεί να τον συντροφεύσουμε στην οδοιπορία προς τον ουρανό. Με την καρδιά και το βλέμμα προς την πεντηκοστή μας, για τον φωτισμό και τον αγιασμό από το πυρ του Παρακλήτου που δίνεται στον καθένα μας όσον χωρεί.
Σήμερα (9 Μαΐου) είναι η μνήμη της ανακομιδής (1965) του λειψάνου του νέου αγίου μας Ιερωνύμου του Σιμωνοπετρίτη. Επίσης κλείνει ένας χρόνος από την κοίμηση του μακαριστού και αειμνήστου Γέροντος Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτη.
Μνήμη δύο προσώπων με ανεξίτηλη σφραγίδα παρουσίας, στο πέρασμα από την ζωή της Σιμωνόπετρας, με ό,τι αυτό σημαίνει για όλους εμάς, που στο Μετόχι του Αγίου Χαραλάμπους και όχι μόνον, απολαμβάνουμε τη σκέπη, την προστασία, την έμπνευση, την ενίσχυση και ο´,τι άλλο απαιτείται για τη δική μας πορεία κατά Θεόν.
Ας ευχηθούμε και ας παρακαλέσουμε να μας συντροφεύουν στις δύσκολες και εύκολες στιγμές μας με την εν παρρησία μεσιτεία τους προς τον Θεό, για να ακολουθήσουμε το παράδειγμά τους.
Επισυνάπτω ένα απόσπασμα από το επίκαιρο κείμενο του Γέροντος Αιμιλιανού, Προσμονή Πεντηκοστής, ως ανάγνωσμα αυτών των ημερών.
Θα ακολουθήσει προσεχώς ενημερωτικό ηλεκτρονικό μήνυμα για οδηγίες της επιστροφής μας στο Μετόχι μας.
ΠΡΟΣΜΟΝΗ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ
10 Μαΐου 2020
«ἐκ χειμάρρου ἐν ὁδῷ πίεται», Ψαλμ. 109,7
«Σοφίζεται πάλι ο Θεός χίλιους τρόπους, για να μπορεί να αποδεικνύει την ζωή του, δηλαδή ότι είναι τόσο κοντά μας, ώστε να μπορούμε να ακούμε την ανάσα του και να αισθανόμαστε το χνότο του.
Ένας από τους τρόπους του είναι οι καταβάσεις του Θεού. Ωραιότατη είναι η εικόνα του ψαλμού, η οποία παριστά τον Χριστόν να σκύβει στον χείμαρρο, όπως όλοι οι άνθρωποι, για να πιεί νερό. Τί σημαίνει αυτό; «Ενώ εσύ με ξεχνάς, εγώ ο ουράνιος Θεός σκύβω ακριβώς όπως σκύβεις εσύ. Μετέχω της δικής σου ζωής, για να μπορείς εσύ να μετάσχεις της δικής μου ζωής. Δουλεύω, ενεργώ όπως ενεργείς εσύ, για να σου δείξω ότι εγώ γίνομαι όμοιος με σένα, για να μπορείς και εσύ να γίνεις όμοιος με μένα. Κουράζεσαι εσύ στο δρόμο σου; Κουράζομαι και εγώ. Διψάς εσύ; Διψάω και εγώ. Σκύβεις εσύ να πιείς νερό; Σκύβω και εγώ. Ταπεινώνομαι. Κενούμαι. Τί παραπάνω θέλεις; Τί κάνεις εσύ και δεν κάνω εγώ; Αφού λοιπόν είμαι τόσο κοντά σου, δεν μπορείς να με πιάσεις; Δεν μπορείς να με αρπάξεις; Δεν μπορείς να με σφίξεις; Δεν μπορείς να με κάνεις αιώνια δικό σου; Δεν μπορείς να μη με χάσεις ποτέ; Δεν μπορείς να με κοιτάξεις κατά μέτωπο; Αφού μαζί σκύβομε στο ίδιο αυλάκι, στο ίδιο νεράκι. Γινόμαστε και οι δύο ενδεείς. Και οι δύο γινόμαστε πτωχοί. Εγώ ο πλούσιος, εγώ ο ανενδεής, εγώ ο ακούραστος, εγώ ο θέων, εγώ που με ένα βήμα μου αγκαλιάζω ολόκληρη την οικουμένη, έρχομαι και χώνομαι σε εκείνο το σημαδάκι που κάθεσαι εσύ και ακολουθώ τα βήματά σου. Τόσο πολύ κατεβαίνω! Λοιπόν τί παραπάνω θέλεις;»
«Παρά ταύτα, ο άνθρωπος σκληρύνεται! Έρχεται ο Θεός στους Ισραηλίτες ως πνοή και χαριτώνει προφήτας. Οι Ισραηλίτες ξεχνούν τον Θεόν. Σκοτώνει ο Θεός τους ψευδοπροφήτας. Ξεχνούν τον Θεόν. Έρχεται τους δίνει νίκες θαυματουργικές. Χαίρονται την νίκη, ξεχνούν όμως τον νικοποιόν Θεόν. Τους συγχωρεί τις αμαρτίες. Χαίρονται την συγχώρηση, συνεχίζουν πάλι να αμαρτάνουν ξεχνώντας αυτόν ο οποίος τους είχε συγχωρήσει. Τους οδηγεί μέσα στην έρημο, τους δίνει σήμερα το μάννα, αύριο το νερό από την κατάξηρη πέτρα, τους δίνει ορτύκια, τους δίνει τα πάντα, δι᾽όλων μαρτυρών την προσληπτή αυτή ζωή, τελικώς, μένουν πάλι χωρίς Θεόν, διότι πάλιν τον ξεχνούν».
«…… Σκύβει πάλι ο Θεός και τον συγχωρεί. Προσπαθεί να βρει τρόπο να γίνει ο αιώνια δικός του, ο αιώνια ορατός, ο αιώνια αντιληπτός. Και ευρίσκει τρόπους λέγοντάς του:
‘Την ημέρα σε καίει η έρημος και θέλεις δροσιά; Γίνομαι εγώ σύννεφο για να σε δροσίζω και να σε φωτίζω, ώστε να ξέρεις πως η δροσιά σου και το σύννεφο που είναι ανάμεσα σε σένα και στον καυτερό ήλιο είμαι εγώ.
Την νύκτα θέλεις φως; Γίνομαι φως. Γίνομαι πύρινη στήλη. Βλέποντας το φως να ξέρεις πως αυτό είμαι εγώ, είναι η ανταύγεια της δόξης μου……..’ »
Καταντάει ο Θεός με όλες αυτές τις ταπεινώσεις του να εξομοιώνει τον εαυτό του ακόμη και με τα σύννεφα και με τις πύρινες στήλες. Βλέπομε τον κόπο και την αγωνία του Θεού αλλά και την μακροθυμία του, την σοφία του και την παντοδυναμία του, για να γίνεται τελικώς τα πάντα, να ελίσσεται μέσα σε όλα: στα σύννεφα, στις στήλες, στα βουνά, στις αμαρτίες μας, στις κραυγές μας, για να είναι παντού παρών, ώστε να ζούμε διαρκώς μαζί του, αφού ξέρομε πως δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτόν».
«Εν πολλοίς τεκμηρίοις». Τεκμήριο της ζωής του είναι η στήλη, είναι το σύννεφο. Τεκμήριο είναι ο αρχιερεύς, η σκηνή του μαρτυρίου. Αιώνες ολόκληρους δεν έκανε τίποτε άλλο ο Θεός παρά μόνον παρίστα(νε) τον εαυτό του ζώντα «εν πολλοίς τεκμηρίοις». Ζώντα εν σχέσει προς εμένα τον άνθρωπο, ώστε να μπορώ να τον πιάσω, και να μη χωρίζεται πλέον η ζωή μου από αυτόν. «Μετά το παθείν» έρχεται η αιώνιος και αδιάπτωτος ζωή, της οποίας προτυπώσεις είναι όλα τα προηγούμενα τεκμήρια, και η οποία τώρα πλέον γίνεται κάτι μόνιμο.»
Αλλά τον Θεόν θα τον βλέπω μονίμως «πρόσωπον προς πρόσωπον» στην βασιλεία των ουρανών, όταν καταργηθούν τα καλύματα και παύσουν τα αινίγματα».
Από του Γέροντος Αιμιλιανού, Προσμονή Πεντηκοστής
03-05-2020
Αγαπητοί μου
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!
Διανύοντας την περίοδο του Πεντηκοσταρίου και της Αναστάσιμης ευφροσύνης θα ήθελα να επικοινωνήσω μαζί σας και να εκφράσω την χαρά μου για την αναμενόμενη συνάντησή μας, η οποία όπως φαίνεται πλησιάζει. Θα σας κοινοποιήσω κάποιες λεπτομέρειες προσεχώς για την επιστροφή μας στο Μετόχι, που θα πρέπει να μας οδηγήσουν σε μία φρόνιμη και ασφαλή μετάβαση από την ασφάλεια του σπιτιού μας στην ασφάλεια του Μετοχίου καθώς επίσης να μας δώσουν Χριστό και χαρά.
Θα ακούτε και θα βλέπετε ίσως διάφορα δημοσιεύματα κειμένων ή εικόνων στα μέσα επικοινωνίας με διάφορα σενάρια για την υπόθεση αυτής της δυσκολίας που περάσαμε και ακόμα περνάμε. Υπάρχουν και θα πολλαπλασιάζονται καθημερινά.
Θεωρώ ότι ο Χριστός μας έδωσε το παράδειγμα για την προσέγγιση των κοσμικών θεωρήσεων και ερμηνειών της ανθρώπινης ζωής. «Ταύτα λελάληκα υμίν ίνα εν εμοί ειρήνην έχητε. Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε. Αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον».(μπορείτε να διαβάσετε όλο το 16° κεφάλαιο του κατά Ιωάννη ευαγγελίου).
Αυτή την ειρήνη που έδωσε στους μαθητές του μετά την Ανάσταση «ειρήνη υμίν» (Ιωά. 20.17,21,28)την προσφέρει και σε μας, και σε συνδυασμό με τα λόγια του «χαίρετε….. μη φοβείσθε»(Ματθ. 28,9-10) μας την προσφέρει στην κάθε επικοινωνία μας μαζί Του.
Επισυνάπτω στιγμές από τη σημερινή Θ. Λειτουργία για να σας βεβαιώσω για τον σύνδεσμο της αγάπης που μας συνδέει στο πρόσωπο του αναστάντος Χριστού.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!
π. Αθανάσιος
(σύνδεσμος μηνύματος)
19-04-2020
Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη!
Αγαπητοί μου αδελφοί, Αγιοχαραλαμπίτες,
Ανάσταση! Και μέσα στην καρδιά μου,
που μαύροι τη μαράνανε χειμώνες,
μιας άνοιξης αυγή γλυκοχαράζει
κι’ ανθίζουν μενεξέδες κι’ ανεμώνες.
Ανάσταση! Και μέσα στην καρδιά μου,
που τη σπάραξαν άγρια οι στείροι πόνοι,
ολόδροσο, ουρανόσταλτο βλαστάρι
θεϊκής χαράς αρχίζει να φυτρώνει.
Θεϊκής χαράς! Ω Σταυρωμένη Ελπίδα!
καθώς σε βλέπω αναστημένη πάλι,
αθάνατη, απροσμάχητη, μεγάλη,
κάμε το θαύμα που ποτέ δεν είδα!
ο,τι νεκρό του μυστικού μου κόσμου,
παρακαλώ Σε, ανάστησέ το εντός μου!
“ΑΝΑΣΤΑΣΗ”
ποίημα Γ. Βερίτη
Αν είμασταν τώρα στο αρχονταρίκι μας, ο μακαριστός κ. Μιλτιάδης, θα μας θύμιζε με τους στίχους αυτούς του Βερίτη, το καρδιακό μήνυμα της Ανάστασης.
Ανάσταση που διώχνει τους μαύρους χειμώνες και φέρνει τη γλυκοχάρακτη αυγή της άνοιξης.
Ανάσταση που το ουρανόσταλτο βλαστάρι θεϊκής χαράς αρχίζει να φυτρώνει.
Αναστημένε μας Χριστέ! Παρακαλούμε «ό,τι νεκρό του μυστικού μου κόσμου, ανάστησέ το εντός μου»! ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Με θερμές πασχαλινές πατρικές ευχές
π. Αθανάσιος
11-04-2020
ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ 2020
Αγαπητοί μου Αγιοχαραλαμπίτες, «χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε»!
Στο 27 κεφάλαιο του Ησαΐα (στίχ. 19-20) διαβάζουμε: «ἡ γὰρ δρόσος ἡ παρά σοῦ ἴαμα αὐτοῖς ἐστιν, ἡ δὲ γῆ τῶν ἀσεβῶν πεσεῖται. Βάδιζε λαός μου εἴσελθε εἰς τὰ ταμεῖα σου, ἀπόκλεισον τὴν θύραν σου, ἀποκρύβηθι μικρὸν ὅσον ὅσον, ἕως ἄν παρέλθει ἡ ὀργὴ Κυρίου».
Πολλές φορές προκειμένου να δοθεί κάποιο μήνυμα του Θεού προς τους ανθρώπους, μέσω των προφητών ή άλλων μέσων που Εκείνος επιλέγει, ειδοποιεί κατά την κρίση του πως πρέπει να συμπεριφερθούν οι άνθρωποι για να το κατανοήσουν. Εδώ συμβουλεύει να κλειστούν στα σπίτια τους μέχρι να περάσει το κακό και προκαταβολικά λέγει ότι η ίαση από το κακό είναι η δροσιά που προέρχεται από Τον ίδιο.
Για τον άνθρωπο είναι ανεξερεύνητα τα κρίματα του Θεού. Όλοι αναρωτιόμαστε: γιατί συμβαίνουν όλα αυτά γύρω μας; Και ο καθένας συλλογίζεται και κάνει υποθέσεις εξηγήσεων επί θεωρητικού επιπέδου και πάντα εξαρτώμενες από το εσωτερικό του περιεχόμενο. Ίσως θα ήταν φρόνιμο να σκύψουμε στα ιερά μας κείμενα και να μαθητεύσουμε στα θελήματα του Θεού μας. Να σπουδάσουμε την εμπειρία της υπακοής ενώπιον του Θεού και να διδαχτούμε ότι σε αυτές τις περιπτώσεις το σιγάν είναι κρείττον του λαλείν.
Αυτές τις ημέρες είναι ενώπιόν μας το μεγάλο μυστήριο της έκφρασης της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο. Προς τον καθένα από όλους εμάς. Τα πάθη, η ταφή και η Ανάστασή του. Η σφραγίδα της σωτηρίας μας.
Καλούμαστε, λοιπόν, φέτος να βιώσουμε το μυστήριο αυτό με έναν πρωτόγνωρο για εμάς τρόπο. Αυτή είναι γνωστή και συχνή εμπειρία της ζωής της Εκκλησίας για την ανανέωση και την στερέωση της πίστης μέσα μας . Όταν οι απόστολοι Πέτρος, Παύλος και τόσα άλλα πρόσωπα αγίων βρίσκονταν στη φυλακή, υπό διωγμόν, υπό αμφισβήτηση ή άλλες έκτακτες περιστάσεις, η κοινωνία τους με τον Χριστό δεν σταματούσε. Η παρηγορία τους ήταν η λειτουργικότητα της θερμής προσευχής τους και η πίστη που τους βεβαίωνε ότι ο Θεός ήταν παρών, δίπλα τους, μαζί τους.
Ας προσπαθήσουμε και εμείς αυτή την πρώτη φορά (έστω και κάτω από την πίεση άλλων) να νιώσουμε πόσο αγαπούμε, πόσο ποθούμε, πόσο μας λείπει η θεία παρουσία (όχι ψυχολογικά αλλά υπαρξιακά) και ας τολμήσουμε να λειτουργήσουμε στην αγία τράπεζα της καρδιάς μας καθώς θα συμπορευόμαστε στα βήματα του Χριστού μας, που ανεβαίνει στο λόφο του Γολγοθά, για να αναφωνήσουμε χαρούμενοι και αναγεννημένοι το᾽
Χ Ρ Ι Σ Τ Ο Σ Α Ν Ε Σ Τ Η
Με πολλές ευχές και αγάπη Χριστού Π. Αθανάσιος
04-04-2020
Μοίρασμα σκέψεων για τις δύσκολες ημέρες που διανύουμε από το βιβλίο
του Γέροντος Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου, Λόγος περί Νήψεως
«Αγρυπνείτε αδελφοί μου, λέγει ο άγιος (Ησύχιος) και μη μου λέτε ότι νυστάζετε, διότι, όποιος θέλει να μη πληγωθεί από τον εχθρό, ποτέ δεν κλείνει τα μάτια του. Είναι δυνατόν να σε πάρει ο ύπνος. Όταν κινδυνεύεις, όταν σε παρακολουθούν οι αντίπαλοι; Την ώρα εκείνη τρέμεις. Αν όμως εσύ θέλεις να κοιμάσαι, πάρ᾽ το είδηση ότι θα πέσεις και θα χαθείς, διότι θα απογυμνωθείς από τις αρετές σου. Αντιθέτως, εάν θα έχεις αδιαλείπτως πάνοπλο τον νού σου, θα μπορείς να νικάς τον εχθρό, που στέκεται συνεχώς με την παράταξή του απέναντί σου, με το όπλο που είναι ο Χριστός.
Όταν μάλιστα εμείς δεν είμεθα αμελείς, αλλά δεόμεθα και έχομε πυκνήν νῆψιν, συνεχή μνήμην καί ἐπίκλησιν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, τότε γίνεται στον νού μας κατάστασις θεία, εξ Ιησού συνισταμένη, μία κατάστασις μονίμου χαράς και γλυκύτητος.
Για να έχομε όμως τέτοια θεϊκή κατάσταση, απαιτείται όντως το έργο μας να είναι η επίκλησις και μάλιστα να είναι αδιάλειπτος, και ὡσαύτως ἐπιτελούμενον, και να την επιτελούμε με τον ίδιο τρὀπο. Να εξοικειούμεθα δηλαδή με έναν τρόπο ζωής: να έχομε μονίμως χαρά και ειρήνη και να μη δεχόμαστε να μπαίνει στην ζωή μας κάτι που μπορεί να μας αλλοιώσει. Να είμαστε αληθινοί, αυτοί που είμαστε, ώστε να ξέρουν και οι άλλοι τι θέλομε, ποια είναι η υγεία μας και ποια η αρρώστια μας.
Ακόμα και ο κανόνας μας και η προσευχή μας καλόν είναι να μη αλλοιώνονται.
Το μόνιμο λοιπόν έργο μας να είναι η επίκλησις του Κυρίου με πυρωμένη , με πυρπολημένη καρδιά. Τα βοητά μας να είναι μπουρλότα. Εδώ ο άγιος(Ησύχιος) δημιουργεί δυναμική ατμόσφαιρα. Ανάβει φωτιά και μπαρούτι.
Ὥστε μεταλαβεῖν τό ἅγιον ὄνομα Ἰησοῦ. Μεταλαμβάνω σημαίνει γίνομαι κοινωνός του Θεού, κοινωνώ τον Θεόν. Εάν θα έχομε μόνιμο/σταθερό κανόνα και δεν θα κάνομε συνεχώς αλλαγές, εάν θα είμαστε ακέραιοι και αναλλοίωτοι στη ζωή μας και μονίμως θα επικαλούμεθα με πυρωμένη καρδιά τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, τότε θα έχομε ένα θαυμάσιο αποτέλεσμα: θα μεταλαμβάνομε συνεχώς τον Χριστόν, όπως και στην θεία κοινωνία. Έτσι, το άγιον όνομα του Ιησού Χριστού θα γίνει δικό μας, θα είναι για μας κάτι το γνωστό και κατανοητό, θα γίνει συστατικό της ζωής μας. Και ενώ η νήψις και η ευχή είναι αλλήλων συστατικά, η δική μας επάλληλος και συνάλληλος σχέσις με τον Χριστόν θα είναι η ένωσις. Εγώ και ο Χριστός θα γίνομε ένα».
«……Βουτάμε στα χέρια μας τον ίδιον τον Χριστόν. Τί ωραία παράστασις! Ο Χριστός είναι ο σωτήρας μου, που μπαίνει ανάμεσα σε μένα και στην προσευχή, ενώ εγώ νομίζω ότι είμαι μόνος και απλώς μιλάω. Όταν προσεύχομαι, το όνομα του Χριστού το έχω μέσα στα χέρια μου, όπως και ο Θεός έχει τα ονόματά μας ζωγραφισμένα στο δικό του χέρι( Ησ. 49,16)
Οφείλομε να λέμε συνεχώς το όνομα του Ιησού, διότι η συνέχεια είναι μητέρα της συνηθείας, η οποία γίνεται δεύτερη φύσις μας, νικώντας την φύση του ανθρώπου. Αυτό ας το θυμόμαστε και ας μη λέμε, μα εγώ δεν μπορώ, μα ο χαρακτήρας μου δεν με βοηθάει. Όλα αυτά ξεπερνιούνται με την έξι, η οποία προϋποθέτει την συνέχεια, την διαρκή εργασία».
«….εμείς, τόσα χρόνια ζούμε τον Χριστόν, και όμως κάθε ημέρα ζούμε ως μη έχοντες Χριστόν. Αυτό οφείλεται στο ότι θέλομε και ημείς «σημεῖον». Αλλά ο Θεός μας δίνει δύο σημεία: Το πρώτο και βασικό είναι το σημείο του Ιωνά: οι θλίψεις, οι πόνοι, οι ασθένειες, τα μαρτύριά μας, μέσω των οποίων πορευόμεθα προς την ανάσταση. Τα έχομε αυτά; Έχομε θλίψεις, πόνους, μαρτύριο; Κάνομε άσκηση; Αγωνιζόμαστε; Εγκρατευόμαστε; Τότε ζούμε την ανάσταση, τον αναστάντα Χριστόν.
Το δεύτερο σημείο είναι η μνήμη του θανάτου, που την μεταβάλλει ο Θεός σε θεία κατάσταση ἐν τῷ νῷ ἡμῶν. Την τέφρα την κάνει πνεύμα, το σκότος φως, και αρπάζομε μέσα στα χέρια μας τον Θεόν».
Έχοντας υπ᾽όψιν μας τα ανωτέρω, ας εκπληρώνομε τις θείες υποσχέσεις μας, για να έχομε και τα σημεία της δόξης και θεότητος του Κυρίου. Τότε δεν θα χρειάζεται πλέον να ρωτάμε τον Κύριον, «τί σημεῖα ποιεῖς;», διότι θα τα βρίσκομε μέσα στην καρδιά μας, όπως τα βρήκε και ο Ιωνάς μέσα στην κοιλία του κήτους, δηλαδή στην ἐξ Ἰησοῦ συνισταμένην κατάστασι».
29-03-2020
ΚΥΡΙΑΚΗ Δ´ΝΗΣΤΕΙΩΝ
ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΣΙΝΑΪΤΟΥ
Διάκρισις, στους μεν αρχαρίους είναι η ορθή επίγνωσις του εαυτού των. Στους μεσαίους είναι η νοερά αίσθησις η οποία διακρίνει αλάνθαστα το πραγματικό αγαθό από το κακό. Στους δε τελείους είναι η γνώσις που έχουν από θεϊκή έλλαμψη και η οποία έχει τη δύναμη να φωτίζει πλήρως με την λάμψη της και όσα σκοτεινά υπάρχουν μέσα στους άλλους.
Ή, ομιλώντας κατά τρόπο γενικό, τούτο αναγνωρίζεται ως διάκρισις και τούτο είναι: η αλάνθαστη γνώσις και αντίληψις του θείου θελήματος σε κάθε καιρό και τόπο και περίπτωσι, η οποία συνήθως υπάρχει στους καθαρούς κατά την καρδία και το σώμα και το στόμα. Διάκρισις σημαίνει συνείδησις αμόλυντη και καθαρότης των αισθήσεων.
Η αίσθησις που διαθέτει η ψυχή είναι ένα ιδίωμά της. Η δε αμαρτία είναι ο κόλαφος αυτής της αισθήσεως. Η συναίσθησις είναι αυτή που επιφέρει την κατάπαυση ή την μείωση του κακού, και είναι τέκνον της συνειδήσεως. Η δε συνείδησις είναι ο λόγος και ο έλεγχος του φύλακός μας Αγγέλου ο οποίος μας εδόθηκε στο βάπτισμα. Γι᾽αυτόν τον λόγο βλέπομε ότι οι αβάπτιστοι δεν αισθάνονται έντονες τύψεις για τις κακές τους πράξεις αλλά πολύ ελαφρές.
Η ελάττωσις του κακού γεννά την αποχή από το κακό.
Η αποχή από το κακό είναι η αρχή της μετανοίας.
Η αρχή της μετανοίας είναι η αρχή της σωτηρίας.
Η αρχή της σωτηρίας είναι η καλή πρόθεσις.
Η καλή πρόθεσις γεννά τους κόπους.
Αρχή των κόπων είναι οι αρετές.
Η αρχή των αρετών είναι το άνθος (της πνευματικής ζωής).
Το άνθος της αρετής είναι η αρχή της (πνευματικής) εργασίας.
Η (πνευματική) εργασία είναι τέκνο της αρετής, και αυτής τέκνο η συνέχισις και η συχνότης της εργασίας.
Καρπός και τέκνο της συνεχούς και επιμελούς εργασίας είναι οι έξις (η μόνιμη δηλαδή συνήθεια).
Και τέκνο της έξεως είναι η ποίωσις (να γίνει δηλαδή η αρετή ένα με την ψυχή, φυσική κατάστασίς της).
Η ποίωσις στο καλό γεννά τον φόβο (του Θεού).
Ο φόβος γεννά την τήρηση των εντολών-είτε των επουρανίων είτε των επιγείων.
Η τήρησις των εντολών είναι απόδειξις της αγάπης (προς τον Θεόν).
Αρχή της αγάπης είναι το πλήθος της ταπεινώσεως.
Το δε πλήθος της ταπεινώσεως είναι θυγατέρα της απαθείας.
Και η απόκτησις της απαθείας είναι η πληρότης της αγάπης, δηλαδή η πλήρης κατοίκησις του Θεού σε όσους έγιναν με την απάθεια «καθαροί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται»(Ματθ. ε´8)
Αυτώ η δόξα εις τους αιώνας.
Αμήν.
Από την Κλίμακα του αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου. (Λόγος ΚΣΤ´ Περί διακρίσεως) (σύνδεσμος μηνύματος)
22-03-2020
Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως
Αγαπητοί μου Αγιοχαραλαμπίτες,
«Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε και πάλιν ερώ χαίρετε!»
Σταυρός ο φύλαξ πάσης της οικουμένης
Σταυρός η ωραιότης της Εκκλησίας
Σταυρός βασιλέων το κραταίωμα
Σταυρός πιστών το στήριγμα
Σταυρός αγγέλων η δόξα και
των δαιμόνων το τραύμα
Πέρασε μία εβδομάδα που οι συνθήκες της επιδημίας και η προσπάθεια να αμυνθούμε στην εξάπλωσή της, με τις συμβουλές των ειδικών, μας καθήλωσε σε ένα ξαφνικό περιορισμό που μας δυσκόλεψε. Το κυριότερο, στερηθήκαμε την μεταξύ μας κοινωνία στον κατεξοχήν οντολογικά κοινωνικό χώρο, τον ναό μας. Μας έλειψε η τροφή της αληθινής ζωής και μας έλειψε η θέα των αδελφών μας δια ζώσης.
Όμως, όπως σας είχα ενημερώσει, προσωπικά, κάθε μέρα ήμουν στο ναό, ένιωθα και τη δική σας παρουσία να ενώνει τις δεήσεις μας ζητώντας το έλεος του Θεού. Είναι καιρός να σιγήσουμε για λίγο, να μπούμε στο βάθος της καρδιάς μας και να αναλογιστούμε: «Ημάρτομεν, ηνομήσαμεν, ηδικήσαμεν ενώπιόν σου, ουδέ συνετηρήσαμεν ουδέ εποιήσαμεν καθώς ενετείλω ημίν. Αλλά μη παραδώης ημάς εις τέλος ο των Πατέρων Θεός». Επίσης είναι καιρός να ασκηθούμε, να προσευχηθούμε, να αγαπήσουμε αληθινά τον Θεό, να μεταστραφούμε με δάκρυα κατανύξεως και να εκλιπαρήσουμε τη φιλευσπλαχνία Του να μας λυτρώσει από τα δεινά της αποστασίας και της αμαρτίας.
Ο Σταυρός του Χριστού σήμερα μας θύμησε ότι χωρίς αυτόν δεν έρχεται η Ανάσταση και μας δυνάμωσε για περισσότερη αγωνιστικότητα. Μη ξεχνάμε ότι ο απ. Παύλος μας είπε: «υμείς εστέ ναός Θεού του ζώντος» (Κορ Β´. 6,16). Οφείλουμε στον εαυτόν μας, λοιπόν, να λειτουργήσουμε το μυστήριο της αγιότητας στην αγία τράπεζα της καρδιάς μας, να αξιοποιήσουμε το βασίλειον ιεράτευμα που μας πρόσφερε ο Χριστός με το Βάπτισμα (βλέπε Γέροντος Αιμιλιανού, Θεία ανάβασις) και να κάνουμε τον οίκο μας κατ᾽οίκον Εκκλησία όπου θα εκκλησιαζόμαστε πανοικί ελκύοντας την χάρι του Αγίου Πνεύματος που θα μας καθαγιάσει. Πολλοί άγιοι (ευκαιρία να διαβάσουμε τους βίους τους στο συναξάρι), βρέθηκαν σε πολύ δυσκολότερες συνθήκες σε σχέση με τον εκκλησιασμό και τη θεία κοινωνία, αλλά δεν έπαψαν να αγιάζονται ακατάπαυστα, περισσότερο από εμάς, που θεωρούσαμε αυτονόητη την θεία κοινωνία και την απαιτούμε τώρα δικαιωματικά.
Η εμπειρία από το πρώτο crash test ελπίζω να μας έκανε σοφότερους για την καινούργια εβδομάδα. Διατηρήστε την ειρήνη σας, αφουγκραστείτε μέσα στην ησυχία τις φωνές των αγαπημένων σας και καλύψτε τα κενά της ατομικής απομόνωσης, διαβάστε, προσευχηθείτε, ανακαλύψτε δημιουργικούς τρόπους απασχόλησης εντός του σπιτιού, αθληθείτε, βάλτε την φαντασία σας να περιδιαβαίνει μονοπάτια που οδηγούν στην άνοιξη και το φως.
Σας υπόσχομαι ότι θα είμαι μαζί σας προσευχητικά και σας παρακαλώ όλους, να προσευχόμαστε θερμά όχι μόνον για εμάς, αλλά και για τους καλούς Σαμαρείτες-διακονητές σε κάθε πόστο αντιμετώπισης του λοιμού και των δυσκολιών που προέκυψαν, καθώς επίσης και για τους κεκοιμημένους-θύματα.
Ας ακολουθήσουμε το σύνθημα μένουμε σπίτι για να προστατεύσουμε και να προστατευτούμε από όλους τους ιούς, βιολογικούς και πνευματικούς.
Με αγάπη Χριστού
π. Αθανάσιος
Επισυνάπτω ένα κείμενο που μας πληροφορεί για ένα παρόμοιο ιστορικό γεγονός της πατρίδας μας που η Πολιτεία χρειάστηκε να μεριμνήσει αντίστοιχα. Ο Καποδίστριας, πρώτος κυβερνήτης του Νεοελληνικού κράτους, γνήσιος πιστός στην ορθόδοξη Εκκλησία μεταξύ των άλλων αντιμετώπισε και ένα λοιμό πανώλης.
Πώς ο Καποδίστριας έκλεισε τις εκκλησίες και νίκησε την επιδημία
Απέναντι σε μια επιδημία πανώλης, στην αρχή μάλιστα της διακυβέρνησής του, ο Κυβερνήτης θεωρούσε ότι τα πρώτα δύο μέτρα που έπρεπε να λάβει αμέσως, είναι ο υποχρεωτικός εγκλεισμός στις οικίες όλων των κατοίκων και το κλείσιμο των εκκλησιών. Ιδού πώς το επέβαλε.
Ο Καποδίστριας θεωρούσε ότι τα πρώτα δύο μέτρα που έπρεπε να λάβει μια κυβέρνηση αμέσως μετά την εμφάνιση επιδημίας σε μια περιοχή είναι ο υποχρεωτικός εγκλεισμός στις οικίες όλων των κατοίκων και το κλείσιμο των εκκλησιών. Αυτό αποδεικνύεται με έναν από τους πρώτους νόμους που πέρασε ο ίδιος τον Αύγουστο του 1828, όταν πια η επιδημία βρισκόταν σε ύφεση. Στις 20 Αυγούστου του 1828 εξέδωσε Ψήφισμα «Περί υγειονομικών διατάξεων» (Ψηφ. 15/20.8.1828). Εκεί προβλέπεται το εξής στο άρθρο 285, εδ. 3. «Εμποδίζεται πάσα θρησκευτική τελετή. Δεν σημαίνονται οι κώδωνες.» Οι δε κάτοικοι υποχρεώνονται να μείνουν κλεισμένοι στα σπίτια τους. Σύμφωνα με τις γενικές διατάξεις του Ψηφίσματος, τα προληπτικά μέτρα εφαρμόζονται ΑΜΕΣΩΣ μόλις εμφανιστεί επιδημία στην Ελλάδα ή στα σύνορα της Ελλάδας. Το ψήφισμα υπογράφει ο ίδιος ο Κυβερνήτης («Ι.Α. Καποδίστριας»), καθώς και ο Γραμματέας της Επικράτειας («Σ. Τρικούπης»). Η ακριβής διατύπωση του άρθρου 285 του νόμου του Ιωάννη Καποδίστρια. Έχει ενδιαφέρον να δούμε τις κινήσεις του Καποδίστρια εκείνες τις ημέρες, όπως αυτές καταγράφονται στα επίσημα έγγραφα της κυβέρνησής του, στις επιστολές του και στις εφημερίδες της εποχής. Δεν είχαν περάσει ούτε τρεις μήνες από την άφιξή του στην Ελλάδα. Ο άνθρωπος είχε απελπιστεί με την κατάσταση που ανέλαβε. Ήταν χειρότερη απ’ ό,τι φοβόταν. Ο Ιμπραήμ βρισκόταν ακόμα στην Πελοπόννησο και η Ελληνική Κυβέρνηση δεν είχε κανένα σταθερό έσοδο. Οι Έλληνες ζούσαν από την γενναιόδωρη αμερικανική βοήθεια (ιδιωτική, όχι κρατική). Δεν θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι χειρότερα όταν ξέσπασε και η επιδημία πανώλης. Δεν είναι βέβαιο από πού μεταδόθηκε η πανώλη, οι Έλληνες κατηγορούσαν τους Αιγύπτιους αλλά θυμίζω ότι οι μεγάλες επιδημίες στην Πελοπόννησο ξεκίνησαν μετά τη σφαγή της Τριπολιτσάς και εξαιτίας του μεγάλου αριθμού των εκτεθειμένων άταφων πτωμάτων Τούρκων, Εβραίων και Αλβανών. Επιπλέον είχαν παρουσιαστεί τα πρώτα κρούσματα πανώλης στην Εύβοια και στην Κέα από τα τέλη Ιανουαρίου του 1828. Πάντως η επιδημία χτύπησε σχεδόν ταυτόχρονα Έλληνες (στην Ύδρα πρώτα) και Αιγύπτιους (στο κάστρο της Μεθώνης) στις αρχές Απριλίου. Ο Καποδίστριας έστειλε στις 17 Απριλίου 1828 τον γιατρό Σπυρίδωνα Καλογερόπουλο στην Ύδρα και τις Σπέτσες. Ο Καλογερόπουλος κατάλαβε αμέσως ότι η κατάσταση ήταν κρίσιμη και έλαβε ο ίδιος τα πρώτα αυστηρά μέτρα με εξουσιοδότηση της κυβέρνησης. Ένα από αυτά ήταν το κλείσιμο των Εκκλησιών. Ο Καλογερόπουλος ενημέρωσε την Κυβέρνηση και ο Καποδίστριας, χωρίς να διστάσει, ανέλαβε ο ίδιος προσωπικά να αντιμετωπίσει την επιδημία:
α) Έστειλε στις 18 Απριλίου στα δύο νησιά τον Γενικό Έφορο Υγείας Αναστάσιο Λόντο και τον γιατρό Νικόλαο Καλογερόπουλο για να κάνουν την πρώτη επιθεώρηση.
β) Στις 21 Απριλίου έδωσε εντολή στον συνταγματάρχη Κάρολο Φαβιέρο να οργανώσει μια θαλάσσια υγειονομική αλυσίδα γύρω από τα δύο νησιά, χρησιμοποιώντας μια γολέτα και πέντε ένοπλες λέμβους. Κανονικός ναυτικός αποκλεισμός δηλαδή.
γ) Έστειλε ειδικούς απεσταλμένους σε όλες τις επαρχίες της ηπειρωτικής Ελλάδας και όλα τα νησιά, ενημερώνοντας τις τοπικές διοικήσεις για τα μέτρα που ελήφθησαν και παρέχοντας αναλυτικές οδηγίες για τα μέτρα που θα πρέπει να υιοθετηθούν σε τοπικό επίπεδο για να δημιουργηθούν υγειονομικές ζώνες. Διόρισε έκτακτους επιτρόπους στην Πελοπόννησο και τους ζήτησε να αναχωρήσουν αυθημερόν για τις επαρχίες ευθύνης τους.
δ) Στις 22 Απριλίου ο Κυβερνήτης εξέδωσε διάγγελμα στο οποίο τόνιζε: «Νομίζω ότι ο καλύτερος τρόπος για να εκπληρώσω το καθήκον μου είναι να επισκεφτώ ο ίδιος τους τόπους που έχουν πληγεί και να λάβω αυστηρά μέτρα για να προφυλάξω από την επιδημία την υπόλοιπη Ελλάδα». Αμέσως μετά αναχώρησε για να επισκεφτεί τα δύο νησιά, χρησιμοποιώντας τη ρωσική φρεγάτα «Ελένη».
ε) Στις 24 Απριλίου επισκέφτηκε τις Σπέτσες. Εκεί συσκέφθηκε με τους δημογέροντες και τους τοπικούς γιατρούς. Διόρισε τον Ιωάννη Κωλέττη, Έκτακτο Επίτροπο της Υγείας για τις Σπέτσες. Τον εφοδίασε με στρατιωτικές δυνάμεις και αναλυτικές οδηγίες.
στ) Στις 25 Απριλίου έφτασε στην Ύδρα ο ολλανδός ναύαρχος του ρωσικού στόλου Λογγίνος Χέυδεν (ένας από τους τρεις ναυάρχους στη Ναυμαχία του Ναβαρίνου) με δύο δίκροτα και ένα μπρίκι και συναντήθηκε με τη φρεγάτα «Ελένη» στα ανοικτά της Ύδρας. Ο Κυβερνήτης συνάντησε τον Ναύαρχο, τηρώντας όλες τις υγειονομικές προφυλάξεις και ζήτησε τη βοήθειά του στον έλεγχο της θαλάσσιας υγειονομικής ζώνης.
ζ) Στις 26 Απριλίου ο Κυβερνήτης μετέβη στην Ύδρα. Συσκέφτηκε με τους προκρίτους εκεί και άκουσε τις αναφορές των γιατρών. Διαβεβαίωσε τους Υδραίους ότι θα τους δώσει το ταχύτερο ό,τι βοήθεια ήταν αναγκαία, με κάθε μέσο.
η) Ο Κυβερνήτης επέστρεψε στην Αίγινα στις 29 Απριλίου αλλά παρέμεινε πάνω στη ρωσική φρεγάτα. Από εκεί έστελνε εντολές με μεγάλο αριθμό πλοιαρίων στους διοικητές και τις κοινότητες της ελληνικής επικράτειας. Γαλλικά και βρετανικά πλοία βοήθησαν στην αυστηρή εφαρμογή της θαλάσσιας υγειονομικής ζώνης.
θ) Ο Κυβερνήτης αποβιβάστηκε στην Αίγινα την 1η Μαΐου και κατέλυσε στην αγροικία του Δημητρίου Βούλγαρη στον κόλπο της Περιβόλας, μια τοποθεσία με ιδιαίτερα υγιεινό κλίμα. Την ίδια ημέρα έστειλε στις Σπέτσες και την Ύδρα δύο πλοία με τρόφιμα και χρήματα για να εξασφαλιστεί η βασική διατροφή για τους φτωχότερους κατοίκους των δύο νησιών. Διόρισε τον αδελφό του, Βιάρο Καποδίστρια, Έκτακτο Επίτροπο της Υγείας για την Ύδρα. Ο Βιάρος αναχώρησε αμέσως μαζί με τον γιατρό Νικόλαο Καλογερόπουλο. Έλαβε πολύ αυστηρά μέτρα που παρέλυσαν το εμπόριο και οδήγησαν στην πρώτη σύγκρουση Υδραίων-Καποδίστρια.
ι) Στις 3 Μαΐου η Κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι στην Πελοπόννησο, στην Ανατολική Στερεά Ελλάδα και τη Σύρο δεν έχει εμφανιστεί κανένα κρούσμα. Την ίδια ημέρα η κυβέρνηση έλαβε επιστολή των προκρίτων της Ύδρας σύμφωνα με την οποία από τις 23 Απριλίου και έπειτα κανένα νέο κρούσμα δεν εμφανίστηκε, κανείς ασθενής δεν πέθανε, επιβίωσαν όλοι όσοι νοσηλεύτηκαν σε καραντίνα.
ια) Στις 4 Μαΐου επέστρεψε ο Βιάρος Καποδίστριας από την Υδρα επιβεβαιώνοντας τα παραπάνω. Κανένα νέο κρούσμα, κανένας θάνατος στην Υδρα από 23 Απριλίου μέχρι 3 Μαΐου. Το ίδιο και στις Σπέτσες, σύμφωνα με επιστολές του Ιωάννη Κωλέττη από εκεί.
ιβ) Στις 5 Μαΐου η Κυβέρνηση αποφάσισε να διατηρήσει τα υγειονομικά μέτρα προφύλαξης για αόριστο χρόνο, τηρώντας τα με μεγάλη αυστηρότητα, ιδιαίτερα στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ των δύο νησιών και της Πελοποννήσου.
Όμως η αρρώστια έπληξε μετά τη Μεθώνη και άλλα μέρη που βρίσκονταν ακόμα υπό αιγυπτιακό έλεγχο (όπως ο Πύργος Ηλείας). Ταυτόχρονα παρουσιάστηκαν κρούσματα στη Σαλαμίνα, τα Μέγαρα, τον Πόρο και την Χαλκίδα αλλά με αυστηρά μέτρα περιορίστηκαν αμέσως. Στις αρχές Αυγούστου ο Κυβερνήτης ανακοίνωσε την άρση των μέτρων και πέρασε το Ψήφισμα 15 το οποίο είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και εντυπωσιακά αναλυτικό. Είναι ένα από τα σημαντικότερα κείμενα στην ελληνική (και την ευρωπαϊκή) ιστορία της δημόσιας υγείας. Στα μέσα Δεκεμβρίου, όμως, η ασθένεια έπληξε την Αχαΐα, ξεκινώντας από τα Καλάβρυτα. Τον αποκλεισμό της περιοχής επέβαλε ο Κυβερνήτης με τη βοήθεια του γαλλικού στρατιωτικού σώματος, υπό τον στρατηγό Νικόλαο-Ιωσήφ Μαιζών. Τον επόμενο χρόνο, το 1829, τα κρούσματα ήταν ελάχιστα και περιορίστηκαν ακαριαία. Στον περιορισμό της επιδημίας συνέβαλλε καθοριστικά ένας φιλελεύθερος φιλέλληνας που είχε φτάσει ένα χρόνο νωρίτερα στην Ελλάδα, o ελβετός γιατρός Louis-André Gosse (1791-1873) από τη Γενεύη. Αν γνωρίζετε γαλλικά, μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα για την επιδημία του 1828, τον Ιωάννη Καποδίστρια και τον γιατρό Gosse, σ’ αυτό το πολύ ενδιαφέρον επιστημονικό άρθρο.
* Ο Αριστείδης Χατζής είναι καθηγητής Φιλοσοφίας Δικαίου & Θεωρίας Θεσμών στο Εθνικό & Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Είναι μέλος της επιτροπής «Ελλάδα 2021» και Διευθυντής Ερευνών στο Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών (ΚΕΦίΜ) όπου διευθύνει το εκπαιδευτικό πρόγραμμα του ΚΕΦίΜ με θέμα «Ελλάδα 2021: Διακόσια χρόνια από τη Φιλελεύθερη Επανάσταση». Το βιβλίο του για την Επανάσταση του 1821 θα κυκλοφορήσει στις ΗΠΑ το 2021. Πηγή: Protagon.gr
15-03-2020
Κυριακή Β' Νηστειών
……….
Τον πόνο τον βρίσκομε εκεί που δεν τον περιμένομε, όπως και η βασίλισσα Ελένη βρήκε, τον Σταυρό του Κυρίου. Και όπως ο επίσκοπος ύψωσε τον Σταυρό και οι πιστοί τον προσκύνησαν, έτσι και όταν ο πόνος γίνεται μεγαλύτερος και η αρρώστια πιο επικίνδυνη και δεν μπορείς να την κυβερνήσεις και να την χαλιναγωγήσεις, τότε είναι σαν να προσκυνάς τον ίδιο τον Θεό…….
Εάν πρέπει την κάθε στιγμή να την ενδύεται ο άνθρωπος, γιατί είναι ένας ωραιότατος μανδύας του Θεού, και εάν πρέπει να αποδέχεται την κάθε περίσταση, πείτε μου, πως είναι δυνατόν να μην αποδεχτεί την αρρώστια; Η αρρώστια είναι από τα σπάνια αγαθά και από τις σπάνιες ευεργεσίες, που μπορεί να μας δώσει ο Θεός……
Βεβαίως η Εκκλησία, καλώς ποιούσα, πάντοτε ενδιαφέρεται για την υγεία των τέκνων της και τα περιθάλπει. Γι’ αυτό ίδρυσε νοσοκομεία και πτωχοκομεία, ορφανοτροφεία και γηροκομεία. Παράλληλα προνοεί και η πολιτεία. Άλλο όμως το τι κάνει η Εκκλησία και η πολιτεία και άλλο το τι θα κάνομε εμείς…….
…Η ζωή μας έχει νόημα, εάν είναι κάτι μεταξύ ζωής και θανάτου, τουτέστι μεταξύ της μιας και της άλλης γεννήσεως. Εάν ξέρεις ότι πας πολύ καλά, ότι δουλεύεις, ότι είσαι υγιής, τότε ζεις την ζωή αυτή, τουτέστι τον αληθινό θάνατο. Εάν όμως ξέρεις ότι ξαφνικά μπορείς να πεθάνεις, τότε ετοιμάζεις την καρδούλα σου και δεν φοβάσαι. Πολλοί, αντί να ετοιμαστούν, φοβούνται, τους πιάνει τρόμος, περιπίπτουν σε νευρωτικές καταστάσεις. Εμείς όλα τα δικαιολογούμε ως ανθρώπινα, αλλά, όταν η ζωή μας είναι μεταξύ ζωής και θανάτου, τότε έχει νόημα. Τότε νοιώθουμε ότι είμαστε εδώ που μας έβαλε ο Θεός, και ότι μας οδηγεί στον τελικό μας προορισμό. Το να νοιώθεις ότι ζεις, αλλά ταυτόχρονα ότι είσαι πολύ κοντά στο θάνατο, αυτό είναι ένα μεγαλείο!
Από το βιβλίο του Γέροντος Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου, Προσμονή Θεού
08-03-2020
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 2020
Το να είσαι χριστιανός σημαίνει να ταξιδεύεις. Οδοιπορούμε στα μονοπάτια του εσωτερικού κόσμου της καρδιάς, σε μία διαδρομή που δεν μετριέται σε ώρες του ρολογιού ή ημέρες του ημερολογίου, διότι είναι ένα ταξίδι εισόδου στην αιωνιότητα πέρα από τον χρόνο.
Μία από τις ωραιότερες ονομασίες για τον χριστιανισμό ήταν απλά «η Οδός». Ο χριστιανισμός είναι κάτι περισσότερο από μία θεωρία γύρω από το σύμπαν, κάτι παραπάνω από διδαχές γραμμένες στο χαρτί: είναι ένα μονοπάτι στο οποίο οδοιπορούμε- η οδός της ζωής. Πρέπει να πάρουμε τη συνειδητή απόφαση να βαδίσουμε αυτό το μονοπάτι.
Φυσικά χρειαζόμαστε οδηγίες προτού ξεκινήσουμε. Πρέπει πρώτα να γνωρίζουμε ποιοι είναι οι οδοδείκτες που πρέπει να προσέξουμε. Και χρειαζόμαστε συνοδοιπόρους. Χωρίς καθοδήγηση είναι σχεδόν αδύνατον να ξεκινήσουμε το ταξίδι μας. Αλλά οι οδηγίες σε καμία περίπτωση δεν αρκούν ώστε να καταλάβουμε το πως είναι στην πραγματικότητα ο δρόμος. Δεν μπορούν να λειτουργήσουν ως υποκατάστατα της άμεσης προσωπικής εμπειρίας. Ο καθένας καλείται να επιβεβαιώσει μέσα του αυτό που διδάχτηκε. Να ξαναζήσει την Παράδοση που παρέλαβε.
Από το βιβλίο του μητροπολίτη Διοκλείας Καλλίστου Ware, Ο Ορθόδοξος Δρόμος (σύνδεσμος μηνύματος)
01-03-2020
Κυριακή της Τυρινής
Στολήν θεοΰφαντον απεξεδύθην ο τάλας, σου το θείον πρόσταγμα παρακούσας
Κύριε συμβουλία εχθρού. Και συκής φύλλα δε και τους δερματίνους νυν χιτώνας
περιβέβλημαι. Ιδρώτι κέκριμαι άρτον μοχθηρόν κατεσθίειν ακάνθας και τριβόλους
δε φέρειν μοι η γη κεκατήραται. Αλλ᾽ο εν υστέροις τοις χρόνοις εκ Παρθένου
σαρκωθείς ανακαλέσας εισάγαγε πάλιν εις παράδεισον.
Νυν ο καιρός των αρετών επεφάνη και επί θύραις ο κριτής μη στυγνάσωμεν. Αλλά
δεύτε νηστεύοντες προσάξωμεν δάκρυα κατάνυξιν και ελεημοσύνην, κράζοντες
, ημάρτομεν υπέρ ψάμμον θαλάσσης. Ἀλλ᾽άνες πάσι πάντων, Λυτρωτά, ίνα και
σχώμεν τον άφθαρτον στέφανον.
……Διό ημείς ποθήσωμεν εγκράτειαν, ίνα μη έξω θρηνήσωμεν του παραδείσου
ώσπερ εκείνος(ο Αδάμ) αλλ᾽ εις αυτόν ελευσώμεθα.
23-02-2020
Απόκρεω 2020
Όταν έλθεις ο Θεός, επί γης μετά δόξης, και τρέμωσι τα σύμπαντα, ποταμός δε του πυρός προ του βήματος έλκει και βίβλοι ανοίγονται και τα κρυπτά δημοσιεύονται, τότε ρύσαι με εκ του πυρός του ασβέστου και αξίωσον εκ δεξιών σου με στήναι Κριτά δικαιότατε.
Το φοβερόν σου κριτήριον ενθυμούμενος υπεράγαθε Κύριε και την ημέραν της κρίσεως, φρίττω και πτοούμαι υπό της συνειδήσεως της εμής ελεγχόμενος, όταν μέλλεις καθέζεσθαι επί του θρόνου σου και ποιείν την εξέτασιν, τότε αρνείσθαι τας αμαρτίας ουδείς εξισχύσει αληθείας ελεγχούσης και δειλίας κατεχούσης, μέγα μεν ηχήσει τότε πυρ το της γεέννης, αμαρτωλοί δε βρύξουσι. Διό με ελέησον προ τέλους και φείσαι μου Κριτά δικαιότατε.
Τη αφάτω φιλανθρωπία σου Χριστέ ο Θεός της ευκταίας σου φωνής ημάς καταξίωσον και της εκ δεξιών σου συναρίθμησον και ελέησον ημάς. Αμήν
(σύνδεσμος μηνύματος)
16-02-2020
Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου Λόγος στην παραβολή του ασώτου.
Δείτε το κείμενο εδώ.
(σύνδεσμος μηνύματος)
02-02-2020
«Άγιος Ιερώνυμος Σιμωνοπετρίτης
Από εσπέρας έως πρωί εναντίον Κυρίου ενδελεχώς» (Λευϊτ. 24, 3)
Από εσπέρας έως πρωί εναντίον Κυρίου ενδελεχώς» (Λευϊτ. 24, 3)
Η ημέρα του άρχιζε και τελείωνε από τη νύχτα. Στις λίγες ώρες της, που έμενε μόνος, έπαιρνε δυνάμεις για να σηκώσει τα βάρη της ημέρας, όχι στην ανάπαυση του ύπνου αλλά στη ζωή της προσευχής. Μετά την αναχώρηση και του τελευταίου του τέκνου, αναπαυόταν λίγο και μετά άρχιζε το έργο του. Θα έπρεπε ν᾽απαντήσει σε επιστολές, να μελετήσει. Τα πρώτα χρόνια έπλενε τα ρούχα του και τα άπλωνε για να τα μαζέψει προτού έλθει ο κόσμος. Έπιανε προζύμι για πρόσφορα, τακτοποιούσε το κελλί του.
Γύρω στις δύο μετά τα μεσάνυχτα, την ώρα που σηκώνονται και οι αδελφοί στη μονή, θα πήγαινε στο ναό να μείνει μόνος μέχρι τις πέντε, που άρχιζε καθημερινώς την ακολουθία. Η μοναχή Ευπραξία, που έλαβε από τα χέρια του Γέροντος το σχήμα, το 1939 στον άγιο Στυλιανό του Καρέα, διηγείται: «Κάποτε κρύφτηκα στο ναό από το βράδυ. Στις τρεις ήρθε και άναψε τα κανδήλια. Τον έβλεπα ώρα να κλαίει με υψωμένα τα χέρια, να ζητά το έλεος του Θεού και για μας τα παιδιά του. Όταν για μια στιγμή με αντελήφθη, μου λέει αυστηρά: Αυτό δεν θα το πείτε πουθενά πριν πεθάνω. Πόσα δάκρυα είχε! Τις ώρες αυτές μνημόνευε μερικά από τα ονόματα ζώντων και κεκοιμημένων, γιατί δεν τα προλάβαινε όλα την ώρα της προσκομιδής. Στα δίπτυχά του είχε περισσότερα από δυόμισι χιλιάδες ονόματα γραμμένα συντετμημένα. Ο π. Αναστάσιος ο εφημέριος, διηγούνται, έλεγε στα πνευματικά τέκνα του Γέροντος: «όλοι εσείς να ξέρετε πως ο Γέροντας σηκώνεται από τη νύχτα και προσεύχεται για σας».
Οι ώρες αυτές και οι της λειτουργίας ήσαν οι ωραιότερες στιγμές του. Σαν τον Αβραάμ, γονατιστός μπροστά στο τέμπλο του ναού῾ «Νυν ηρξάμην λαλήσαι προς Κύριόν μου, εγώ δε ειμί γη και σποδός». Σαν τον Ιακώβ μετά του Θεού «επάλαιεν μετ᾽αυτού έως πρωί», κράζοντας όπως εκείνος’ «ου μη σε αποστείλω εάν μη με ευλογήσεις». Μερικές φορές η αγάπη του δεν τον άφηνε ούτε τις πολύτιμες αυτές ώρες να βαστά για τον εαυτό του, που κι αυτές ήταν μία πύρινη ευχή υπέρ πάντων των προσφιλών του, της Εκκλησίας και του κόσμου όλου».
Από το βιβλίο: Μωυσέως Μοναχού, Ιερώνυμος Σιμωνοπετρίτης, ο γέρων της «Αναλήψεως», Ι.Μ.Σ.Π, Άγιον Όρος 1982 (σύνδεσμος μηνύματος)
12-01-2020
ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ 2020
Με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος (ο Άγιος Αντώνιος) δίδασκε στους μαθητές του την πνευματική επιστήμη. Έλεγε: «Ας προσπαθήσουμε να μη κατέχουμε παρά μονάχα ό,τι θα πάρουμε μαζί μας στον τάφο: προπαντός την αγάπη, την πραότητα, την δικαιοσύνη.
Η αρετή, δηλαδή η Βασιλεία των ουρανών, δεν έχει ανάγκη παρά μόνον της βουλήσεώς μας, γιατί εντός ημών εστί και από εμάς τους ίδιους αποκτάται. Στην πραγματικότητα η αρετή έγκειται στη διατήρηση της ψυχής μας στην καθαρότητα και την ωραιότητα με την οποία επλάσθη. Φυλάσσοντας άγρυπνα την καρδιά μας από κάθε μολυσμό κακού λογισμού, από φιλήδονους ερεθισμούς και παράφορο θυμό, θα μπορούμε να αντιστεκόμαστε στις επιθέσεις των δαιμόνων που μας περιτριγυρίζουν και μηχανεύονται τα πάντα με σκοπό να εμποδίσουν τους χριστιανούς να ανεβούν στον ουρανό και να καταλάβουν την θέση από την οποία εκδιώχθηκαν εξαιτίας της αλαζονείας και της ανυπακοής τους. Μόνο προσκαρτερώντας με σταθερή άσκηση και πολλή προσευχή, μπορούμε να λάβουμε από το Άγιο Πνεύμα το χάρισμα της διακρίσεως των πνευμάτων, για να αντιμετωπίσουμε τις μηχανεύσεις τους.
Στην αρχή επιτίθενται υποβάλλοντας ακαθάρτους λογισμούς. Κατόπιν, εάν τους αποδιώξει κανείς με πίστη, νηστεία και προσευχή, επιτίθενται εκ νέου υποβάλλοντας διάφορες φαντασιώσεις, με σκοπό να μας τρομάξουν. Διωγμένοι για άλλη μία φορά με τη δύναμη του Χριστού, επιχειρούν τότε να μας εξαπατήσουν παριστάνοντας ότι προλέγουν τα μέλλοντα να συμβούν, ενώ μόνον ο Θεός τα γνωρίζει. Χάρη στην ελαφρότητα και κινητικότητα της ασώματής τους φύσεως, μπορούν να εξαπατήσουν τους αστηρίκτους.
Εάν μένουμε ακλόνητοι, τότε ο ίδιος ο αρχηγός τους ο Σατανάς, παρουσιάζεται εν πομπή περιβαλλόμενος απατηλό φως, απεικόνιση του πυρός που ετοιμάζεται γι᾽ αυτόν στην αιωνιότητα, και υποβάλλει οράσεις, αποκαλύψεις, ασκητικά ανδραγαθήματα και κάθε λογής παγίδες, για να μας ρίξει στην έπαρση και την πλάνη. Να μη φοβηθείτε όλες αυτές τις επιθέσεις. Έχοντας χάσει τη δύναμή τους από την ενσάρκωση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και μη μπορώντας να ησυχάσουν, δεν τους μένει άλλο παρά να μας απειλούν με λόγια, με θορύβους και με μάταιες εμφανίσεις. Εάν είχαν κάποια εξουσία, δεν θα ήταν ανάγκη να στήσουν τέτοια παράσταση και θα είχαν από καιρό ανακόψει την ανάπτυξη και την πρόοδο των χριστιανών.
Μονάχα τον Θεό πρέπει να φοβόμαστε και όχι απλώς να μη δειλιάζουμε απέναντι στους δαίμονες αλλά να τους περιφρονούμε. Τίποτα δεν φοβούνται περισσότερο από την νηστεία των μοναχών, την ταπεινοφροσύνη, την υπομονή, την αγάπη προς τον Θεό και τους αδελφούς τους. Αν σας φανερωθεί κάτι, μην ταραχθείτε, αλλά ρωτήστε αυτόν που παρουσιάστηκε, ποιος είναι και από που έρχεται. Εάν η εμφάνιση είναι αγία θα διαλυθούν πάραυτα οι αμφιβολίες σας και θα μεταβληθεί ο φόβος σας σε χαρά. Εάν προέρχεται από τον διάβολο, αυτός θα τραπεί σε φυγή μόλις δει την σταθερότητά σας. Όλες αυτές οι δοκιμασίες είναι προς όφελός σας: αν λείψουν οι πειρασμοί, κανείς δεν θα σωθεί»
Από τον «Νέο Συναξαριστή της Ορθοδόξου Εκκλησίας» (σύνδεσμος μηνύματος)
06-01-2020
ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ 2020
Οι ημέρες που πέρασαν ήταν ευλογημένες, διότι ο Θεός, ο οποίος «ετάζει καρδίας και νεφρούς» βλέπει και γνωρίζει τους πόθους μας, τα σχέδιά μας και τους αγώνες μας. Έτσι ό,τι κάνομε άς αποτελεί εποικοδομητικό και πνευματικό στοιχείο για τη νέα χρονιά.
Όλο το δωδεκαήμερο περάσαμε τόσο όμορφα με τη βίωση των μυστηρίων του Χριστού, με την επιπόθηση και την κύκλωση του θυσιαστηρίου. Ζήσαμε όπως ο προφήτης του Ψαλτηρίου, ο οποίος, αν και ήταν βασιλεύς, εκύκλωνε όλον τον χρόνο την σκηνή του Θεού, προσφέροντας θυσίαν αινέσεως και αλλαλαγμού. Η αγαλλίασις ήταν ο καρπός και η απόδοσις του Θεού στις ειρηνικές θυσίες, στις θυσίες υπέρ αμαρτιών και αγαλλιάσεως που προσέφερε, για να δείξει την πληρότητα με την οποία η καρδιά του πορευόταν γύρω από το θυσιαστήριο. Έτσι κάναμε και εμείς όλες αυτές τις ημέρες.
Έτσι κάναμε και σήμερα, που ολοκληρώνονται οι εορτές των Χριστουγέννων, οι εορτές των Επιφανείων της Αγίας Τριάδος. Επεφάνη η Αγία Τριάς και, όσες φορές και αν σκύψωμε τις κεφαλές μας, θα είναι πολύ λίγο μπροστά στο μεγάλο αυτό γεγονός. Σαν σήμερα, ο άψυχος Ιορδάνης εστρέφετο οπίσω, τα ζώα κρύβονταν και μυστικώς προσπαθούσαν να διεισδύσουν στο μυστήριο το οποίο ετελείτο. Ακόμη και οι ουράνιες δυνάμεις έτρεμαν, όταν έβλεπαν τον Ιωάννη να ακουμπά το χέρι του επάνω στην κεφαλή του κτίστου ολόκληρης της ζωής. Εξέστησαν, λέγει, αι δυνάμεις των ουρανών. Τρομερά και μεγάλα γεγονότα συμβαίνουν μπροστά στις καρδιές μας, και όταν ακόμη αυτές είναι απασχολημένες με τα προσωπικά τους προβλήματα και όνειρα, ο Κύριος καταδέχεται να έρχεται και να ξαναέρχεται σαν φωνή και σαν παρουσία.
«Φωνή Κυρίου», λέγει ένα τροπάριο, «επί των υδάτων». Ο Κύριος ήλθε επί υδάτων πολλών. «Φωνή Κυρίου επί των υδάτων» ακούγεται στον Ιορδάνη, επάνω στα σύννεφα, πέρα στο στερέωμα, οπουδήποτε υπάρχει ύδωρ. Ο Κύριος «εφάνη αγιάσαι τα ύδατα». Όπου είναι ύδατα, εκεί έρχεται ο Χριστός, για να τα αγιάσει.
Μήπως δεν έρχεται ο Κύριος και στα ύδατα των δικών μας αμαρτιών, για να βροντήσει και, με τον συσσεισμό αυτό, να κάνει και εμάς να τρομάξομε και, όπως εστράφη οπίσω ο Ιορδάνης, να στραφούν οπίσω και τα παραπτώματά μας, τα αμαρτήματα, τα ανομήματα, οι λογισμοί και τα πάθη μας; Ύδατα, στα οποία έρχεται να περιπατήσει ο Κύριος, δεν είναι οι σκέψεις μας οι όμορφες και πνευματικές; Δεν έρχεται να τις αγιάσει; Ύδατα πολλά δεν είναι οι αγώνες μας , οι αγρυπνίες μας, δεν είναι όλες εκείνες οι προβολές και ανατάσεις της ψυχής μας προς τον Κύριο; Δεν είναι τα κυκλώματα γύρω από το θυσιαστήριο ημέρα και νύκτα; Έρχεται ο Κύριος, να αγιάσει και αυτά. Ό,τι βρίσκει εντός μας, ό,τι μας πλημμυρίζει, όπως τα ύδατα, το αγιάζει, το κάνει δικό του, το γεμίζει με την δική του παρουσία.
Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως
Ήλθε το φως, ανέτειλε ο Ήλιος, έσβησαν όλα τα αστέρια και όλοι εκείνοι που ονομάσθηκαν θεοί. Εξαφανίστηκαν οι θυσίες, ακόμη και του Ισραήλ, για τις οποίες τους έλεγε τόσες φορές ο Θεός, «μισώ τις εορτές σας, μισώ τις θυσίες σας», διότι δεν ανέδιδαν Πνεύμα. Παρά ταύτα, οι Εβραίοι μετέδιδαν από στόμα σε στόμα, από μάνα σε παιδί, την πληροφορία ότι περιμένουμε Προφήτη, που θα ολοκληρώσει το έργο του Μωυσέως και θα πραγματοποιήσει όλες τις επαγγελίες του Αβραάμ, του Ισαάκ , του Ιακώβ και όλων των υπολοίπων. Αλλά όσα συνέβησαν στο παρελθόν, έσβησαν, έπεσαν, όπως τα είδωλα μπροστά στον φανέντα Χριστόν. Όμως οι Προπάτορες ερωτούσαν ποιός είναι ο Θεός, και το μαθαίνουν τώρα στον άδη, όταν πήγε ο Χριστός.
Άραγε, ο Θεός είναι τυραννικός; Γιατί τόσες χιλιάδες χρόνια να ταλαιπωρεί το ανθρώπινο γένος και να μην τους δίνει τον Θεόν; Ο Θεός είπε: «Ζητείτε και ευρήσετε». Πώς εξηγείται να ζητεί το ανθρώπινο γένος τόσα χρόνια τον Θεόν και ο Θεός να μην κατεβαίνει; Δεν ήταν δυνατόν να συντομευθεί ο χρόνος της προσδοκίας; Όχι. Ήταν αναγκαίο να περάσουν αυτές οι χιλιάδες των ετών. Όπως, εάν δεν είχαμε την νύκτα δεν θα κατάλαβαίναμε την αξία της ημέρας, εάν δεν θα είχαμε το φθινόπωρο, τις βροχές, τον χειμώνα, τις καταιγίδες, τα χιόνια, δεν θα μπορούσαμε να ετοιμασθούμε πραγματικά για την άνοιξη, για την ανάσταση της φύσεως και για το θέρος με τους καρπούς, έτσι και η ανθρωπίνη φύσις έπεσε σε αυτήν την αναγκαιότητα. Σκληρύνθηκε ο άνθρωπος από την αμαρτία και χρειάσθηκε την βαρυχειμωνιά των χιλιάδων ετών προ Χριστού, για να μαλακώσει η καρδιά του, να κατανοήσει, να ετοιμασθεί, να ωριμάσει, να ποθήσει, να ζητήσει και να δεχθεί τελικώς τον Χριστόν. Ο θεόπλαστος άνθρωπος έγινε σκληροτράχηλος λαός. Εν τούτοις, ήταν προορισμένος για την αδιάκοπη απόλαυση της θεωρίας του Θεού, και έπρεπε να έλθει η ώρα που θα ανταλλάξει την πλάνη και την ειδωλολατρία με την ευφροσύνη της Εκκλησίας, με το ατελεύτητο μέγα δείπνο της βασιλείας του Θεού. Η έλευσις του Χριστού έπρεπε να πραγματοποιηθεί, όταν θα ήρχετο «το πλήρωμα του χρόνου», δηλαδή όταν θα ξυπνούσαν οι καρδιές των ανθρώπων και θα το ζητούσαν……..
……Επομένως, η σημερινή εορτή αποκαλύπτει τί πέτυχε η μακροθυμία του Θεού, χωρίς να αρνηθεί την ελευθερία του ανθρώπου, χωρίς να τον σκλαβώσει. Ο Θεός πέτυχε τον σκοπό της ανθρωπίνης ιστορίας, την πρόθεση της Αγίας Τριάδος. Ήλθε η ώρα και έσπειρε , για να φυτρώσει ανάμεσά μας η καινούργια ζωή. «Νυκτός περιεχούσης τα πάντα», ήλθε η καινή κτίσις ο Χριστός. Όταν συλλειτουργούμε, λέμε: «Πνεύμα Άγιον επελεύσεται εφ᾽ ημάς, και δύναμις Υψίστου επισκιάσει ημάς». Πνεύμα Άγιον ήλθε και δύναμις του Υψίστου και έκανε δυνατό το αδύνατο. Ήλθε ο Χριστός.
(σύνδεσμος μηνύματος)
Άραγε, ο Θεός είναι τυραννικός; Γιατί τόσες χιλιάδες χρόνια να ταλαιπωρεί το ανθρώπινο γένος και να μην τους δίνει τον Θεόν; Ο Θεός είπε: «Ζητείτε και ευρήσετε». Πώς εξηγείται να ζητεί το ανθρώπινο γένος τόσα χρόνια τον Θεόν και ο Θεός να μην κατεβαίνει; Δεν ήταν δυνατόν να συντομευθεί ο χρόνος της προσδοκίας; Όχι. Ήταν αναγκαίο να περάσουν αυτές οι χιλιάδες των ετών. Όπως, εάν δεν είχαμε την νύκτα δεν θα κατάλαβαίναμε την αξία της ημέρας, εάν δεν θα είχαμε το φθινόπωρο, τις βροχές, τον χειμώνα, τις καταιγίδες, τα χιόνια, δεν θα μπορούσαμε να ετοιμασθούμε πραγματικά για την άνοιξη, για την ανάσταση της φύσεως και για το θέρος με τους καρπούς, έτσι και η ανθρωπίνη φύσις έπεσε σε αυτήν την αναγκαιότητα. Σκληρύνθηκε ο άνθρωπος από την αμαρτία και χρειάσθηκε την βαρυχειμωνιά των χιλιάδων ετών προ Χριστού, για να μαλακώσει η καρδιά του, να κατανοήσει, να ετοιμασθεί, να ωριμάσει, να ποθήσει, να ζητήσει και να δεχθεί τελικώς τον Χριστόν. Ο θεόπλαστος άνθρωπος έγινε σκληροτράχηλος λαός. Εν τούτοις, ήταν προορισμένος για την αδιάκοπη απόλαυση της θεωρίας του Θεού, και έπρεπε να έλθει η ώρα που θα ανταλλάξει την πλάνη και την ειδωλολατρία με την ευφροσύνη της Εκκλησίας, με το ατελεύτητο μέγα δείπνο της βασιλείας του Θεού. Η έλευσις του Χριστού έπρεπε να πραγματοποιηθεί, όταν θα ήρχετο «το πλήρωμα του χρόνου», δηλαδή όταν θα ξυπνούσαν οι καρδιές των ανθρώπων και θα το ζητούσαν……..
……Επομένως, η σημερινή εορτή αποκαλύπτει τί πέτυχε η μακροθυμία του Θεού, χωρίς να αρνηθεί την ελευθερία του ανθρώπου, χωρίς να τον σκλαβώσει. Ο Θεός πέτυχε τον σκοπό της ανθρωπίνης ιστορίας, την πρόθεση της Αγίας Τριάδος. Ήλθε η ώρα και έσπειρε , για να φυτρώσει ανάμεσά μας η καινούργια ζωή. «Νυκτός περιεχούσης τα πάντα», ήλθε η καινή κτίσις ο Χριστός. Όταν συλλειτουργούμε, λέμε: «Πνεύμα Άγιον επελεύσεται εφ᾽ ημάς, και δύναμις Υψίστου επισκιάσει ημάς». Πνεύμα Άγιον ήλθε και δύναμις του Υψίστου και έκανε δυνατό το αδύνατο. Ήλθε ο Χριστός.
15-12-2019
Κυριακή των Προπατόρων 15-12-2019
Οι Προπάτορες κατέχουν σημαντική θέση στο σώμα του Χριστού. Χωρίς αυτούς δεν μπορούμε να είμεθα ενωμένοι με την Εκκλησία. Οι Προπάτορες μας έφεραν την προσδοκία του Ισραήλ, που έγινε «προσδοκία των εθνών» και εν συνεχεία κληρονομιά δική μας. Μας έφεραν τον Χριστόν, την λαχτάρα της καρδιάς μας, το πλήρωμα των πόθων μας, την ψυχή της ψυχής μας, την ζωή και την χαρά της υπάρξεώς μας.
Την ημέρα των Χριστουγέννων θα συμψάλουμε μαζί τους: «Δεύτε ίδωμεν πιστοί, πού εγεννήθη ο Χριστός». Αλλά πού εγεννήθη ο Χριστός; Στην Βηθλεέμ; Ακόμα και οι δαίμονες ξεύρουν ότι ο ιστορικός Χριστός εγεννήθη στην Βηθλεέμ. Το επροφήτευσαν οι αιώνες, το μαρτυρούν οι ψυχές μας, το κάνουν παρόν τα βιώματά μας. Το θέμα όμως είναι: Πώς ο προ αιώνων Θεός θα είναι και για μας ο Θεός ημών, ο γενόμενος «Παιδίον νέον»; Γι’ αυτό η Εκκλησία μας, ενώ μέχρι τον 11ο - 12ο αιώνα είχε μία Κυριακή των Προπατόρων, από τότε όρισε και δεύτερη, για να τους βάλει στα σωθικά μας και να ζυμωθούν μαζί μας. (σύνδεσμος μηνύματος)
08/12/2019
08/12/2019
Όλα όσα έχουν γίνει, το μυστήριο της αειπαρθενίας της Θεοτόκου, της γεννήσεως του Χριστού, ό,τιδήποτε έκανε ο Θεός χωρίς την συμβολή του ανθρωπίνου παράγοντος και όλα τα εξ Αγίου Πνεύματος γινόμενα, ισχύουν προ πάντων για την μοναστική πολιτεία, η οποία κρύβει από τα δικά μας μάτια και από τα μάτια του κόσμου τον Θεόν. Διότι, όπως τότε, έτσι και τώρα και πάντοτε, ο κόσμος δεν χρειάζεται τίποτε περισσότερο από τον Θεόν. Όμως, παρ’ όλο που όλοι ζητούν τον Θεόν, όλοι τον φοβούνται. Όλοι τον θέλουν, αλλά και όλοι δεν τον καταλαβαίνουν. Όλοι κλαίνε γι’ αυτόν, και όλοι ζουν χωρίς αυτόν. Και ενώ ζουν χωρίς αυτόν, δεν είναι γι’ αυτούς παρά ανύπαρκτος και συγχρόνως Υπαρκτός, αόρατος και ορατός, αμέθεκτος και μεθεκτός. Αυτά είναι βιώματα όλων σχεδόν των ανθρώπων, οπουδήποτε και αν ζουν, είτε αποκαλούνται άπιστοι ή άθεοι.
Εάν προσέξουμε την γέννησι του Χριστού, θα δούμε ότι την μαρτυρούν οι ποιμένες, προ πάντων όμως την μαρτυρούν οι άγιοι της Παλαιάς Διαθήκης και οι άγγελοι. Οι ποιμένες δεν θα πίστευαν στην γέννηση του Χριστού, εάν δεν την είχαν προείπει και δεν την είχαν πιστέψει προηγουμένως οι άγιοι, δηλαδή οι μικροί και οι μεγάλοι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης. Αυτοί ήταν το πλήρωμα, οι ποιμένες ήταν μάρτυρες του γεγονότος, και οι άγγελοι από τον ουρανό εφωτοβόλησαν και εδοξολόγησαν το γεγονός. Το ίδιο παρατηρούμε και στους λόγους, στα θαύματα, στην σταύρωσι του Χριστού, στη ματαμόρφωσί του, στην βάπτισί του. (σύνδεσμος μηνύματος)
01/12/2019
Κυριακή 01/12/2019
Η νηστεία των Χριστουγέννων δεν είναι απλώς σαράντα νηστίσιμες ημέρες. Είναι μία παιδαγωγία να συγκεντρώσουμε τις δυνάμεις μας στην προσδοκία του Εμμανουήλ, του Θεού που ήταν, είναι και θα είναι μαζί μας, «ην, εστί και έσται».
Μία παιδαγωγία, για να μπορέσουμε να του ανοίξουμε τα σπλάγχνα μας προσδοκώντας τον ως απόντα. Αυτό είναι το τραγικό πρόβλημά μας: Ο αόρατος, που θέλομαι να είναι ορατός, μας φαίνεται τόσο απομακρυσμένος. Αυτός όμως είναι ο Θεός της καρδιάς μας, των παιδικών μας ονείρων, ο Θεός που μας χάρισαν οι γονείς μας από μικρά παιδιά.
24/11/2019
Νοέμβριος 24 - 2019
Η αγιορειτική πολιτεία, ημπορούμε να είπωμεν, είναι η πιο μεγάλη «εν ερήμω» ζώσα μοναστική κοινωνία, η οποία προσφέρει και υπηρετεί την οικουμένην με ένα δυναμικό ζωής, χάριτος, πλούτου θεϊκού, ενεργούς προσευχής, με μίαν ολοκληρωτικήν ανάτασιν «υπέρ της του κόσμου σωτηρίας». Τί συγκινητικώτερον δε από αυτήν την ζωήν Του Όρους; Πεπληρωμένον είναι από πνευματικάς δυνάμεις που σώζουν τους μοναχούς και τους ερχομένους. Οι μοναχοί ως «νεφέλαι πέτανται» (Ης.60,8) εις τον ατέρμονα ορίζοντα. Αυτών οι λιβανωτοί των καρδιών, η οσμή των θυσιών, η ενατένισις διά μυστικών επιποθήσεων του αοράτου, ζώντος και ορώντος Θεού, αι εκχύσεις των δακρύων και οι γραφικοί αλαλαγμοί των δοξολογικών αινέσεων θησαυρίζονται εις την αιωνιότητα.
………
Ο αγιορειτικός μοναχισμός ως αποτέλεσμα αυτής της θαυμασίας συνθέσεως είναι μία αδιάλειπτος σύναξις, μία ζωή επί το αυτό, όπου τα ανθρώπινα πρόσωπα είναι σεβαστά και αναπτύσσονται ως «μέλη εκ μέρους» του ενός σώματος του Χριστού, μία κοινωνία εν αγάπη και διακονία, μελέτη και προσευχή, χαροποιώ εξαγορεύσει των λογισμών και εν τη μεθέξει της λατρείας. Όλα αυτά ξεκουράζουν τον άνθρωπον, ο οποίος μετάρσιος καθίσταται δια της πραγματικής και εσωτερικής υπακοής προς τον Γέροντα και δια του «κανόνος» διατηρεί την δύναμιν και την επιπόθησιν του Θεού.
Δια να μη χάσει δε τον προσανατολισμόν Του το Άγιον Όρος θέλει να ζει κατά ένα τρόπον συνεπείας, ώστε να τηρείται το αναλλοίωτον του ήθους και της αποστολής του. Η παράδοσίς του δεν είναι προσκόλλησις εις τον τύπον, αλλά βαθεία εκκλησιαστική συνείδησις, το καταστάλαγμα μιας υπερχιλιετούς εμπειρίας της ανθρωπίνης φύσεως εν τη κοινωνία με τον Θεόν. Δια τούτο ο αγιορείτης είναι και θέλει να μένει «παραδοσιακός», να εμβαθύνει συνεχώς η ύπαρξίς του εις το των Πατέρων φρόνημα. Έτσι ξεπερνά τα όρια του «εγώ» και το τρεπτόν της πεπτωκυίας φύσεως. Αυτή η παράδοσις εισέρχεται εις τα ενδότερα της «μελλούσης» ζωής και αποσπά δια τον άνθρωπον δικαιώματα με πρόγευσιν της αιωνιότητος.
Γέροντος Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου, από τον Τόμο, ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΑ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ, σ.118-119
19/11/2019
ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ 2019
Τα απόκρυφα χρησιμοποιούν ωραιότατες απλές σκηνές, που κρύβουν το μεγαλείο της φύσεώς της αλλά και της αληθείας. Στην απορία, λόγου χάριν, και τον εντυπωσιασμό της Σαλώμης κρύβεται όλο το δόγμα της παρθενίας και της αειπαρθενίας της Θεοτόκου, ενώ εμείς θα έπρεπε να γράψωμε πολλούς τόμους για το θέμα αυτό. Υπάρχει επίσης η παράδοσις, η οποία επεκράτησε στην Εκκλησία μας, ότι, οι ιερείς βρέθηκαν σε δύσκολη θέση για το αν θα μπορούσε η Παναγία να συνεχίσει να μένει στον ναό, άφησαν την ευθύνη της αποφάσεως στον Ζαχαρία. Εσύ, του είπαν, που την έβαλες στον ναό, εσύ τώρα κανόνισε: ρώτησε τον Θεόν και κάνε ό,τι σου πει. Εμείς μπορούμε μόνο να σιωπήσουμε για το γεγονός το οποίο συνέβη.
Επίσης σε παρόμοια δυσχέρεια βρέθηκε ο Ζαχαρίας, όταν η Παρθένος γέννησε τον Χριστόν. Μη μπορώντας οι ιερείς να καταλάβουν το γεγονός, χρειάσθηκε εκείνος να απολογηθεί ότι η Παναγία όχι μόνον ήταν, αλλά και είναι παρθένος. Το μυστήριο της αειπαρθενίας κρύβει στην πραγματικότητα το μυστήριο του Θεού, όλα τα γεγονότα της ζωής του. Όταν οι Ιουδαίοι άκουσαν να λέγεται ότι η Παναγία παρέμεινε παρθένος και μετά τη γέννηση του Χριστού, εξεμάνησαν. Συνέλαβαν τον Ζαχαρία, τον κτύπησαν και εν συνεχεία τον λιθοβόλησαν. Έτσι, ο αρχιερεύς του Θεού εκοιμήθη ως μάρτυς της αειπαρθενίας της Θεοτόκου.
Η κλειστή θύρα της Θεοτόκου κρύβει τα απόρρητα μυστήρια, τον ίδιον τον Θεόν. Αυτό δηλώνει η γέννησις του Χριστού και όλες σχεδόν οι δεσποτικές εορτές, γι’ αυτό την επομένη ημέρα της γεννήσεως του Χριστού έχομε σύναξη της Εκκλησίας προς τιμήν της Θεοτόκου. Αλλά και όλα τα γεγονότα της ζωής της Θεοτόκου ετύπωναν τον Χριστόν. Η είσοδος, επί παρδείγματι, στα Άγια των Αγίων εσήμαινε την κατάργηση της νομικής αρχιερωσύνης και την είσοδο δια του Χριστού της νέας ιερωσύνης, της νέας βασιλείας και της πραγματικής σωτηρίας, η οποία κρυβόταν πίσω από τις ιουδαϊκές θυσίες.
Αρχιμ. Αιμιλιανού , Λόγοι Εόρτιοι Μυσταγωγικοί, Εισόδια της Θεοτόκου Γέννησις του Χριστού – Μοναχική Πολιτεία, Κατήχησις στο Ι. Κοινόβιο Ορμυλίας, 21.12.1980 (σύνδεσμος μηνύματος)
10/11/2019
Αρχή νηστείας των Χριστουγέννων 2019
«Ο τρόπος που διευθετίζει η Εκκλησία μας τις ακολουθίες, και ο σημερινός τρόπος της μεταβάσεώς μας από της μιάς περιόδου εις την άλλην, από της περιόδου της κρεωφαγίας εις την περίοδον των Νηστειών, όλα αυτά είναι μέσα με τα οποία επιτυγχάνει τουλάχιστον, να μας κάνει να καταλάβουμε ότι μπαίνουμε σε κάτι ιδιαίτερο. Μπαίνουμε σε ένα χώρον, ο οποίος ολωσδιόλου είναι μοναδικός».
«……Τα μυστήρια και η μυστική ζωή, που ζει ο καθένας μας με οδηγό τον πνευματικό, είναι δύο δέκται, δύο χέρια, τα οποία αρπάζουν τον Χριστόν και τον βάζουν μέσα μας. Να δύο τρόποι διαρκούς κοινωνίας με τον Χριστόν. Να δυό πτέρυγες που μας ανεβάζουν μαζί με τον Θεόν, τον καθήμενον επί των χερουβίμ και των σεραφίμ. Δεν μπορεί να υπάρξει μυστική ζωή χωρίς μυστήρια, διότι δεν θα έχει Χριστόν. Αλλά και δεν μπορεί να υπάρξει μυστηριακή ζωή μόνη της, διότι η μυστηριακή ζωή υπάρχει για την μυστική ζωή.
Εντεύθεν, αγαπητοί μου, ας μη σβήνουμε την φωτιά που έχουμε μέσα μας. «Πυρ ήλθον βαλείν» μέσα στις καρδιές σας, λέγει ο Χριστός. Την φωτιά αυτή να μη την σβήνουμε. Να θέλουμε να βλέπουμε τον Χριστόν, να τον ακούμε, να τον καταλαβαίνουμε, να μας απαντά. Είμαστε παιδιά του, είμαστε φίλοι του γνήσιοι. Και αν δεν είμαστε άξιοι, Εκείνος είναι άξιος, υπεράξιος, μας αγαπά λόγω της αγάπης του. Όταν θέλεις να καθαρίσεις το χρυσάφι, το βάζεις μέσα στον κλίβανο και κρατάς την φωτιά αναμμένη. Έτσι κρατάμε και εμείς την φωτιά μας αναμμένη, στηριζόμενοι στα δύο φλόγιστρα τα οποία της δίνουν συνεχώς ζωή.
…..Έτσι και οι δικές μας οι πτέρυγες, οι δέκτες μας, ας είναι πάντα υψωμένες, η δε φωτιά μας αναμμένη, και τότε δεν θα χρειάζεται να λέμε, «Χριστέ μου, θέλω να επιστρέψω σε σένα», διότι επιστρέφει Εκείνος σε μας».
(σύνδεσμος μηνύματος)
03/11/2019
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΑΘΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ
Ολόκληρη η κτίση μιλάει για την αγαθότητα του Θεού, ο οποίος παρέχει πλούσια τα μέσα για να ευτυχήσουν τα δημιουργήματά Του, που προικισθήκανε με τη χάρη να αισθάνονται. Η ευδαιμονία του ανθρώπου έπρεπε να είναι απόλυτη, αφού διαθέτει όλα τα μέσα και έχει στη διάθεσή του όλη γενικά την κτίση. Και όμως είναι ελλιπής. Γιατί κάθε μέρα βλέπουμε τον άνθρωπο να μεμψιμοιρεί και τον ακούμε να μιλάει για την κακή του τύχη. Πόθος βαθύς κατέχει την καρδιά του, η οποία, επειδή πονάει πολύ για το κενό, που υπάρχει μέσα της, ζητάει ακατάπαυστα να το γεμίσει. Ο άνθρωπος αγωνίζεται για να εκπληρωθούν οι απαιτήσεις της καρδιάς του, αλλά αυτή διαρκώς μένει κενή. Κανένα από τα αγαθά, που βρίσκονται πάνω στη γη δεν είναι ικανό να γεμίσει το κενό της καρδιάς του. Δεν υπάρχει το ισοδύναμο της επιθυμίας του. Η καρδιά πονάει και η ευτυχία βρίσκεται μακριά. Ο λόγος της ανεπάρκειας δεν βρίσκεται στη φύση των όντων αλλά στην ψυχή του ανθρώπου, που κατοικεί μέσα του και η οποία, επειδή είναι αθάνατη, έχει άπειρους πόθους. Γι’ αυτό λαχταράει και ζητάει σαν ελάφι διψασμένο την απόλαυση του ύψιστου αγαθού, που είναι και ο σκοπός της.
Η ψυχή, που τελειώνει στον τάφο, δεν μπορεί να έχει πόθους άπειρους, που να φθάνουν πέρα απ’ αυτόν, γιατί κάτι τέτοιο είναι αντίθετο προς τη θεϊκή σοφία και αγαθότητα. Άρα η σοφία και αγαθότητα του Θεού μαρτυράνε για την αθανασία της ψυχής. Ο Πανάγαθος Θεός δε θα φύτευε μέσα στην καρδιά του ανθρώπου έναν πόθο ανεκπλήρωτο προς δυστυχία του, αν δεν του επεφύλαγε την εκπλήρωσή του. Αφού στον κόσμο μένει πάλι ο πόθος του ανθρώπου ανεκπλήρωτος, βγαίνει το συμπέρασμα ότι θα εκπληρωθεί μετά το θάνατό του, στην άλλη ζωή, στην οποία θα ζει ευτυχισμένος και επομένως αιωνίως. Άρα ο πόθος του ύψιστου αγαθού είναι απόδειξη της αθανασίας της ψυχής.
Ο άνθρωπος, αν βρίσκει πάνω στη γη μια σχετική ευτυχία, τη βρίσκει με την πεποίθηση ότι έχει ψυχή αθάνατη, ότι μετά το τέλος αυτής της ζωής υπάρχει άλλη ζωή αιώνια χωρίς τέρμα, στην οποία θα απολαύσει την τέλεια ευδαιμονία. Αν βρίσκει κάποια ανακούφιση στις συμφορές της ζωής του, την αντλεί από την ελπίδα ότι πρόκειται να απολαύσει το πιο μεγάλο αγαθό, που μπορεί να επιθυμήσει. Αν στη φουρτουνιασμένη θάλασσα και στο σάλο των πειρασμών της ζωής του, ο άνθρωπος βρίσκει λιμάνι γαλήνιο, το βρίσκει με την πυξίδα της αθανασίας, στην οποία βρίσκεται το πιο μεγάλο αγαθό. Αυτό το ύψιστο αγαθό είναι το πολικό αστέρι προς το οποίο κάθε θαλασσοπόρος του βίου προσηλώνει το βλέμμα του με στοργή και ελπίδα όταν διαπλέει το πέλαγος της ζωής με τα πολλά κύματα. Το ύψιστο αγαθό είναι ο πόθος κάθε θνητού, που αισθάνεται ότι πλάσθηκε για να ευτυχεί. Τα πλούτη, η δόξα, οι απολαύσεις δεν είναι αρκετά να γεμίσουν το κενό της καρδιάς. Υπάρχει άρα ευτυχία τέλεια και αιώνια, που του επιφυλάσσεται στη μέλλουσα, αιώνια ζωή.
Αν από τον άνθρωπο αφαιρέσεις την ελπίδα της μελλοντικής απόλαυσης του ύψιστου αγαθού, θα καταντήσει το πιο δυστυχισμένο από τα όντα της δημιουργίας. Η ζωή του θα είναι νύχτα χωρίς σελήνη. Ο αποκαμωμένος από την κούραση οδοιπόρος δε θα εύρισκε καμιά παρηγοριά στην αγωνιστική του ζωή. Θα περνούσε τη ζωή του δυστυχισμένος και κατσούφης. Δε θα εύρισκε καμιά πραγματική ευχαρίστηση. Γι’ αυτό η ελπίδα της απόλαυσης του ύψιστου αγαθού, σα δύναμη που δίνει παρηγοριά, είναι θεϊκή και σαν τέτοια είναι αληθινή.
Άρα ο άνθρωπος ελπίζοντας στην απόλαυση του ύψιστου αγαθού πιστεύει ότι έχει ψυχή αθάνατη. Ο αγαθός Θεός τον πληροφορεί μυστικά. Και η αγαθότητα πάλι του Θεού, που εκδηλώνεται στα πάντα, τον πείθει ότι έχει ψυχή αθάνατη
(σύνδεσμος μηνύματος)
27/10/2019
Αγίου Δημητρίου 2019
Ο άγιος Δημήτριος ζούσε στη Θεσσαλονίκη επί βασιλείας Γαλερίου Μαξιμιανού (περί το 306). Ήταν γόνος μιάς των επιφανεστέρων οικογενειών της επαρχίας της Μακεδονίας και όλοι τον θαύμαζαν όχι μόνον για την ευγενική του καταγωγή και τη χάρη του παρουσιαστικού του αλλά επίσης και για την αρετή, τη σοφία και την καλωσύνη, που υπερέβαιναν κατά πολύ εκείνες των μεγαλυτέρων του. Έμπειρος στη στρατιωτική τέχνη, παρά το νεαρό της ηλικίας του, διορίστηκε από τον Γαλέριο – που ήταν τότε καίσαρ του ανατολικού τμήματος της Αυτοκρατορίας- στρατηγός των Ρωμαϊκών στρατευμάτων της Θεσσαλίας και ανθύπατος της επαρχίας της Ελλάδος.
Οι τιμές αυτές δεν τον περιέσπασαν όμως από από τις θεμελιώδεις αλήθειες. Η πίστη στον Χριστό είχε καταλάβει την καρδιά του και μη έχοντας καμμία υπόληψη στα εγκόσμια μεγαλεία, ο Δημήτριος περνούσε τον περισσότερο καιρό διδάσκοντας και ερμηνεύοντας δημοσίως τον λόγο του Θεού. Η διαγωγή του -πλήρης δικαιοσύνης, ειρήνης και φιλαδελφίας- μαρτυρούσε για την έμπρακτη εφαρμογή των λόγων του, ώστε μεγάλος αριθμός ειδωλολατρών ασπάσθηκε την πίστη του Χριστού, παρά τον διωγμό που είχε εξαπολύσει τότε ο αυτοκράτορας κατά των χριστιανών.
Κάποιοι ειδωλολάτρες της πόλεως, που φθονούσαν την καλή φήμη του Δημητρίου, εκμεταλλεύθηκαν την παρουσία του αυτοκράτορα (στη Θεσσαλονίκη) για να καταγγείλουν τον Δημήτριο ως χριστιανό. Η κατάπληξη του τυράννου μεταβλήθηκε σε βίαιο θυμό όταν πληροφορήθηκε ότι ο Δημήτριος δεν αρκούνταν να συμμερίζεται απλώς την πίστη των μαθητών του Χριστού αλλά την διέδιδε με επιτυχία αξιοποιώντας την επίσημη θέση του. Διέταξε να του φέρουν μπροστά του τον άγιο, ο οποίος δίχως δισταγμό ομολόγησε την πίστη του. Ο τύραννος διέταξε να τον κλείσουν σ’ένα κελλί γεμάτο ακαθαρσίες, στα υπόγεια ενός λουτρού κοντά στο ανάκτορο.
(σύνδεσμος μηνύματος)
20/10/2019
Δοξαστικόν της εορτής του αγίου Δημητρίου
Σήμερον συγκαλείται ημάς του αθλοφόρου η παγκόσμιος πανήγυρις. Δεύτε ουν, φιλέορτοι, φαιδρώς εκτελέσωμεν την μνήμην αυτού λέγοντες.
Χαίροις, ο τον χιτώνα της ασεβείας διαρρήξας διά της πίστεως, την δε ανδρείαν του Πνεύματος σεαυτώ περιθέμενος.
Χαίροις, ο καταργήσας τας επινοίας των παρανόμων τη ισχύει τη δοθήση σοι παρά του μόνου Θεού.
Χαίροις, ο λογχευθέντων των μελών το μακάριον πάθος πνευματικώς ημίν αναζωγραφήσας του Χριστού.
Όν καθικέτευε, αθλητών εγκαλώπισμα Δημήτριε, λυτρωθήναι ημάς ορατών και αοράτων εχθρών, και σωθήναι τας ψυχάς ημών
(σύνδεσμος μηνύματος)
13/10/2019
Κυριακή των Πατέρων 13/10/2019
ΣΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΜΑΣ
Οι Πατέρες μας, οι κατ’ εξοχήν εκφραστές αυτής της συνάντησης Εκκλησίας και κόσμου, αγάπησαν και έδωσαν μαρτυρία λόγου ή και αίματος, στον κόσμο του καιρού τους. Με αυτήν την έννοια ανήκουν στην ιστορία. Τόσο πολύ, όμως, η αγάπη απάλλαξε την ύπαρξή τους από τα μεταπτωτικά στίγματα των πταισμάτων, ώστε έσπασαν τους φραγμούς του παρόντος τους ούτως ώστε να φαντάζουν ολοζώντανοι μέχρις εμάς. Με αυτήν την έννοια ανήκουν στην αιωνιότητα. Συνεπώς δεν υπάρχει τέλος της «εποχής των Πατέρων».
«Άλλαξε ποτέ το ήθος της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας σε μία ορισμένη ιστορική στιγμή ή χρονολογία…..;» αναρωτιέται ο π. Γεώργιος Φλορόφσκι.
Όχι, αδελφοί μου! Υπάρχει το παρόν των Πατέρων, υπάρχει το μέλλον των Πατέρων. Αλλά, πέραν τούτου, υπάρχει και κάτι θεμελιώδες, όπως σημειώνει σύγχρονος ορθόδοξος Ιεράρχης: «Ενώ η ουσία της πατερικής Θεολογίας παραμένει αναλλοίωτη, οι άνθρωποι κάθε εποχής και κάθε πολιτισμού βιώνουν με τρόπο διαφορετικό τα υπαρξιακά προβλήματά τους. Χρέος της Ορθόδοξης θεολογίας είναι να προσπαθεί να απαντά διαρκώς στο ερώτημα, όχι τί είπαν οι Πατέρες στην εποχή τους (αυτό είναι έργο των ιστορικών), αλλά τί θα έλεγαν σήμερα, αν βρίσκονταν αντιμέτωποι με τα προβλήματα ενός συγχρόνου δυτικού ανθρώπου ή Αφρικανού κτλ. Αυτό θα αποτελούσε ‘προδοσία’ των Πατέρων; Κάθε άλλο. Προδοσία θα αποτελούσε, αντιθέτως, η μετατροπή των Πατέρων σε αρχαιολογικούς θησαυρούς, που τους φυλάσσουμε στο μουσείο, χωρίς να τους αφήνουμε να μιλήσουν τη γλώσσα της εποχής μας».
Η αναφορά σ’ αυτούς όχι μόνον δεν αποτελεί παρελθοντολογία, αλλά, αντίθετα, αποτελεί και εγγύηση διαρκούς ανάδειξης των Πατέρων. Η πατερική χορεία δεν έχει κλείσει. Κάτι τέτοιο θα αποτελούσε, πρώτα απ’ όλα, αμφισβήτηση της διαρκούς παρουσίας του Αγίου Πνεύματος μέσα στην Εκκλησία. Τολμώ να πω, όμως, πως θα αποτελούσε και προδοσία του πνεύματος των Πατέρων της Εκκλησίας μας. Διότι αυτοί,, ουδέποτε φιλοδόξησαν να αποτελέσουν «πηγή» ή δεξαμενή παραπομπών. Ζώντας ανάμεσά μας, ακόμη και αυτή τη στιγμή που μιλάμε, δεν ξεφυλλίζουν ενώπιόν μας συγγράμματα και τόμους. Προτιμούν να δείχνουν με το δάκτυλο μία διαδρομή, που ξεκινά από το «σήμερα», το δικό μας «σήμερα», και τερματίζει στην πύλη της αιωνιότητας. Όχι αντιγραφείς τους, όχι μελετητές τους μας προτρέπουν να γίνουμε, αλλά μιμητές τους, «καθώς εκείνοι Χριστού»
(σύνδεσμος μηνύματος)
06/10/2019
Γ. Κυριακή Λουκά 2019
Στην καθολικότητα της Εκκλησίας λύνεται η οδυνηρή διττότητα και ένταση μεταξύ της ελευθερίας και της αυθεντίας. Μέσα στην Εκκλησία δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει εξωτερική αυθεντία. Η αυθεντία δεν μπορεί να είναι πηγή πνευματικής ζωής. Έτσι και η χριστιανική αυθεντία στρέφεται προς την ελευθερία. Αυτή η αυθεντία πρέπει να πείθει και όχι να εξαναγκάζει. Η τυπική υποταγή με κανένα τρόπο δεν προωθεί την αληθινή ενότητα του νου και της καρδιάς.Αυτό δεν σημαίνει ότι ο καθένας έχει λάβει απεριόριστη ελευθερία προσωπικής γνώμης. Ιδιαίτερα στην Εκκλησία αυτές οι «προσωπικές γνώμες» δεν πρέπει και δεν μπορούν να υπάρχουν. Κάθε μέλος της Εκκλησίας αντιμετωπίζει ένα διπλό πρόβλημα. Εν πρώτοις πρέπει να κυριαρχήσει στην υποκειμενικότητά του, να ελευθερωθεί από ψυχολογικούς περιορισμούς, να υψώσει το επίπεδο της συνείδησής του στο πλήρες καθολικό μέτρο. Και δεύτερον, πρέπει πνευματικά να συμμερίζεται και να κατανοεί την ιστορική πληρότητα της εμπειρίας της Εκκλησίας. Ο Χριστός αποκαλύπτεται όχι σε κεχωρισμένα άτομα, ούτε καθορίζει το ατομικό τους πεπρωμένο. Ο Χριστός δεν ήρθε προς τα διασκορπισμένα πρόβατα, αλλά προς όλο το ανθρώπινο γένος και το έργο του εκπληρώνεται στην πληρότητα της ιστορίας, δηλαδή την Εκκλησία.Κατά κάποιο τρόπο ολόκληρη η ιστορία είναι ιερή ιστορία. Ταυτόχρονα όμως η ιστορία της Εκκλησίας είναι τραγική. Η καθολικότητα έχει δοθεί στην Εκκλησία , η επίτευξή της είναι έργο της Εκκλησίας. Η αλήθεια επιτυγχάνεται με αγώνα και μόχθο. Δεν είναι εύκολο να ξεπεράσουμε την υποκειμενικότητα και την ιδιορρυθμία. Η θεμελιώδης προϋπόθεση του χριστιανικού ηρωισμού είναι η ταπείνωση μπροστά στο Θεό, η αποδοχή της Αποκάλυψής Του. Ο Θεός έχει αυτοαποκαλυφθεί στην Εκκλησία. Αυτή είναι η τελική και αιώνια Αποκάλυψη. Ο χριστός μας αποκαλύφθηκε όχι στην απομώνωσή μας, αλλά στην αμοιβαία καθολικότητά μας, στην ένωσή μας. Αποκαλύπτεται ως Νέος Αδάμ, ως η κεφαλή της Εκκλησίας, η Κεφαλή του σώματος.
Επομένως, με ταπείνωση και εμπιστοσύνη πρέπει να μπούμε στη ζωή της Εκκλησίας και να προσπαθήσουμε να βρούμε τους εαυτούς μας μέσα σε αυτή. Πρέπει να πιστέψουμε ότι μόνο στην Εκκλησία εκπληρώνεται η πληρότητα του Χριστού.Ο καθένας από μας έχει να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες και τις αμφιβολίες του. Αλλά πιστεύουμε και ελπίζουμε ότι με ενωμένες καθολικές ηρωικές προσπάθειες και άθλους αυτά τα προβλήματα θα λυθούν. Κάθε έργο άλληλεγγύης και ομόνοιας αποτελεί οδό προς την πραγματοποίηση της καθολικής πληρότητας της Εκκλησίας. Αυτό είναι θεάρεστο στον Κύριο:«Όπου γαρ εισίν δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί ειμί εν μέσω αυτών».
Από το βιβλίο του π. Γεωργίου Φλορόφσκι, Αγία Γραφή, Εκκλησία, Παράδοση, εκδ. Αθ. Αλτιτζή, Θεσσαλονίκη 2018, σ. 107-108 (σύνδεσμος μηνύματος)
29/09/2019
Β. Κυριακή Λουκά 2019
Όπως θεωρούσαν τον εαυτό τους οι δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης και όλοι οι όσιοι της Εκκλησίας, έτσι να τον θεωρείς και συ. Να μη νομίζεις ότι είσαι κάτι. Ούτε να αντιμετωπίζεις τον κόσμο, με πρίσμα τον εαυτό σου, μη θέλεις οι άλλοι να βλέπουν εσένα. Όσο προσέχεις ένα μυρμηγκάκι, που περπατάει κάπου εκεί στο χώμα, και όση σημασία δίνεις σε ένα σκουλήκι βρόμικο και σαλιάρικο, τόση να δίνεις και στον εαυτό σου. Να θεωρείς τον εαυτό σου μυρμήγκι και σκουλήκι εν πάση αισθήσει, εν πλήρει συνειδήσει. Να το λες και να το πιστεύεις με όλη σου την αίσθηση. Διότι εάν δεν το λες, δεν έχει καμιά ελπίδα ότι θα ζήσεις πνευματική ζωή. Εάν δεν το πιστεύεις, δεν έχεις τη δύναμι να πραγματοποιήσεις αυτό που θέλεις. Στο σημείο αυτό χρειάζεται κάτι να προσέξουμε.
Όταν κρίνομε τον εαυτό μας εν σχέσει προς τον άλλον, συνήθως βγάζουμε καλύτερο τον εαυτό μας. Όταν όμως παραστούμε ενώπιον του Θεού, θα είμαστε εγώ και ο Θεός. Παρ’ ότι θα υπάρχουν και αναρίθμητοι άλλοι άνθρωποι, όλοι όσοι έζησαν ανά τους αιώνες, ο καθένας μας δεν θα κοιτάζει τους άλλους, αλλά τον Χριστόν. Θα κοιτάζει εάν έχει θέση ενώπιόν Του. Επομένως, θα κρίνουμε τον εαυτό μας κατά το μέτρο της πνευματικής ηλικίας και της θεότητος του Χριστού μας. Ως εκ τούτου, και πανάγιος να είμαι, εάν κρίνω τον εαυτό μου εν συγκρίσει με τον Θεόν, είμαι μηδέν.
Είναι αναγκαίο να βλέπουμε με θεολογική αίσθηση τον εαυτό μας, για να μπορούμε να τον θεωρούμε μυρμήγκι και σκουλήκι. Όταν το λέμε αναγκαστικά, χωρίς να το ζούμε, μας πιάνει μειονεξία, κατωτερότητα και μελαγχολούμε, αντιδρούμε, γινόμαστε παράξενοι.
Όταν μας περιφρονήσουν, γινόμαστε θηρία. Εάν δεν μας προσέξουν, σηκωνόμαστε και φεύγουμε και πάμε στο δωμάτιό μας και μένουμε μόνοι μας. Όταν βλέπουμε πως ο άλλος έχει μία επιτυχία, εμείς πέφτουμε σε μιζέρια, σε κατάθλιψη, γινόμαστε ακοινώνητοι άνθρωποι. Αντί να είμαστε ωραίοι, χαριτωμένοι, όπως λέγει το απόφθεγμα «ὡς χαρίεν ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ἄνθρωπος ᾖ», εμείς γινόμαστε αρρωστημένες υπάρξεις. Όταν λοιπόν η αυτογνωσία μας δεν είναι αληθινή, εν πάση αισθήσει, τότε καταντάμε σε χειρότερα αποτελέσματα, γι᾽αυτό λέμε: καλύτερα να είναι κανείς εγωιστής, παρά να νοιώθει πως είναι άχρηστος, ανίκανος, αδύνατος. Χρειάζεται να είναι πραγματική και πνευματική η ταπείνωσή μας και η αίσθηση περί του εαυτού μας, και όχι να είναι αίσθημα κατωτερότητος.
Από το βιβλίο του Γέροντος Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου, Θεία Ανάβασις, Ίνδικτος, σ.26-27
(σύνδεσμος μηνύματος)
22/09/2019
Α´Κυριακή Λουκά 2019
Η πληρότης κάθε αρετής στην Εκκλησία
Με την πίστη στον Χριστό συμβαδίζει πάντοτε και η αγάπη προς Αυτόν. Όταν αυξάνεται η πίστη μας στον Χριστό, ταυτοχρόνως αυξάνεται και η αγάπη μας. Η πίστη αποκαλύπτει αδιάκοπα, νέα, όλο και νεώτερα πλούτη, τελειότητες και κάλλη του Χριστού, εξ αιτίας των οποίων Τον αγαπούμε όλο και περισσότερο. Και όπως δεν υπάρχουν σύνορα στην πίστη μας προς τον Χριστό, έτσι δεν υπάρχουν σύνορα ούτε στην αγάπη μας προς Εκείνον. Μόνον οι άνθρωποι που έχουν μεγάλη πίστη είναι «εν αγάπη ερριζωμένοι και τεθεμελιωμένοι», και όποιος έχει ριζώσει και έχει θεμελιωθεί στην αγάπη του Χριστού αυτός αναπτύσσεται σε όλη την θεία απεραντοσύνη, αυτός όντως «αύξει την αύξησιν του Θεού», «εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» και γίνεται ζωντανός ναός της Υπεραγίας Τριάδος, γιατί ο Χριστός «κατοικεί στις καρδιές, οι οποίες πιστεύουν και έχουν ριζωθεί στην αγάπη Του και δεν μεταβάλλονται».Από το βιβλίο: Αγίου Ιουστίνου του Τσέλιε (Πόποβιτς), Δογματική. Ορθόδοξη Φιλοσοφία της Αληθείας, Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου, Άγιον Όρος 2019, σ.161 (σύνδεσμος μηνύματος)
15/09/2019
Κυριακή μετά την Ύψωση
«Τί γάρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐάν κερδίσῃ τόν κόσμον ὅλον καί ζημιωθῇ τήν ψυχήν αὐτοῦ, ἤ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;»
Αποτέλεσμα της προσκολλήσεως του ανθρώπου στα αισθητά ήταν η εγκατάλειψή του από τον Θεό, που έθετο σκότος την αποκρυφήν αυτού, χάθηκε δηλαδή από το οπτικό πεδίο της ψυχής του ανθρώπου μέσα στο σκοτεινό πέπλο του μυστηρίου. Ο άνθρωπος, βέβηλος τώρα, δεν είχε θέση στο χώρο του αγίου. Αγάπησε τα αισθητά και παραχωρήθηκε να ζή μ᾽αυτά έχοντας πιά ως κύριο ή μάλλον κυρίαρχο όργανο όχι τον νου του, αλλά τις αισθήσεις, στις οποίες υποδουλώθηκε ο νους. Τα αισθητήρια του νου αμβλύνθηκαν ως προς τα νοητά και η προσπάθεια προσεγγίσεώς τους έγινε πιά προβληματική για τον άνθρωπο.
Το πρώτο λοιπόν αποτέλεσμα της στάσεως αυτής του Πρωτοπλάστου ήταν η φυλάκισή του στα αισθητά, η απώλεια του πνευματικού του ορίζοντα, η αναγωγή στον οποίο θα αποτελούσε απ᾽εκεί και πέρα απραγματοποίητο πιά όνειρο και με την πιο καλή διάθεση. Ακριβώς δε αυτή η πρώτη κίνηση του ανθρώπου προς τα αισθητά ως απόλυτα υποκατάστατα του υπέρ τα νοητά και υπέρ πάσαν νόησιν Δημιουργού του ήταν η πρώτη παρά φύσιν ενέργειά του. Και η ενέργεια αυτή του ανθρώπου σήμαινε την εμφάνιση στην ψυχή του της παρά φύσιν, της αντίθετης προς τη φυσική του κατασκευή και δημιουργία, ηδονής και της σύστοιχής του ταυτόχρονα, αντίρροπης όμως ως προς αυτήν, οδύνης.
(ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής λέγει):
Ο πρώτος άνθρωπος είχε ενεργούμενη μέσα του κατά την ίδια του πρώτη κίνηση προς τα αισθητά δια μέσου των αισθήσεών του την παρά φύσιν ηδονή. Φροντίζοντας στοργικά για τη σωτηρία μας ο Θεός φύτεψε δίπλα της σαν κάποια αντίρροπή της δύναμη την οδύνη. Με την οδύνη ριζώθηκε με πολλή σοφία στη σωματική φύση ο νόμος του θανάτου περιορίζοντας έτσι την παρά φύσιν έφεση και την όλη μανία του νου στην κίνησή της προς τα αισθητά.
Από το βιβλίο του π. Ευσεβίου Βίττη, Ηδονή Οδύνη. Ο διπλός καρπός της αισθήσεως, Ακρίτας, Αθήνα 2005(δ έκδ), σ.38-39
(σύνδεσμος μηνύματος)
08/09/2019
ΥΨΩΣΙΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ 2019
«Το Πνεύμα το Άγιον μας μεταδίδει την «σταυροφόρον δύναμιν», όπως θα έλεγε ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος, η οποία αχρηστεύει όχι μόνον τας μαγγανείας του πονηρού δαίμονος, αλλά και ό,τιδήποτε θα ήτο δυνατόν να χωρήσει ημάς από του σταυρού. Τα ορμέμφυτα της βασανισμένης ψυχής μου, της κουρασμένης εκ των αμαρτιών όλης της ανθρωπίνης φύσεως, τα αντιστρατευόμενα τω Θεώ και απωθούντα εμέ από του σταυρού, αποκαλύπτονται, εξέρχονται, ερεύγονται και ημπορώ να αναγνωρίζω την απατηλότητά των. Αι δικαιολογίαι καταισχύνονται. Η βούλησις του ανθρώπου μένει ελευθέρα, δια να δύναται να ακολουθεί αβιάστως και μετά ζεούσης καρδίας τον Θεόν. Αναθάλλει ο άνθρωπος ο εγκαταλείπων εαυτόν εις την δύναμιν του σταυρού. Αποκτά μίαν ζωήν εύρωστον. Δεν φοβείται να αντιμετωπίσει πάντα ακούσιον πειρασμόν και να υποστεί προς τούτο πάντα εκούσιον πειρασμόν, πάσαν άσκησιν και κακουχίαν, ζων ακόμη και ως σαρκοφόρος άγγελος. Αναλαμβάνει ο πιστός τα μεγαλύτερα κατορθώματα, διότι ο σταυρός είναι ο ενεργών. Το σώμα του, το κατοικητήριον αυτό του Θεού, φθάνει εις το σημείον να αναδίδει ωραιοτάτην, άγνωστον φυσικώς, πνευματικήν ευωδίαν, η ψυχή του να κελαηδεί, οι οφθαλμοί του να αστράπτουν φωτοειδείς.
Βεβαίως δεν είναι μόνον τα εκούσια ταύτα κατορθώματα της εσταυρωμένης ζωής. Δεν είναι όσα συνειδητά καθ᾽ημέραν πραγματοποιούμεν. Δεν είναι το κατόρθωμα της αλλοιώσεώς μου, της καινούργιας μου ζωής εις την πνευματικήν μου πορείαν. Ο σταυρός είναι κάτι επιπλέον. Είναι η προετοιμασία δια να προχωρήσω έτι περαιτέρω και υψηλότερον. Είναι εκείνο το οποίο μου χαρίζει την αγόγγυστον και φαιδροποιόν υπομονήν των ακουσίων θλίψεων, τας οποίας όλως απροσδοκήτως συναντώμεν εις την καθημερινήν μας πορείαν. Πόσες φορές θα παράλυον οι πόδες μας, θα ελύγιζον αι καρδίαι μας, αν ο σταυρός δεν προελάμβανε να εμφυτεύσει εις ημάς υπομονήν!».
Από το βιβλίο του Γέροντος Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου, Κατηχήσεις και Λόγοι, Σταθμοί στην πνευματική ζωή. Από την πτώση στην αιωνιότητα, σ. 8-9
(σύνδεσμος μηνύματος)
01/09/2019
1η Σεπτεμβρίου, αρχή της νέας Ινδίκτου. Αρχή της νέας εκκλησιαστικής χρονιάς. Ας αναλογιστούμε τί μπορεί να σημαίνει για τον καθένα μας μία καινούργια αρχή. Όλοι έχουμε ανάγκη για διόρθωση, για μετάνοια, για αισιοδοξία στο όνομα του Χριστού, για βελτίωση του αγώνα μας με περισσότερη άσκηση στην καθημερινότητα, με περισσότερη πίστη, με καλύτερη υπακοή στις ευαγγελικές προτροπές. Ό,τι χωράει στο «κατά δύναμιν» του καθενός ας το επιχειρήσουμε. Μόνον ωφέλεια μπορεί να προκύψει.
Με πολλές ευχές
Καλή δύναμη π. Αθανάσιος
(σύνδεσμος μηνύματος)
29/07/2019
Αύγουστος ο μήνας της Παναγίας μας.
«Η Θεοτόκος έκρυψε και κρύβει μέσα της τον συγκαταβάντα Θεόν, γίνεται το όργανο που μας ανοίγει «οπές», δια των οποίων εισέρχεται το άκτιστο φως στην καρδιά μας και στον νου μας. ¨Ετσι μας χαρίζει ουράνια δωρήματα και βιώματα και μας κάνει μετάρσιους, ώστε να έχωμε την δύναμι να πορευόμεθα στην ζωή. Στο έργο της όμως συναντά την ανθρώπινη βούληση, καρδιά και αίσθησι, τον ατελή και επισφαλή ανθρώπινο παράγοντα. Σήμερα ίσταμαι και αύριο πίπτω, σήμερα συγκλονίζομαι από έναν θάνατο και λέγω θα μετανοήσω, και μετά από δύο ημέρες δεν θυμάμαι τίποτα και συνεχίζω τα ίδια. Σήμερα τα μάτια μου δακρύζουν μπροστά στον Χριστόν, ο οποίος σταυροῦται ή ανίσταται ή αναλαμβάνεται ή αποστέλλει το Πνεύμα το Άγιον, μεθαύριο όμως, μόλις χρειασθή να έλθωμε εγώ και Εκείνος σε αντίθεσι, ευθύς αμέσως υψώνω το δικό μου ανάστημα. Εμείς οι άνθρωποι αυτό κάνομε ημέρα και νύκτα. Τί κάνομε όταν φιλονικούμε; Τί κάνομε όταν ραθυμούμε; Τί κάνομε όταν την νύκτα δεν αγρυπνούμε; Υψώνομε τον εαυτό μας μειώνοντας το ύψος του Κυρίου και Θεού μας.
Παρ᾽ όλα αυτά, η Παναγία καταφέρνει να χαρίζη φως στις ψυχές μας και βαθύτατα βιώματα στο σῶμα της Εκκλησίας. Δια της αγάπης του Υιού της καθαγιάζει προφήτες και ασκητές στην καθημερινή ζωή, και γενικώς καθιστά όλη την Εκκλησία ένα πλήρωμα. Οι άγιοί της, η ιστορία της, ο μοναχισμός της, οι δογματικοί αγώνες της, τα σπήλαιά της, τα πάντα είναι γεμάτα από τέτοια βιώματα, από καθόδους του Θεού στην ανθρώπινη κοινωνία. Με τον τρόπο αυτό και αυτή η ανθρώπινη συσκηνία γίνεται τόπος συγκαταβάσεως, κρυψώνας του Κυρίου.
Αλλά και το μαφόριο της Παναγίας μας, ο μανδύας της, έκρυβε την θεότητα, την οποία προηγουμένως είχε κρύψει στα σπλάχνα της, και τώρα κρύβεται μέσα στα δικά μας ιμάτια.
Καλό Δεκαπενταύγουστο
16/06/2019
ΠΡΟΣΜΟΝΗ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ
Ζούμε μαζί με τον Χριστόν αυτήν την περίοδο σημαίνει κατανοούμε τον Χριστόν έτσι, ως τον προσωπικόν μας Θεόν. Και εάν περιμένωμε το Πνεύμα το Άγιον, ένας λόγος υπάρχει μονάχα: το Πνεύμα το Άγιον να αποκαλυφθεί εν ημίν. Να αποκαλυφθεί ο καινούργιος αυτός άνθρωπος, ο σύμμεικτος άνθρωπος εκ γης και εκ θειότητος, «εάν τε αποθνήσκωμεν». Αυτό σημαίνει.
Είναι δυνατόν να γίνει άλλο τίποτε μέσα στον άνθρωπο; Είναι η μόνη περίπτωσις. Όλα τα χωρία από την αρχή-αρχή που εποίησεν ο Θεός τον ουρανό και την γη- «η δε γη ήν αόρατος και ακατασκεύαστος»-, μέχρι το τελικό «Αμήν» της Αποκαλύψεως, του τελευταίου βιβλίου της Καινής Διαθήκης, όλα αποκαλύπτουν τον Θεόν. Το ένα χωρίο αποκαλύπτει το άλλο. Το άλλο εμπνέει το άλλο, και όλα αυτά μαζί και το καθένα ξεχωριστά τον Χριστόν. Όπως ακριβώς όλος ο Αμνός είναι ο Χριστός και η τελευταία μερίδα του είναι ο Χριστός, έτσι ακριβώς είναι και μέσα στην Αγία Γραφή.
(σύνδεσμος μηνύματος)
09/06/2019
Κυριακή των αγίων Πατέρων
Οι γιορτές βέβαια συνεχίζονται, το Πεντηκοστάριο υπάρχει, το διαβάζομε κάθε ημέρα. Θα ήθελα, όταν φθάσωμε στην ημέρα της Πεντηκοστής, όταν θα πούμε εκείνα τα ωραία τροπάρια, όταν θα γονατίζωμε ενώπιον του Πνεύματός του, να έχωμε ζήσει αυτήν την στιγμή. Όταν θα έχωμε εκείνες τις τρείς γονυκλισίες τις μεγάλες σε χρόνο-και είναι υπέροχα τα νοήματα των ευχών- και θα μιλάμε σαν ζωντανοί και σαν πεθαμένοι και για ζωντανούς και για πεθαμένους -ζώντας όλους εν Χριστώ- , τότε να μπορούσαμε κάτι τέτοιο να κάνωμε. Να είχαμε απολαύσει αυτές τις στιγμές, και το γονάτισμά μας εκείνο να μην είναι μια στιγμή πόνου διότι δεν γευθήκαμε τίποτε, αλλά να είναι ένα γονάτισμα «έλα, Πνεύμα Άγιον, ελθέ και σκήνωσον σε μένα».
Και όταν θα λέμε «έλα, Πνεύμα Άγιον, ελθέ και σκήνωσον», να ξέρωμε πιά τί είναι το Πνεύμα το Άγιον, να εγνωρίσαμε το Πνεύμα το Άγιον, να ακούσαμε το Πνεύμα το Άγιον, να είδαμε το Πνεύμα το Άγιον, να εκαλλιεργηθήκαμε από το Πνεύμα το Άγιον, να ζυμωθήκαμε από το Πνεύμα το Άγιον, να πλασθήκαμε από το Πνεύμα το Άγιον, να κατακτηθήκαμε από το Πνεύμα το Άγιον.
Πέστε μου τί κάναμε, τί κάναμε, εάν δεν κάναμε κάτι τέτοιο. Τί κάναμε για να μπορεί να σταθεί ο Θεός ενώπιόν μας και με χαρά να πει: «Τότε γιατί σε γέννησα, τότε γιατί προέγνων για σένα, τότε γιατί σε προώρισα, τότε γιατί σε βάπτισα, γιατί σε κάλεσα, γιατί σε δόξασα; -Το βάπτισμά μας και η καθημερινή μας ζωή εν Χριστώ είναι μία δόξα.- Τότε γιατί όλα αυτά;».
Αντί να λέγει έτσι παραπονεμένα ο Θεός, ας μπορούμε να πούμε εμείς με τον δικό μας τρόπο. «Γιατί όλα αυτά, Θεέ μου, πάλι; Όλα αυτά, πώς μου τα έκανες εμένα! Τίς ειμί εγώ;».
Όταν είμαι μόνος μου την νύκτα, αυτό επιθυμώ για σας. Πρώτα για τον εαυτό μου και μετά για σας. Αλλά ένας πατέρας ποτέ δεν νιώθει ανεξάρτητα από τα παιδιά του. Όταν σας βλέπω, αυτό νιώθω αυτό σκέφτομαι. Όταν σας μακαρίζω, όταν σας επιπλήττω, όταν σας χτυπώ, όταν σας επαινώ, όταν σας θωπεύω, όταν σας ομιλώ, όταν σας έχω μπροστά στα μάτια μου, όταν σας έχω μέσα στην καρδιά μου, όταν σας έχω ενώπιόν μου στην προσευχή μου, όταν χωρίς την απουσία κανενός, σας ενώνω στο θυσιαστήριο μέσα στο άγιον ποτήριον, όταν εκχύνω την καρδίαν μου στον Θεόν, έτσι μόνον σας βλέπω.
Κάθε άλλη σκέψις, κάθε άλλη προόρασις θα ήταν μία απογοήτευσις για μένα. Ουδέποτε απογοητεύθυκα, γιατί ουδέποτε πίστεψα ότι οι άνθρωποι που μου χάρισε ο Θεός, δεν ζουν για τέτοια και δεν θα ζήσουν τοιαύτα».
Από το βιβλίο του Γέροντος Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτη, Ζωή εν πνεύματι, «Ει Πνεύμα Άγιον ελάβετε», σ.169-171 (σύνδεσμος μηνύματος)
02/06/2019
Κυριακή του Τυφλού
Ένα δεύτερο στοιχείο (το οποίο δείχνει εάν έχουμε λάβει το Άγιο Πνεύμα) που
θα ήθελα πάλι με τη γραφική ορολογία να το ονομάσω αλλοίωση των νεφρών. Τί
είναι τα νεφρά; Τί είναι αι «ψόαι» του ανθρώπου; Ένα οργανικό μέλος του
σώματος. Αυτό δεν σημαίνει τίποτε, απλώς είναι κάτι που υποδηλοί το άδηλο.
Υποδηλοί εκείνο που το καταλαβαίνει ο Θεός. Αλλοίωσις των νεφρών. Τα νεφρά του
ανθρώπου, αι ψόαι του ανθρώπου, δείχνουν τα αισθήματά του, δείχνουν τους
πόθους του, εκφράζουν τους πόθους του, εκφράζουν το βαθύτερο είναι του
ανθρώπου, εκφράζουν αυτό που έχει, που πλάθεται εκ της ενεργείας του ιδίου του
Θεού. Λέγει τόσα πολλά χαρακτηριστικά ο ψαλμωδός δια τας ψόας του ανθρώπου:
πώς πονούν, πώς θλίβονται, πώς ξεσχίζονται, πώς χαλαρούνται. Γεμάτη είναι η
Γραφή από τέτοιες εκφράσεις. Πότε; Όταν αμαρτάνει ο άνθρωπος, δηλαδή όταν
φεύγει το Πνεύμα το Άγιον.
Αντιθέτως, ηρεμούν αι ψόαι, αντιθέτως γαληνεύουν, αντιθέτως υγιαίνουν,
όταν ξαναρχίζει πάλι να ενεργεί ο Θεός εν τω ανθρώπω. Επομένως, η αλλοίωσις των
νεφρών σημαίνει την εσωτέρα αναγέννηση, ανάπλαση, επενέργεια, και τα
βαθύτερα αποτελέσματα που επιφέρει στον άνθρωπο, στο εσώτερο του ανθρώπου
το Πνεύμα το Άγιον, πέραν αυτής της αισθήσεως που λέγαμε προηγουμένως.
Τί αλλοιώσεις κάνει το Πνεύμα όλοι μας γνωρίζουμε. Χωρίς αλλοιώσεις δεν
είναι δυνατόν να φανταστεί κανείς τον άνθρωπο τον έχοντα Πνεύμα Άγιον. Πώς σε
φυσάει ο αέρας και νιώθεις τα χτυπήματά του επάνω σου και αναλόγως
ζεσταίνεσαι ή κρυώνεις ή μετά ζεσταίνεσαι περισσότερο και ακόμη περισσότερο,
έτσι ακριβώς είναι και το εσώτερο του ανθρώπου, όταν πνέει ο αήρ του Πνεύματος.
…..
Επομένως αλλοίωσις των νεφρών σημαίνει το άλλαγμα, την μεταβολή την
οποία υφίσταται ο άνθρωπος δια των επικαθισμάτων, άς πούμε, του Πνεύματος.
Αυτό είναι ξένο από εκείνο που υπήρχε προηγουμένως, είναι καινούργιο εν
συγκρίσει με το προηγούμενο. Εγώ μεν ως ουσία είμαι ο ίδιος, αλλά η υπόστασίς
μου τώρα έχει αλλάξει. Εγείρεται μία πνευματική υπόστασις, μεταλαμβάνω του
Πνεύματος, των χαρισμάτων του Πνεύματος……..
Εγώ τότε γίνομαι χαρισματούχος, διότι προσλαμβάνω το Πνεύμα το Άγιον, και
ταυτόχρονα εγώ γίνομαι το χάρισμα, το αποτέλεσμα της θείας χάριτος. Εγώ γίνομαι
προφήτης, διότι το Πνεύμα το Άγιον είναι το καθιστών εις την Εκκλησία προφήτας,
και ταυτόχρονα εγώ είμαι επαλήθευσις των προφητειών του Πνεύματος του Αγίου.
Εγώ είμαι πλέον ό,τι είναι το Πνεύμα. Εγώ έχω όλες τις δωρεές του, εγώ είμαι ένας
πλούσιος, εγώ είμαι ένας μέθης, εν όσω είμαι ταπεινός, εν όσω είμαι πτωχός.
Πτωχός, ταπεινός, μικρός κατά την ουσία μου αλλά μέγας βασιλεύς αθάνατος και
αιώνιος κατά την υπόσταση, η οποία πλέον δημιουργήθηκε κατ᾽ αυτήν την
συνάφεια του Αγίου Πνεύματος……
26/05/2019
Κυριακή Σαμαρείτιδος 2019
Μπορεί κάποτε μετά από χρόνια να ανακαλύψωμε ότι δεν ελάβομεν το Πνεύμα το Άγιον. Είναι φοβερό, μα είναι αληθινό, είναι αληθές. Γι’ αυτό ακριβώς θέλω να πω πολύ απλά, στις εξωτερικές μας εκδηλώσεις, στην καθημερινότητά μας πως μπορούμε να κρίνωμε εάν έχωμε το Πνεύμα.
Θέλω να πω τρία-τέσσερα μονάχα πράγματα, όχι βαθειά, όχι εσωτερικά αλλά πάρα πολύ απλά. Θα χρησιμοποιήσω ως εκφράσεις, ως λέξεις που θα αποδίδουν τα στάδια αυτά, τα οποία το ένα με το άλλο συμπλέκονται, θα χρησιμοποιήσω λέξεις που υπάρχουν μέσα στην Αγία Γραφή, και αυτό οπωσδήποτε είναι το καλύτερο.
Ένα σημάδι, το οποίο δείχνει ότι το Πνεύμα υπάρχει εν ημίν, είναι εκείνο που το λένε αγαλλίασις της καρδίας. Τι σημαίνει αγαλλίασις της καρδίας; Βεβαίως θα λέγαμε εξωτερικά χαρά˙ θα λέγαμε ευτυχία˙ θα λέγαμε πανήγυρις˙ πανήγυρις σαν την πανήγυρι των πρωτοτόκων. Είναι˙ αλλά λέμε αγαλλίασις της καρδίας με την έννοια του πνεύματος του ανθρώπου το οποίο επιποθεί τον Θεόν και εν τη επιποθήσει αυτή αισθάνεται το έγγισμά του και επί τούτω, επί τη αισθήσει ταύτη, αγαλλιάται, τουτέστι κοινωνεί, κοινωνεί τω Θεώ.
Αγαλλίασις της καρδίας είναι όλη εκείνη η αίσθησις που έχει ο άνθρωπος ότι είναι μαζί του ο Θεός˙ όλη εκείνη η πληροφορία, όλη εκείνη η πλήρης εμπιστοσύνης εναπόθεσις του εαυτού του˙ είναι όλη εκείνη η μεγαλειώδης άπλα – άπλα, όταν νοιώθει κανείς ότι ξεκουράζεται-, όλο εκείνο το ξεκούρασμα, λοιπόν, το οποίο έχει ο άνθρωπος, διότι είναι βέβαιος ότι εκεί που είναι αυτός, εν ταυτώ είναι και ο Θεός.
Αγαλλίασις της καρδίας˙ δεν μπορεί κανείς να την ονομάσει παρά μόνον με την εικόνα που θα μπορούσαμε να σκεφθούμε του ανθρώπου, ο οποίος κατάλαβε ότι δεν υπάρχει στιγμή γι’ αυτόν που είναι μόνος του. Αγαλλίασις της καρδίας, λοιπόν, τι είναι: το αίσθημα, το βαθύτερο βίωμα, που έχει ο άνθρωπος που ξέρει ότι ανά πάσαν στιγμή είναι μαζί με τον Θεόν. Εκείνο που λέγει ο ψαλμωδός ότι «του Κυρίου η αντίληψις και του αγίου Ισραήλ βασιλέως ημών».
Η αντίληψις δεν θέλει να πει η βοήθεια, αλλά θέλει να πει ότι Κύριος είναι εδώ, μαζί μου, είναι πλάι μου˙ και το χαρακτηριστικό, λέγει «του Κυρίου η αντίληψις και του αγίου Ισραήλ βασιλέως ημών». Πως τοποθετεί τον εαυτόν του μέσα εις το σύνολον και μπροστά εις τον Θεόν. Θα λέγαμε εμείς, μέσα στην Εκκλησία και μέσα στα άδυτα του Θεού.
Όταν κανείς ξέρει ότι είναι ο βασιλιάς του αυτός, έχει μίαν βεβαιότητα, έχει μίαν ασφάλεια˙ είναι ο βασιλιάς του. Δεν είναι μονάχα ο βασιλιάς του, αλλά είναι και ο βασιλιάς του Ισραήλ, είναι ο βασιλιάς όλων μας. επομένως, η ασφάλειά του αυτή είναι μέσα στην ασφάλεια του σώματος του Χριστού. Ζει όχι την δική του την βεβαιότητα αλλά την βεβαιότητα της Εκκλησίας˙ όχι την δική του την χαρά αλλά την χαρά της Εκκλησίας˙ όχι την δική του την αιωνιότητα αλλά την αιωνιότητα της Εκκλησίας. είναι αυτός ό,τι είναι, διότι είναι ήδη συσσωματωμένος μέσα στην Εκκλησία˙ διότι είναι εν τω Ισραήλ αυτός, και εν τω Ισραήλ είναι ο βασιλεύς. Δεν μπορεί να νοηθεί διαφορετικά το «Ισραήλ βασιλέως ημών».
Σκεφθείτε πόσο ωραία το παρουσιάζει. Ο Κύριος είναι μαζί μου, ο Κύριος είναι εδώ. Γιατί; Διότι εδώ είναι ο Ισραήλ˙ και όπου είναι ο Ισραήλ, εκεί είναι ο βασιλιάς – «βασιλέως ημών» -, ο δικός μας βασιλιάς. Πόση υπερηφάνεια, τι τιμή, τι βεβαιότητα! Θα ήθελε να αποθάνει, να εξαφανισθεί από το μέγεθος αυτό της βεβαιότητος, διότι ο θάνατος δεν θα εσήμαινε τίποτε. Διότι δεν υπάρχει θάνατος, δεν υπάρχει χωρισμός, αφού είναι και αυτός εν τω Ισραήλ, εφ’ όσον και αυτός είναι εν τω βασιλεί, εν τω Θεώ.
Η αγαλλίασις της καρδίας, λοιπόν˙ της καρδίας της σπωμένης, της σπώσης εαυτήν, της καρδίας που σπάει τον εαυτόν της απ’ όλο αυτό το μεγαλείο το οποίο νοιώθει. Όταν κανείς ζει αυτή την εκκλησιαστικότητά του, διότι μετέχει σ’ αυτήν την Εκκλησία, την οποίαν όλες οι πύλες του άδου δεν μπορούν να την νικήσουν, όταν ζει αυτήν την μεγαλειότητά του, τότε αυτός έχει την ολοκλήρωσή του και έχει την έκφραση του εαυτού του, την αποκάλυψη του εαυτού του. Αποκαλύπτεται ο άνθρωπος μόνον μέσα σ’ αυτήν του την εκκλησιαστική συνείδηση. Αυτή του η συσσωμάτωσις και αυτή του η βεβαιότης, του Θεού, είναι κάτι που τον κάνει και δεν έχει καμίαν διακύμανση, καμίαν στεναχωρία, καμίαν λύπη ποτέ του˙ τα πάντα περνούν σαν κύματα που δεν τον θίγουν. Όπως μένει εντελώς αμέτοχη στα κύματα της θαλάσσης η ακρογιαλιά, η οποία τα δέχεται μεν, αλλά αυτή μένει ακρογιαλιά και δεν φοβάται, έτσι ακριβώς γίνεται και ο άνθρωπος. Το μόνο που έχει γι’ αυτόν σημασία είναι ότι χτυπάει το κύμα της εισροής του Αγίου Πνεύματος μέσα σ’ αυτόν.
Οι θλίψεις του δεικνύουν αυτόν που είναι υπεράνω των θλίψεων˙ και οι χαρές – κύματα και αυτές – του δείχνουν εκείνον που είναι πάλι ο αρχηγός της χαράς, και τα πάντα γενικώς του αποκαλύπτουν τον Θεόν. Αγαλλιάται, λοιπόν, η καρδία, διότι οτιδήποτε και αν συμβαίνει, οτιδήποτε και αν πιάσει, οπουδήποτε και αν βρεθεί, παντού ανακαλύπτει τον ίδιο τον βασιλέα, τον ίδιον τον Ισραήλ, τον Κύριον. Το κάθε τι γίνεται αφορμή να ξαναβρίσκει και να ξανα-ανακαλύπτει τον Θεόν.
Αυτός ο άνθρωπος, λοιπόν, έχει την αγαλλίαση, και αυτή η αγαλλίασις είναι αμετεώριστος. Δεν χάνεται. Όταν χάνεται, σημαίνει απομάκρυνση από τον Θεόν, σημαίνει ζωντάνευση του εαυτού μας, απώλεια Εκείνου. Αλλά είναι αυτό ένα μαρτύριο, το οποίο έχει μίαν αντίστροφο ροπή, είναι ένα μαρτύριο, είναι μία κόλασις, που ο Θεός την επιτρέπει, για να ξαναμνησθώμεν του παραδείσου τον οποίον εχάσαμε, του παραδείσου εκείνου της αγαλλιάσεως που είχαμε προηγουμένως. Μία αμαρτία είναι δυνατόν να μας φέρει αυτήν την κόλαση, αυτό το μαρτύριο, αυτήν την απουσία της αγαλλιάσεως. Γι’ αυτό, όπως έχουμε πει και άλλες φορές, χαίρεται αυτή η καρδιά, όταν λέγει «απόδος μοι την αγαλλίασιν του σωτηρίου σου».
Χάνοντας την αγαλλίαση κανένας χάνει την όψη του Θεού, χάνει την αίσθηση της αντιλήψεώς του˙ επομένως χάνει την συνείδηση της εκκλησιαστικότητός του. Γίνεται αμέσως το μηδενικό, γίνεται ο διχασμένος, γίνεται ο απομονωμένος, γίνεται ο ανύπαρκτος μπροστά στον Θεόν. Ο Θεός δεν μπορεί να φθάσει μέσα εκεί˙ είναι το βαθύτατο σκοτάδι που απλώνει το πολύ φοβερό σύννεφο. Αλλά τέτοιες μαρτυρικές στιγμές όταν περνάει ο άνθρωπος και δεν ξεχνάει και δεν παύει να λατρεύει τον Θεόν, τον οδηγούν πάντοτε σ’ αυτόν τούτον τον Θεόν.
Γι’ αυτό και εκ των βαθυτάτων αυτής της κολάσεως, όπως και εκ των βαθυτάτων της αμαρτίας μας και του πόνου που μπορεί να έχει η ψυχή, όταν δεν έχει τον Θεόν, μπορούμε να κράξωμε και μπορεί να μας ανάγει τότε Εκείνος πάλι εις την προτέρα θέση και να μας αποκαθιστά και να μας βάζει πάλι το δαχτυλίδι και να μας δίνει πάλι τον αρραβώνα του Πνεύματος, ο οποίος αρραβών μας εγγυάται την ανάκτηση της αγαλλιάσεως της καρδίας.
Γέροντος Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου, Ει πνεύμα Άγιον ελάβετε, Ζωή εν Πνεύματι, Ορμύλια 1998 (σύνδεσμος μηνύματος)
19/05/2019
Κυριακή του παραλύτου
Ο Θεός είναι πέραν του γνωσιολογικού μας πεδίου, αλλά προσλαμβάνεται από μας κατά τη γνώση μας και κατά την αντίληψή μας. Γι’ αυτό και λέγει ότι είναι η «αλήθεια». Γι’ αυτό και λέγει ότι πρέπει να γνωρίσωμε, να γινώσκωμε τί εστι φως. Γι’ αυτό και όσο κανείς καλλιεργεί μέσα του την αγωγή και τη γνώσι του Θεού, τόσο περισσότερο τον δέχεται εν αληθεία, εν πληρότητι, εν τελειότητι. Όσο χωράνε, λοιπόν, οι καρδιές μας, όσο χωράνε τα μυαλά μας, όσο χωράει η ύπαρξίς μας, όσο χωράει το βουλητικό μας. Είμαστε και οι δυό και οι τρείς και οι είκοσι τρείς μπροστά στην πηγή, αλλά πίνομε διαφορετικό νερό, ανάλογα με τη δίψα μας. Έτσι ακριβώς είναι και εδώ. Όσο χωρούσαμε.Και αυτή η χώρησις εξαρτάται πάρα πολύ από την απλότητα της καρδίας μας, από την αγνότητα της νύχτας μας, της μελέτης μας, από το άδειασμα του εαυτού μας. Εξαρτάται από το κένωμα της υπάρξεώς μας, από αυτήν ταύτην την υπόστασί μας. Είναι το μεγάλο μυστήριο της ελευθερίας του ανθρώπου, το οποίο φαίνεται σ’ αυτή τη χώρησι, και την οποία ελευθερία δεν την παραβιάζει ποτέ ο Θεός. Γι’ αυτό ακριβώς και λέγω όσο εχωρούσαμε.
Ακόμη, επήραμε και όσο επονέσαμε, όσο πονούσαμε στις εορτές. Διότι ήταν πάθη αυτά τα οποία υφίστατο ο Θεός. Και μόνον πάσχοντες άνθρωποι είναι δυνατόν να κατανοήσουν αυτά τα πάθη του Θεού και να συμμετάσχουν σ’ αυτά και να συμπληρώσουν τα παθήματα του Κυρίου, ο οποίος ημίν άφησε εαυτόν «υπογραμμόν» δια των παθών, τα οποία εκείνος έζησε.
Και ακόμη παίρναμε όσο αγαπούσαμε. Αυτή η αγάπη είναι πλέον συνδεδεμένη με το βαθύτερο είναι μας και έχει σχέσι και με τους πόνους μας, διότι ο πόνος μας αποκαλύπτει την αγάπη μας. Αλλά έχει σχέσι ακόμη και με τον αμετεώριστο εκείνον μετεωρισμό της ψυχής, η οποία πάσχουσα θέλει να ανέρχεται προς τον Θεόν και δεν αναπαύεται σε τίποτε άλλο παρά μόνον όσο απολαύει της αγάπης και της παρουσίας και της δόξης του Θεού, όσο στέφεται υπ’ αυτής και όσο ενούται με αυτήν. Η αγάπη του Θεού είναι αποτέλεσμα της γνωριμίας του Θεού.
Επομένως, όσο εγγύτερον ίσταται κανείς εις τον Θεόν, τόσο περισσότερο τον αγαπά. Η αγάπη είναι κάτι το αμέθυστο, είναι κάτι το οποίο ποτέ δεν τελειούται, ποτέ δεν πληρούται. Είναι κάτι το οποίο τον τελειωμό του τον έχει στην άλλη ζωή. Και επομένως, όσο αγαπούσαμε σημαίνει όσο το πάν για μας ήταν ένα τέλειο ανικανοποίητο, που εξέφραζε την. Δική μας μήκυνση και το δικό μας το όριο εις αυτόν τούτον τον Θεόν...
Η αγάπη του ανθρώπου είναι μία πραγματική ένωσις, διότι είναι αποτέλεσμα της γνώσεως. Και η γνώσις του Θεού αποκτάται με την μετοχή, με το φάγωμα, με το πιώσιμο, με το δούλεμα του Θεού που κάνουμε εις την ύπαρξί μας. Επομένως, όσο εζυμώνετο η δική μας ύπαρξις με τον Θεόν, τόσο και εμείς τον αγαπούσαμε. Και όσο τον αγαπούσαμε, τόσο τον πέρναμε.
Όσο λοιπόν ετοιμάσαμε, όσο χωρέσαμε, όσο πονέσαμε, όσο αγαπήσαμε, όσο κλάψαμε οδυρόμενοι -αδίστακτα οδυρόμενοι-, τόσο περισσότερο πήραμε Θεόν. Και προφανώς, όλα αυτά κρυμμένα κάτω από το χαμόγελό μας, κάτω από την αυθεντική μας χαρά, κάτω από το περπάτημα του ανθρώπου, το οποίο μαρτυρεί τον Θεόν με την ειρήνη του, με την γαλήνη του, με την αληθινότητά του, διότι ξέρει ότι τα πάντα δι’ αυτόν είναι ο Θεός.
Γέροντος Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου, Ει πνεύμα Άγιον ελάβετε, Ζωή εν Πνεύματι, Ορμύλια 1998, σ, 141-143 (σύνδεσμος μηνύματος)
12/05/2019
Μυροφόρες 2019
Οι γιορτές πέρασαν. Ευρισκόμεθα ακόμα κάτω από από τα απηχήματα των ύμνων των Παθών και κάτω, εν συνεχεία, από τις κραυγές τις ζωηρές των καρδιών που βγάζουμε ενώπιον του αναστάντος Κυρίου. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι ήταν πολύ ωραίες και οι εορτές μας. Ήταν εορτές Θεού. Δεν ήταν εορτές από εκείνες που λέγει ότι «βδελύσσομαι τις εορτές σας». Ήταν εορτές που έκαναν εορτάζουσες τις καρδιές εν Χριστώ Ιησού. Ο καθένας μας, λίγο ως πολύ, γιόρτασε αυτές τις εορτές και πήρε. Τί πήραμε ο καθένας μας; Όσο και αν είναι η Εκκλησία μας μία σύναξις, εν τούτοις είναι μία σύναξις προσωπικοτήτων. Είναι μία παράστασις προσώπων ολοκλήρων ενώπιον του Θεού και όχι μιάς μάζης. Είναι δυνατόν να ιστάμεθα όλοι μαζί ή να ψάλλωμε όλοι μαζί, αλλ᾽ αυτό το οποίο δεχόμεθα να είναι εντελώς διαφορετικό του ενός από του άλλου. Τί πήραμε δεν το ξέρει κανείς παρά μονάχα ο ίδιος ο εαυτός του, «το πνεύμα του ανθρώπου το εν αυτώ» και ο Θεός, το Πνεύμα το οποίο ερευνά τα βάθη του δικού μας πνεύματος.Επήραμε ο καθένας μας, πρώτα απ᾽ όλα, ότι ετοιμάσαμε για να πάρουμε. Ό,τι φαγητό ετοιμάσεις θα φας, ό,τι κρεβάτι θα ετοιμάσεις θα κοιμηθείς. Ό,τι θα σπείρεις στον αγρό σου, Θα το λάβεις. Σε τέτοιους λειτουργικούς χρόνους, που είναι εμβαθύνσεις μέσα στην αγάπη του Θεού, ο άνθρωπος παίρνει ό,τι ετοιμάζει. Ό,τι ετοιμάσαμε λοιπόν! Δεν είναι δυνατόν ο Θεός να μας δώσει παρά μόνον αυτό το οποίο προσδοκάμε. Αυτό το οποίο προσδοκάμε είναι αυτό το οποίο σπέρνουμε.
Επομένως, ό,τι κανένας προετοίμασε μέσα στην καρδιά του, αυτό και παίρνει. Ο ένας παίρνει Θεόν, ο άλλος παίρνει ψαλμωδία, ο άλλος παίρνει μερικά νοήματα, ο άλλος όμως παίρνει βασιλεία των ουρανών, ο καθένας ό,τι επιθυμούσε. Η ετοιμασία της καρδιάς είναι κάτι το βασικό πάντοτε. Δεν είναι κάτι που γίνεται προ των εορτών. Είναι κάτι αδιάλειπτο, το οποίο επιτυγχάνει η ψυχή εν εαυτή και επομένως καθίσταται αγία, εκλεκτή και ικανή για να λαμβάνει τον Θεόν ή ό,τι παρέχει ο Θεός. Όσο ανενδεής είναι Εκείνος, τόσο εμείς είμεθα ενδεείς, τόσο είμεθα οι έχοντες την ανάγκη του Θεού. Και όπως τον βλέπομε, έτσι τον μαθαίνομε. Όπως τον ζητάμε, έτσι τον ευρίσκομε. Γι᾽ αυτό λέγω: ό,τι ετοιμάσαμε. Μπορεί κανείς να ετοιμάσει ακόμα και άνεμο, και να τον θερίσει, μπορεί να ετοιμάσει οργή για να την απολαύσει. Είναι δυνατόν να απολαύσει όμως και Πνεύμα Άγιον, αναλόγως.
Από το βιβλίο του Γέροντος Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου, Κατηχήσεις και Λόγοι 2, Ζωή εν Πνεύματι, Ορμύλια 1998, σ. 139-140 (σύνδεσμος μηνύματος)
21/04/2019
Μεγάλη Εβδομάδα
Έπρεπε ο Υιός του ανθρώπου, ο Χριστός, να νικήσει τον διάβολο επί του ξύλου του Σταυρού. Έπρεπε να πεθάνει επί του σταυρού της κατάρας, εφόσον ήταν «επικατάρατος πας ο κρεμάμενος επί ξύλου», και εκεί, επάνω στο σταυρό αυτός να λύσει τα έργα του διαβόλου και να συντρίψει όλες τις δαιμονικές δυνάμεις!Και έτσι έγινε! Κατά τον απ. Παύλο, ενώ οι άνθρωποι, οι απόγονοι του Αδάμ, ήσαν νεκροί πνευματικά, ευρισκόμενοι αιχμάλωτοι στην αμαρτία, ο Χριστός τους χάρισε τις αμαρτίες του και τους ανέστησε μαζί του σε μία νέα ποιότητα ζωής, αφού πάνω στο σταυρό, με το θάνατό του, ξεγύμνωσε τις δαιμονικές αρχές και εξουσίες από τη δύναμή τους και τις καταντρόπιασε και τις εξαπέστειλε ταπεινωμένες σε μία πομπή, με φανερό το θρίαμβό του και τη δόξα του για τη νίκη του αυτή. Με το θρίαμβό του αυτό επί των δαιμονικών δυνάμεων εξαφάνισε και ακύρωσε το χειρόγραφο των αμαρτιών τους, οι οποίες είχαν προκύψει από τις ανεφάρμοστες από αυτούς διατάξεις του μωσαϊκού νόμου και το κάρφωσε, το χρεωστικό αυτό γραμμάτιο των αμαρτιών αυτών επάνω στο σταυρό, στον οποίο έχυσε το πανάγιο αίμα του.
Η νίκη του Χριστού εναντίον των δαιμονικών δυνάμεων επάνω στο σταυρό έγινε με τον εκούσιο θάνατό του. Με τον θάνατο αυτό έδωσε την ψυχή του χάρι της σωτηρίας των πολλών, ως λύτρον! Ελύτρωσε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος, δηλαδή έδωσε πλέον τη δυνατότητα της σωτηρίας σε όλους εκείνους τους ανθρώπους, οι οποίοι θα θελήσουν εκουσίως να τύχουν της σωτηρίας αυτής και να γίνουν μέλη του σώματός του, μέλη της Εκκλησίας του, την οποία «περιεποιήσατο δια του ιδίου αίματος». Την ίδρυσε και την έσωσε και την κατέστησε κτήμα του, και την έκανε δική του με το δικό του αίμα! (σύνδεσμος μηνύματος)
07/04/2019
ΛΟΓΟΣ ΔΕΚΑΤΟΣ
Περί καταλαλιάς
1. Κανείς από όσους σκέπτονται ορθά δεν θα έχει, νομίζω, αντίρρηση ότι η καταλαλιά γεννάται από το μίσος και την μνησικακία. Γι’ αυτό και την ετοποθετήσαμε στην σειρά της μετά τους προγόνους της. Καταλαλιά σημαίνει γέννημα του μίσους, ασθένεια λεπτή, αλλά και παχειά∙ παχειά βδέλλα, κρυμμένη και αφανής, πού απορροφά και εξαφανίζει το αίμα της αγάπης. Σημαίνει υπόκριση αγάπης, αιτία της ακαθαρσίας, αιτία του βάρους της καρδιάς, εξαφάνιση της αγνότητος.
2. Υπάρχουν κόρες που διαπράττουν αίσχη, χωρίς να κοκκινίζουν. Υπάρχουν και άλλες οι οποίες φαίνονται ντροπαλές, και όμως διαπράττουν, κρυφά, χειρότερα αίσχη από τις προηγούμενες. Κάτι παρόμοιο παρατηρούμε και στα πάθη της ατιμίας. Τέτοιες κόρες είναι η υποκρισία, η πονηρία, η λύπη, η μνησικακία, η εσωτερική καταλαλιά της καρδιάς. Άλλη εντύπωση δημιουργούν εξωτερικά και άλλος είναι ο στόχος τους.
3. Άκουσα μερικούς να καταλαλούν και τους επέπληξα. Και για να δικαιολογηθούν οι εργάτες αυτοί του κακού μου απήντησαν ότι το έκαναν από αγάπη και ενδιαφέρον προς αυτόν που κατέκριναν. Εγώ τότε τους είπα να την αφήσουν αυτού του είδους την αγάπη, για να μη διαψευσθεί εκείνος που είπε: «Τον καταλαλούντα λάθρα τον πλησίον αυτού, τούτον εξεδίωκον» (Ψαλμ. ρ΄ 5). Εάν ισχυρίζεσαι ότι αγαπάς τον άλλον, ας προσεύχεσαι μυστικά γι΄ αυτόν και ας μη τον κακολογείς. Διότι αυτός ο τρόπος της αγάπης είναι ευπρόσδεκτος από τον Κύριο.
4. Επί πλέον ας μη λησμονείς και τούτο, και έτσι οπωσδήποτε θα συνέλθεις και θα παύσεις να κρίνεις αυτόν πού έσφαλε: Ο Ιούδας ανήκε στην χορεία των μαθητών, ενώ ο ληστής στην χορεία των φονέων. Και είναι άξιο θαυμασμού πώς μέσα σε μία στιγμή ο ένας επήρε την θέση του άλλου!
5. Όποιος θέλει να νικήσει το πνεύμα της καταλαλιάς, ας επιρρίπτει την κατηγορία όχι στον άνθρωπο που αμάρτησε, αλλά στον δαίμονα πού τον έσπρωξε στην αμαρτία. Διότι κανείς δεν θέλει να αμαρτήσει στον Θεό, μολονότι όλοι αυτοπροαίρετα αμαρτάνομε.
6. Είδα άνθρωπο πού φανερά αμάρτησε, αλλά μυστικά μετενόησε. Και αυτόν πού εγώ τον κατέκρινα ως ανήθικο, ο Θεός τον εθεωρούσε αγνό, διότι με την μετάνοιά του Τον είχε πλήρως εξευμενίσει.
7. Αυτόν που σου κατακρίνει τον πλησίον, ποτέ μη τον σεβασθείς, αλλά μάλλον να του ειπείς: «Σταμάτησε, αδελφέ. Εγώ καθημερινώς σφάλλω σε χειρότερα, και πώς μπορώ να κατακρίνω τον άλλον»; Έτσι θα έχεις δύο οφέλη, με ένα φάρμακο θα θεραπεύσεις και τον εαυτό σου και τον πλησίον.
8. Μία οδός, και μάλιστα από τις σύντομες πού οδηγούν στην άφεση των πταισμάτων, είναι το να μη κρίνωμε, εφ’ όσον είναι αληθινός ο λόγος του Κυρίου «μη κρίνετε, ίνα μη κριθείτε» (Λουκ. στ΄ 37). Όπως δεν συμβιβάζεται η φωτιά με το νερό, έτσι και η κατάκριση με εκείνον που αγαπά την μετάνοια.
9. Ακόμη και την ώρα του θανάτου του, αν ιδείς κάποιον να αμαρτάνει, μήτε τότε να τον κατακρίνεις. Διότι η απόφαση του Θεού είναι άγνωστη στους ανθρώπους. Μερικοί έπεσαν φανερά σε μεγάλα αμαρτήματα, κρυφά όμως έπραξαν πολύ μεγαλύτερα καλά. Έτσι εξαπατήθηκαν οι φιλοκατήγοροι, και εκείνο πού εκρατούσαν στα χέρια τους ήταν καπνός και όχι ήλιος.
10. Ας με ακούσετε, όλοι εσείς οι κακοί κριταί των ξένων αμαρτιών. Εάν είναι αλήθεια, όπως και πράγματι είναι, ότι «έν ώ κρίματι κρίνετε, κριθήσεσθε» (Ματθ. ζ΄ 2), τότε ας είσθε βέβαιοι, ότι για όσα αμαρτήματα κατηγορήσαμε τον πλησίον είτε ψυχικά είτε σωματικά, θα περιπέσωμε σ’ αυτά. Και δεν είναι δυνατόν να γίνει διαφορετικά.
11. Όσοι είναι αυστηροί και σχολαστικοί κριταί των σφαλμάτων του άλλου, νικώνται από αυτό το πάθος, επειδή δεν απέκτησαν ακόμη για τα ιδικά τους αμαρτήματα ολοκληρωτική φροντίδα (γνώσι) και μνήμη. Διότι όποιος αφαιρέσει «το περικάλυμμα της φιλαυτίας» και ιδεί με ακρίβεια τα ιδικά του κακά, για τίποτε άλλο δεν θα φροντίσει πλέον στην ζωή του, αναλογιζόμενος ότι ο χρόνος της ζωής του δεν του επαρκεί για να πενθήσει τις ιδικές του αμαρτίες, έστω και αν θα ζούσε εκατό έτη, και αν θα έβλεπε ολόκληρο τον Ιορδάνη ποταμό να βγαίνει από τους οφθαλμούς του ως δάκρυ.
12. Περιεργάσθηκα καλά την κατάσταση του πένθους και δεν ευρήκα σ’ αυτήν ίχνος καταλαλιάς ή κατακρίσεως.
13. Οι δαίμονες μας σπρώχνουν πιεστικά ή στο να αμαρτήσουμε ή, αν δεν αμαρτήσουμε, στο να κατακρίνουμε όσους αμάρτησαν, ώστε με το δεύτερο να μολύνουν οι κακούργοι το πρώτο. Ας γνωρίζεις ότι γνώρισμα των μνησικάκων και φθονερών ανθρώπων είναι και τούτο: Τις διδασκαλίες, τα πράγματα ή τα κατορθώματα του άλλου τα κατηγορούν και τα διαβάλλουν με ευχαρίστηση και ευκολία, (νικημένοι και) καταποντισμένοι άθλια από το πνεύμα του μίσους.
14. Είδα μερικούς οι οποίοι μυστικά και κρυφά διαπράττουν σοβαρότατα αμαρτήματα, και στηριζόμενοι στην υποκριτική καθαρότητά τους, επιτιμούν με αυστηρότητα αυτούς που υποπίπτουν σε μερικά μικρά σφάλματα, τα οποία και φανερώνουν.
15. Η κρίσις είναι αναιδής αρπαγή του δικαιώματος του Θεού, ενώ η κατάκρισις όλεθρος της ψυχής αυτού ο οποίος κατακρίνει.
16. Όπως η «οίησις» και χωρίς να υπάρχει άλλο πάθος, μπορεί να καταστρέψει τον άνθρωπο, έτσι και η κατάκριση, εάν και μόνη υπάρχει μέσα μας, μπορεί να μας καταστρέψει ολοσχερώς, αφού άλλωστε και ο Φαρισαίος εκείνος της παραβολής εξ αιτίας αυτής κατεδικάσθη.
17. Ο καλός «ραγολόγος» τρώγει τις ώριμες ρώγες των σταφυλιών και δεν πειράζει καθόλου τις άγουρες. Παρόμοια ο καλόγνωμος και συνετός άνθρωπος, όσες αρετές βλέπει στους άλλους τις σημειώνει με επιμέλεια, ενώ ο ανόητος αναζητεί τα ελαττώματα και τις κατηγορίες. Γι΄ αυτόν μάλιστα έχει λεχθεί: «Εξηρεύνησαν ανομίαν, εξέλιπον εξερευνώντες εξερευνήσεις» (Ψαλμ. ξγ΄ 7).
18. Μη κατακρίνεις και όταν ακόμη βλέπεις κάτι με τους ίδιους τους οφθαλμούς σου, διότι και αυτοί πολλές φορές εξαπατώνται.
Βαθμίς δεκάτη! Όποιος την κατέκτησε είναι εργάτης της αγάπης ή του πένθους.
(σύνδεσμος μηνύματος)
31/03/2019
Γ´
ΚΥΡΙΑΚΗ ΝΗΣΤΕΙΩΝ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ
Με την σοφίαν του και με την απεριόριστον αγάπην του ο Κύριος, μη ευρίσκων κάτι το οποίον να είναι κατόρθωμα της ιδικής μας δυνάμεως, ώστε να μας αμείψη με την αιώνιον ζωήν του, ταπεινώνει την μεγαλειότητά του με ένα προσέτι τρόπον, δεχόμενος τα ελάχιστα δείγματα των πόνων και θυσιών μας ως άρσιν του σταυρού του. Ο Θεός δέχεται «το δίλεπτον» του πόνου αντί εκατομμυρίου. Τί να είπωμεν ημείς; Να είπωμεν όπως ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, «ο εμός έρως εσταύρωται». Και εγώ ζω μόνον σταυρούμενος. Αγαπώ μόνον σταυρούμενος……….Πονούμεν και αυτό μας κάμνει εντύπωσιν. Ο πόνος όμως είναι σταυρός και ο σταυρός είναι ο ίδιος ο Θεός.
Προσκυνούμεν ιδιαιτέρως την Μ. Τεσσαρακοστήν το τίμιον Ξύλον.ας το προσκυνούμεν και νοερώς εν τη καρδία ημών, όταν οδυνώμεθα. Την οδύνην μας ας την κάμνωμεν ύψωσιν του οφθαλμού μας και της καρδίας μας προς τον ουρανόν, η δε ύψωσίς μας ας είναι μία μικρά ευχή προς τον Κύριον. Ας του ζητήσωμεν το έλεός του. Ξεύρει ότι το χρειαζόμεθα και ήδη είναι πλησίον μας, αλλ᾽ ημείς ας παίξωμεν τον ιδικόν μας ρόλον. Ας του ομιλήσωμεν την ώραν εκείνην και ας του είπωμεν όχι, όπως λέγουν οι άλλοι, «πού είναι ο Θεός», αλλά «Κύριέ μου και Θεέ μου, Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με». Ημπορείς να αμφισβητήσης ότι ο Κύριος όχι απλώς εγγύς είναι αλλά εν σοι την στιγμήν κατά την οποίαν εξέρχονται αι λέξεις; Αι λέξεις εξέρχονται και εκείνος εισέρχεται εις την καρδίαν………
Δεύτε και ημείς εν τω σώματί μας, τω ποτιζομένω τω τιμίω αίματι του Χριστού μας, να εύρωμεν ψηλαφώντες τα στίγματα Αυτού, του προσελκύσαντος (τας αγίας ψυχάς) και αναστάντος δι᾽ ημάς, και να γευθώμεν τους καρπούς της ενδόξου αναστάσεώς του.
Γέροντος Αιμιλιανού, Σταθμοί στην πνευματική ζωή, Ο Σταυρός και το βίωμά του εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία, σ.22-24 (σύνδεσμος μηνύματος)
23/03/2019
Β´ Νηστειών ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ
«….είναι αρκετά διαδομένη μεταξύ των Ορθοδόξων η άποψις ότι η παράδοσις αποτελεί παράγοντα αναχρονισμού και εμπόδιον δια την ανακαίνισιν και αλλαγήν του τρόπου σκέψεως και δράσεως των πιστών προς ουσιαστικόν διάλογον μετά του κόσμου και πραγματικήν αντιμετώπισιν των προβλημάτων αυτού. Ούτως η παράδοσις νοείται ως στείρα προσκόλλησις εις τα σχήματα, τους τύπους, τας συνηθείας και τας μεθόδους και ενεργείας της Εκκλησίας κατά τας παλαιοτέρας εποχάς, πάσα δε προσπάθεια ανακαινίσεως και εκσυγχρονισμού αυτών προς άμεσον αντιμετώπισιν της πραγματικότητος και παροχήν πληρεστέρας και ουσιαστικοτέρας μαρτυρίας της πίστεως εντός του κόσμου απορρίπτεται και κατακρίνεται ως νεωτερισμός.Η τοιαύτη όμως περί παραδόσεως αντίληψις είναι αντίθετος προς αυτήν ταύτην την έννοιαν της παραδόσεως και μαρτυρεί την παρανόησιν της ζωής του παρελθόντος, αναισθησίαν ενώπιον του παρόντος και ανικανότητα προς δημιουργικήν αντιμετώπισιν του επερχομένου μέλλοντος.
Τον ορθόν τρόπον εντάξεως εις τον ρουν της παραδόσεως διδάσκει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. Η οργανική τοποθέτησίς του εις την παράδοσιν δίδει εις αυτόν την ελευθερίαν της θεολογικής δημιουργίας. Όπως σημειώνει ο βιογράφος του Φιλόθεος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ο Γρηγόριος ανέπτυξε την δογματικήν του διδασκαλίαν «μετά πολλής της επιστήμης και της ελευθερίας».
Σήμερον συνηθίζεται να χαρακτηρίζονται οι θεολόγοι είτε ως παραδοσιακοί είτε ως νεωτερισταί, η δε θεολογία των είτε ως συντηρητική είτε ως φιλελευθέρα. Οιαδήποτε των κατηγοριών τούτων είναι μονομερής, η δε προτίμησις της μιάς ή της άλλης αποτελεί εν εσχάτη αναλύσει θέμα προσωπικής αρεσκείας. Η αληθής θεολογία ευρίσκεται υπεράνω των διακρίσεων τούτων. Αύτη εκτείνεται από του άκρου συντηρητισμού έως της άκρας ελευθερίας. Από του απολύτου σεβασμού και αυτού του γράμματος της παραδόσεως, μέχρι της απολύτου υπερβάσεως και αυτών των θεμελιωδών αρχών της. Διότι μόνον όταν ξεκινήσωμεν εκ του απολύτου σεβασμού του γράμματος της παραδόσεως, θα δυνηθώμεν να εισέλθωμεν εις το πνεύμα της. Και μόνον όταν ημπορέσωμεν να φθάσωμεν εις την υπέρβασιν και αυτών των βασικών αρχών της, θα δυνηθώμεν να εύρωμεν την αποφατικήν γνώσιν και να ζήσωμεν την μυστικήν εμπειρίαν της αμέσου παρουσίας του Αγίου Πνεύματος του Θεού, του μόνου διδασκάλου της Εκκλησίας και μυσταγωγού της παραδόσεως.
Αυτήν ακριβώς την σύνθεσιν πραγματοποιεί διά της θεολογίας του ο Γρηγόριος Παλαμάς, ο οποίος, αφενός μεν παραμένει πιστός εις το γράμμα και το πνεύμα της διδασκαλίας των Πατέρων, αφετέρου δε παραδίδεται εις την εμπειρίαν της μυστικής γνώσεως του Θεού, εκ της οποίας τρέφει και επί της οποίας οικοδομεί δημιουργικώς την θεολογίαν του».
Γεωργίου Ματζαρίδη, Παλαμικά, Πουρνάρας, Θεσσαλονίκη 1973. (σύνδεσμος μηνύματος)
17/03/2019
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Αρχικά η λέξη «Ορθοδοξία» είχε, σε σχέση με την Κυριακή αυτή, μία αρκετά περιορισμένη έννοια. Από την καθιέρωση της εορτής, το 842 μΧ, και μετά, σήμαινε την ήττα των εικονοκλαστών και τη διακήρυξη ότι η προσκύνησις των εικόνων ήταν καθόλα νόμιμη. Αργότερα η έννοια διευρύνθηκε, περιλαμβάνοντας το σύνολο όλων των δογμάτων που ομολογούν οι Εκκλησίες που βρίσκονται σε κοινωνία με την Κωνσταντινούπολη. Αυτή την Κυριακή σε όλες τις εκκλησίες διαβαζόταν ένα επίσημο έγγραφο, το λεγόμενο Συνοδικόν, το οποίο αναθεμάτιζε ονομαστικά όλους τους αιρεσιάρχες. Φαίνεται ότι στην αρχή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής η Βυζαντινή Εκκλησία ένιωθε ως ανάγκη και καθήκον να ομολογήσει την πίστη της. Στις ημέρες μας ίσως θα έπρεπε να εκδηλώνουμε μεγαλύτερη μέριμνα στο να εκφραζόμαστε με φιλανθρωπία για όλους εκείνους που σφάλλουν και να φωτίζουμε τη σκέψη τους ως προς το τί ανήκει στην αλήθεια και τί είναι εσφαλμένο. Ήταν πάντως καλό και χρήσιμο το γεγονός ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία επιβεβαίωσε με κάθε διαφάνεια τη δική της θέση. Οι «οικουμενικές» ανησυχίες, τις οποίες μοιράζεται σήμερα με άλλες Εκκλησίες, δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να σημαίνουν εγκατάλειψη ή αποδυνάμωση των βασικών της πιστευμάτων. Εξάλλου, είναι ανάγκη να καθαριστεί ο αγρός της ορθοδοξίας από τα παράσιτα και να μη μολύνεται το επίθετο «ορθόδοξος» αποδιδόμενο εκεί όπου δεν υπάρχει τίποτε άλλο παρά πρόληψη και υπερβολή.Το Ευαγγέλιο της ημέρας (Ιω. 1,43-51) δεν έχει άμεση σχέση με τις εικόνες ή με την Ορθοδοξία. Βλέπουμε τον απόστολο Φίλιππο να οδηγεί στον Ιησού τον Ναθαναήλ, που και αυτός θα γίνει μαθητής. Ο Ιησούς λέει στον Ναθαναήλ: «Πρό τοῦ σε Φίλιππον φωνῆσαι ὄντα ὑπό τήν συκῆν, εἶδόν σε». Ο Ναθαναήλ συγκλονισμένος από την αποκάλυψη αυτή, ομολογεί:«Ραββί, σὺ εἶ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ». Ο Ιησούς απαντά ότι ο Ναθαναήλ θα δει πολύ πιο θαυμαστά από αυτά….«Μείζω τούτων ὄψει ……..ἀπ᾽ ἄρτι ὄψεσθε τὸν οὐρανὸν ἀνεωγότα καὶ τοὺς ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ ἀναβαίνοντας καὶ καταβαίνοντας ἐπὶ τὸν Υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου».
Τα λόγια αυτά προσφέρουν ευρύ πεδίο στη σκέψη μας. Δεν γνωρίζουμε τί έκανε ο Ναθαναήλ κάτω από τη συκιά. Ζούσε μία στιγμή πειρασμού, αμηχανίας ή χάριτος; Ή απλώς ξεκουραζόταν; Φαίνεται όμως λογικό ότι ο Ιησούς δεν θα αναφερόταν σ᾽ αυτό το επεισόδιο, αν η στιγμή εκείνη δεν ήταν αποφασιστικής σημασίας, σημείο καμπής στη ζωή του Ναθαναήλ.
Στη ζωή του καθενός μας υπάρχει η στιγμή ή οι στιγμές που είμαστε «υπό την συκήν», στιγμές κρίσιμες, κατά τις οποίες ο Κύριος αοράτως παρακολουθεί και παρεμβαίνει. Αποδεχόμαστε ή απωθούμε την παρέμβασή Του; ας θυμηθούμε τις στιγμές αυτές …. Ας προσκυνήσουμε τις θείες παρεμβάσεις. Αλλά ας μη σταματήσουμε σ᾽ αυτές. Ας μη σταθούμε σ᾽ ένα όραμα του παρελθόντος. «Μείζω τούτων ὄψει..». Ας παραμένουμε έτοιμοι να δεχθούμε την καινούργια χάρη, την καινούργια έμπνευση. Διότι η ζωή του μαθητού, αν είναι αυθεντική, προχωρεί «από δόξης εις δόξαν». Μπορούμε να δούμε τους ουρανούς να ανοίγουν και τους αγγέλους να ανεβαίνουν προς τον Σωτήρα ή να κατεβαίνουν προς εμάς. Πρόκειται για την πολύτιμη ένδειξη αυτής της οικειότητας με τους αγίους αγγέλους, η οποία θα έπρεπε να μας είναι κάτι το σύνηθες. Ο κόσμος των αγγέλων δεν μας είναι ούτε λιγότερο κοντινός ούτε λιγότερο προσφιλής από τον κόσμο των ανθρώπων.
Lev Gillet, Πασχαλινή Κατάνυξη, Ακρίτας, Αθήνα 209, 32-36 (σύνδεσμος μηνύματος)
09/03/2019
Κυριακή της Τυρινής
Φεύγε την αμαρτία, επιμένει ο άγιος Ισαάκ, και θα πρέπει να δώσουμε ιδιαίτερη έμφαση στις τρεις αυτές λέξεις. Εάν πρόκειται να δούμε το πρόσωπο του Θεού αντανακλώμενο εντός μας, ο καθρέφτης πρέπει να καθαριστεί. Χωρίς μετάνοια δεν μπορεί να υπάρξει αυτογνωσία ή φανέρωση της εντός ημών βασιλείας. Όταν ακούμε, «επίστρεψε στον εαυτό σου: γνώθι σαυτόν» έχει σημασία να διερωτηθούμε: Ποιόν «εαυτό» μας ζητείται να ανακαλύψουμε; Ποιος είναι ο αληθινός εαυτός μας; Η ψυχανάλυση μας αποκαλύπτει, πράγματι, ένα είδος «εαυτού», πολύ συχνά, όμως, μας χειραγωγεί όχι στην «κλίμακα που οδηγεί στον ουρανό» αλλά στη σκάλα που κατεβαίνει σ᾽ ένα υπόγειο υγρό και γεμάτο φίδια.«Γνώθι σαυτόν» σημαίνει «να γνωρίζεις τον εαυτό σου ως πρόσωπο που έχει τη ρίζα και την πηγή του στον Θεό. Γνώθι σαυτόν εν Θεώ». Από την οπτική γωνία της Ορθόδοξης πνευματικής παράδοσης, θα πρέπει να ειπωθεί με έμφαση ότι δεν θα ανακαλύψουμε τον αληθή «κατ᾽ εικόνα Θεού» εαυτό μας παρά μόνον μέσω της θανάτωσης του ψευδούς και πεπτωκότος εαυτού. «Όποιος εξαιτίας μου χάσει τη ζωή του, θα τη βρει»(Ματθ.16:25). Μόνον αυτός που βλέπει τον ψευδή εαυτό του ως αυτό που όντως είναι, και απορρίπτει αυτόν, θα είναι σε θέση να διακρίνει τον αληθινό του εαυτό, αυτόν που βλέπει ο Θεός.
Υπογραμμίζοντας αυτή τη διάκριση μεταξύ του ψευδούς και του αληθινού εαυτού, ο άγιος Βαρσανούφιος εντέλλεται: «επιλάθου[λησμόνησε] σαυτού και γνώθι σεαυτόν».
Καλλίστου Ware, Ο Ορθόδοξος Δρόμος, Εν Πλω, Αθήνα 2018, σ. 122-123. (σύνδεσμος μηνύματος)
03/03/2019
Κυριακή των Απόκρεω
….Ξαφνικά, μέσα στο σκοτάδι του κόσμου, θα εμφανιστεί το σημείο του Υιού του Ανθρώπου, ένας λαμπρός και πανένδοξος σταυρός που θα εκτείνεται από την ανατολή ως τη δύση και από το βορά ως το νότο, με μία λαμπρότητα που ποτέ δεν είχε ο ήλιος που βρίσκεται από πάνω μας.
Και τότε θα ατενίσουν όλοι οι άνθρωποι τον Κύριο Ιησού «ἐρχόμενον ἐπὶ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ μετὰ δυνάμεως καὶ δόξης πολλῆς». Ο χορός των αγγέλων θα σαλπίσει τις σάλπιγγες κι όλα τα έθνη της γης θα συναχθούν μπροστά Του. Η σάλπιγγα θα ηχήσει για να γίνει μία συγκέντρωση που δεν έχει προηγούμενό της από τη δημιουργία του κόσμου, για την κρίση που θα είναι και η τελική.
Όλα αυτά τα σημεία και τα γεγονότα που θα γίνουν στο τέλος του κόσμου και του χρόνου περιγράφονται σε άλλο σημείο του ευαγγελίου. Το ευαγγέλιο της κρίσεως που διαβάζεται την σημερινή μέρα περιγράφει την τελική ρύθμιση των γεγονότων ανάμεσα στο χρόνο και την αιωνιότητα, ανάμεσα στον Θεό και τους ανθρώπους. Περιγράφει την τελική κρίση και τον τρόπο που αυτή θα γίνει. Περιγράφει για μας τη φοβερή εκείνη στιγμή -την πιο ευτυχισμένη για τους δικαίους- που το έλεος του Θεού θα δώσει τη θέση του στη θεία δικαιοσύνη. Τότε θα είναι αργά πιά για καλές πράξεις, πολύ αργά για μετάνοια. Τότε ο θρήνος μας δε θα λάβει απάντηση και τα δάκρυά μας δε θα τα υποδέχονται πιά τα χέρια των αγγέλων.
«….Λοιπόν, ὦ ψυχή, ὁ χρόνος ἐφέστηκε. δράμε, πρόφθασον, πίστει βόησον. ἥμαρτον, Κύριε, ἥμαρτόν σοι, ἀλλ᾽ οἶδα, φιλάνθρωπε, τὸ εὔσπλαχνόν σου. Ὁ ποιμὴν ὁ καλός, μή χωρίσης με τῆς ἐκ δεξιῶν σου παραστάσεως, διὰ τὸ μέγα σου ἔλεος». (σύνδεσμος μηνύματος)
23/02/2019
Επιστροφή από την εξορία
…..Η παραβολή τούτη μαζί με τους ύμνους της ημέρας αυτής μας παρουσιάζουν τη μετάνοια σαν επιστροφή του ανθρώπου από την εξορία. Ο άσωτος γιος, λέει το Ευαγγέλιο, πήγε σε μια μακρινή χώρα και κει σπατάλησε ότι είχε και δεν είχε.
Μια μακρινή χώρα! Είναι ο μοναδικός ορισμός της ανθρώπινης κατάστασης που θα πρέπει να αποδεχτούμε και να τον οικειοποιηθούμε καθώς αρχίζουμε την προσέγγιση μας στο Θεό. Ένας άνθρωπος που ποτέ δεν είχε αυτή την εμπειρία, έστω και για λίγο, που ποτέ δεν αισθάνθηκε ότι είναι εξόριστος από το Θεό και από την αληθινή ζωή, αυτός ποτέ δε θα καταλάβει τι ακριβώς είναι ο Χριστιανισμός. Και αυτός που νιώθει «σαν στο σπίτι του» σʹ αυτόν τον κόσμο και στη ζωή του κόσμου τούτου, που έμεινε άτρωτος από τη νοσταλγία για μια άλλη πραγματικότητα, αυτός δε θα καταλάβει τι είναι μετάνοια.
Η μετάνοια συχνά ταυτίζεται με μια «ψυχρή και αντικειμενική» απαρίθμηση αμαρτιών και παραβάσεων, όπως μια πράξη «ομολογίας ενοχής» ύστερα από μια νόμιμη μήνυση. Η εξομολόγηση και η άφεση αμαρτιών θεωρούνται σαν να ήταν δικαστικής φύσεως. Αλλά παραβλέπεται κάτι πολύ ουσιαστικό χωρίς το οποίο ούτε η εξομολόγηση ούτε η άφεση έχει κάποιο πραγματικό νόημα ή κάποια δύναμη. Αυτό το «κάτι» είναι ακριβώς το αίσθημα της αποξένωσης από το Θεό, από τη μακαριότητα της κοινωνίας μαζί Του, από την αληθινή ζωή όπως τη δημιούργησε και μας την έδωσε Εκείνος. Αλήθεια, είναι πολύ εύκολο να εξομολογηθώ ότι δεν νήστεψα τις καθορισμένες για νηστεία μέρες, ή ότι παράλειψα την προσευχή μου ή ότι θύμωσα. Αλλά είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα να παραδεχτώ ξαφνικά ότι έχω αμαυρώσει και έχω χάσει την πνευματική μου ομορφιά, ότι είμαι πολύ μακριά από το πραγματικό μου σπίτι, την αληθινή ζωή και ότι κάτι πολύτιμο και αγνό και όμορφο έχει ανέλπιστα καταστραφεί στη δομή της ύπαρξής μου. Παρʹ όλα αυτά όμως, αυτό και μόνο αυτό, είναι μετάνοια και, επί πλέον, είναι μια βαθιά επιθυμία επιστροφής, επιθυμία να γυρίσω πίσω, να αποκτήσω ξανά τα χαμένο σπίτι.
Έλαβα από το Θεό θαυμαστά πλούτη: πρώτα απ’ όλα τη ζωή και τη δυνατότητα να τη χαίρομαι, να την ομορφαίνω με νόημα, αγάπη και γνώση: ύστερα — με το Βάπτισμα — έλαβα τη νέα ζωή από τον ίδιο το Χριστό, τα δώρα του Αγίου Πνεύματος, την ειρήνη και τη χαρά της ουράνιας Βασιλείας. Έλαβα τη γνώση του Θεού και μέσα απ’ αυτή, τη δυνατότητα να γνωρίσω καθετί και τη δύναμη να είμαι «τέκνον Θεού». Και όλα αυτά τα έχασα, τα χάνω καθημερινά, όχι μόνο με τις «συγκεκριμένες αμαρτίες» και τις «παραβάσεις» αλλά με την αμαρτία όλων των αμαρτιών: την απομάκρυνση της αγάπης μου από το Θεό, προτιμώντας την «μακρινή χώρα» από το όμορφο σπίτι του Πατέρα.
Η Εκκλησία όμως είναι εδώ παρούσα για να μου θυμίζει τι έχω εγκαταλείψει, τι έχω χάσει. Και καθώς μου τα υπενθυμίζει με το Κοντάκιο της ημέρας αυτής, αναλογίζομαι ότι: «Της πατρώας δόξης σου, αποσκιρτήσας αφρόνως εν κακοίς εσκόρπισα, όν μοι παρέδωκας πλούτον όθεν σοι την του Ασώτου φωνήν κραυγάζω. Ήμαρτον ενώπιον σου Πάτερ οικτίρμον δέξαι με μετανοούντα και ποίησαν με, ως ένα των μισθίων σου».
Και, καθώς αναλογίζομαι, βρίσκω μέσα μου την επιθυμία της επιστροφής και τη δύναμη να την πραγματοποιήσω: «αναστάς πορεύσομαι προς τον πατέρα μου και ερώ αυτώ, πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου, ουκέτι ειμί άξιος κληθήναι υιός σου, ποίησόν με ως ένα των μισθίων σου».
Θα πρέπει εδώ να αναφέρουμε ειδικά μια λειτουργική λεπτομέρεια της Κυριακής του Ασώτου. Στον Όρθρο, μετά τον γιορταστικό και χαρούμενο ψαλμό του Πολυελαίου, ψέλνουμε τον λυπηρό και νοσταλγικό 136ο ψαλμό:
Επί των ποταμών Βαβυλώνος εκεί εκαθήσαμεν και εκλαύσαμεν εν τω μνησθήναι ημάς της Σιών... πώς άσομαι την ωδήν Κυρίου επί γης αλλότριας; εάν επιλάθωμαί σου Ιερουσαλήμ, επιλησθείη η δεξιά μου˙ κολληθείη η γλώσσα μου τω λαρύγγί μου, εάν μη σου μνησθώ, εάν μη προανατάξωμαι τήν Ιερουσαλήμ ως εν αρχή της ευφροσύνης μου.
Είναι ο ψαλμός της εξορίας. Τον έψαλλαν οι Εβραίοι κατά τη βαβυλώνια αιχμαλωσία τους καθώς σκέφτονταν την ιερή πόλη τους, την Ιερουσαλήμ. Από τότε ο ψαλμός αυτός έγινε ο ψαλμός του ανθρώπου που συνειδητοποιεί την αποξένωση του από το Θεό και συναισθανόμενος αυτή την εξορία γίνεται πάλι άνθρωπος. Γίνεται εκείνος που ποτέ πια δε θα νιώσει βαθιά ικανοποίηση με τίποτε στον «πεπτωκότα» αυτόν κόσμο, γιατί από τη φύση και από την κλήση του είναι ένας αναζητητής του Τέλειου. Ο ψαλμός αυτός θα ψαλεί δύο ακόμα φορές: τις δύο τελευταίες Κυριακές πριν από τη Μεγάλη Σαρακοστή∙ και την παρουσιάζει σαν ένα μακρινό ταξίδι, σαν μετάνοια, σαν επιστροφή.
Alexander Schmemann, Μεγάλη Σαρακοστή, Πορεία προς το Πάσχα, Ακρίτας, Αθήνα 1984 (σύνδεσμος μηνύματος)
17/02/2019
Στεναγμούς προσοίσωμεν τελωνικούς τω Κυρίω και αυτώ προσπέσωμεν αμαρτωλοί τω Δεσπότη. Θέλει γαρ την σωτηρίαν πάντων ανθρώπων, άφεσιν παρέχει πάσι μετανοούσι. Δι᾽ ημάς γαρ εσαρκώθη, Θεός υπάρχων Πατρί συνάναρχος. Εαυτούς αδελφοί, άπαντες ταπεινώσωμεν. Στεναγμοίς, οδυρμοίς τύψωμεν την συνείδησιν, ίνα εν τη κρίσει τότε τη αιωνία εκεί οφθώμεν, πιστοί, ανεύθυνοι, τυχόντες της αφέσεως. Εκεί γαρ εστίν όντως η άνεσις, ήν ιδείν ημάς νυν ικετεύσωμεν. Εκεί οδύνη απέδρα, λύπη και οι εκ βάθους στεναγμοί, εν Εδέμ τη θαυμαστή, ής ο Χριστός δημιουργός, Θεός υπάρχων Πατρί συνάναρχος. Φαρισαΐζων, ιερού μακράν γίνου, Χριστός γαρ ένδον, ώ ταπεινοί δεκτέοι. Ο δημιουργός των άνω και των κάτω, τρισάγιον μεν ύμνον εκ των αγγέλων, τριώδιον και παρ᾽ ανθρώπου δέχου.
Κ Α Λ Ο Τ Ρ Ι Ω Δ Ι Ο
(σύνδεσμος μηνύματος)
27/01/2019
Επί βασιλείας του αυτοκράτορα Αλεξίου του Κομνηνού (1081 – 1118) ξέσπασε στην Βασιλεύουσα φιλονικία που διαίρεσε τους λογίους, τους καταρτισμένους στα ζητήματα της πίστεως και τους έμπλεους ζήλου για την αρετή, με θέμα τους τρεις αγίους ιεράρχες και μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας: τον Μέγα Βασίλειο, τον Γρηγόριο τον Θεολόγο και τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο. Άλλοι έλεγαν ότι προτιμούν τον Μέγα Βασίλειο, γιατί ερμήνευε τα μυστήρια της φύσης όπως κανείς άλλος, και με τον ενάρετο βίο του συναγωνιζόταν τους αγγέλους…
Άλλοι, παίρνοντας το μέρος του ονομαστού αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, υποστήριζαν ότι ο Ιωάννης διόλου δεν υπολειπόταν σε ζήλο του Βασιλείου, είτε επρόκειτο για τον αγώνα κατά των παθών είτε για την καθοδήγηση των αμαρτωλών στην μετάνοια και την ανύψωση του λαού προς την ευαγγελική τελείωση…
Μια άλλη ομάδα υποστήριζε ότι ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος ήταν ο ανώτερος, λόγω της κομψότητος, του εύρους και του βάθους του θεολογικού του λόγου…
Μια νύχτα, οι τρεις άγιοι ιεράρχες παρουσιάστηκαν σε ενύπνιο στον άγιο Ιωάννη Μαυρόποδα, μητροπολίτη Ευχαΐτων, αρχικά ένας ένας και ύστερα μαζί. Του είπαν με μια φωνή: «Καθώς βλέπεις είμαστε και οι τρεις κοντά στον Θεό και δεν μας χωρίζει ούτε διαφωνία ούτε αντιπαλότητα. Ο καθένας από εμάς ανάλογα με τις περιστάσεις και με την έμπνευση που είχε λάβει από το Άγιο Πνεύμα, συνέγραψε και δίδαξε για την σωτηρία των ανθρώπων. Δεν υπάρχει ούτε πρώτος, ούτε δεύτερος, ούτε τρίτος ανάμεσά μας κι αν καλέσεις τον ένα, πάραυτα θα παρουσιαστούν και οι δύο άλλοι. Γι’ αυτό πρόσταξε όσους φιλονικούν, να μην προξενούν διαιρέσεις στην Εκκλησία εξαιτίας μας… Μερίμνησε να εορτάζεται η μνήμη και των τριών μας την ίδια ημέρα, συνθέτοντας την ακολουθία και τους ύμνους που θα αφιερώσεις στον καθένα μας, με την τέχνη και την γνώση που σου έδωσε ο Θεός, και παρέδωσέ τα στους χριστιανούς με την εντολή να εορτάζουν την κοινή τιμή μας κάθε χρόνο. Εάν μας τιμήσουν κατ’ αυτό τον τρόπο, ως όντες ένα κοντά στον Θεό, υποσχόμαστε ότι θα μεσιτεύουμε στην κοινή μας προσευχή για την σωτηρία τους». Με αυτά τα λόγια οι άγιοι ανέβηκαν στον ουρανό μέσα σε άπλετο φως, αποκαλώντας ο ένας τον άλλο με το όνομά του.
Χωρίς να αργοπορήσει ο άγιος Ιωάννης συγκέντρωσε τότε τον λαό και μετέφερε το μήνυμα. Καθώς τον σέβονταν όλοι για την αρετή του και τον θαύμαζαν για την δύναμη του λόγου του, οι τρεις παρατάξεις ειρήνευσαν και όλοι τον παρακινούσαν να συνθέσει χωρίς χρονοτριβή την ακολουθία της κοινής εορτής. Με λεπτή διάκριση επέλεξε να αφιερώσει σε αυτό τον εορτασμό την τριακοστή ημέρα του Ιανουαρίου…
Κλείνοντας τον μήνα Ιανουάριο, κατά τον οποίο εορτάζουμε τόσους ένδοξους ιεράρχες, ομολογητές και ασκητές, με την κοινή εορτή των τριών μεγάλων Ιεραρχών, η Εκκλησία ανακεφαλαιώνει κατά κάποιο τρόπο την μνήμη όλων των αγίων που έδωσαν μαρτυρία της ορθοδόξου πίστεως με τα γραπτά και τον βίο τους.
Με την εορτή αυτή τιμούμε το όλον έργο διδασκαλίας και φωτισμού του νου και της καρδίας των πιστών διά του λόγου, το οποίο επιτελείται διά μέσου των αιώνων στην Εκκλησία. Η εορτή των τριών Ιεραρχών είναι επομένως ο συνεορτασμός όλων των πατέρων της Εκκλησίας, όλων αυτών των προτύπων ευαγγελικής τελείωσης, τους οποίους ανέδειξε το Άγιο Πνεύμα από εποχή σε εποχή και από τόπο σε τόπο, για να είναι νέοι Προφήτες και νέοι Απόστολοι, οδηγοί των ψυχών προς τον Ουρανό, παρηγορητές του λαού και πύρινοι στύλοι προσευχής, στήριγμα και εδραίωση της Εκκλησίας στην αλήθεια. (σύνδεσμος μηνύματος)
20/01/2019
Άγιος Ευθύμιος
... Ο Θεός του έδωσε ακόμη την χάρη να γνωρίσει από πριν την ημέρα του θανάτου του, αλλά δεν είπε τίποτα ως την ημέρα που, κατά την συνήθειά του και παρά την ηλικία του, έπρεπε να φύγει για να περάσει την μεγάλη Τεσσαρακοστή στην έρημο. Κατά την αγρυπνία της εορτής του αγίου Αντωνίου, συγκέντρωσε τους μαθητές του και τους παρέδωσε την ύστατη διδαχή του: «Να φυλάτε πάντα, ως αρχή και σκοπό κάθε καλής ενέργειας, την ειλικρινή αγάπη που είναι σύνδεσμος τελειότητος. Κάθε αρετή ενισχύεται με την αγάπη και την ταπεινοφροσύνη, με την βοήθεια της πείρας, του καιρού και της θείας χάριτος. Η αγάπη όμως υπερτερεί της ταπεινώσεως, γιατί από αγάπη ο Λόγος του Θεού ταπεινώθηκε για να γίνει άνθρωπος σαν εμάς». Τους σύστησε ακόμη να ευχαριστούν πάντοτε τον Θεό που τους έβγαλε από την τύρβη του κόσμου και τους ενέταξε σε αυτή την άγια πολιτεία, ως μιμητές των αγγέλων.
΄Ύστερα τους είπε να εκλέξουν τον διάδοχό του, τους ανήγγειλε τον επικείμενο θάνατο του Δομετιανού και την μετατροπή της λαύρας σε κοινόβιο. Τους υπέδειξε το μέρος όπου έπρεπε να οικοδομηθεί ο ναός και τα κελλιά. Τους παρότρυνε να μην παραλείπουν την φιλοξενία, να παρηγορούν και να τονώνουν τους αδελφούς που δοκιμάζονται από πειρασμούς και να επιτελούν με αφοσίωση τις ιερές ακολουθίες για την δόξα του Θεού.
Αφού έμεινε τρεις ημέρες μόνος του στο ιερό, εκοιμήθη ειρηνικά στις 20 Ιανουαρίου 473, με γαλήνιο και κατάλευκο πρόσωπο, πιο πολύ αγγελικό παρά γήινο. Τον ακολούθησε επτά ημέρες αργότερα ο Δομετιανός, ο πιστός μαθητής του επί πενήντα χρόνια, ο οποίος είχε ευχηθεί να αφήσει την ζωή μια εβδομάδα μετά τον γέροντά του. Ένα απέραντο πλήθος μοναχών, κληρικών και λαϊκών συνάχθηκε για την κηδεία του «Πατρός της Ερήμου». Πολλά θαύματα επιτελέσθηκαν τότε και εξακολούθησαν για καιρό στον τάφο του, που σκάφθηκε στο σπήλαιό του. Ολόκληρη η Εκκλησία άρχισε τότε να τιμά τον όσιο Ευθύμιο ως έναν από τους μεγαλύτερους Πατέρες, επειδή, έχοντας περάσει όλη τη ζωή του στην ησυχία, δεν έπαυσε ποτέ να είναι υπέρμαχος της πίστεως, ιεραπόστολος, νομοθέτης της κοινοβιακής ζωής και οικονόμος της θείας χάριτος. (σύνδεσμος μηνύματος)
13/01/2019
Μια ημέρα, την ώρα της προσευχής, ο άγιος Αντώνιος ανηρπάγη εν πνεύματι και υψώθηκε σωματικά στον αέρα από αγγέλους που απομάκρυναν την ορδή των δαιμόνων οι οποίοι απαιτούσαν να απολογηθεί για όλη την διαγωγή του από τότε που γεννήθηκε. Το πρόσωπό του ακτινοβολούσε τέτοια λάμψη καθαρότητας, και όλες οι κινήσεις του σώματος πρόδιδαν τέτοια απάθεια ψυχής, ώστε καταύγαζε γύρω του φως ειρήνης, χαράς και πραότητας. Χωρίς να δηλώσει καν ποιος είναι, όλοι όσοι τον έβλεπαν ελκύονταν ακατάσχετα προς εκείνον. Μπορούσε να διαβάσει την καρδιά τους σαν ανοιχτό βιβλίο ωσάν έμπειρος ιατρός, και τους έδινε πάντα το κατάλληλο φάρμακο. Όλη η Αίγυπτος τον θεωρούσε πατέρα και ιατρό της, προσωπικότητες από τις πλέον υψηλά ιστάμενες έφτασαν στην μακρινή έρημο για να συνομιλήσουν μαζί του ή απλώς για να λάβουν την ευλογία του. Ακόμη και ο ίδιος ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος και οι γιοί του έγραψαν επιστολές στον ταπεινό μοναχό ωσάν προς τον πατέρα τους.
Ο άγιος Αθανάσιος παρέδωσε την μεγάλη αποστολική του ψυχή στον Κύριο στις 2 Μαῒου του 373 σε ηλικία εβδομήντα πέντε ετών, πεπεισμένος ότι έφερε εις πέρας τον καλόν αγώνα για την πίστη, την δικαιοσύνη και την αγάπη. Εξορίστηκε πέντε φορές και από τα σαράντα έξι χρόνια της αρχιερωσύνης του δεκαέξι χρόνια βρισκόταν μακριά από το ποίμνιό του. Ποτέ όμως δεν έπαυσε να είναι ο «επίσκοπος», δηλαδή ο «επιβλέπων», ανεπίληπτος υπερασπιστής της Πίστεως και ζώσα εικόνα του Χριστού, του Μεγάλου Αρχιερέα της ημών σωτηρίας. Η σταθερότητα και η ανένδοτη δράση του σε δογματικά ζητήματα δεν εμπόδιζαν διόλου αυτόν τον γενναίο στρατιώτη του Χριστού να είναι ο ταπεινός, πράος και οικτίρμων ποιμήν των πνευματικών του προβάτων, ο φιλομόναχος, ο πατέρας των ορφανών, ο βοηθός των πτωχών. Με τον θείο Λόγο που ενοικούσε μέσα του, γινόταν τα πάντα τοις πάσι. Τιμήθηκε αμέσως από ολόκληρη την Εκκλησία, ισάξιος με τους Πατριάρχες, τους Προφήτες, τους Αποστόλους και τους Μάρτυρες.
(σύνδεσμος μηνύματος)
06/01/2019
ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ
Οι ημέρες που πέρασαν ήταν ευλογημένες, διότι ο Θεός ο Οποίος «ετάζει καρδίας και νεφρούς» βλέπει και γνωρίζει τους πόθους μας, τα σχέδιά μας και τους αγώνες μας. Έτσι ό,τι κάνομε ας αποτελεί εποικοδομητικό στοιχείο για τη νέα χρονιά.
Όλο το δωδεκαήμερο περάσαμε τόσο όμορφα με τη βίωση των μυστηρίων του Χριστού, με την επιπόθησι και την κύκλωση του θυσιαστηρίου. Ζήσαμε όπως ο προφήτης του Ψαλτηρίου, ο οποίος, αν και ήταν βασιλεύς, εκύκλωνε όλον τον χρόνο την σκηνή του Θεού, προσφέροντας θυσίαν αινέσεως και αλαλαγμού. Η αγαλλίασις ήταν ο καρπός και η απόδοσις του Θεού στις ειρηνικές θυσίες, στις θυσίες υπέρ αμαρτιών και αγαλλιάσεως που προσέφερε, για να δείξη την πληρότητα με την οποία η καρδιά του πορευόταν γύρω από το θυσιαστήριο. ´Ετσι κάναμε και εμείς όλες αυτές τις ημέρες.
Έτσι κάναμε και σήμερα, που ολοκληρώνονται οι εορτές των Χριστουγέννων, οι εορτές των Επιφανίων της Αγίας Τριάδος. Επεφάνη η Αγία Τριάς και, όσες φορές αν σκύψωμε τις κεφαλές μας, θα είναι πολύ λίγο στο μεγάλο αυτό γεγονός. Σαν σήμερα, ο άψυχος Ιορδάνης εστρέφετο οπίσω, τα ζώα κρύβονταν και μυστικώς προσπαθούσαν να διεισδύσουν στο μυστήριο το οποίο ετελείτο. Ακόμα και οι ουράνιες δυνάμεις έτρεμαν, όταν έβλεπαν τον Ιωάννη να ακουμπά το χέρι του επάνω στην κεφαλή του κτίστου ολόκληρης της ζωής. Εξέστησαν, λέγει, αι δυνάμεις των ουρανών. Τρομερά και μεγάλα γεγονότα συμβαίνουν μπροστά στις καρδιές μας, και όταν ακόμα αυτές είναι απασχολημένες με τα προσωπικά τους προβλήματα και όνειρα, ο Κύριος καταδέχεται να έρχεται και να ξαναέρχεται σαν φωνή και παρουσία.
«Φωνή Κυρίου επί των υδάτων» λέγει ένα τροπάριο. ………Όπου είναι ύδατα, εκεί έρχεται ο Χριστός, για να τα αγιάσει.
Μήπως δεν έρχεται ο Κύριος και στα ύδατα των δικών μας αμαρτιών, για να βροντήσει και, με τον συσσεισμό αυτό, να κάνει και εμάς να τρομάξωμε και, όπως εστράφη εις τα οπίσω ο Ιορδάνης, να στραφούν οπίσω τα παραπτώματά μας, τα αμαρτήματα, τα ανομήματα, οι λογισμοί και τα πάθη μας; Ύδατα, στα οποία έρχεται να περιπατήση ο Κύριος, δεν είναι οι σκέψεις μας οι όμορφες και πνευματικές; δεν έρχεται για να τις αγιάση; Ύδατα πολλά δεν είναι οι αγώνες μας, οι αγρυπνίες μας, δεν είναι όλες εκείνες οι προβολές και οι ανατάσεις της ψυχής μας προς τον Κύριον; δεν είναι τα κυκλώματα γύρω από το θυσιαστήριο ημέρα και νύκτα; Έρχεται ο Κύριος, να αγιάση και αυτά. Ό,τι βρίσκει εντός μας, ό,τι μας πλημμυρίζει, όπως τα ύδατα, το αγιάζει, το κάνει δικό του, το γεμίζει με τη δική του παρουσία…………
Ο μελωδός απευθυνόμενος στον Χριστόν, του λέγει:«Οίκισον ψυχαίς ημετέραις σαυτόν φιλάνθρωπε». Κατοίκισε τον εαυτό σου, βάλε τον εαυτό σου μέσα στις δικές μας ψυχές, που είναι ξηρές και στυγνές, γιατί ζουν χωρίς εσένα. Γίνε το νερό που θα τις ποτίση, για να μην είναι ποτέ πιά διψασμένες.
23/12/2018
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
Νύχτα Χριστουγέννων. Ἕνας ἅγιος καὶ σοφὸς ἀσκητὴς προσεύχεται ἀπὸ ὥρα γονατιστὸς μέσα στὸ ἅγιο Σπήλαιο, στὴ Βηθλεέμ. Στὸ σπήλαιο ποὺ πρὶν ἀπὸ περίπου 400 χρόνια εἶχε φιλοξενήσει τὸν νεογέννητο Χριστό μας. Ὁ ἀσκητὴς δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν μεγάλο Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸν ἅγιο Ἱερώνυμο, ποὺ κατέγραψε καὶ τὰ ὅσα συνέβησαν ἐκεῖ. Ἐκείνη τὴ νύχτα ὁ Ὅσιος εἶχε ἀφήσει τὸ ἀσκητήριο του, ποὺ ἦταν κοντὰ στὸ ἅγιο Σπήλαιο, καὶ εἶχε ἀποφασίσει νὰ τὴν περάσει ξάγρυπνος καὶ προσευχόμενος μπροστὰ στὴν ἁγία Φάτνη. Ἡ καρδιά του ἦταν γεμάτη εὐγνωμοσύνη γιὰ τὴ μεγάλη δωρεὰ τοῦ Θεοῦ: νὰ ἔλθει ὁ Ἴδιος στὴ γῆ, νὰ γίνει ἄνθρωπος, γιὰ νὰ μᾶς γλυτώσει ἀπὸ τὴ δουλεία τῆς ἁμαρτίας, ἀπὸ τὴν τυραννία τοῦ διαβόλου καὶ τὰ νύχια τοῦ θανάτου! Ἀπόλυτη σιωπὴ ἐπικρατοῦσε μέσα στὴ νύχτα στὸν ἱερὸ χῶρο... Ξαφνικὰ ἀκούστηκε νὰ προφέρει τὸ ὄνομά του μιὰ γλυκιὰ φωνή:
–Ἱερώνυμε!
Ξαφνιάστηκε ὁ Ὅσιος... Κοίταξε παραξενεμένος γύρω του... Τίποτε... Δὲν ὑπῆρχε κανείς.
–Ἱερώνυμε! ξανακούστηκε ἡ φωνή...
Ναί! Ἐρχόταν ἀπὸ τὴν ἁγία Φάτνη... καὶ ἔκανε τὴν καρδιά του νὰ τρέμει συγκλονισμένη.
–Ἱερώνυμε, τί δῶρο θὰ μοῦ κάνεις ἀπόψε στὴ γιορτή μου;
Ἦταν πράγματι ἡ γλυκιὰ φωνὴ τοῦ Ἰησοῦ.
Ξέσπασε σὲ λυγμοὺς ὁ Ἅγιος:
–Ὦ Κύριε, τὸ ξέρεις ὅτι γιὰ Σένα τὰ ἄφησα ὅλα: τὸ παλάτι τοῦ αὐτοκράτορα, τὰ μεγαλεῖα τῆς Ρώμης, τὶς ἀνέσεις. Ἡ καρδιά μου, ἡ σκέψη μου, ὅλα σὲ Σένα εἶναι στραμμένα! Τί ἄλλο μπορῶ νὰ Σοῦ προσφέρω; Δὲν ἔχω τίποτε!
–Καὶ ὅμως, Ἱερώνυμε, ἔχεις κάτι ἀκόμα ποὺ μπορεῖς καὶ πρέπει νὰ μοῦ τὸ προσφέρεις... Αὐτὸ θὰ μὲ εὐχαριστήσει πιὸ πολὺ ἀπὸ ὅλα τὰ ἄλλα, καὶ αὐτὸ θέλω...
Ἔπεσε σὲ συλλογὴ ὁ Ὅσιος... Πέρασαν λίγα λεπτὰ καὶ μετὰ τόλμησε νὰ ψελλίσει:
–Κύριε, δὲν βρίσκω κάτι... Πές μου, τί θὰ μποροῦσα ἀκόμη νὰ Σοῦ προσφέρω καὶ δὲν μπορῶ νὰ τὸ σκεφτῶ;
Μεσολάβησε μικρὸ διάστημα σιγῆς καὶ ἡ φωνὴ τοῦ Χριστοῦ ξανακούστηκε:
–Ἱερώνυμε, τὶς ἁμαρτίες σου θέλω. Δῶσε μου τὶς ἁμαρτίες σου!
–Τὶς ἁμαρτίες μου; Τί νὰ τὶς κάνεις, Κύριε, τὶς ἁμαρτίες μου;
–Θέλω τὶς ἁμαρτίες σου γιὰ νὰ σοῦ τὶς συγχωρήσω, ἀφοῦ γι᾿ αὐτὸ ἦρθα στὸν κόσμο, ἀπάντησε ὁ Ἰησοῦς καὶ ἐπικράτησε βαθιὰ σιωπή.
Συγκλονισμένος ὁ ἅγιος Ἱερώνυμος ἄφησε τὰ δάκρυά του, δάκρυα εὐγνωμοσύνης, νὰ πλημμυρίσουν τὸν ἱερὸ χῶρο ὅλη τὴ νύχτα.
Ἄφησε καὶ σὲ μᾶς τὴν ἔμπρακτη παραγγελία νὰ μὴ λησμονοῦμε κάθε Χριστούγεννα τὸ ὡραιότερο δῶρο πρὸς τὸν Σωτήρα μας, τὴ μετάνοιά μας γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας. Αὐτὸς εἶναι ὁ καλύτερος ἑορτασμὸς τῆς μεγάλης ἑορτῆς...
Τί σοι προσενέγκωμεν Χριστὲ ὅτι ὤφθης ἐπὶ γῆς ὡς ἄνθρωπος δι᾽ ἡμᾶς. Ἕκαστον γὰρ τῶν ὑπὸ Σοῦ γενομένων κτισμάτων τὴν εὐχαριστίαν Σοι προσάγει. Οἱ ἄγγελοι τὸν ὕμνον, οἱ οὐρανοὶ τὸν ἀστἐρα, οἱ μάγοι τὰ δῶρα, οἱ ποιμένες τὸ θαῦμα, ἡ γῆ τὸ σπήλαιον, ἡ ἔρημος τὴν φάτνην, ἡμεῖς δὲ μητέρα Παρθένον. Ὁ πρὸ αἰώνων Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.
16/12/2018
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΠΡΟΠΑΤΟΡΩΝ
Διανύομε την περίοδο της νηστείας των Χριστουγέννων και σήμερα εορτάζομε τους Προπάτορες -προφήτες, βασιλείς, αγίους, ποιμένες μεγάλους και μικρούς- οι οποίοι συνέβαλαν στο να φθάσει μέχρις εμάς ο Ιησούς Χριστός. Η εορτή των Προπατόρων είναι μία από τις ωραιότερες εορτές του χρόνου, διότι μας αποκαλύπτει ότι ο Χριστός, που ήταν ανενδεής των πάντων, έκανε τον εαυτό του να χρειάζεται εμάς, τους πανδεείς. Να δέχεται την δική μου καρδιά, τη δική σου φωνή, του τρίτου την ανάτασι, και του καθενός μας την μικρότερη δούλευσι, ακόμα και το κεράκι που θα του ανάψωμε. Η εορτή αυτή ευτρεπίζει τις ψυχές μας για να γιορτάσωμε όχι απλώς την γέννηση του Χριστού στον κόσμο, αλλά για να πανηγυρίσωμε την ένδον ημών χριστογονία, την έλευσι του Χριστού στην καρδιά μας, με βίωμα θεολογικό και φρόνημα εκκλησιαστικό.
Η νηστεία των Χριστουγέννων δεν είναι απλώς σαράντα νηστήσιμες ημέρες. Είναι μία παιδαγωγία να συγκεντρώσωμε τις δυνάμεις μας στην προσδοκία του Εμμανουήλ, του Θεού που ήταν, είναι και θα είναι μαζί μας, «ην, εστί και έσται». Μία παιδαγωγία, για να μπορέσωμε να του ανοίξωμε τα σπλάγχνα μας προσδοκώντας τον ως απόντα. Αυτό είναι το τραγικό πρόβλημά μας: Ο αόρατος, που θέλομε να είναι ορατός, μας φαίνεται τόσο απομακρυσμένος. Αυτός όμως είναι ο Θεός της καρδιάς μας, των παιδικών μας ονείρων, ο Θεός που μας χάρισαν οι γονείς μας από μικρά παιδιά.
Οι Προπάτορες συνήργησαν στην γέννηση του Χριστού. Δέχθηκαν την τιμή, ο Θεός να περιορισθή στα μέτρα τους, στις συνήθειές τους, στις ιδέες τους, στην ζωή τους, να μπεί μέσα στις αμαρτίες τους, στα όνειρά τους, και να τους καταστήση φορείς της θεότητός του.
Έχουν τόση σημασία για τη ζωή μας, ώστε η Εκκλησία μας τους αφιέρωσε δύο Κυριακές. Η πρώτη είναι η σημερινή, κατά την οποία διαβάζομε την ευαγγελική περικοπή του μεγάλου δείπνου. Το ανάγνωσμα είναι εσχατολογικό, φανερώνει ότι πρέπει να εισέλθωμε και εμείς στην ζωή των Προπατόρων, που βρίσκονται στην επουράνιο βασιλεία και συντρώγουν και συνευφραίνονται κάθε ημέρα με τον Χριστόν. Πρέπει να συμπεριληφθούμε και εμείς στο χορό των Προπατόρων, να συμφάγωμε μαζί τους και να γίνωμε ένα σώμα, αφού η Εκκλησία είναι μία.
Αρχιμ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου, Λόγοι εόρτιοι μυσταγωγικοί, Ίνδικτος, Αθήνα 2014, σ. 307-309 (σύνδεσμος μηνύματος)
–Ἱερώνυμε!
Ξαφνιάστηκε ὁ Ὅσιος... Κοίταξε παραξενεμένος γύρω του... Τίποτε... Δὲν ὑπῆρχε κανείς.
–Ἱερώνυμε! ξανακούστηκε ἡ φωνή...
Ναί! Ἐρχόταν ἀπὸ τὴν ἁγία Φάτνη... καὶ ἔκανε τὴν καρδιά του νὰ τρέμει συγκλονισμένη.
–Ἱερώνυμε, τί δῶρο θὰ μοῦ κάνεις ἀπόψε στὴ γιορτή μου;
Ἦταν πράγματι ἡ γλυκιὰ φωνὴ τοῦ Ἰησοῦ.
Ξέσπασε σὲ λυγμοὺς ὁ Ἅγιος:
–Ὦ Κύριε, τὸ ξέρεις ὅτι γιὰ Σένα τὰ ἄφησα ὅλα: τὸ παλάτι τοῦ αὐτοκράτορα, τὰ μεγαλεῖα τῆς Ρώμης, τὶς ἀνέσεις. Ἡ καρδιά μου, ἡ σκέψη μου, ὅλα σὲ Σένα εἶναι στραμμένα! Τί ἄλλο μπορῶ νὰ Σοῦ προσφέρω; Δὲν ἔχω τίποτε!
–Καὶ ὅμως, Ἱερώνυμε, ἔχεις κάτι ἀκόμα ποὺ μπορεῖς καὶ πρέπει νὰ μοῦ τὸ προσφέρεις... Αὐτὸ θὰ μὲ εὐχαριστήσει πιὸ πολὺ ἀπὸ ὅλα τὰ ἄλλα, καὶ αὐτὸ θέλω...
Ἔπεσε σὲ συλλογὴ ὁ Ὅσιος... Πέρασαν λίγα λεπτὰ καὶ μετὰ τόλμησε νὰ ψελλίσει:
–Κύριε, δὲν βρίσκω κάτι... Πές μου, τί θὰ μποροῦσα ἀκόμη νὰ Σοῦ προσφέρω καὶ δὲν μπορῶ νὰ τὸ σκεφτῶ;
Μεσολάβησε μικρὸ διάστημα σιγῆς καὶ ἡ φωνὴ τοῦ Χριστοῦ ξανακούστηκε:
–Ἱερώνυμε, τὶς ἁμαρτίες σου θέλω. Δῶσε μου τὶς ἁμαρτίες σου!
–Τὶς ἁμαρτίες μου; Τί νὰ τὶς κάνεις, Κύριε, τὶς ἁμαρτίες μου;
–Θέλω τὶς ἁμαρτίες σου γιὰ νὰ σοῦ τὶς συγχωρήσω, ἀφοῦ γι᾿ αὐτὸ ἦρθα στὸν κόσμο, ἀπάντησε ὁ Ἰησοῦς καὶ ἐπικράτησε βαθιὰ σιωπή.
Συγκλονισμένος ὁ ἅγιος Ἱερώνυμος ἄφησε τὰ δάκρυά του, δάκρυα εὐγνωμοσύνης, νὰ πλημμυρίσουν τὸν ἱερὸ χῶρο ὅλη τὴ νύχτα.
Ἄφησε καὶ σὲ μᾶς τὴν ἔμπρακτη παραγγελία νὰ μὴ λησμονοῦμε κάθε Χριστούγεννα τὸ ὡραιότερο δῶρο πρὸς τὸν Σωτήρα μας, τὴ μετάνοιά μας γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας. Αὐτὸς εἶναι ὁ καλύτερος ἑορτασμὸς τῆς μεγάλης ἑορτῆς...
Τί σοι προσενέγκωμεν Χριστὲ ὅτι ὤφθης ἐπὶ γῆς ὡς ἄνθρωπος δι᾽ ἡμᾶς. Ἕκαστον γὰρ τῶν ὑπὸ Σοῦ γενομένων κτισμάτων τὴν εὐχαριστίαν Σοι προσάγει. Οἱ ἄγγελοι τὸν ὕμνον, οἱ οὐρανοὶ τὸν ἀστἐρα, οἱ μάγοι τὰ δῶρα, οἱ ποιμένες τὸ θαῦμα, ἡ γῆ τὸ σπήλαιον, ἡ ἔρημος τὴν φάτνην, ἡμεῖς δὲ μητέρα Παρθένον. Ὁ πρὸ αἰώνων Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.
16/12/2018
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΠΡΟΠΑΤΟΡΩΝ
Διανύομε την περίοδο της νηστείας των Χριστουγέννων και σήμερα εορτάζομε τους Προπάτορες -προφήτες, βασιλείς, αγίους, ποιμένες μεγάλους και μικρούς- οι οποίοι συνέβαλαν στο να φθάσει μέχρις εμάς ο Ιησούς Χριστός. Η εορτή των Προπατόρων είναι μία από τις ωραιότερες εορτές του χρόνου, διότι μας αποκαλύπτει ότι ο Χριστός, που ήταν ανενδεής των πάντων, έκανε τον εαυτό του να χρειάζεται εμάς, τους πανδεείς. Να δέχεται την δική μου καρδιά, τη δική σου φωνή, του τρίτου την ανάτασι, και του καθενός μας την μικρότερη δούλευσι, ακόμα και το κεράκι που θα του ανάψωμε. Η εορτή αυτή ευτρεπίζει τις ψυχές μας για να γιορτάσωμε όχι απλώς την γέννηση του Χριστού στον κόσμο, αλλά για να πανηγυρίσωμε την ένδον ημών χριστογονία, την έλευσι του Χριστού στην καρδιά μας, με βίωμα θεολογικό και φρόνημα εκκλησιαστικό.
Η νηστεία των Χριστουγέννων δεν είναι απλώς σαράντα νηστήσιμες ημέρες. Είναι μία παιδαγωγία να συγκεντρώσωμε τις δυνάμεις μας στην προσδοκία του Εμμανουήλ, του Θεού που ήταν, είναι και θα είναι μαζί μας, «ην, εστί και έσται». Μία παιδαγωγία, για να μπορέσωμε να του ανοίξωμε τα σπλάγχνα μας προσδοκώντας τον ως απόντα. Αυτό είναι το τραγικό πρόβλημά μας: Ο αόρατος, που θέλομε να είναι ορατός, μας φαίνεται τόσο απομακρυσμένος. Αυτός όμως είναι ο Θεός της καρδιάς μας, των παιδικών μας ονείρων, ο Θεός που μας χάρισαν οι γονείς μας από μικρά παιδιά.
Οι Προπάτορες συνήργησαν στην γέννηση του Χριστού. Δέχθηκαν την τιμή, ο Θεός να περιορισθή στα μέτρα τους, στις συνήθειές τους, στις ιδέες τους, στην ζωή τους, να μπεί μέσα στις αμαρτίες τους, στα όνειρά τους, και να τους καταστήση φορείς της θεότητός του.
Έχουν τόση σημασία για τη ζωή μας, ώστε η Εκκλησία μας τους αφιέρωσε δύο Κυριακές. Η πρώτη είναι η σημερινή, κατά την οποία διαβάζομε την ευαγγελική περικοπή του μεγάλου δείπνου. Το ανάγνωσμα είναι εσχατολογικό, φανερώνει ότι πρέπει να εισέλθωμε και εμείς στην ζωή των Προπατόρων, που βρίσκονται στην επουράνιο βασιλεία και συντρώγουν και συνευφραίνονται κάθε ημέρα με τον Χριστόν. Πρέπει να συμπεριληφθούμε και εμείς στο χορό των Προπατόρων, να συμφάγωμε μαζί τους και να γίνωμε ένα σώμα, αφού η Εκκλησία είναι μία.
Αρχιμ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου, Λόγοι εόρτιοι μυσταγωγικοί, Ίνδικτος, Αθήνα 2014, σ. 307-309 (σύνδεσμος μηνύματος)
09/12/2018
ΑΓΙΟΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ
Ο όσιος πατήρ ημών Σπυρίδων ζούσε στην Κύπρο, στις αρχές του 4ου αιώνος, και ασκούσε ειρηνικά το επάγγελμα του βοσκού. Απλός στους τρόπους και ολιγογράμματος, δεν είχε όμως όμοιό του στην αγάπη για τον πλησίον, στην πραότητα, στην αγαθοεργία, στην ελεημοσύνη, στην φιλοξενία και στον ενάρετο βίο. Όπως ο πατριάρχης Αβραάμ, έτσι και ο Σπυρίδων έσπευδε να υποδεχθεί στην κατοικία του κάθε ξένο που εμφανιζόταν, και περιποιόταν τον επισκέπτη σαν να επρόκειτο για τον ίδιο τον Χριστό. Και δεν υπήρχε άνθρωπος φτωχός ή άπορος που δεν βρήκε στον Σπυρίδωνα κάποια βοήθεια.
Όταν ο άγιος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ο Μέγας συγκάλεσε την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο (325) για να καταδικάσει την δυσσεβή αίρεση του Αρείου, ο Σπυρίδων πήγε και εκείνος στην Νίκαια φορώντας τα ταπεινά ρούχα του βοσκού, για να ομολογήσει και εκείνος την Αλήθεια πλάι στους αγίους επισκόπους και ομολογητές και στις πλέον επιφανείς προσωπικότητες της εποχής του. Κατά την διάρκεια των συζητήσεων, ένας ματαιόδοξος φιλόσοφος οπαδός του Αρείου προκάλεσε τους Ορθοδόξους σε μια συζήτηση περί Αγίας Τριάδος. Ο ταπεινός βοσκός προχώρησε και πήρε τον λόγο παρότι κάποιοι προσπάθησαν να τον εμποδίσουν φοβούμενοι την απαιδευσία του στην γλώσσα. Προς μεγάλη έκπληξη όλων, κατατρόπωσε τα σοφίσματα του αντιπάλου του με την απλότητά του και με την αυθεντία των λεγομένων του που εμπνέονταν από το Άγιο Πνεύμα. «Η Αγία Τριάς, αν και τρία Πρόσωπα και τρεις Υποστάσεις, είναι είς Θεός και μια ουσία άρρητος και ακατάληπτος, την οποία ο νους του ανθρώπου δεν μπορεί να χωρέσει και να καταλάβει» είπε. «Και μολονότι δεν θα έπρεπε να παρομοιάσουμε την άκτιστο και υπερούσιο Φύση με κτιστό και φθαρτό δημιούργημα, επειδή δεν πιστεύει κανείς εύκολα αν δεν δει με τους σωματικούς οφθαλμούς, θα σας αποδείξω την αλήθεια με την κεραμίδα αυτή που είναι επίσης τρισύνθετος και μιας ουσίας και φύσεως». Έκανε με το δεξί το σημείο του Σταυρού και στο αριστερό χέρι κρατούσε μια κεραμίδα. Είπε: «Εις το όνομα του Πατρός», και ευθύς το πυρ που είχε ψήσει την κεραμίδα ανέβηκε προς τα άνω˙ «και του Υιού», και ευθύς το νερό που έπλασε την κεραμίδα χύθηκε κάτω˙ «και του Αγίου Πνεύματος», και άνοιξε την παλάμη όπου είχε μείνει μόνο το χώμα από το οποίο ήταν φτιαγμένη η κεραμίδα. Όλοι έμειναν έκθαμβοι μπροστά στο θαύμα˙ο αρειανόφρων φιλόσοφος ασπάσθηκε την ορθόδοξη πίστη και παρότρυνε και τους άλλους οπαδούς του αιρεσιάρχη να αφήσουν την πλάνη της ανθρώπινης σοφίας για να βρουν στην Εκκλησία τα ζείδωρα νάματα του Αγίου Πνεύματος.
Χωρίς να το θέλει απέκτησε μεγάλη φήμη στη Μεγαλόνησο και όταν εκοιμήθη ο επίσκοπος της μικρής πόλης της Τριμυθούντος, κοντά στην Σαλαμίνα, ομόφωνα οι πιστοί εξέλεξαν τον Σπυρίδωνα διάδοχό του και ποιμενάρχη τους. Παρά την τιμή και το αξίωμα, ο ταπεινός βοσκός δεν άλλαξε καθόλου την βιοτή του: φορούσε πάντα τα ίδια πτωχά ενδύματα, τον ίδιο σκούφο από πλεγμένα φοινικόφυλλα˙ παντού πήγαινε με τα πόδια, βοηθούσε στις γεωργικές εργασίες και όπως και πριν, φύλαγε το κοπάδι του. (σύνδεσμος μηνύματος)
02/12/2018
Άγιος Νικόλαος
Εορτάζομε τον Άγιον, προσκυνούμεν και το τίμιον λείψανον, που εσώθη τότε με την ανακομιδήν του. Και, ναι μεν πικραθήκαμε, διότι από την Ανατολήν έφυγε εις την Δύσιν, κάψει οι Ισμαηλίται αλλά διεσώθη. Θα το είχαν κατασπαράξει, ίσως, ή θα το είχαν χωνιάσει κάπου, θα το είχαν, κατά το συναξάρι, και ό,τι άλλο θα ημπορούσε να πάθει. Αυτός, λοιπόν, μας συνήγαγε όλους και συνάγει περί εαυτόν, μάλλον γύρω από τον Χριστόν, Ανατολήν και Δύσιν.
Συζητούσαμε χθες διά την μεταφοράν της Ορθοδοξίας και του φωτός από την Ανατολήν προς την Δύσιν, που πραγματοποιείται εις τας ημέρας μας. να, όμως, που προηγήθηκε, πολύ-πολύ ενωρίτερα, ο άγιος Νικόλαος. Εν Ανατολή ποιμένας εν ζωή τα πνευματικά του τέκνα και συνεχίζων διά των προσευχών του να ποιμαίνει τους πιστούς, ο άγιος Νικόλαος εδέχθη και απεφάσισε να αναχωρήσει εντεύθεν, να μεταφέρει το ιερόν σκήνος του εις την Δύσιν, εις το Μπάρι, όπου εισέτι διαφυλλάσονται τα άγια και τίμια λείψανα, τα οποία και μυροβλύζουν.
Άθελα μας έρχεται εις τον νουν μας ο λόγος του Κυρίου˙ «Εν τη οικία του Πατρός μου μοναί πολλαί εισίν». Δεν λέγει «εις την βασιλείαν των ουρανών» αλλά «εν τη οικία του Πατρός μου». Μέσα εις το έν, η αγία Εκκλησία. Ανατολή και Δύσις συγκεντρώνονται μέσα εις αυτό το σώμα του Χριστού που το εχάρισεν ο άναρχος Πατήρ εις τον συνάναρχον Υιόν του. Το σώμα αυτό το έδωκε και εις ημάς, ώστε, τω όντι, σώμα μας να είναι σώμα του Χριστού. Ελαβεν από ημάς και ελάβομεν εκ του πληρώματός του. Είμεθα, λοιπόν, ένας οίκος άπαντες, Ανατολή και Δύσις είναι μοναί επι τη γης, και εν ουρανοίς είναι πολλαί άλλαι μοναί.
………………..Είναι παγκόσμιος άγιος και παντού οπτάνεται, μέσα εις τους στροβίλους της ξηράς και τας θυέλλας της θαλάσσης. Οι άνθρωποι τον αναγνωρίζουν ευθύς. Εις το πρόσωπον και εις την εμφάνισιν είναι γνωστότατος εις όλον τον κόσμον, εις τους ορθοδόξους, ακόμη και εις αλλοεθνείς και αλλοδόξους. Ο άγιος Νικόλαος εν πάση οδύνη, περιστάσει και ανάγκη, και εις αφεγγείς ημέρας και μέσα εις φρικώδεις νύκτας έκανε και συνεχίζει να επιτελεί το έργον του, την φανέρωσιν του αοράτως ενεργούντος δι’ αυτού Θεού.
Αρχιμ. Αιμιλιανού, Σφραγίς Γνησία, «Ο Άγιος Νικόλαος διαλαλητής μας προς τον Θεόν» (σύνδεσμος μηνύματος)
25/11/2018
Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ
Μέσα στη σύνολη ανθρώπινη κοινωνία υπάρχει μία κοινότητα που μόνη αυτή μπορεί να συλλάβει την υπερβατική μας κλήση: είναι η Εκκλησία, μία επίλεκτη κοινότητα, της οποίας τα μέλη δεν έχουν επιλεγεί για να αποκτήσουν προνόμια, αλλά για να εκπληρώσουν κάποιο καθήκον……..
Ο Χριστός μας είπε πως είμαστε σαν μία ουράνια αποικία πάνω στη γη, μία προφυλακή της Βασιλείας του Θεού, συστρατιώτες Κυρίου στον αγώνα για την απελευθέρωση του κόσμου από τις δυνάμεις του κακού και του θανάτου.
Η Εκκλησία δεν είναι μία ανθρώπινη κοινότητα, που έχει στραφεί προς τον Θεό, υπακούει στον Θεό, επικεντρώνεται στον Θεό. Είναι ένα ζωντανό σώμα, και αυτό το σώμα είναι συγχρόνως ανθρώπινο και θείο. Έχει μία ορατή πλευρά, εμάς, και μία αόρατη, τον Θεό, κι εμάς εν Θεώ και τον Θεόν εν ημίν.
Η Εκκλησία είναι ένα σώμα μυστηρίου μέσα στην οποία, δια του Αγίου Πνεύματος, γινόμαστε αυτό που είναι ο Χριστός, όπως ακριβώς κι Εκείνος έγινε αυτό που είμαστε εμείς. Μέσα στην Εκκλησία οι ζωές μας, ενωμένες με τον Χριστό, τελούν υπό την σκέπη του Θεού. Η διάσταση που κάνει την Εκκλησία ουσιαστικά διαφορετική από τον κόσμο είναι η εσχατολογική. Η Εκκλησία ανήκει από τώρα στον αιώνα τον μέλλοντα. Γι᾽ αυτό ακριβώς το Πνεύμα του Θεού είναι παρόν στη ζωή της Εκκλησίας. Γι᾽ αυτό το επικαλούμεθα στις ευχές της Θείας Ευχαριστίας. Η Βασιλεία είναι ήδη παρούσα – η Βασιλεία μέσα στην οποία θα εκπληρωθούν τα πάντα. Ο Θεός είναι ήδη τα πάντα τοις πάσι, όπως είναι ήδη παρών στον άρτο και τον οίνο.
Και επειδή ακριβώς η Εκκλησία έχει γνώση των πραγμάτων, όχι μόνον στη σημερινή θλιβερή τους κατάσταση, αλλά και στην τελική τους αποκατάσταση, γι᾽ αυτό είναι σε θέση μέσα από αυτό το θλιβερό και συχνά απάνθρωπο κόσμο να αναπέμπει ευχαριστίες για όλα τα δημιουργήματα. Ευχαριστεί για την έσχατη αποκατάστασή τους, κι όχι για την παρούσα τους κατάσταση, που είναι απαράδεκτη από τον κόσμο και από τον Θεό. Η Εκκλησία δεν βλέπει μόνο τον σκοτεινό κόσμο της αμαρτίας, αλλά τον μεταμορφωμένο, έναν κόσμο στον οποίο η ανάσταση και η αιώνια ζωή είναι ήδη παρούσες.
Γι᾽ αυτό η Εκκλησία δεν ξεχωρίζει μεταξύ ζώντων και τεθνεώτων. Ο Θεός δεν είναι Θεός των τεθνεώτων , είναι Θεός των ζώντων. Για Εκείνον όλοι οι άνθρωποι είναι ζωντανοί, όπως και για την Εκκλησία. Μέσα σε αυτή την εσχατολογική προοπτική είναι δυνατό να δούμε τον θάνατο ως τη μεγάλη μας ελπίδα και με χαρά να περιμένουμε την κρίση και την έλευση του Χριστού. Μέσα στο πνεύμα της Εκκλησίας μπορούμε να λέμε: « Κύριε Ιησού, έλα γρήγορα».
Η ιστορία και η αιωνιότητα ταυτίζονται εσχατολογικά και ευχαριστιακά. Οι προσευχές της Εκκλησίας δεν περιλαμβάνουν μόνο τα μέλη της, αλλά, μέσω αυτών, ολόκληρο τον κόσμο. Η Εκκλησία βλέπει τον κόσμο ολόκληρο ως την εν δυνάμει Εκκλησία, τη σύνολη Εκκλησία στην οποία προσβλέπει. Και μέσα στην Εκκλησία, μέσα σ᾽ αυτή την εσχατολογία τα πάντα βρίσκονται εν εξελίξει. Έχουμε μία ζωντανή κοινωνία μεταξύ των αγίων και των αμαρτωλών με όλους τους ζωντανούς και τους νεκρούς.
Από το βιβλίο: Αντωνίου Σουρόζ, Θέλει τόλμη η Προσευχή, εκδ. Ακρίτας, σ. 91-93 (σύνδεσμος μηνύματος)
ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
….Ο Χριστός συνεχίζει τις καθόδους του, την κένωσή του, με το να καθιστά μέτοχον του εαυτού του την καρδιά, την σκέψη, το μυαλό, την αμαρτία του καθενός. Αίρει τα πάντα επάνω του, για να μπορεί, κρυπτόμενος όπισθεν αυτών, να διευκολύνει τον άνθρωπο να τον κρατά δέσμιο της αγάπης του, χωρίς να αναιρεί την ελευθερία του.Αυτόν τον μεγάλο ρόλο έπαιξε θαυμάσια και η Θεοτόκος στην ζωή του Χριστού, με την απλότητα της φύσεώς της, με την σοφία της καρδιάς της και με την ολοκληρία της βουλήσεως και της καθαρότητός της. Όταν δοκίμασε ο αρχιερεύς τον Ιωσήφ και την Θεοτόκο, εξεπλάγη για την πληρότητα της καθαρότητος, της αγιότητος και της ακεραιότητος της ζωής της. Δεν υπήρχε τίποτε που να τεμαχίζει την ύπαρξή της, διότι η αμαρτία, δηλαδή η απόστασις του ανθρώπου από τον Θεόν, τεμαχίζει τον άνθρωπο. Εκείνη, όπως και ο Ιωσήφ, βρέθηκαν ακέραιοι. Αυτό ήταν προίμιο της ολοκληρίας του Χριστού, όπου βρίσκομε και εμείς τον εαυτό μας και νοιώθομε το πλήρωμα της αγιότητος και της τελειότητος του Θεού.
Η Παναγία δεν έκανε τίποτε άλλο στην γη, παρά μόνον υπηρέτησε την κένωση και το κρύψιμο του Θεού, για να μπορούμε εμείς να τον έχωμε, χωρίς να αντιδρούμε. Ας δούμε ένα παράδειγμα. Είναι δυνατόν κάποτε να θέλεις συμβουλή ή να χρειάζεσαι ευλογία ή και μερικά χρήματα. Επειδή όμως αντιδράς σε μένα, εγώ τα δίνω στον φίλο σου ή σε κάποιον άλλον, για να σου τα δώσει. Εσύ τότε τα παίρνεις, του φιλάς τα χέρια και κλαίγοντας του λες: Με έσωσες σήμερα. Τα δέχεσαι, χωρίς να ξέρεις ότι πίσω από αυτόν κρύβομαι εγώ. Κάτι ανάλογο κάνει και ο Θεός.
……………………………………………………
Μετά τον Κύριον η Θεοτόκος ήταν το τελειότερο πλάσμα που μπορούσε να σιωπά, αν και έκρυβε μέσα της έναν Θεόν. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Θεός χρησιμοποίησε γυναίκα στο σχέδιο της οικονομίας του, παρ’ ότι αυτή δύσκολα σιωπά. Το πέτυχε με την Παναγία, γι αυτό και τα κείμενά μας περιέχουν χωρία, που δείχνουν πόσο εκλεκτή ήταν από όλες τις γυναίκες ανά τους αιώνες. Έπρεπε να περάσουν αιώνες, για να βρεθεί το πρόσωπο της Παναγίας και να κρύψει εντός της τον Χριστόν. Η κρυμμένη ζωή της δείχνει ότι όλα τα γεγονότα της ζωής της είναι μυστικά και δεν πρέπει να εξιχνιασθούν, γιατί δεν αντέχει ο άνθρωπος την αποκάλυψή τους.
Τα απόκρυφα χρησιμοποιούν ωραιότατες απλές σκηνές, που κρύβουν το μεγαλείο της φύσεώς της αλλά και της αληθείας. Στην απορία, λόγου χάριν, και τον εντυπωσιασμό της Σαλώμης κρύβεται όλο το δόγμα της παρθενίας και της αειπαρθενίας της Θεοτόκου, ενώ εμείς θα έπρεπε να γράψωμε πολλούς τόμους για το θέμα αυτό. Υπάρχει επίσης η παράδοσις, η οποία επεκράτησε στην Εκκλησία μας, ότι, όταν οι ιερείς βρέθηκαν σε δύσκολη θέση για το αν θα μπορούσε η Παναγία να συνεχίσει να μένει στον ναό, άφησαν την ευθύνη της αποφάσεως στον Ζαχαρία. Εσύ, του είπαν, που την έβαλες στον ναό, εσύ τώρα κανόνισε: ρώτησε τον Θεόν και κάνε ό,τι σου πει. Εμείς μπορούμε μόνον να σιωπήσωμε για το γεγονός το οποίο συνέβη.
Επίσης σε παρόμοια δυσχέρεια βρέθηκε ο Ζαχαρίας, όταν η Παρθένος γέννησε τον Χριστόν. Μη μπορώντας οι ιερείς να καταλάβουν το γεγονός, χρειάστηκε εκείνος να απολογηθεί ότι η Παναγία όχι μόνον ήταν, αλλά και είναι παρθένος. Το μυστήριο της αειπαρθενίας κρύβει στην πραγματικότητα το μυστήριο του Θεού, όλα τα γεγονότα της ζωής του. Όταν οι Ιουδαίοι άκουσαν να λέγεται ότι η Παναγία παρέμεινε παρθένος και μετά την γέννηση του Χριστού, εξεμάνησαν. Συνέλαβαν τον Ζαχαρία, τον κτύπησαν και εν συνεχεία τον λιθοβόλησαν. Έτσι ο αρχιερεύς του Θεού εκοιμήθη ως μάρτυς της αειπαρθενίας της Θεοτόκου. Η κλειστή θύρα της Θεοτόκου κρύβει τα απόρρητα μυστήρια, τον ίδιο τον Θεόν. Όλα τα γεγονότα της ζωής της Θεοτόκου εντύπωναν τον Χριστόν. Η είσοδος, επί παραδείγματι, στα Άγια των Αγίων εσήμαινε την κατάργηση της νομικής αρχιερωσύνης και την είσοδο δια του Χριστού της νέας ιερωσύνης, της νέας βασιλείας και της πραγματικής σωτηρίας, η οποία κρυβόταν πίσω από τις ιουδαϊκές θυσίες.
Αρχιμ. Αιμιλιανού , Λόγοι Εόρτιοι Μυσταγωγικοί, Εισόδια της Θεοτόκου Γέννησις του Χριστού – Μοναχική Πολιτεία, Κατήχησις στο Ι. Κοινόβιο Ορμυλίας, 21.12.1980 (σύνδεσμος μηνύματος)
11/11/2018
Αγαπητοί χριστιανοί! Ο Θεός δεν είναι φτωχός, δεν έχει ανάγκη από τίποτα, γιατί από τίποτα δεν στερείται. Μη, λοιπόν, προσφέρεις ξένες δεήσεις και προσευχές για την ικανοποίηση της θείας ευσπλαχνίας, που συ πρόσβαλες, για να εξιλεώσεις το Θεό, που παροργίστηκε, γιατί δεν ωφελείσαι σε τίποτα. Αμάρτησες; Αισθάνεσαι το βάρος της αμαρτίας; Σε ελέγχει η συνείδησή σου; Φρόντισε να ανακουφισθείς, φρόντισε να βάλεις τέρμα στον έλεγχο της συνείδησης.
Ο πνευματικός είναι ο μόνος γιατρός. Ζήτησε με φροντίδα μάλλον τα φάρμακα, παρά τις ευχές και τις δεήσεις˙ αλλά κι αν αυτές τις ζητήσεις, μη παραλήψεις όμως τα φάρμακα. Όπως, όταν αρρωσταίνουμε, καθώς διδάσκει ο Απόστολος Ιάκωβος, ζητάμε μεν τις προσευχές, αλλά με το λάδι του Ευχελαίου χριζόμαστε, έτσι κι εδώ, ζήτησε το φάρμακο, κι αν είσαι πλούσιος, δώσε στους αγίους (=ευσεβείς χριστιανούς) να εύχονται για σένα και συ προσευχήσου μαζί τους. Η δέηση αυτών, που προσεύχονται για σένα, να είναι έκφραση του βαθυτάτου σου πόθου, για την εξιλέωση του θείου. Διαφορετικά δεν σε ωφελεί η πληρωμή και οι δεήσεις των άλλων, αν συ αμελείς. Γιατί, συ σε τίποτα δεν έγινες ως προς τον εαυτό σου ηθικότερος.
Αγαπητοί, πρόκειται για την ηθική αναγέννηση. Πρόκειται για χριστιανικό βίο. Πρόκειται για ενάρετο και σεμνό τρόπο ζωής. Πρόκειται να φέρουμε κοντά μας, να γίνει δικός μας ο Θεός. Πρόκειται για την τελειότητα και την αγιότητα. Γιατί, αν γίνουμε τέτοιοι, γινόμαστε μέτοχοι αιώνιας ζωής.
Αν, λοιπόν, δεν αγωνισθούμε, τίποτα δεν κατορθώσαμε και είναι μάταιες και οι δεήσεις των πνευματικών, μάταιες και οι δεήσεις των προσευχομένων και ευεργετουμένων με μισθό, μάταια και τα σαρανταλείτουργα, που γίνονται γι’ αυτόν που δεν μετανόησε και δεν ικανοποίησε το θείο. Σωζόμαστε με τη συντριβή της καρδιάς.
ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ, Μητροπολίτου Πενταπόλεως, Για την επιμέλεια της ψυχής. (σύνδεσμος μηνύματος)
04/11/2018
…..Οι άγγελοι είναι νόες, πνεύματα, κάτι ανάλογο με τον άυλον Θεόν. Βεβαίως, δεν είναι όμοιοι με τον Θεόν, διαφέρουν πολύ, διότι δεν είναι τόσο άυλοι, όσο ο Θεός. Αυτοί έχουν κάποια υλικότητα, κάποια παχυλότητα, αλλά δεν είναι υλικοί, όπως ο άνθρωπος. Διαφέρουν λοιπόν και από τον Θεόν και από τον άνθρωπο˙ ίστανται μεταξύ Θεού και ανθρώπου, ο δε άνθρωπος μεταξύ αγγέλων και της υπολοίπου κτιστής και θνητής φύσεως.
Εφ’ όσον οι άγγελοι είναι στρατός του ουρανίου Βασιλέως, έχουν κάποια οργάνωση και διοίκηση˙ δεν είναι ένα κοπάδι, διότι ο Θεός είναι Θεός τάξεως και ευπρεπείας, και η ρύθμιση κατά τάξιν, κατ’ ευπρέπειαν, κατ’ αξιώματα, ισχύει σε όλα τα θέματα της Βασιλείας των Ουρανών, αντίτυπο της οποίας είναι η Εκκλησία.
Οι Πατέρες, έχοντας Πνεύμα Θεού, με τα θεόπνευστα, αληθινά και ανώτερα κάθε ανθρωπίνου κριτηρίου και κινήτρου συγγράμματά τους, μας μίλησαν και περί των Αγγέλων. Άλλοι εξ αυτών διαιρούν τα τάγματα κατά δυάδες, άλλοι κατά τριάδες, και λέγουν ότι το κάθε τάγμα έχει τον αρχιστράτηγό του. Δεν γίνεται όμως σαφής διάκρισις των ταγμάτων στη Γραφή. Η Αγία Γραφή και οι πρώτοι συγγράψαντες περί των Αγγέλων, όπως ο άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, ο άγιος Νικήτας ο Στηθάτος, και όλοι γενικώς οι Πατέρες δέχονται ότι είναι ταξιαρχίες, δηλαδή εννέα τάγματα αγγέλων.
Ο απόστολος Παύλος λέγει ότι η πάλη ημών γίνεται «προς τας αρχάς, προς τας εξουσίας, προς τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου». Από αυτό συμπεραίνουμε ότι πρόκειται περί δύο αγγελικών ταγμάτων, από τα οποία φαίνεται ότι εξέπεσε πολύς αριθμός αγγέλων και έγιναν δαίμονες. Άλλοι λένε ότι ένα ολόκληρο τάγμα, το δέκατο, του οποίου αρχιστράτηγος ήταν ο Εωσφόρος, έπεσε όλο. Οι άγγελοι του τάγματος αυτού παρασύρθηκαν από τον αρχιστράτηγό τους, και αυτό είναι φυσικό̇˙ το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Άλλοι όμως, βάσει του χωρίου του αποστόλου Παύλου και άλλων χωρίων, λένε ότι έπεσαν κάποιοι από όλα τα τάγματα, διότι όλα τα τάγματα αποτελούν ένα στράτευμα και το κακό μεταδόθηκε παντού.
Τα τάγματα είναι εννέα: χερουβίμ, σεραφίμ, θρόνοι, κυριότητες, δυνάμεις, εξουσίες, αρχές, αρχάγγελοι και άγγελοι. Από τους αρχαγγέλους εμείς γνωρίζομε δύο, τον Γαβριήλ και τον Μιχαήλ. Ο Μιχαήλ προέστη της αγγελικής συνάξεως, είπε το «πρόσχωμεν», και ευθύς αμέσως σταμάτησε η ανταρσία στον ουρανό, γι’ αυτό και κατέχει περίοπτη θέση στις καρδιές μας και στην σημερινή εκκλησιαστική μας σύναξη. Αρχάγγελος πιθανόν να ήταν και ο Εωσφόρος -κατ’ άλλους, ήταν ο εξέχων νους ενός δεκάτου τάγματος ή του πρώτου κατά τάξιν τάγματος-, γι’ αυτό και ο Μιχαήλ έλαβε αμέσως τα μέτρα του.
Από τους αγγέλους γνωρίζομε επίσης τον Αζαρία, τον Ραφαήλ, τον ειδικό για τα ταξίδια, και τον Μισαήλ̇˙ δεν γνωρίζομε όμως όλους τους αγγέλους. Στην απόκρυφη γραμματεία καταγράφονται ονόματα πολλών αγγέλων. Η Εκκλησία μας συνηθίζει να μη μεριμνά ψάχνοντας να βρει όσα δεν μας αναφέρει η Αγία Γραφή. Για τους αρχαγγέλους έχουμε κάποια γνώση, αλλά δεν ξέρουμε πως ακριβώς διαρθρούται η υπόλοιπη ουράνια ιεραρχία.
Βάσει της εικονικής διαρθρώσεως της ουρανίας ιεραρχίας υπό του αγίου Διονυσίου, που μάλλον έχει αντιστοιχία με την αλήθεια του ουρανού, διαρθρώθηκε η ιεραρχία επί της γης. Έτσι έχουμε τους αρχιερείς, τους ιερείς, τους διακόνους, τους μοναχούς, τους λαϊκούς και τους υπολοίπους βαθμούς. Οι βαθμοί δηλαδή της ιερωσύνης έχουν αντιστοιχία με τις ταξιαρχίες των αγγέλων……
Ας ζούμε με την πίστη της παρουσίας και της εγγύτητος του Θεού. Ας ορώμεν την πραγματικότητα των ουρανίων και ας καταλήγωμε στις ουράνιες δυνάμεις, για να έχωμε την αληθινή θέση ενώπιον του Θεού και να είμαστε και εμείς άγγελοι κατενώπιόν του.
Αρχιμ. Αιμιλιανού, ΛΟΓΟΙ ΕΟΡΤΙΟΙ ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΚΟΙ, «Οι Αρχάγγελοι στην καθημερινή μας ζωή», *Κατήχησις στην Ι. Μονή Σίμωνος Πέτρας, 8.11.1986. (σύνδεσμος μηνύματος)
28/10/2018
ΑΓΙΟΣ ΝΕΣΤΩΡ
…..Όπως απαιτούσε το έθιμο, ο Γαλέριος διοργάνωσε στο αμφιθέατρο της Θεσσαλονίκης αθλοπαιδιές και αγώνες μονομάχων. Είχε φέρει μαζί του τον Λυαίο, έναν γίγαντα της φυλής των Βανδάλων προικισμένο με ηράκλεια δύναμη. Ήταν τόσο ρωμαλέος και επιδέξιος μονομάχος ώστε κανείς δεν μπορούσε να αντισταθεί μπροστά του. Ο Νέστωρ, ένας νεαρός χριστιανός, βλέποντας την κενή και μάταιη δόξα που προσποριζόταν ο αυτοκράτορας από τις νίκες του πρωταθλητού μονομάχου, αποφάσισε να του δείξει ότι ο Χριστός είναι ο μόνος παντοδύναμος. Έτρεξε στο λουτρό όπου ήταν φυλακισμένος ο Δημήτριος και του ζήτησε να τον συνδράμει με την προσευχή του ώστε να καταβάλει τον γίγαντα. Ο μάρτυς έκανε το σημείο του σταυρού στο μέτωπο και στην καρδιά του νεαρού αγωνιστή και τον έστειλε στο στάδιο σαν άλλο Δαβίδ εναντίον του Γολιάθ (Α´Βασ. 17).
Ο Νέστωρ έφτασε στο αμφιθέατρο την στιγμή που οι κήρυκες διαλαλούσαν και φώναζαν εάν κάποιος ήθελε να αντιμετωπίσει τον Λυαίο. Προχώρησε τότε και στάθηκε μπροστά στην αυτοκρατορική κερκίδα, έριξε καταγής τον χιτώνα του και φώναξε: «Θεέ του Δημητρίου βοήθει μοι!». Ήδη στην πρώτη συμπλοκή, τη στιγμή που ο γίγαντας ορμούσε καταπάνω στο λεπτοκαμωμένο νέο, ο Νέστωρ του ξέφυγε μ᾽ έναν ελιγμό και τον τραυμάτισε θανάσιμα στην καρδιά με το εγχειρίδιό του. Όλοι έμειναν άναυδοι βλέποντας αυτό το θαύμα και αναρωτιόντουσαν πώς ήταν δυνατόν ο ακαταμάχητος βάρβαρος να πέσει τόσο εύκολα νεκρός από το χτύπημα ενός παιδιού.
Πράγματι, ο νεαρός Χριστιανός, δεν εμπιστεύτηκε ούτε τη σωματική του δύναμη ούτε τα όπλα του, αλλά εναπόθεσε όλη του την ελπίδα στον Κύριο, τον εν πολέμω κραταιόν, ο οποίος παραδίδει στα χέρια των πιστών Του τους εχθρούς τους. Αντί να υποταγεί σε αυτό το σημείο της δυνάμεως του Θεού, ο αυτοκράτορας κατελήφθη από μεγάλη οργή και διέταξε να συλλάβουν επί τόπου τον Νέστορα, να τον οδηγήσουν εκτός της πόλεως και να τον αποκεφαλίσουν. Έχοντας δε ακούσει τον νέο να επικαλείται τον Θεό του Δημητρίου, υποψιάστηκε ότι ο Δημήτριος χρησιμοποίησε κάποιο μαγικό τέχνασμα και διέταξε τους στρατιώτες του να τον λογχίσουν μέσα στο κελλί χωρίς άλλη δικαστική διαδικασία.
Κάποιοι χριστιανοί που ήταν παρόντες όταν θανατώθηκε ο άγιος, περίμεναν να φύγουν οι στρατιώτες και μετά ενταφίασαν ευλαβικά το σκήνωμά του.
(σύνδεσμος μηνύματος)
(σύνδεσμος μηνύματος)
21/10/2018
ΑΓΙΟΥ
ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Κάθε φορά, που εορτάζουμε τη μνήμη ενός αγίου μάρτυρα της πίστεώς μας, είναι φυσικό η σκέψη μας, οδηγημένη από την ορθόδοξη ευσέβειά μας, να πηγαίνει στα χρόνια εκείνα, που η Εκκλησία αντιμετώπιζε τους διωγμούς της ειδωλολατρίας. Τρεις αιώνες ολόκληρους, ποτάμι έτρεξε το αίμα των χριστιανών, ποτίζοντας το δέντρο της νέας πίστεως, που από τα Ιεροσόλυμα ξεχύθηκε και κηρύχτηκε στην οικουμένη, για να νικήσει τελικά τον κόσμο. Αυτή ήταν η εντολή του Ιησού Χριστού προς τους μαθητές του μετά την Ανάσταση˙ να πορευτούν και να κηρύξουν το Ευαγγέλιο σ’ όλη την κτίση, σ’ όλους δηλαδή τους λαούς… Το κήρυγμα των Αποστόλων, όπως το συνόψισε ο απόστολος Παύλος, όταν ήρθε στην Αθήνα, ήταν ο Ιησούς και η Ανάσταση. Όχι δηλαδή μια θεωρητική διδασκαλία, σαν τις φιλοσοφικές θεωρίες των αρχαίων, ούτε μια ιδεολογία κι ένα κοινωνικοπολιτικό σύστημα, σαν κι αυτά πού ξέρομε στον καιρό μας, αλλά ένα πρόσωπο κι ένα γεγονός.
Είναι ανάγκη πάντα, και μάλιστα στους δύσκολους καιρούς σήμερα για την πίστη μας, να έχουμε ριζωμένη μέσα μας την αίσθηση του διωγμού και του μαρτυρίου, γιατί είναι αλήθεια, που δεν μπορούμε να την αγνοούμε και να μην τη βλέπουμε ότι η πίστη μας δοκιμάζεται και η Εκκλησία διώκεται. Οι ιστορικοί λένε πως δέκα είναι οι αρχαίοι διωγμοί κατά της χριστιανικής πίστεως και της Εκκλησίας, μα πρέπει να σκεφτούμε μήπως άρχισε στον καιρό μας ένας ενδέκατος διωγμός, πιο σκληρός και πιο άγριος από τους αρχαίους διωγμούς. Γιατί τώρα η αθεῒα οργανωμένη και όλα τα μέσα του διωγμού είναι πιο τέλεια και πιο αποτελεσματικά.
Η Εκκλησία εορτάζει τις μνήμες των αγίων, ακριβώς για να φέρει κοντά μας τα ιερά τους πρόσωπα και να μας προτρέψει να μιμηθούμε το παράδειγμά τους˙ για να κρατάει ζωντανή την πίστη μας με τη μνήμη εκείνων, που όχι μόνο μαρτύρησαν για την πίστη, αλλά και «εμαρτυρήθησαν διά της πίστεως». Γιατί αυτή τη διπλή σημασία έχει ο θάνατος των αγίων μαρτύρων˙ βεβαιώνει την αλήθεια της πίστεως για την οποία πεθαίνουν, και το ίδιο βεβαιώνει την πίστη εκείνων που πεθαίνουν.
…Η σημερινή εορτή, συνδέεται με το πρόσωπο ενός γενναίου αθλητή της πίστεως και με όλα τα γεγονότα που συνοδεύουν την άθληση και το μαρτύριο του αγίου Δημητρίου˙ κι ακόμα με όλα τα γεγονότα της ιστορίας, στα οποία ο άγιος έδειξε την ιδιαίτερη προστασία του στην πόλη που γεννήθηκε και μαρτύρησε.
Αυτή η πόλη, η Θεσσαλονίκη, πολλές φορές κινδύνεψε και πάντα την προστάτεψε ο Άγιός της από βαρβαρικές επιδρομές κι εξακολουθεί να την προστατεύει και να την φυλάει, σαν δική του πόλη, η οποία δέχτηκε το αίμα του, στην οποία υπάρχει ο τάφος κι ο περίφημος σε όλη την ορθοδοξία ναός του. Ο άγιος μεγαλομάρτυρας Δημήτριος, ο νέος και ανδρείος αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού, αναδείχτηκε πιο ωραίος και πιο ανδρείος ως αθλητής και μάρτυρας της πίστεως, που ελογχεύθη σαν τον Ιησού Χριστό, που απέθανε κι αυτός, καθώς ο Χριστός, νέος, στεφανωμένος με το αίμα του μαρτυρίου του, που από τον τάφο του ανάβλυσε μύρο, καθώς από τον τάφο του Χριστού ανέτειλε το φως και η ζωή του κόσμου.
Να τώρα τα λόγια ενός τροπαρίου, που ψάλλαμε σήμερα στον όρθρο της εορτής του. «Με αδίστακτη πίστη και με ανδρεία, ο αθλοφόρος του Χριστού νίκησε το θράσος των τυράννων, και σαν γενναίος αθλητής, πάλεψε και έριξε κάτω τον πονηρό εχθρό της σωτηρίας μας. Έτσι, για τους βασανισμούς που υπέφερε, έλαβε αμοιβή την χάρη των θαυμάτων από το Θεό, που είναι ο μόνος αγωνοθέτης των αγίων. Σ’ αυτόν τώρα ο άγιος πρεσβεύει, για να βρούμε έλεος και σωτηρία». Να και το δεύτερο τροπάριο˙ είναι μια δέηση και παράκληση του πιστού λαού προς τον άγιο μεγαλομάρτυρα Δημήτριο το μυροβλύτη. «Άγιε Δημήτριε, μάρτυρα του Κυρίου, εσένα που τόσο σε αγαπούμε με πίστη, σε παρακαλούμε να μας γλυτώσεις από τους πολλούς και διάφορους κινδύνους, που μας απειλούν και να γιατρέψεις τα ψυχικά και σωματικά μας τραύματα. Σύντριψε, άγιε, και ματαίωσε τις περήφανες απειλές των εχθρών μας και φέρε ειρήνη στη ζωή μας, παντοτινά για να σε τιμούμε» και να δοξάζουμε το Θεό, στον οποίο ανήκει κάθε τιμή και δόξα στους αιώνες. Αμήν.
Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, τόμος Α΄, ομιλίες στις ακίνητες εορτές της Εκκλησίας, Επισκόπου Διονυσίου Ψαριανού(+) Μητροπολίτου Σερβίων και Κοζάνης (σύνδεσμος μηνύματος)
14/10/2018
ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ
Η ιστορία του κόσμου είναι ένα οικοδόμημα, του οποίου εμείς είμαστε πέτρες. Εάν κάθε άνθρωπος κατάφερνε να δημιουργήσει από τον εαυτό του μία λαξευμένη και λεία πέτρα, θα ήταν αρκετό απ’ αυτόν. Εάν κατάφερνε ακόμα να βοηθήσει και τους άλλους να λαξευτούν και να λειανθούν, θα έπραττε περισσότερα.
Μία αγαθή πράξη ο άνθρωπος μπορεί να κάνει και επάνω στον εαυτό του. Το να διαφωτίσεις τον εαυτό σου και να τον κάνεις ευγενικό – τούτη είναι μία μεγάλη και αγαθή πράξη. Και αυτή η πράξη δεν είναι μόνο ατομικό αλλά και γενικό αγαθό. Όταν σ’ ένα κτίριο μία πέτρα είναι περισσότερο λαξευμένη και λειασμένη, το κτίριο ανεβαίνει σε αξία και σε ομορφιά. Και η ιστορία του κόσμου παίρνει αξία και ομορφιά με κάθε καλή και ωραία ψυχή. Ας βοηθήσει, λοιπόν, τουλάχιστον τον εαυτό του όποιος δεν είναι σε θέση να βοηθήσει και τον άλλον.
Όμως, το να βοηθήσει τον εαυτό του δεν σημαίνει να ασφαλίσει την περιουσία για τριακόσια χρόνια ακόμα εδώ στη γη, αλλά να βιώσει μια μακρά και βαθιά επανάσταση εναντίον του κακού μέσα του και να πάρει τελικά και αποφασιστικά την πλευρά του καλού. Είναι πιο δύσκολο να βιώσεις αυτή την εσωτερική επανάσταση από το να αποκτήσεις πλούτο για τριακόσια χρόνια.
Ο ασκητισμός κάνει πιο εύκολη αυτή την εσωτερική επανάσταση μέσα στον άνθρωπο. Οι ασκητές απομονώνονταν μόνο για να μπορέσουν στην ησυχία να παρατηρούν τον εαυτό τους και μέσα τους να ανάβει ένα φως. Όμως, πιστέψτε με, κανένα φως δεν λάμπει μόνο στον εαυτό του. Το φως, το οποίο εμείς καταφέρνουμε να ανάψουμε μέσα μας με μακρά εξέγερση ενάντια στην αμαρτία και τις αδυναμίες, με μακρά τριβή, δεν θα λάμπει μόνο σε μας, αλλά θα το βλέπουν κι εκείνοι που βρίσκονται στο σκοτάδι γύρω μας.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Αργά βαδίζει ο Χριστός. (σύνδεσμος μηνύματος)
06/10/2018
ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΥ
Ἕνα ἀπὸ τὰ τρία μᾶς φέρνει ὁ νοῦς, ὅταν θέλουμε να προσευχηθοῦμε: ἤ παλιὰ πράγματα, καλὰ ἤ κακά, ὁπότε εἶναι ἐπιστροφὴ στὸν ἑαυτό μας, ἤ νέες φροντίδες, ἤ τὸ πρόσωπο τοῦ λελυπηκότος. Κάποιον ποὺ μᾶς λύπησε, ποὺ μᾶς ἀδίκησε, ποὺ μᾶς καταφρόνησε, ποὺ δὲν μᾶς ἄκουσε.
Ἀλλὰ ποιο ἀπὸ τὰ τρία, ποὺ μᾶς φέρνει ἡ μνήμη, εἶναι τὸ πιὸ δύσκολο; Σίγουρα ὁ λελυπηκώς, διότι τὰ ἄλλα εἶναι ὁ ἑαυτός μας καὶ τὸ ἐνδιαφέρον μας. Ὁ λελυπηκὼς εἶναι ὁ ἐχθρός μας, εἶναι ὁ ἐρχόμενος σὲ ἀντίθεσι μὲ τὸν ἑαυτό μας, ἐνῶ τὰ ἄλλα μᾶς δημιουργοῦν αὐταρέσκεια. Αὐτὸς μᾶς δημιουργεῖ ἀντίθεση, ἀντίδρασι καὶ ἀντιδιαστολή, μᾶς ἀφαιρεῖ την χαρὰ καὶ τὴν εἰρήνη. Μόλις ἡ μνήμη μᾶς φέρει τὸ πρόσωπο τοῦ ἀνθρώπου ὁ ὁποῖος , ἔστω καὶ ἄν εἶναι μακρυά μας, μᾶ λύπησε, μᾶς ἀδίκησε, μᾶς ἀπασχόλησε ἤ μᾶς ξέχασε, δὲν μᾶς ἀγάπησε ἤ μᾶς περιφρόνησε, ἐξαρθρώνονται οἱ δυνάμεις μας.
Γι᾽ αὐτὸ πρέπει νὰ εἴμαστε ἄνθρωποι ποὺ ἔχουμε οὐράνια σκέψη, ὥστε νὰ μὴν ὑπάρχουν οἱ λυποῦντες ἡμᾶς. Ὅταν θὰ σκεπτώμεθα ἔτσι, δὲν θὰ μᾶς λυπεῖ κανένας. Ἅπαξ καὶ ὑπάρχει κάτι ἐνδιάθετο, κάποια θέλησις μέσα μας ἤ κάποια ἐπιθυμία, κάποια ἀντίληψις ἤ γνώμη, ὁπωσδήποτε θὰ ὑπάρξουν οἱ λελυπηκότες , διότι ἐκεῖνοι θὰ ἔχουν μέσα τους ἀντίθετη θέληση, ἐπιθυμία…..
Ἄς μὴν ἔχουμε κάτι, γιὰ νὰ μὴν ὑπάρχουν οἱ λυποῦντες ἡμᾶς, οἱ ὁποῖοι ὀρθώνονται σὰν βουνὰ μπροστά μας καὶ μᾶς ἐμποδίζουν.
Ἀρχιμανδρίτου Αἰμιλιανοῦ Σιμωνοπετρίτου, Περί προσευχῆς, ἑρμηνεία στὸν ὅσιο Νεῖλο τὸν ἀσκητή, Ἴνδικτος, σ. 109-110 (σύνδεσμος μηνύματος)
23/09/2018
Πνευματικές δοκιμασίες
Όταν ο άνθρωπος «πλανάται» υπό του εχθρού και ακολουθεί αυτόν, δεν κατανοεί τί είναι ο εχθρός, δεν γνωρίζει την έντασιν του αμέσου μετ’ αυτού αγώνος, και πάσχει, διότι οδηγείται υπ’ αυτού εκ του φωτός της αληθούς ζωής εις το σκότος, εν ώ εκείνος διαμένει. Τα πάθη ταύτα φέρουν επ’ αυτών την σφραγίδα της πνευματικής τυφλότητος. Εις ωρισμένας περιπτώσεις ο εχθρός επιφέρει ανήσυχον τινά τέρψιν διά της υπερηφάνου συνειδήσεως του δήθεν μεγαλείου αυτού. Εις άλλας, προξενών εις την ψυχήν μέγαν πόνον, παρακινεί αυτήν κατά του Θεού. Και εκείνη, μη εννοούσα την πραγματικήν αιτίαν των πόνων αυτής, μετά μίσους στρέφεται κατά του Θεού.
Η γνωρίσασα όμως την αγάπην του Θεού ευσεβής ψυχή πάσχει εκ του αμέσου αγώνος προς τον εχθρόν. Η κατ’ αυτής ορμώσα δύναμις του κακού, του διαβόλου, είναι μεγάλη, και βλέπει ο άνθρωπος καθαρώς ότι αύτη δύναται να συντρίψει αυτόν έως τέλους.
Εν τη πρώτη περιπτώσει, συνήθως παλαίει η ψυχή επί μακρόν, μη ευρίσκουσα διέξοδον προς τον Θεόν. Εν τη δευτέρα, ο Θεός εν μεγάλω φωτί εμφανίζεται εις τον άνθρωπον, όταν λήξει ο καιρός της δοκιμασίας, η διάρκεια και η δύναμις της οποίας είναι μεμετρημέναι υπό του Θεού. Εις τινάς περιπτώσεις διαρκεί δύο έως τρία λεπτά, εις άλλας μίαν ώραν ή και πλείον αυτής, είς δε ασκητής διέμεινεν εν αυτή επί τρεις ημέρας. Η διάρκεια του χρόνου δυνατόν να εξαρτηθεί αφ’ ενός μεν εκ της μικροτέρας εντάσεως του αγώνος, αφ’ ετέρου δε εκ της μεγαλυτέρας αντοχής του ανθρώπου, διότι δεν είναι ίση η δύναμις των ψυχών.
Από το βιβλίο του Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ), Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, Ι.Μ.Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας 1995, σ.270-271 (σύνδεσμος μηνύματος)
16/09/2018
Ύψωσις του τιμίου Σταυρού
…..Μήπως όμως και ολόκληρος η Εκκλησία μας, οι ιεροί μας ναοί, τα άγια σκεύη και καλύμματα, δεν φέρουν σταυρούς; Οι Χριστιανοί εις την καρδίαν και εις το στήθος δεν φέρουν τον σταυρόν και αι χείρες των δεν διαγράφουν επί του σώματος ημέρας και νυκτός τον σταυρόν;
Είναι φυσικόν, διότι ο σταυρός είναι βίωμα και κτήμα και σημαία της Εκκλησίας. Έξω από την Εκκλησίαν οι άνθρωποι, οι οποίοι δεν αναγνωρίζουν την Εκκλησίαν ως μητέρα, νοιώθουν τον σταυρόν ως μωρίαν, ως θρησκόληπτον σημάδι, ως κατάραν ή αξιοβλασφήμητον πράγμα. Μόνον ένας πιστός κατανοεί την μοναδικήν του σημασίαν και δύναται να βιώσει την δυναμικήν του ενέργειαν.
Όπως λέγει ο Μέγας Αθανάσιος, ο σταυρός είναι η δόξα και η τιμή του Χριστού, επειδή μύρια αγαθά δια του σταυρού εγένετο. Ο θάνατος κατεπατήθη, η κατάρα εξωστρακίσθη,, ο άδης εσκυλεύθη, η αμαρτία ηφανίσθη, η ανάστασις έγινε δικαίωμα όλων, οι άνθρωποι επανέκτησαν την ελευθερίαν από την δουλεία των παθών, η σωτηρία εφυτεύθη, η αληθινή ζωή εξεπήγασεν από τον σταυρόν. Ο σταυρός έγινε η καθημερινή μας χαρά, πόσις και ευφροσύνη.
Δικαίως λοιπόν ο σταυρός είναι από τα πλέον σεβαστά εις τους πιστούς ιερά αντικείμενα και είναι πολύ δύσκολον να εύρεις χριστιανόν, ο οποίος δεν έχει σταυρόν και δεν τον τιμά και αγαπά με όλην του την καρδίαν…….
Ο ίδιος ο Χριστός έπαθεν «ημίν υπολιμπάνων υπογραμμόν», δια να ακολουθήσωμεν τα ίχνη του, δηλαδή να συμμετέχομεν εις τον θάνατον αυτού. Έτσι ο σταυρός έγινε το μέσον και ο τρόπος μιμήσεως αυτού, ο δρόμος ο μοναδικός, δια να φθάσωμεν εις την θείαν δόξαν και κατάπαυσιν.
Την οδόν του σταυρού εβάδισαν όλοι οι άγιοι και δι᾽ αυτής ηγιάσθησαν. Είναι μεγάλη ευλογία του Θεού, την οποίαν εκατομμύρια άνθρώπων εδέχθησαν, εβίωσαν και επέτυχον όλων των επαγγελιών του Θεού, συναγαλλόμενοι μετ᾽ αυτού εν ουρανοίς. Είναι βίωμα όλων εκείνων, οι οποίοι επλήρωσαν τον παράδεισον και οι οποίοι καθημέραν βιούντες μυστικώς μεθ᾽ ημών, μας μεταδίδουν την αγάπην και την βιωματικήν σχέσιν των με τον σταυρόν.
Ενεφυτεύθη εις την καρδίαν του ανθρώπου ο σταυρός, διότι μετ᾽ αυτού συνάπτεται κάθε ψυχή. Η Εκκλησία μεταδίδει αυτό το βίωμά της εις έκαστον εξ ημών, ακόμη και εις τον τελευταίον αμαρτωλόν. Ο σταυρός του Κυρίου υπεισέρχεται εις το είναι μας ως βρώσις και γνωρίζομεν την γεύσιν του εις την καρδίαν μας.
Από το βιβλίο, Αρχιμ. Αιμιλιανού, Κατηχήσεις και Λόγοι 5. Σταθμοί στην πνευματική ζωή. Από την πτώση στην αιωνιότητα, εκδ. Ορμύλια 2003, σ. 5-7. (σύνδεσμος μηνύματος)
09/09/2018
Γεννέθλιο της Θεοτόκου
Προσλαμβάνοντας την ανθρώπινη φύσι ο Χριστός, θέλησε να συμμετάσχει στην πεπτωκυία κατάστασή μας κατά πάντα, πλην της αμαρτίας. Γι᾽ αυτό και ο Θεός του ευτρέπισε μία άμωμη κατοικία, μία παρθενική κιβωτό, την υπεραγία Θεοτόκο, η οποία, αν και υπέκειτο στον θάνατο και στην καταδίκη των προπατόρων μας, είχε εκλεγεί από τον Θεό πρό των αιώνων, για να γίνει η νέα Εύα, η Μητέρα του Σωτήρος Χριστού, το αίτιον της απολυτρώσεώς μας και το πρότυπο της χριστιανικής αγιότητος…… Μετά την παρέλευση των εννέα μηνών, η Άννα γέννησε και ρώτησε την μαία τί παιδί γεννήθηκε. Αυτή απάντησε «θήλυ». Είπε δε η Άννα, «Εμεγαλύνθη η ψυχή μου εν τη ημέρα ταύτη» και ξάπλωσε στοργικά το βρέφος. Όταν συμπληρώθηκαν και οι καθωρισμένες από τον Νόμο ημέρες του καθαρμού της, σηκώθηκε, πλύθηκε, θήλασε το παιδί και του έδωσε το όνομα «Μαρία».
Το μυστήριο που προσδοκούσαν οι πατριάρχαι, οι κριταί και οι προφήται, και δια του οποίου ο Θεός πραγματοποίησε το σωτήριο σχέδιό του, το αποκεκρυμμένο από κτίσεως κόσμου.
Από τον Νέο Συναξαριστή της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Εκδόσεις Ορμύλια 2001 (σύνδεσμος μηνύματος)
02/09/2018
Αγαπητοί μου Αγιοχαραλαμπίτες, χαίρετε!
Μετά την καλοκαιρινή διακοπή για αλλαγή παραστάσεων (ωφελίμων για ξεκούραση κατά την άποψη πολλών) θεωρώ ότι ο καθένας μας επιστρέφει με χαρά στη βάση μας, όπου μας περιμένει η στοργική αγκαλιά του Αγίου μας, για να μας θάλψει και να μας δυναμώσει με την ευλογία του στον αγώνα της θεογνωσίας στη νέα εκκλησιαστική χρονιά.
Είναι γνωστό ότι ο χρόνος μας δόθηκε από τον Θεό προκειμένου να προετοιμαστούμε για την είσοδό μας στην αιώνια και γι᾽αυτό άχρονη Βασιλεία Του. Η βίωση των εσχάτων στο πλαίσιο του ευαγγελικού λόγου «μετανοείτε ήγγικε γαρ η Βασιλεία των ουρανών» είναι η ευλογία που παραχωρεί ο Θεός στη ζωή μας, ως το εφαλτήριο που θα μας εκτινάξει και η γέφυρα που θα μας
μεταφέρει κατευθείαν στον θρόνο Του.
Ας το σκεφτούμε, ας το αποφασίσουμε και ας προχωρήσουμε στην εφαρμογή του. Ας γίνει ο στόχος μας για τη νέα χρονιά.
Με πολλές ευχές και εν Χριστώ Αγάπη,
Καλή και ευλογημένη Εκκλησιαστική χρονιά.
Ο Οικονόμος του Μετοχίου
π. Αθανάσιος
